อะไรนะครับ? ผมเนี่ยนะผู้ช่วยยมทูต!!

         เป็นเวลาหลายชั่วโมงแล้วนับตั้งแต่ที่ "อนล" ยมทูตสาวยืนอยู่ที่นี่ ที่ดาดฟ้าของอพาร์ทเม้นท์แห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานคร เธอมาตั้งแต่พระอาทิตย์เริ่มแตะขอบฟ้าด่านล่าง จวบจนตอนนี้พระอาทิตย์เลิกทำงาน  ส่งพระจันทร์มาทำหน้าที่แทน เธอก็ยังไม่พบ "เป้าหมาย" เสียที หรือแผนกข้อมูลจะทำงานผิดพลาด ส่งพิกัดมาให้เธอผิด  ถึงแม้ว่าจะไม่เคยมีเรื่องอย่างนั้นเกิดขึ้นก็เถอะ  แต่การที่เธอต้องมายืนรอนานจนน่าสงสัยอย่างนี้ มันทำให้เธออดที่จะคิดขึ้นมาไม่ได้

         เพื่อความสบายใจ  อนลจึงหยิบสมาร์ทโฟนออกมาจากกระเป๋ากางเกง  แล้วเปิดเข้าไปเชคข้อมูลที่ได้รับมาให้แน่ใจอีกครั้งว่าเธอมาไม่ผิดที่  ซึ่งข้อมูลที่ปรากฎบนหน้าจอก็ยืนยันว่าเธอมาถูกที่จริงๆ  อนลจึงปิดหน้าจอและเก็บมันลงยังที่เดิม  เธอถอนหายใจออกมาน้อยๆ  ในเมื่อสถานที่ถูกต้อง  ก็คงมีแต่จะต้องรอต่อไปเท่านั้น อนลจึงชะโงกหน้ามองลงไปข้างล่างเพื่อตามหาเป้าหมายต่อไป

          แล้วการรอของอนลก็สิ้นสุดลง  เมื่อเป้าหมายที่เธอรอมาหลายชั่วโมง  ค่อยๆ  ก่อตัวขึ้นมายังบริเวณลานจอดรถหน้าอพาร์ทเม้นท์  มันค่อยๆ  ก่อตัวจากควันดำกลายเป็นเงา  และแปรเปลี่ยนเป็นรูปร่างอย่างชัดเจน  

           ตี๊ด....ตี๊ด....ตี๊ด

           เสียงแจ้งเตือนยืนยันเป้าหมายจากมือถือดังขึ้นมา  อนลรีบกระโจนขึ้นไปยืนบนขอบของดาดฟ้าและกระโดดลงไปด้านล่างทันที  เธอต้องรีบเข้าไปจับกุม เพราะเหล่าเป้าหมายหรือสัมภเวสี มักจะหายตัวไปอย่างรวดเร็วทันทีที่เห็นพวกเธอ  อนลกระโดดลงไปหยุดอยู่ด้านหลังของสัมภเวสีตนนั้น  แล้วทำการดีดนิ้วหนึ่งครัั้ง

        เป๊าะ.....

        ผลันก็ปรากฎคล้ายเชือกสีดำมัดร่างนั้นเอาไว้  ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วจนสัมภเวสีตนนั้น ไม่มีเวลาแม้จะตกใจเสียด้วยซ้ำ

        "ปล่อยให้รอเสียนานเลยนะ"  

         เสียงเรียบๆ ของอนล ทำให้ร่างนั้นแข็งทื่อขึ้นมาทันที  เสียงที่ฟังเหมือนเอื่อยๆ   แต่กลับมีพลังอำนาจที่ทำให้เหล่าสัมภเวสีต่างกลัวเกรง  ทั้งๆ ที่ยังไม่เห็นหน้า

         อนลเดินไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าของวิญญาณสัมภเวสีตนนั้น  ซึ่งเป็นวิญญาณของเด็กหนุ่มใส่แว่น ที่ท่าทางเป็นเด็กเรียน  แต่ศรีษะด้านซ้ายเป็นแผลเหวอะหวะ  คงจะกระโดดตึกนี้ตายกระมัง  วิญญาณถึงวนเวียนอยู่ที่นี่ไม่ไปไหน อนลกวาดสายตามองวิญญาณตนนั้นทั่วทั้งร่างด้วยสีหน้าเรียบเฉย  สายตาของเธอยากที่จะคาดเดาความนึกคิดได้  นั่นแหละทำให้วิญญาณของเด็กหนุ่มยิ่งกลัวเธอเข้าไปใหญ่ 

         เมื่อจับวิญญาณได้แล้ว  เพื่อเป็นการยืนยันข้อมูลและส่งมอบเป้าหมาย  อนลจึงหยิบมือถือออกมาอีกครั้ง  แล้วเปิดฟังก์ชั่นกล้องถ่ายรูปขึ้นมา เธอทำการถ่ายรูปวิญญาณตนนั้น  แสงแฟลชเล่นเอาวิญญาณเด็กหนุ่มถึงกับผงะ  ก่อนจะทำหน้างุนงงใส่ยมทูตสาวว่าเธอถ่ายรูปเขาไปทำไม เขาเป็นวิญญาณนะ  จะถ่ายติดเหรอ?

         "ไม่ต้องห่วง  ไอ้เจ้านี่ทำได้สารพัดอย่าง"  อยู่ๆ อนลก็พูดขึ้นมา เหมือนกับจะรู้ความคิดของวิญญาณเด็กหนุ่ม  นั่นทำให้เด็กหนุ่มทำหน้างงใส่อนลอีกครั้ง

         แต่เธอก็ไม่สนใจสีหน้านั้น  เพราะเธอกำลังรอการยืนยันจากฝ่ายข้อมูลอยู่  ถ้าหากข้อมูลถูกต้องเธอก็ต้องทำการส่งวิญญาณกลับไปยังยมโลก  นั่นถึงจะสิ้นสุดหน้าที่ของเธอ 

         ไม่นาน  หน้าจอมือถือของเธอก็แสดงผลว่าข้อมูลถูกต้อง อนลกระตุกยิ้มขึ้นมาเพียงนิด แล้วเงยหน้าจ้องมองวิญญาณเด็กหนุ่ม  ก่อนจะใช้นิ้วชี้และนิ้วกลางแตะที่หน้าผากของวิญญาณเด็กหนุ่ม  

         "วิญญาณที่หลงทางเอ๋ย  จงกลับไปยังภพภูมิเบื้องล่างเถิด" 

         สิ้นสุดคำพูดของอนล  วิญญาณเด็กหนุ่มก็ค่อยๆ  เลือนหายไป  จนเหลือแค่เพียงความว่างเปล่า  อนลถอนหายใจออกมาเบาๆ  สิ้นสุดภารกิจไปอีกหนึ่ง คราวนี้ก็เหลือแค่รอคำสั่งใหม่เท่านั้น  ในเมื่อตอนนี้คำสั่งยังไม่มา  งั้นเธอกลับไปยังที่พักของเธอที่นรกภูมิดีกว่า  

         ยังไม่ทันที่อนลจะทำการสลายตัวไป  เสียงเหมือนมีอะไรบางอย่างกระทบกับพื้นที่ด้านหลังก็ดังขึ้น  ทำให้เธอต้องรีบหันกลับไปมอง  แล้วเธอก็พบกับเด็กหนุ่มในชุดนักศึกษาที่ในมือมีถุงข้าวกล่อง  ใกล้ๆ เท้า มีขวดน้ำกลิ้งอยู่ 

        สีหน้าแตกตื่นของเด็กหนุ่ม ไหนจะเหงื่อเม็ดเป้งที่ผุดขึ้นเต็มหน้า  ไม่ต้องบอกก็รู้ว่า เด็กหนุ่มนี่ต้องเจออะไรที่น่ากลัวมาแน่ๆ 

         "ผ...ผม...ผมไม่เห็นอะไรทั้งนั้นนะครับ"

          นั่นแหละ....ที่เรียกว่าเห็น  คงจะมีสัมผัสพิเศษสินะ  ถึงมองเห็นสิ่งเหล่านี้ได้  แต่ถึงขั้นมองเห็นเธอได้ด้วยนี่  ไม่ธรรมดา... เพราะมนุษย์นั้น  มีน้อยคนนักที่จะสามารถมองเห็นยมทูตอย่างพวกเธอได้  นอกเสียจากคนที่เข้าใกล้เส้นแบ่งระหว่างความเป็นและความตาย  แต่เด็กหนุ่มนี่....ไม่ใช่

        เอาเถอะ  ในเมื่อเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดไปแล้วอย่างนั้น  ก็คงมีแค่ทางเดียวเท่านั้น  นั่นคือการลบความทรงจำ

        "ขอโทษนะ" อนลพูดเบาๆ  แค่พอให้ตัวเองได้ยินเท่านั้น  ก่อนที่เธอจะทำการดีดนิ้วหนึ่งครั้ง

        เป๊าะ...

        แล้วร่างของเด็กหนุ่ม  ก็ล้มลงไปนอนที่พื้นในทันที  อนลมองร่างนั้นเพียงครู่ก่อนจะก้มลงไปดึงมือเด็กหนุ่มขึ้นมา  และทำการลากร่างนั้นขึ้นไปไว้บริเวณทางเข้าอพาร์ทเม้นท์  อย่างน้อย...เธอก็ไม่อยากให้เค้านอนตากน้ำค้างน่ะนะ

        เมื่อนำร่างเด็กหนุ่มมาไว้ยังตำแหน่งที่ต้องการเรียบร้อยแล้ว  อนลจึงทำการเลือนหายไปจากบริเวณนั้นทันที  ปล่อยให้เด็กหนุ่มจมอยู่ในห้วงนิทราอย่างเดียวดาย