kiss me one more time ทุ่มทั้งใจยัยจิ้มลิ้ม

kiss me one more time

 ทุ่มทั้งใจยัยจิ้มลิ้ม

“อย่าเงียบ!  พูดดิวะ” ผมตะคอกเสียงดัง ด้วยความโมโหถึงขีดสุด มือหนากำหมัดแน่น ส่วนมือที่ถือโทรศัพท์แนบหู มันสั่นด้วยความโกรธ

“ฮึก..ฮึก ฉันขอโทษ ฉันผิดเอง ภีม” เสียงสั่นเครือ แผ่วเบาและสะอึกสะอื้นของยัยผู้หญิงแพศยาจากปลายสาย ผมเกลียด! เกลียดความตอแหล เกลียดคนตีสองหน้า หึ! จำไว้ด้วยว่าเกมนี้ผมไม่ได้เป็นคนเริ่ม ถ้าคิดจะมาไม้นี้ บอกเลยคนแบบผมกัดไม่ปล่อย!!!

“นะ…นาย…นาย! ที่อยู่ตรงนั้นน่ะ ช่วยฉันที ” เสียงเล็กของใครบางคนดึงความสนใจจากผมไป เธอวิ่งมาหาผมด้วยท่าทีรีบร้อน มือเล็กเอื้อมมาจับมือของผมแน่น มือของผู้หญิงคนนั้นชุ่มไปด้วยเหงื่อ ผมหันไปมองร่างเล็กที่กำลังขอความช่วยเหลือ ท่าทางดูลุกลี้ลุกรนแปลกๆ เธอสวมเสื้อที่ดำเปิดไหล่เผยให้เห็นผิวขาวอมชมพู  และสวมกางกางยีนส์ขาสั้นเผยเรียวขาขาวเนียน  ผมหนาสีกาแฟดัดเป็นลอนคลายๆยาวจนถึงเอวคอดกิ่ว ดวงตากลมโตล้อมด้วยแพรขนตาหนางอน จมูกเล็กโด่งได้รูป ริมผีปากรูปกระจับสีชมพูอมแดงระเรื่อ แก้มใสของเธอน่ามองที่สุดเพราะตอนนี่มันกลายเป็นแดงด้วยฤทธิ์แอลกอฮอลล์ ปากนิด จมูกหน่อย แมร่งงงงง…น่ารักว่ะ เธอมองหน้าผมสายตาเว้าวอนราวกับต้องการขอความช่วยเหลือ ผมตัดสินใจวางสายทันที แล้วหันไปถามยัยจิ้มลิ้มตรงหน้า

“ช่วยอะไร” ถามเธอนิ่งๆ ยัยจิ้มลิ้มดึงผมไปตรงแถวๆบริเวณสระว่ายน้ำ ซึ่งตอนนี้ทั้งมืดและเงียบเนื่องจากจะห่างจากอาคารที่เราจัดงานปาร์ตี้กันประมาณ 7 เมตรเศษ  อ่อ เดี๋ยวเท้าความแปป คือวันนี้วันเกิดผม และผมก็จัดปาร์ตี้เล็กๆชวนเพื่อนที่สนิทมาสนุกกัน แต่ยัยเด็กนี่ผมจำไม่ได้ว่าไปรู้จักตอนไหน

“หมอนั่นมอมเหล้าฉัน…ฉันกลัว มันกำลังตามหาฉัน” เธอหยุดเดินแล้วหันมาพูดกับผม เธอดูกลัวมาก ร่างกายของเธอสั่นเทา พลางชี้ไปที่ผู้ชายรูปร่างสันทัดตัดผมสกรีนเฮดผิวขาวที่ด้อมๆมองๆแถวๆหน้างานปาร์ตี้ซึ่งผมรู้ว่ามันคือใคร

 “แล้ว?”

“พาฉันไปส่งบ้านหน่อย ขอร้อง ฉันอยากกลับบ้านแล้ว” ยัยจิ้มลิ้มทำเสียงอ้อนผม พลางเขย่าๆแขนผมรัวๆ

“แล้วตอนมา เธอมากับใครล่ะ ก็บอกให้มันไปส่งดิ” ผมขมวดคิ้วครู่หนึ่งก่อนจะบอกเธอนิ่งๆ อันที่จริงผมไม่ควรเข้าไปยุ่ง เกิดยัยนี่เป็นผู้หญิงของใคร ผมไปส่งซุ่มสี่ซุ่มห้า เกิดโดนต่อยปากแตกทำไง คงไม่เสี่ยงว่ะ ไม่คุ้ม

“มากับอ้น ไอ้พี่บ้านั่น ก็เมาเป็นหมาไปแล้วไง” ยัยจิ้มลิ้มเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

อ้นงั้นหรอ หรือว่ายัยนี่คือน้องน้ำปรุงเด็กข้างบ้านที่พี่อ้นพูดถึงบ่อยๆหรือเปล่านะ ว่าแต่หมอนั่นเอายัยนี่มาทำไมรู้อยู่ว่าที่นี่มันเถื่อนจะตาย

จุ้ม!

เสียงอะไรวะ ผมหันไปทางต้นเสียงก็พบว่ายัยน้ำปรุงนั่งที่บริเวณขอบสระว่ายน้ำแล้วกำลังเอาหัวตัวเองจุ่มลงไปในน้ำ

“เห้ย! ทำบ้าอะไรของเธอเนี่ย” ฉันวิ่งไปอุ้มเธอออกมาจากบริเวณนั้นอย่างรวดเร็วแล้ววางร่างเล็กลงบนเก้าอี้ชายหาดที่วางอยู่ใกล้ น้ำปรุงตัวเปียกไปหมด ผมยกมือขึ้นเสยผมที่ปรกใบหน้าของยัยจิ้มลิ้มออกอย่างทุลักทุเลเพราะยัยนี่มัวแต่ดิ้นไปดิ้นมา

“เมาใช่ไหมเนี่ย”

“ร้อน ฉันร้อนจัง” ยัยเด็กนั่นไม่พูดเปล่าพลันจะถอดเสื้อตัวเอง มือเล็กจับชายเสื้อสีดำแล้วดึงขึ้นอย่างรวดเร็ว จนเห็นชุดชั้นในลายลูกไม้สีดำแนบเนื้อ ผมรีบดึงเสื้อลงแทบไม่ทัน ให้ตายเหอะ! โคตรขาววว เห้ย! ไม่ใช่! ใจคอไม่ดีเลยว่ะ มือเล็กปัดป้ายไปตามเนื้อตัวอย่างเชิญชวน  ท่าทางแบบนี้มันอ่อยชัดๆ ผมรีบถอดเสื้อแจ็คเก็ตยีนส์มาคลุมตัวเธอไว้ ก่อนจะก้มลงแล้วเอื้อมมือเขย่าตัวเธอที่นั่งบนเก้าอี้ชายหาด

“มีสติหน่อย!”

“ร้อนเหมือนจะตายเลย” ยัยนั่นพูดด้วยเสียงแหบพร่า เธอขมวดคิ้วแน่น หายใจหอบถี่และกัดริมฝีปากจนเลือดไหลซิบ ผมว่าอาการแบบนี้ไม่ใช่เมาเหล้าหรอก ผมว่ามันคุ้นๆ

จู่ๆ ยัยนั่นก็ใช้มือทั้งข้างโอบรอบท้ายทอยแล้วดึงผมเข้ามาใกล้จนปลายจมูกของเราสัมผัสกัน  ไอร้อน กลิ่นตัวหอมๆและกลิ่นแอลกอฮอลล์จากลมหายใจของยัยนั่น ทำเอาผมใจกระตุกวูบ เกิดมายังไม่เคยเจอผู้หญิงรุกขนาดนี้มาก่อน น่ากลัวว่าจะถอนตัวไม่ขึ้นแล้วละมั้ง เห้ย! ไม่ได้ดิ นี่มันน้องของพี่ ใจเย็น ไอ้เสือ อย่าฉวยโอกาส ผมได้แต่บอกตัวเองให้ใจเย็นๆๆๆ

“เดี๋ยวฉะ…อื้ม” ผมยังไม่ทันจบยัยน้ำปรุงเผยอริมฝีปากเล็กน้อยแล้วค่อยๆประกบริมฝีปากผม เส้นความอดทนของผมขาดสบั้น มือข้างหนึ่งของผมจับที่พนังพิงเก้าอี้ชายหาดไว้แน่น ส่วนมืออีกข้างหนึ่งผมยกขึ้นมาประคองใบหน้าเรียวเอาไว้ มันเป็นจูบที่ทั้งหวานและร้อนแรง ดูดดื่มเสียจนสติผมกระเจิง ผมจำไม่ได้ว่าเราจูบกันนานเท่าไหร่ รู้แต่ว่าต้องการเก็บเกี่ยวความหวานจากริมฝีปากเล็กนี้เรื่อยๆ ไม่อยากให้มันจบลง ผมถอนจูบอย่างอ้อยอิ่ง เอาล่ะ! ผมจำเป็นต้องหยุด ก่อนที่อารมณ์ผมจะถลำลึกไปมากกว่านี้

ผมว่ายัยนี่น่าจะโดนยาปลุกเซ็กซ์!  ผมลุกขึ้นยืนพร้อมกับดึงยัยจิ้มลิ้มให้ลุกขึ้น ร่างบางอ่อนปวกเปียก เซไปมาพร้อมกับพึมพำว่าร้อนอยู่ตลอดเวลา

“นาย…จะไปไหน อย่าไป ฉะ…ฉัน..ต้องการอีก” ยัยจิ้มลิ้มเซมาหาผม ร่างเล็กพยายามเข้าใกล้ เขย่งตัวขึ้นพร้อมกับเอาใบหน้าเรียวซุกไซร้บริเวณบริเวณซอกคอ มือเล็กลูบไล้บริเวณต้นคอและลำคอของผม

“ฟังนะ! ฉันพาไปส่งบ้าน บ้านเธออยู่ข้างบ้านอ้นใช่ไหม” ผมใช้มือบริเวณคางของยัยจิ้มลิ้มแล้วดันใบหน้าของเธอให้เงยขึ้นมาคุยกับผม

“ช่ายยยยล้าววววว” เธอพูดพร้อมกับพยักหน้าช้าๆ

“โอเค” ผมตัดสินใจอุ้มยัยจิ้มลิ้มพาดบ่าซ้าย โชคดีที่ยัยนี่ตัวเล็ก ทำให้ง่ายต่อการพกพา ผมล้วงโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในกระเป๋าขึ้นมากดเบอร์หา แชง

“ฮัลโหล ไอ้แชง”

[ว่าไง หายไปนานเลยนะมึง เคลียร์จบยังเนี้ย เพื่อนๆรอมึงมาเป่าเค้กเนี้ย] 

“ช่างเรื่องผู้หญิงคนนั้น ช่างเรื่องวันเกิดก่อน ตอนนี้มีเรื่องสำคัญกว่าว่ะ พี่อ้นมันอยู่ในงานไหม”

[อยู่ แต่ตอนนี้มันเมาหลับไปละ มีไรวะ]

“กูว่าละ มันเอาน้องมันมาใช่ไหม”

[เออใช่…นั่งอยู่กับพวกไอ้ดิน อ้าววว เชี้ย!!!! น้องพี่อ้นหายได้ไหนว่ะ เวรเอ้ย พวกมึงช่วยกูหาน้ำปรุงดิ] เสียงไอ้แชงหันไปบอกพวกเพื่อนๆผม

“น้ำปรุงอยู่กับกูเนี้ย เมามาก แล้วก็เหมือนโดนยาปลุกเซ็กซ์ว่ะ”

[ชิบล่ะ มึงอยู่ไหนเดี๋ยวพวกกูไปหา] เสียงไอ้มังกรแทรกเข้ามาในสาย

“สระว่ายน้ำทางซ้ายมือ มืดๆอ่ะ พวกมึงไปหากูบ้านน้ำปรุงเลยดีกว่า กูจะเอาเค้าไปส่งบ้าน ตอนนี้ยัยนี่รุงรังมาก”

[เออ เครร เดี๋ยวพวกกูรีบตามไป] ไอ้มังกรรับปาก

“รบกวนพวกมึงช่วยเอาพี่อ้นมาเก็บบ้านมันด้วยนะ”

[ได้ๆ]

ติ๊ด

ผมกดวางสายก่อนจะแบกร่างบางไปที่จอดรถ

“เวียนหัว อยากอ้วก” เสียงเล็กเอ่ยขึ้น แล้วสะกิดหลงผมเบาๆ แน่ล่ะตอนนี้เธอห้อยหัวอยู่นี่

“อดทนอีกนิด จะถึงรถแล้ว”

ผมกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปที่รถสปอร์ตคนสีดำเงาขลับ ก่อนจะกดรีโมทรถแล้วเปิดประตูจากนั้นค่อยวางร่างบางลงบนเบาที่นั่งหุ้มด้วยหนังสีดำแดง พร้อมกับคาดเข็มขัดนิรภัย แล้วรีบเดินอ้อมไปนั่งฝั่งคนขับแล้วขับออกไปให้เร็วที่สุด  

บ้านยัยจิ้มลิ้ม

ผมอุ้มยัยจิ้มลิ้มมาที่ห้องน้ำ เธอก็ยังพล่ามว่าร้อนๆๆๆ มาตลอดทาง ดีที่ยังมสติบอกทางได้บ้าง แถมตอนอยู่บนรถยัยนี่ก็จ้องแต่จะลวนลามผมตลอดทาง ลูบต้นขาด้านในของผมบ้างล่ะ แอบสะกิดจุดศูนย์ถ่วงของผมบ้างล่ะ ซุกไซร้ซอกคอบ้างล่ะ ถ้าบ้านยัยนี่อยู่ไกลกว่านี้ผมเองก็ทนไม่ไหวเหมือนกัน ยัยตัวแสบ!

“หึ รุงรังชะมัด!!!!…ยัยเด็กขี้อ่อย” ผมนั่งลงกับพื้นห้องน้ำแล้วเอื้อมมือไปหยิกแก้มใสๆของเธอด้วยความหมั่นไส้

ผมมองใบหน้าสวยน่ารักแถมมีแก้มป่องๆที่ตอนนี้เปื้อนไปด้วยสีแดงระเรื่อ ดวงตาที่เคยตาโตตอนนี้ปรือเล็กน้อยมองผมด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยแรงปรารถนา เราสบตากันสักพัก ก่อนที่ริมฝีปากเล็กจะเขยิบเข้ามาประกบริมฝีปากของผมอีกครั้ง ร่างเล็กกระโดดเข้ามากอดผมแน่นจนตั้งตัวไม่ทัน ซุกซนซะเหลือเกิน!

“อื้ม…พอก่อน” ผมถอดจูบจากเธอแล้วค่อยๆดันเธอออก ทั้งๆที่รู้สึกเสียดาย

ดื่มไปเยอะขนาดไหนว่ะเนี้ย ไม่ระวังตัวเองซะเลย ยัยนี่ไม่ว่าจะรูปร่าง หน้าตา การแต่งตัวของยัยนี่มันล่อตาล่อใจผู้ชายชะมัด! แม้แต่ผมเองตอนนี้ ก็ยังไม่ไว้ใจตัวเองเลย!!!

“อ่าาา…มันวูบวาบยังไงไม่รู้” ยัยจิ้มลิ้มเอ่ยด้วยน้ำเสียงเซ็กซี่ เธอนั่งลงชันเข่ากับพื้นพลางเอนหลังพิงผนังห้องน้ำ ส่วนมือซ้ายอายของเธอลูบไล้เรียวขาของตัวเอง ส่วนมือขวาเธอเอื้อมมือมาดึงข้อมือผมไว้

“จูบอีกสิ…ฉันชอบริมฝีปากของนาย จูบของนาย ฉันอยาก…ฉันต้องนายอีก…”

“อยู่นิ่งสักหนึ่งนาทีได้ไหม”

คนร่างบางทั้งดึงทั้งทึ้งตัวผม มือก็ปัดป่ายไปทั่ว ผมจึงตัดสินใจรวบมือเล็กๆทั้งสองข้างชูเหนือศรีษะของยัยนั่นก่อนจะกดมันเอาไว้กับผนังห้องน้ำด้วยมือข้างเดียว ส่วนมืออีกหนึ่งก็เอื้อมไปหยิบฝักบัว

ซ่าาาาาาาาา!!!!!!!

ผมรีบจัดแจงเปิดฝักบัวแล้วฉีดรดศีรษะและร่างกายของยัยนั่น น้ำจากฝักบัวพุ่งเป็นสายและอุณหภูมิที่เย็นเฉียบทำให้ร่างบางสะดุ้งเฮือก สายน้ำไหลผ่านเส้นผมสีน้ำตาลเข้มจนเปียกชุ่ม ไหลลงมาผ่านจมูกโด่งสวยลงมาที่ริมฝีปากน่าสัมผัส ไหลช้าๆลงมาที่ต้นคอระหง หน้าอกและลงมาที่เสื้อเปิดไหล่สีดำที่อุ้มน้ำไว้เต็มที่มันก็ค่อยๆเลื่อนลงช้าๆเนื่องจากเนื้อผ้าชุ่มไปด้วยน้ำ มันทำให้เห็นเนินอกขาวอมชมพู

“ฉันต้องการนาย ไม่ใช่น้ำของนายนะ!!!!!!”

จิ้มลิ้มตะคอกใส่ผมพร้อมกับค้อนปะหลับปะเหลือกและพยายามดิ้นไปดิ้นมาสุดแรงอยู่นานเพื่อให้หลุดจากพันธนาการของผม เกรี้ยวกราดซะด้วย! หึ! ตัวเท่าลูกแมวจะไปสู้แรงผมได้ไง!! ไม่นานยัยนี่ก็นิ่งไป สงสัยจะหมดแรง

“หมดแรงหรือยัง” ฉันยิ้มมุมปากแล้วเอ่ยถามเธอเบาๆ เธอพยักหน้า

“หนาววว” ยัยจิ้มลิ้มพูดเสียงอ่อย ผมมองร่างเล็กสั่นสะท้านด้วยความหนาวเย็น ผมลุกขึ้นปิดน้ำแล้ววางฝักบัวลง และปล่อยมือเล็กจากพันธการ ผมเสยผมสีน้ำตาลเข้มที่ปรกใบหน้าขึ้น แก้มที่เคยเป็นสีแดงตอนนี้ซีดเผือด ผมค่อยๆประคองร่างเล็กมากอด ร่างเล็กๆสั่นระริกเป็นลูกนก

“เดินไหวไหม” กระซิบถามขณะที่กอดเธอเอาไว้ ยัยจิ้มลิ้มส่ายหน้าช้าๆ

“หนาว ปวดหัว” ยัยนั่นพูดจบปากก็สั่นหงึกๆ เธอซุกใบหน้าลงที่หน้าอกของผมเพื่อหาไออุ่น ลืมบอกไป จริงๆแล้วเธอตัวเล็กมาก สูงเลยบ่าผมมานิดเดียวเอง  ผมค่อยๆช้อนร่างเล็กที่เปียกชุ่มออกจากห้องน้ำไปวางบนเตียงสีฟ้าอ่อนแล้วห่มด้วยผ้านวมผืนหนาลายโพกาดอทสีฟ้า

ชิบล่ะ เอาไงดีวะ เสื้อผ้าเปียกถ้าไม่เปลี่ยนยัยนี่ไม่สบายแน่  หรือจะถอดให้ดีวะ

“ไอ้แชงอยู่ไหน ช้าจังวะ” ผมตัดสินใจโทรหาไอ้แชง หนึ่งในเพื่อนสนิทของผมอย่างรวดเร็ว

[แปป กูอยู่หน้าหมู่บ้านแล้ว]

“มีผู้หญิงมาด้วยไหม”

[มี ลูกแก้วมาด้วย ถามไมวะ]

“รีบมา เดี๋ยวก็รู้”

จบบันทึกของ ภีม