เพียงพริบตา

บทที่หนึ่ง จากหมู่บ้านที่อดอยาก : ฝน (1)

ถนนมณฑลโอคุ จากย่านพักแรมโคดะฮาระ ย่านพักแรมแห่งที่สี่สิบเอ็ดนับจากย่านนิฮงบาชิแห่งเอโดะ เข้าไปยังถนนเส้นรองใช้เวลาเดินราวหนึ่งชั่วยาม [1]

ตอนนี้คือเดือนแปด แม้จะครึ่งเดือนเข้าไปแล้วแต่ฝนเย็นเยียบยังคงตกไม่หยุด

ปกติแล้วอากาศจะร้อนมาก ทว่าอุณหภูมิกลับไม่สูงขึ้น ลมเย็นชื้นที่เรียกกันว่า ‘ยามะเสะ’ พัดโหม ทำให้พืชไร่ทั่วทั้งแคว้นเสียหายหนัก และยิ่งสาหัสเมื่อขึ้นไปทางเหนือ หลังออกจากเอโดะจนถึงที่นี่อิซาจิผ่านหมู่บ้านมามากมาย แต่ยิ่งนานไปภาพที่เห็นก็ยิ่งโหดร้าย

เมื่อออกจากถนนบนเขาและเห็นภาพกว้างข้างหน้า อิซาจิก็โล่งใจ

เขายกเท้าวางบนก้อนหินที่ล้มกลิ้งอยู่บนพื้นหญ้าเพื่อจะผูกเชือกรองเท้าฟางใหม่ พลันเพิ่งรู้ตัวว่าแท้จริงแล้วนั่นคือศีรษะของรูปปั้นพระโพธิสัตว์จิโซ [2] จึงยกเท้าออก เห็นรูปปั้นจิโซที่ล้มลงและถูกหญ้าปกคลุมอยู่ ดูจากสภาพที่มีตะไคร่ขึ้นแผ่คลุมไปทั่วแล้ว รูปปั้นจิโซจะต้องล้มอย่างนั้นอยู่นานมากจนถูกหญ้าขึ้นทับโดยไม่มีใครรู้เป็นแน่ ภายในสมองอันเหนื่อยล้า อิซาจิรู้สึกสลดใจว่าผู้คนเสื่อมทรามจนเลิกสักการะบูชาพระกันเสียแล้ว

อิซาจิแหวกหญ้าแล้วตั้งรูปปั้นจิโซขึ้นบนแท่น ชักดาบสั้นที่เหน็บอยู่ตรงสะโพกออกมาแล้วเริ่มถางหญ้าที่อยู่รอบๆ รูปปั้นจิโซ แม้ไม่ใช่ดาบที่ได้รับการดูแลรักษาเป็นอย่างดี แต่ก็ยังใช้ตัดหญ้าได้สบาย อิซาจิที่มีชาติกำเนิดเป็นเกษตรกรลงมืออย่างเชี่ยวชาญ เพียงพริบตาเดียวรอบๆ นั้นก็โล่งเตียนจนมองเห็นรูปร่างของรูปปั้นจิโซ

เมื่อเก็บดาบเข้าฝักแล้ว อิซาจิก็ล้วงเอาห่อเล็กๆ ที่หุ้มด้วยเปลือกต้นไผ่ออกมาจากถุงย่าม

ในห่อนั้นคือดังโงะหนึ่งลูก

ดังโงะลูกนั้นแข็งจนแตก มีราขึ้นเป็นหย่อมๆ แต่ก็ไม่ใช่ว่ากินเข้าไปไม่ได้ เขาจึงแอบเอาใส่ย่ามมาด้วย

“ถึงจะพลั้งเผลอไปแต่ข้าต้องขออภัยด้วย นี่แทนคำขอโทษขอรับ โปรดอภัยให้ข้าด้วยเถิด”

อิซาจิถวายดังโงะแล้วพนมมือ

ฝนตกติดต่อกันหลายวัน ทั้งงอบและเสื้อคลุมเดินทางเปียกอยู่ตลอดเวลาจนส่งกลิ่นเหม็นเปรี้ยวทิ้งน้ำหนักลงบนร่างกาย อิซาจิกังวลว่าจากนี้จะเป็นไปตามที่วางแผนเอาไว้หรือไม่

เขาออกเดิน ชั่วครู่หนึ่งก็รู้สึกถึงกลิ่นอายคนที่ด้านหลังจึงหันกลับไป มีเงาร่างที่คิดว่าเป็นมนุษย์อยู่หน้ารูปปั้นจิโซสามคน แต่ละคนสวมเสื้อผ้ารุ่งริ่ง ผมเผ้ายุ่งเหยิง ไม่รู้โผล่มาจากไหน กำลังปัดป่ายแขนขาที่เหมือนกิ่งไม้แห้งนัวเนีย พวกคนซึ่งแยกไม่ออกว่าเป็นหญิงหรือชายกำลังแย่งดังโงะที่อิซาจิถวายรูปปั้นจิโซไปเมื่อครู่

เมื่อคนหนึ่งเอาดังโงะเข้าปากไป คนที่เหลือก็ใช้มือพยายามง้างปากให้เปิดออก ท่าทางที่กำลังคำรามนั้นประหนึ่งว่าสูญเสียตรรกะของความเป็นมนุษย์ไปแล้ว ดูราวกับเป็นคนบ้า

อิซาจิเห็นภาพอันโหดร้ายยิ่งกว่านี้เมื่อตอนที่เขาไปถึงภาคตะวันออกเฉียงเหนือในฤดูร้อนปีที่แล้ว ทำให้เขารู้ซึ้งถึงความลึกล้ำของการกระทำมนุษย์ มนุษย์กินสุนัข แมว หนู กบ และงูจนหมด กินเปลือกต้นสนและรากจนหมด และเมื่อรู้ว่าไม่มีอะไรให้กินได้แล้ว เหล่าคนคลุ้มคลั่งก็จะเข้าทำร้ายพวกเดียวกัน ที่เขาเห็นก็คือมนุษย์เข่นฆ่ากันเองแล้วเอาเนื้อมากินอย่างหิวโหย และสายตาของพวกคนคลั่งยังพุ่งมาที่อิซาจิอีกด้วย เขาเอาชีวิตรอดมาได้ตอนที่เกือบจะถูกกินแบบเส้นยาแดงผ่าแปด หากไม่กินคนก็มีแต่จะต้องตาย แต่หากกินเข้าไปก็จะสูญเสียศักดิ์ศรีของความเป็นมนุษย์ อิซาจิขบคิดอยู่ในร่างกายที่เหนื่อยล้าว่ามนุษย์จะสามารถทำอะไรได้ถึงขนาดไหนกัน พลางจ้องมองทางข้างหน้า

ตามถนนมีซากศพล้มตายอยู่หนึ่ง สอง สาม... ยิ่งเดินไปก็ยิ่งเพิ่มจำนวนมากขึ้นจนทำให้รู้สึกว่าถึงนับไปก็ไร้ความหมาย

เจ้าหน้าที่ทางการจะมาตรวจตราตามกำหนด และรวบรวมศพเอาไปไว้ที่เดียวกัน แต่ดูเหมือนจะทำไม่ทัน นอกจากภูเขาซากศพแล้วยังมีศพกระจัดกระจายอยู่ทั่วไป

อีกาจำนวนนับไม่ถ้วนเข้ามารวมตัวกันเป็นฝูงบนซากศพ จิกกินเนื้อและลูกตา กระชากริมฝีปากและจมูก แมลงวันตอมยุ่บยั่บราวกับก้อนเมฆสีดำ ศพเก่าและศพใหม่กระจัดกระจายอยู่อย่างต่อเนื่อง คงจะเป็นพวกคนในหมู่บ้านแถวนี้ที่รอคอยนักเดินทางเพื่อร้องขอความกรุณาจนหมดแรง ศพพวกนั้นเน่าเปื่อยจนแยกไม่ออกว่าเป็นเพศใดกันแน่

อิซาจิเริ่มมองซากศพราวกับนึกอะไรขึ้นมาได้ หรือน่าจะพูดว่าเขากำลังมองหาอะไรบางอย่างมากกว่า

เมื่อพบซากศพที่พอดูได้เขาก็เอากริชออกมาจากถุงแล้วเริ่มตัดนิ้วก้อยของศพอย่างระมัดระวัง นิ้วที่ดูดีนั้นมีไม่มาก แต่ถึงกระนั้นเขาก็เก็บมาได้แปดนิ้วอย่างรวดเร็ว ห่อด้วยกระดาษแล้วใส่ลงไปในถุงย่าม ตอนออกจากที่แห่งนั้นไป ก็ไม่ลืมพนมมือให้ด้วย

อิซาจิกังวลว่าเมื่อไปถึงจุดหมายแล้วจะคว้าน้ำเหลวหรือไม่ แต่ก็ตั้งมั่นในใจว่าในเมื่อมาถึงที่นี่แล้วจะถอยกลับไปไม่ได้

เขากระโดดข้ามซากศพที่นอนขวางอยู่ข้างหน้า

จู่ๆ เสื้อคลุมก็หนักขึ้น ศพที่คิดว่าน่าจะนอนหมดลมหายใจไปแล้วกลับดึงเสื้อคลุมเอาไว้เหมือนเกี่ยวกับกิ่งไม้ เป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่มีแรง ไม่ต่างอะไรกับกระดูกหุ้มด้วยหนัง ขยับตัวราวหุ่นถูกเชิด

สิ่งนั้นวิงวอนด้วยเสียงที่เหมือนเค้นออกมาจากในท้อง

“กรุณาข้าด้วยเถิด...”

“ข้าไม่มีอะไรติดตัวมาทั้งนั้น อภัยให้ด้วย”

อิซาจิดึงเสื้อคลุมเดินทางออกจากมือนั้นแล้วเมินหน้า เดินให้เร็วขึ้นกว่าเดิม

ไม่ว่าจะไปทางไหนก็มีแต่ศพนอนอยู่

อีกาจิกกินเนื้อโดยไม่สนใจอิซาจิ

เมื่ออีกาบินขึ้นพร้อมๆ กันก็มีสุนัขตัวหนึ่งกระโจนออกมาที่ถนน มันคาบสิ่งที่เหมือนกับแขนมนุษย์ เหลือบมองอิซาจิด้วยสายตาข่มขู่แล้ววิ่งต่อไป

ชายคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นบนถนนข้างหน้าสวนทางกับสุนัข ใส่งอบและเสื้อคลุมเดินทาง ที่หลังแบกหีบไม้สานขนาดใหญ่ ดูเหมือนจะเป็นคนขายยา

คนขายยาเห็นอิซาจิก็หยุดยืนด้วยความตกใจ ก่อนฝืนยิ้มให้

“ท่านเป็นยักษ์หรือปีศาจกันน่ะ? น่าจะไม่ใช่ ให้ตาย มีผู้ที่ยังคงมีชีวิตอยู่ด้วย ที่นี่ไม่น่าจะเป็นตรอกนรกสินะ ข้าละสงสัยอยู่หลายครั้งว่าตัวเองหลงไปในนรกหรืออย่างไรจนมาเจอท่านนี่ล่ะ ...ท่านจะไปทางนั้นรึ ถ้าอย่างนั้นก็ทำใจไว้ด้วยล่ะ ว่าจะต้องเจอกับศพกองเป็นภูเขานับไม่ถ้วน”

“หมู่บ้านอาสัทสึกิคือข้างหน้านี่ใช่ไหม”

“อาสัทสึกิ... เหมือนจะมีหมู่บ้านชื่อนั้นอยู่ข้างหน้าห่างไปสองริ [3] ... แต่ที่หมู่บ้านนั้นก็คงจะช่วยอะไรไม่ทันแล้วเหมือนกัน”

“แต่อย่างไรข้าก็ต้องไป”

“เราต่างก็ต้องทรมานเพื่อมีชีวิตรอดทั้งนั้น... ขอท่านจงระวังตัวด้วย”

“ท่านก็เช่นกัน ข้างหน้านี้มีทั้งซากศพกองเป็นภูเขา แล้วก็มีผีดิบเข้ามาทำร้ายด้วย ถือมีดสั้นเอาไว้ป้องกันตัวด้วยจะดีกว่านะ”

คนขายยาที่กังวลอยู่แล้วยิ่งเกร็งตัวมากขึ้นทั้งที่พูดอะไรไม่ออก

..........................................

[1] ชั่วยาม เทียบได้กับเวลาประมาณ 2 ชั่วโมง

[2] รูปปั้นจิโซ เป็นรูปปั้นพระที่คนญี่ปุ่นในสมัยก่อนเชื่อว่าเป็นพระที่คอยปกป้องนักเดินทาง มักตั้งอยู่ริมถนน

[3] ริ เทียบได้กับระยะทางประมาณ 4 กิโลเมตร