Wall my love เกมหัวใจนายประธาน

10.0

เขียนโดย oneknowns

วันที่ 22 ตุลาคม พ.ศ. 2562 เวลา 04.54 น.

2 ตอน

0 วิจารณ์

3,320 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 24 ตุลาคม พ.ศ. 2562 06.33 น. โดย เจ้าของนิยาย

บทนำ

สถาบัน Justice

เพียงแค่มีเงิน ก็สามารถเข้าศึกษาได้สบายๆ แต่หากจะสอบทุน คุณก็มีโอกาสเพียง 0.001% เท่านั้น กรอบความคิดที่ถูกตั้งขึ้นโดยคนภายนอก ภาพลักษณ์สวยหรูดูดีตั้งแต่หน้าโรงเรียนยันเครื่องแบบภารโรง ทุกอย่างที่นี่ระดับไฮคลาส ไม่ว่าใครๆในประเทศก็อยากจะเข้าเรียน จุดศูนย์รวมลูกคุณหนูมากมาย แต่ใครจะไปรู้ ว่าแท้จริงแล้ว สถาบันแห่งนี้ มีเกมที่คอยสร้างความบันเทิง และสร้างภูมิคุ้มกันในการเอาตัวรอดให้กับเหล่าคุณหนูทั้งหลายในโรงเรียนแห่งนี้อยู่ เกมนั่นถูกเรียกขานว่า... JGame

----------------------- ------------------------- ------------------------ -----------------------

การได้ย้ายเข้ามาอยู่ในโรงเรียนชื่อดังที่น่าใฝ่ฝัน ใครจะคิดหล่ะ ว่าแท้จริงแล้วที่นี่มีเกมบ้าๆอยู่ด้วย และเด็กใหม่อย่างฉัน ที่เพิ่งจะมารู้กฎเอาตอนจวนจะหมดเวลา ก็เหมือนไฟลนก้นสิยะ! ดีนะ ที่เข้าชมรมซุบซิบกิ๊บเก๋ ทำให้ได้รู้ว่า ประธานนักเรียน เป็นคำตอบสุดท้ายที่สามารถช่วยฉันได้ กรี๊ดดด และหมอนี่ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้ชายที่เข้าหายากที่สุดในโรงเรียน ขนาดที่ว่าติด #พี่ยอดกำแพงภูผาเหล็ก (คนอะไรชื่อเชยเฉิ่มชะมัด -_-) เลยพ่อคุ๊ณ ถ้าไม่ติดอะไรพวกนี้นะ รับรองเสร็จคุณหนูแขไขคนนี้ไปแล้วล่ะค่ะ !!

16.07 น.

ว๊า.. เลิกเรียนแล้วนี่นา จะต้องกลับไปที่ห้องเช่าที่อยู่กับคุณพ่อไม่เอาถ่านนั่นสองคน เซ็งชะมัดเลยค่ะ เพราะคุณพ่อเป็นอย่างนี้นี่สิ หม่าม๊าถึงทิ้งพวกเราไป เหลือไว้แต่ชื่อเชยๆอย่างแขไขนี่สิ ไม่ทันสมัยเอาซะเลย โดนเพื่อนล้อจะแย่อยู่แล้ว ฐานะทางการเงินก็ไม่ค่อยดีด้วย ทำไมโชคไม่ดีเอาอย่างนี้นะเรา ฮึก(╥﹏╥) ดีนะที่เราเป็นนักเรียนดีเด่น เลยได้กินอาหารฟรีๆที่โรงเรียนหญิงล้วนเป็นประจำ ผมก็เริ่มยาวแล้วสิ ถ้าไปตัดก็จะเสียเงินโดยใช่เหตุ ฉันจับผมของตัวเองพลางเดินไปคิดไป หรือว่าฉันควรจะ.. ตัดเองไปเลยดีมั้ย!!

ระหว่างคิดไปพลางเดินไปพลาง ก็มาถึงห้องเช่าที่ฉันอาศัยอยู่กับคุณพ่อสองคน จะว่าไป หลังคาห้องเช่า สังกะสีมันจะปลิวออกมาแล้วนะนั่นหน่ะ(°ﾛ°٥) น่าบูรณะสุดๆ ฉันคิดว่าบางที จะไปเรียนสถาปัตยกรรม จบมาบูรณะห้องเช่าของฉันเองนี่แหละนะ แต่กว่าจะจบตั้ง5ปี คุณพ่อจะส่งไหวมั้ยเนี่ย ขนาดอยากเรียน สถาบันJustice ชื่อดังที่ตั้งอยู่ใจกลางเมือง ฉันยังไม่ได้เรียนเลย ฮือ ถ้าตอนนั้นคิดได้แล้วไปสอบเป็นเด็กทุน ป่านนี้สบายแล้ว ถึงข่าวที่ได้ยินมา เด็กทุนจะมีโอกาสเข้าไปได้แค่ 0.001% ก็เถอะ

กริ๊ก- แอด~

"กลับมาแล้วค่ะคุณพ่อ" อะไรกันวันนี้ ไฟมืดเชียว คุณพ่อออกไปเถลไถลที่ไหนอีกเนี่ย ฉันคลำหาสวิตช์ไฟอยู่สักพักนึง ก่อนที่จะหามันเจอและกดเปิดสวิตช์ แสงจากหลอดไฟนีออนที่อยู่กลางห้องสว่างขึ้น ฉันควานสายตาไปมารอบๆ ก็ไม่เจอคุณพ่อ มีเพียงแต่กระดาษที่พับอยู่กับซองเอกสารสีน้ำตาลที่ตั้งอยู่บนโต๊ะไม้เล็กๆที่เราใช้ทานข้าวกันเป็นประจำสองพ่อลูก

ฉันหยิบกระดาษขึ้นมาอ่าน มันมีลายมือที่แสนคุ้นเคยถูกเขียนประทับหมึกสีดำลงบนแผ่นกระดาษสีขาวขนาด A4 'แขไขลูกรักของพ่อ ต้องขอโทษที่ตลอดมาพ่อทำให้ลูกรำคาญใจ เป็นพ่อที่ไม่เอาไหน ลูกจะไม่ต้องรำคาญพ่ออีกต่อไปแล้วนะ พ่อขอโทษที่ต้องหนีจากลูกไป จริงๆแล้วพ่อเป็นโรคที่ไม่สามารถรักษาได้ แต่วันนี้มันไม่ไหวแล้ว พ่อพยายามเขียนมันสุดชีวิต ตอนนี้พ่อต้องไปก่อน ไม่ต้องรีบตามพ่อมานะลูก ป๊ะป๋ารักลูกนะ รักหม่าม๊าด้วย ที่สุดในโลกเลย ห้องพักนี้ต้องปิดกิจการแล้ว หนูไปตามที่อยู่ในซองเอกสารนะ พ่อจัดการทุกอย่างให้แล้ว ใช้ชีวิตให้สนุกเผื่อส่วนของคุณพ่อด้วยนะ'

เดี๋ยวสิคุณพ่อ.. นี่มันอะไรกัน ฉันรีบเปิดเอกสารดู ปรากฏว่ามันคือเอกสารเข้าศึกษาโรงเรียน Justice ชื่อดัง ดะ..เดี๋ยวนะ เป็นโรงเรียนที่ฉันใฝ่ฝันมาตลอด คุณพ่อทำได้ยังไงกัน พ่อคะ หนูขอโทษที่ไม่รู้อะไรเลยนะคะ โฮกกกกก ฉันปล่อยโฮกลางห้องด้วยความโศกเศร้าเสียใจเพราะคุณพ่อที่จู่ๆก็หนีจากไปก่อน และอีกใจนึงก็ตื้นตันใจ ที่ได้รับสิ่งที่ดีที่สุดจากคนที่เราไม่เคยหวังอะไรเลย ..

เทปคาสเซ็ทถูกตัดไป หลังจากวันนั้นฉันตัดสินใจจะเริ่มต้นชีวิตใหม่อันแสนสงบสุขในรั้วโรงเรียนที่ใฝ่ฝันให้ดีที่สุด เผื่อในส่วนของคุณพ่อของฉันล่ะ!!

สารบัญ

ตัวละคร