My love ความรักของฉัน

          ใต้แสงไฟ สีหน้าของเณอรินขาวซีดเล็กน้อยจาการ อยู่ดึก มองเวลา 23นาฬิกา 36นาที อีกไม่กี่นาทีนวินก็จะกลับมาแล้ว

          23นาฬิกา 55นาที ประตูบ้านก็ถูกเปิดออก เธอบังคับให้นวินกลับมาทุกๆวัน นวินจึงเลือกที่จะกลับมาก่อนเที่ยงคืน

          " หิวมั้ย? วันนี้ฉันทำไก่ทอดด้วยนะ มีผัดกระเพรา กับข้าวผัดด้วยนะ "เณอรินพูด แล้วยิ้มให้กับนวิน ก่อนที่จะหันหลังเดินไปที่โตีะอาหาร " ทานอะไรหน่อยมั้ย วันนี้ทำงานหนักอีกแล้วไม่ใช่หรอ "เธอพูดพร้อมตักอาหารใส่จานให้นวิน

          นวินเดินไปที่โต๊ะอาหารอย่างไม่รู้สึกรู้ร้อนรู้หนาว ตามด้วยยกช้อนขึ้นมา เณอรินยิ้มด้วยความดีใจ แต่เธอก็ต้องหุบยิ้ม อาหารที่ทำให้ เขาไม่เคยทานมันเลยแม้แต่ครั้งเดียว นวินมองเณอรินด้วยสายตาเย็นชาเยาะเย้ย "แกร๊ง" ช้อนในมือเขาถูกขว้างลงพื้น มองไปทางเณอรินอย่างตลกขบขัน " ริน เธอก็รู้ดีหนิว่าต่อให้เธอทำอะไรให้ฉันกิน ฉันก็ไม่กินอะไรที่เธอทำอยู่แล้ว " สายตาเขากวาดมองอาหารทุกอย่างที่อยู่บนโต๊ะ และหันมามองที่เณอรินด้วยสายตาเยาะเย้ย คำพูดตรงๆ ทำให้เหมือนมีหนามแหลมคม ทิ่มแทงจนหัวใจของเณอรินเจ็บปวด

          " ตลอด 6 ปี ฉันเคยทานอาหารที่เธอทำด้วยหรอ? " นวินหันหลังช้าๆ " ตลกละ "

          เณอรินยืนอยู่ใต้แสงไฟเล็กๆ แสงไฟสะท้อนทำให้หน้าของเธอ ยิ่งขาวซีดขึ้นไปอีก

          ชายหนุ่มเดินตรงไปที่บันได เสียงของเณอรินดังมาจากข้างหลัง " ถามหน่อยเหอะ นายเคยรักฉันมั้ยนวิน ? เรื่องในอดีต ไม่คิดจะเชื่อกันหน่อยหรอ? " " เชื่ออะไร รินในตัวเธอมีอะไรให้ฉันเชื่อได้บ้างงั้นหรอ? " ชายหนุ่มพูด

          " ริน เธอก็รู้คำตอบอยู่แล้วไม่ใช่หรอ? เรื่องระหว่างเราน่ะ " เสียงหัวเราะในลำคอ เข้าสู่หูของเธอ 

          เณอรินยกมือขึ้น ทุบที่หัวของตัวเองแรงๆ คำตอบนั้น เธอก็รู้ตั้งนานแล้วไม่ใช่หรอ? ทำไมเธอต้องยังหวังในเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ เณอริน เธอมันโง่ โง่ๆๆๆ โง่ที่สุด !

          " นวิน ที่นายอยู่กับฉัน แค่เพราะ พ่อฉันขอให้ดูแลฉันหรอ? " เมื่อได้ฟังคำพวกนี้ นวินหันหลังกลับมา คล้ายกับพูดเล่นพร้อมขมวดคิวว่า

          " เฮ้อ... ใช่ พ่อของเธอเป็นคนช่วยพ่อฉัน เขาบังคับให้ฉันแต่งงานกับเธอ ถ้าไม่ใช่เพราะว่าพ่อเธอเคยช่วยพ่อฉัน เธอก็คงรู้เราจะไม่มีวันแต่งงานกัน "

          เณอรินรู้สึกแค่ว่า หนาวเหน็บ คล้ายร่างกายอยู่ท่ามกลางน้ำแข็ง เธอมองเห็นความรังเกียจ จากในตาของนวินอย่างชัดเจน สายตารังเกียจของเขา ไม่ว่าจะยังไง เณอรินก็ไม่สามารถรับได้ หัวใจเจ็บปวดอย่างมาก วินรังเกียจเธอ

          นี่ทรมาณกว่าเขาเกลียดเธอซะอีก !

          " หึ เป็นเพราะพ่อฉันใช่มั้ย ? "เธอหัวเราะเบาๆ ปิดเปลือกตาลง แล้วลืมตาขึ้นมาทันที บนใบหน้าซีดเซียว อยุ่ๆแก้มสองข้างก็แดงขึ้นมาทันที อย่างไม่ปกติ 6ปีที่ผ่านมานี้ ดวงตาคู่นั้นเหมือนตุ๊กตาที่ไม่มีความรู้สึกอะไรเลย นอกจากความคาดหวัง อยู่ในตาคู่นั้น บ่อยๆ แต่ตอนนี้ เวลานี้ ดวงตาคู่นั้นกลับดูสดใสอย่างน่าตกใจ ทำให้นวินนิ่งอึ้งไป !

          ดวงตาคู่นี้ ที่มีความรู้สึกต่างๆอมอยู่ในนั้น สดใสจนน่าตกใจ ดวงตาคู่นี้สวยจนเขาละสายตาออกไปไม่ได้ !

          ใบหน้าของเธอรินใบหน้านี้ อยู่ในสายตาเขา มีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที เธอยกมุมปากขึ้นช้าๆ ยิ้มออกมาอย่างงดงามไม่เหมือนกับ เณอรินมากๆ แต่ เธอในตอนนี้ อยู่ตรงหน้าเขา ตัวเป็นๆ 6ปีมานี้ เขาไม่เคยเห็นเธอมีความสุขมากอย่างนี้มาก่อน 6ปีมานี้ ที่ต้องเห็นเธอที่เขาเกลียด 6ปีมานี้ ที่เขาขยะแขยงเณอริน ตอนนี้เวลานี้ กลับมองแล้วสามารถดึงดูดหัวใจเขาให้หลงไหลได้ !

          นวินอึ้งไปสักพัก หัวใจเต้นรัวอย่างบังคับไม่อยู่ แต่ นวินก็ยังคือนวิน แค่กระพริบตาก็เปลี่ยนเป็นสงบ ละสายตาจากหน้าของเธออย่างไม่แยแส

          " ฉันจะให้ของขวัญนายหนึ่งอย่าง "เณอรินพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเบาๆ " ลืมไปแล้วหรอ ต่อให้เธอเอาอะไรให้ฉัน ฉันก็ไม่มีวันรับมัน " ชายหนุ่มพูดเสียงแข็ง

          " แต่ของขวัญชิ้นนี้ ฉันเชื่อว่านายจะรับมันแน่นอนนวิน " พูดจบเธอก็ผลักนวินออกและเดินขึ้นบันได เธอมองวินด้วยสีหน้าที่มีความสุขที่สุดในชีวิต สายตาคู่นั้นทำให้นวินอึ้งจนพูดไม่ออก