คืนรักเหมันต์กาล

'ตื่น..'

'วินเทอร์!'

เสียงใครกัน... ใครมาพูดในหัวของข้า

"อา..ปวดเมื่อยตัวชะมัด... ทำไมข้าถึงมาอยู่ในที่แบบนี้กันนะแถมยังร่างกายดูดีเสียจนแปลกตา" ชายวัย 22 กำลังเช็คสภาพร่างกายและสภาพแวดล้อมรอบตัวที่ดูเหมือนจะไม่เคยเข้ามา คล้ายถ้ำใต้น้ำมีอากาศชื้นนพอสมควร ไม่ใช่ที่ที่คนจะอยู่ได้เลย อีกทั้งยังมีกล่องมากมายคล้ายที่บรรจุศพคนที่ใกล้จะเน่าเปื่อยเต็มที

"ข้าก็อยู่ในกล่องพวกนี้นี่นา ทำไมฝาข้าถึงเปิดออกล่ะ ข้ามิได้ตายไปแล้วรึ?" 'วินเทอร์' ก้าวออกจากกล่องไม้นั่นพรางใช้นิ้วมือลูบคางนึกคิดสิ่งที่กำลังเกิดอยู่

'ความฝันงั้นหรือ ข้าตายแล้วนี่ข้าจำได้แม่นเลย'

"ในเมื่อข้าฟื้นแล้วอย่างแรกก็ต้องหาทางออกจากที่นี่ก่อนสินะ" ชายร่างโปร่งเดินออกจากถ้ำเพื่อที่จะขึ้นไปบนบกแต่ก็มิได้ง่ายเช่นนั้น ข้างนอกเป็นน้ำทะเลขนาดใหญ่กะความลึกตื้นไม่ได้แต่ถ้าขึ้นไปก็คงต้องใช้แรงน่าดู

"วารีลมหมุน!"

ครื่น

สิ้นเสียงคำสั่ง เกลียวน้ำทะเลก็หมุนพัดพาชายหนุ่มขึ้นไปบนบก น้ำแหวกออกราวกับเชื่อฟังคำสั่งเจ้านายก็ไม่ปาน

"อากาศที่ข้าไม่ได้สูดดมมานาน ช่างบริสุทธิ์" บนบกเป็นแม่น้ำติดหมูบ้านแห่งหนึ่ง ตะวันส่องแสงให้รู้ว่าตอนนี้เป็นเวลาตอนเช้าตรู่เสียงนก สัตว์เล็กร้องส่งเสียงกันและกันเป็นสัญญาณบางอย่าง

"แถวนี้มันแถวไหนกันนะ แต่ก็ดี อย่างน้อยก็ไม่ใช่ที่ที่รู้จัก"

หากว่าคนอื่นรู้ว่าเขายังไม่ตายคงจะวุ่นวายไม่น้อย...

การผจญภัยของข้ามันจะเรื่มต่อจากนี้...