ลำนำบุปผาพิษ

บทที่ 17 ยังมีอะไรที่ทำให้ลำบากใจอีก?

สองแม่ลูกคู่นี้ช่วยกันร้องช่วยกันรับได้เป็นอย่างดี บุตรสาวคนอื่นๆ ก็กล่าวสมทบคำพูดของเหลิ่งเซียงอวี้จนเกิดเสียงดังเซ็งแซ่ พวกนางพากันกล่าวโทษบ่าวไพร่ชั่วช้า ในที่สุดสีหน้าของกู้เซี่ยเทียนก็สดใสขึ้น เขามองไปยังเหลิ่งเซียงอวี้

“เอาล่ะ ถึงแม้เรื่องนี้จะโทษเจ้าไม่ได้ แต่กฎบ้านก็ละเลยไม่ได้ หลังจากนี้ก็ส่งเด็กสาวที่เหมาะสมไปรับใช้ข้างกายซีจิ่วหลายๆ คนหน่อย คุณหนูสูงศักดิ์กลับต้องใช้ชีวิตด้วยตนเองอย่างเดียวดาย ช่างไม่เข้าท่ายิ่งนัก!”

“เจ้าค่ะท่านพี่ เดี๋ยวน้องจะไปจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเอง น้องจะจัดการให้เหมาะสมกับซีจิ่วแน่นอนเจ้าค่ะ” เหลิ่งเซียงอวี้น้อมกายรับคำสั่ง

กู้ซีจิ่วมองดูการแสดงละครฉากใหญ่ของกู้เทียนฉิงและเหลิ่งเซียงอวี้อยู่เงียบๆ มุมปากกระตุกยิ้มเย้ยหยันออกมา ใช้เพียงเหตุผลกระจอกๆ แบบนั้นแม่ทัพกู้ก็เชื่อพวกนางทันที! เขาตาบอดหรือว่าใจดำกันแน่?! การใช้ชีวิตหลายปีในวงการขุนนางทำให้เขากลายเป็นเห็บไปแล้วหรือไง?

เกรงว่ามิใช่เขาไม่เข้าใจ แต่เป็นเพราะเขาต้องการหาข้อแก้ตัวเพื่อไม่ให้ตนเองต้องอับอายต่อหน้าผู้คนมากมายเหล่านี้ กู้ซีจิ่วเองก็เป็นลูกสาวคนหนึ่ง แต่เขาไม่สงสารเลยแม้แต่น้อย กลับปล่อยคนร้ายที่เป็นต้นเหตุไป!

อย่างไรก็ตาม กู้ซีจิ่วเองก็เข้าใจดีว่า เธอคงไม่สามารถโค่นล้มสองแม่ลูกคู่นี้ได้ภายในระยะเวลาสั้นๆ เพราะถึงจะเปิดโปงอีก ก็คงไม่มีความหมายอะไร เป็นการถกเถียงโดยเปล่าประโยชน์เสียเท่านั้น

โดยเฉพาะยามนี้เธอไม่มีพลังวิญญาณ ไม่มีกำลังภายใน ช่วงนี้ยังไม่ควรแยกตัวออกมาจากจวนสกุลกู้ เธอยังต้องอาศัยอยู่ที่นี่อีกหลายปีเพื่อปรุงยาอีกหลายขนาน เธอควรจะอดทนรอช้าๆ เพื่อเก็บเกี่ยวผลลัพธ์ที่ดีที่สุด

เธอแย้มยิ้มบางๆ “ที่แท้แล้วเป็นซีจิ่วเข้าใจฮูหยินผิดมาโดยตลอด หลังจากนี้ฮูหยินจะส่งสาวใช้มาให้ข้าใช่หรือไม่?”

“ย่อมเป็นเช่นนั้นอยู่แล้ว! วางใจเถอะซีจิ่ว แม่จะส่งสาวใช้ไปให้เจ้าสี่คน ทั้งสี่คนล้วนเป็นสาวใช้ที่มีประสบการณ์ทำงานมาก่อน” เหลิ่งเซียงอวี้ถอนหายใจออกมาเงียบๆ ด้วยความโล่งอก

กู้ซีจิ่วกวาดสายตามองเข้าไปในเรือน มีท่าทีลำบากใจเล็กน้อย “แต่ว่าเรือนของซีจิ่วเล็กมาก จู่ๆ ก็มีคนเพิ่มขึ้นมาอีก เช่นนี้เกรงว่าจะไม่มีที่ให้อยู่...”

เหลิ่งเซียงอวี้แอบเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันเงียบๆ เห็นทีว่านังเด็กคนนี้คงอยากจะย้ายไปเรือนที่ใหญ่กว่านี้...

แต่ในตอนนี้หากนางไม่ทำเป็นใจกว้างคงไม่ได้

“ซีจิ่ว เจ้าวางใจเถอะ เมื่อก่อนแม่จัดการให้เจ้าพักอาศัยอยู่ที่นี่ ก็เพราะที่แห่งนี้เงียบสงบเป็นผลดีต่อการบำรุงรักษาเจ้า แต่คิดไม่ถึงเลยว่าจะทำให้เจ้าได้รับความทุกข์ยาก เป็นความผิดของแม่เอง ประเดี๋ยวแม่จะสั่งการให้คนไปทำความสะอาดเรือนใหญ่หลังหนึ่งให้เจ้าเข้าไปอยู่อาศัย...”

ขนตาของกู้ซีจิ่วไหวระริก “เช่นนั้นซีจิ่วต้องขอบคุณฮูหยินมาก แต่ซีจิ่วยังมีเรื่องลำบากใจอีกเล็กน้อย...”

“ยังมีอะไรที่ทำให้ลำบากใจอีก? พูดออกมาให้แม่ฟังทั้งหมดเถิด” เหลิ่งเซียงอวี้แทบจะทนสวมหน้ากากแสร้งเป็นสตรีอ่อนโยนมีคุณธรรมต่อไม่ไหวแล้ว

กู้ซีจิ่วถอนหายใจเบาๆ “ฮูหยินมอบสาวใช้ให้ซีจิ่วมากเพียงนี้ย่อมเป็นเรื่องดี ทว่าซีจิ่วได้รับเบี้ยหวัดเพียงเดือนละครึ่งก้วน[1] เกรงว่าจะเลี้ยงดูพวกนางไม่ไหว...”

“...” เหลิ่งเซียงอวี้หมดคำพูดอีกครา

ใบหน้าของนางร้อนฉ่าขึ้นมาอีกหน

ตามธรรมดาของตระกูลชนชั้นสูงในอาณาจักรเฟยซิง บรรดาคุณหนูผู้สูงศักดิ์ล้วนได้รับเบี้ยหวัดรายเดือนเป็นจำนวนมหาศาล ต่อให้เป็นเพียงคุณหนูจากตระกูลขุนนางเล็กๆ ก็ยังได้รับเบี้ยหวัดรายเดือนถึงห้าตำลึง

แล้วนี่กู้เซี่ยเทียนมีตำแหน่งเป็นแม่ทัพใหญ่ ทั้งยังควบตำแหน่งเจ้ากรมกรมทหาร ซึ่งเป็นตำแหน่งสูงส่งและทรงอำนาจยิ่ง บรรดาบุตรสาวในจวนเขาล้วนได้รับเบี้ยหวัดรายเดือนคนละยี่สิบตำลึงทั้งสิ้น แต่กู้เทียนฉิงนั้นเป็นอัจฉริยะด้านการต่อสู้ อีกทั้งได้รับความรักใคร่เอ็นดูจากบิดา นางจึงได้รับเบี้ยหวัดรายเดือนถึงสามสิบตำลึง...

ในยุคนี้ หนึ่งก้วนเท่ากับครึ่งตำลึงเงิน ไม่นึกเลยว่าคุณหนูสูงศักดิ์ผู้หนึ่งที่กำเนิดจากภรรยาเอกจะได้รับเบี้ยหวัดรายเดือนเพียงครึ่งก้วน... เรื่องเช่นนี้หากแพร่กระจายออกไปคงกลายเป็นเรื่องน่าหัวเราะเยาะโดยแท้!

กู้เซี่ยเทียนรู้สึกได้ว่าใบหน้าแก่ๆ ของเขาต้องขายขี้หน้าเข้าจริงๆ เสียแล้ว!

-------------------------------------------------------------------------------------

บทที่ 18 สตรีผู้เด็ดเดี่ยวและห้าวหาญ

เขากระแอมไอออกมาคราหนึ่ง ตัดสินใจยุติเรื่องวุ่นวายนี้โดยเร็ว “นี่ย่อมเป็นเพราะมีบ่าวไพร่สารเลวแอบฉ้อฉลเงินเป็นแน่! ฮูหยิน นับตั้งแต่นี้เบี้ยหวัดรายเดือนของซีจิ่วอย่าให้ผ่านมือผู้อื่น เจ้าต้องนำไปมอบให้นางด้วยตัวเองทุกเดือน อย่างไรเสียนางก็เป็นถึงบุตรสาวภรรยาเอก อีกทั้งต้องฟื้นฟูร่างกาย เช่นนั้นก็ให้นางได้รับเบี้ยหวัดรายเดือนสามสิบตำลึงแบบเดียวกับเทียนฉิงเถอะ ”

ถึงแม้เหลิ่งเซียงอวี้จะเกลียดกู้ซีจิ่วมากเสียจนหัวใจแทบจะหลั่งเลือด แต่ก็ทำได้เพียงขานรับ แล้วทำเป็นสบถด่าบ่าวไพร่ชั่วช้าอีกหลายคำ

นัยน์ตาของกู้ซีจิ่วฉายแววเยาะเย้ยขึ้นมาแวบหนึ่ง ริมฝีปากแฝงรอยยิ้มจางๆ แล้วจึงเอ่ยขึ้นช้าๆ อีกครั้ง

“ซีจิ่วต้องขอบคุณท่านพ่อและแม่รองจริงๆ เมื่อเป็นเช่นนี้แล้วแม่รองคงไม่ต้องการให้ซีจิ่วผ่าฟืนเผาถ่านให้ท่านทุกวันแล้วกระมัง?”

ภายใต้แสงตะวันที่เจิดจ้า เธอแบมือเล็กๆ ที่หยาบกร้านเต็มไปตุ่มไตแข็งๆ ออกมา...

เหลิ่งเซียงอวี้ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะมีวันที่กู้ซีจิ่วผู้อ่อนแอเหมือนลูกพลับนิ่มจะสามารถเฉียบแหลมได้เพียงนี้ การที่เปิดโปงทุกสิ่งออกมาในยามนี้ เหมือนเป็นการตบหน้านางจนดังสนั่นโดยแท้ ทำให้นางรู้สึกเกลียดเสียจนอยากจะบีบคอนังเด็กที่ยังมีชีวิตอยู่คนนี้ให้ตายไปเสีย อีกทั้งนางยังอับอายจนแทบอยากแทรกแผ่นดินหนี...

ทว่ายามนี้ไม่มีรูให้นางมุดหนี เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้คนมากมายเช่นนี้ นางได้แต่ตีสีหน้าอ่อนโยนต่อไป ฉีกยิ้มออกมาอย่างเสียไม่ได้

“ซีจิ่ว ที่แม่ให้เจ้าทำเรื่องเหล่านั้นก็เพราะอยากฝึกฝนร่างกายของเจ้า... แต่ตอนนี้แม่เข้าใจแล้วว่าการให้คุณหนูสูงศักดิ์ผู้หนึ่งมาผ่าฟืนเป็นเรื่องไม่สมควรอย่างถึงที่สุด ต่อไปนี้จะไม่ให้เจ้าทำงานหนักเยี่ยงนี้อีกแล้ว...”

มุมปากของกู้ซีจิ่ววาดโค้งขึ้นเล็กน้อย กล่าวด้วยเสียงเรียบเฉย “ซีจิ่วขอบคุณแม่รองอย่างยิ่ง”

ตั้งแต่ต้นจนจบเธอแค่ยืนอย่างเกียจคร้านเฉื่อยชาอยู่ตรงนั้น ทว่าร่างกายกลับมีกลิ่นอายประหลาดบางอย่าง ดุจกระบี่แหลมคม ที่แม้จะเก็บงำประกายไว้ในฝักธรรมดาสามัญ แต่ก็ยังคงแผ่ความเฉียบคมและเยียบเย็นออกมาภายนอก ทำให้ผู้คนรู้สึกหนาวเหน็บในหัวใจ ไม่กล้าที่จะดูแคลน

กู้ซีจิ่วคนเดิมนั้นอ่อนแอและขาดความมั่นใจอย่างยิ่ง รูปร่างของนางก็ทั้งผอมทั้งเตี้ย ทุกครั้งที่อยู่ต่อหน้าคนอื่นก็ดูคล้ายคนถูกรังแกอยู่เสมอ ทำให้กู้เซี่ยเทียนรู้สึกเอือมระอาทุกครั้งที่เห็นนาง...

ทว่าครั้งนี้รูปร่างหน้าตาเป็นเช่นไรก็ยังคงเป็นเช่นนั้น แต่นิสัยใจคอกลับเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง! ทำให้ผู้คนเกือบคิดว่าเป็นคนละคนกัน

กู้เซี่ยเทียนจ้องมองเธอด้วยแววตาที่ซับซ้อนอยู่สักพัก จึงกล่าวตำหนิ “ซีจิ่ว เจ้าควรเรียกนางว่าท่านแม่ เหตุใดจึงเรียกว่าแม่รอง...”

กู้ซีจิ่วเลิกคิ้วขึ้น “ซีจิ่วจำได้ว่ายามที่ยังเล็กก็เรียกขานนางว่าแม่รอง ท่านแม่ของซีจิ่วเป็นอีกผู้หนึ่งมิใช่หรือ?” แล้วค่อยๆ เอ่ยเสริมขึ้นมาอีกประโยคหนึ่ง “ข้าได้ยินมาว่าแม่ทัพกู้เคยให้สัญญากับท่านแม่ผู้ให้กำเนิดข้า กล่าวว่าทั้งชีวิตนี้จะมีนางเป็นภรรยาแต่เพียงผู้เดียว และยังบอกอีกว่ามีเพียงนางที่เป็นฮูหยินใหญ่ของจวนแม่ทัพอย่างแท้จริง เห็นทีว่าท่านแม่ทัพคงตระบัดสัตย์เสียแล้ว...”

เพียงประโยคเดียวนี้ก็ทำให้เส้นเลือดที่ขมับของกู้เซี่ยเทียนปูดโปนขึ้นมาทันที! ยามเขาจ้องมองไปที่บุตรสาวคนนี้ คล้ายกับที่เห็นอยู่นั้นคือสตรีอีกคนหนึ่ง

ภรรยาที่ทอดทิ้งเขาแล้วกระโดดหน้าผาฆ่าตัวตาย และยังหาร่างไม่พบจนถึงทุกวันนี้...หลัวซิงหลาน สตรีผู้เด็ดเดี่ยวและห้าวหาญคนนั้น...

หลายปีมานี้ถึงแม้เขาจะพบหน้ากู้ซีจิ่วน้อยครั้งนัก แต่ว่าทุกครั้งที่นางเห็นเขา ไม่ว่าสีหน้าของเขาจะเป็นอย่างไร นางก็จะเรียกขานเขาว่าท่านพ่ออย่างนอบน้อม

ทว่าครั้งนี้ ตั้งแต่ต้นจนจบนางเอาแต่เรียกเขาว่าแม่ทัพกู้อยู่ตลอด...

ยามนี้บุตรสาวของเขายืนอยู่ตรงนั้น ยกยิ้มมุมปากซึ่งไม่รู้ว่าเป็นการเย้ยหยันหรือเหยียดหยาม ทำให้หัวใจของกู้เซี่ยเทียนเต้นแรงขึ้นมา

คาดไม่ถึงว่ารอยยิ้มเช่นนี้จะทำให้นางคล้ายคลึงหลัวซิงหลานขึ้นมาหลายส่วน! ในครานั้นตอนที่หลัวซิงหลานต้องการตัดขาดกับเขาก็มีรอยยิ้มเช่นนี้เหมือนกัน เป็นรอยยิ้มที่แฝงความเยาะเย้ยสามส่วน ความเหยียดหยามอีกเจ็ดส่วน ถึงแม้ร่างของนางจะเล็ก แต่กลับทำให้ผู้คนรับรู้รสชาติการถูกมองอย่างต้อยต่ำได้...

ทั้งชีวิตนี้จะแต่งภรรยาเพียงคนเดียว นั่นเป็นเพียงถ้อยคำหวานซึ้งที่พลั้งปากพูดออกมาด้วยความคึกคะนองในวัยหนุ่มหลังจากร่วมอภิรมย์กันอย่างเร่าร้อนเท่านั้น ชนชั้นสูงในอาณาจักรเฟยซิงมีใครบ้างที่ไม่มีอนุภรรยาเป็นโขยง?

-------------------------------------------------------------------------------------

[1] ก้วน คือการนำเหรียญอีแปะร้อยใส่เชือกเป็นพวง ให้สะดวกต่อการพกพาหยิบจับ โดย 1 ก้วนจะมีอยู่ 1,000 อีแปะ