ลำนำบุปผาพิษ

บทที่ 25 ถอดร่างเปลี่ยนกระดูก

หรือว่าองค์ชายหรงเช่อจะริษยาน้องสิบสองของเขาที่จู่ๆ เปลี่ยนจากนกกระจอกไปเป็นหงส์เพลิง?

ก็ไม่น่าใช่! เพราะชื่อเสียงและความสามารถของเขาล้วนเหนือกว่าองค์ชายหรงเหยียนมากนัก!

รากฐานวิญญาณธาตุไม้ระดับสูงผนวกกับรากฐานวิญญาณธาตุไฟระดับกลาง นับว่าเป็นอัจฉริยะในหมู่อัจฉริยะอีกที

ในบรรดาลูกหลานของราชวงศ์ทั้งหมดนั้น เขาเป็นอันดับสองรองลงมาจากองค์รัชทายาทหรงเจียหลัวผู้เป็นยอดอัจฉริยะอันดับหนึ่งแห่งอาณาจักรเฟยซิง ทิ้งห่างองค์ชายหรงเหยียนไปอย่างไม่เห็นฝุ่น ไม่มีใครคิดริษยาผู้ที่อ่อนแอกว่าหรอก องค์ชายแปดผู้นี้ก็น่าจะไม่เช่นกันกระมัง?

บทสนทนาขององค์ชายหรงเหยียนและองค์ชายหรงเช่อย่อมได้ยินไปถึงหูของใต้เท้าฮู่ผู้นั้น เขาจึงเอ่ยปากขึ้น “องค์ชายแปดวางพระทัยเถอะพ่ะย่ะค่ะ ต่อให้ค้นพบสิ่งใดในเรือนของคุณหนูกู้หก กระหม่อมก็จะไม่ด่วนตัดสินคดีทันที จะทำการสอบสวนอย่างเป็นธรรม จะไม่ให้กลายเป็นคดีที่อยุติธรรมแน่นอน ทั้งสองพระองค์อย่าทรงกังวลไปเลยพะย่ะค่ะ”

เดิมทีเขาก็คิดอยู่ว่าเรื่องกู้ซีจิ่วจะคบชู้สู่ชายนั้นดูไม่น่าเชื่อถือสักเท่าไหร่ อย่างที่รู้กันดีว่ากู้ซีจิ่วทั้งอัปลักษณ์และยังเป็นสวะไร้ค่าชิ้นใหญ่ แล้วใครจะยอมเสี่ยงอันตรายที่อาจจะถูกพบเห็น วิ่งเข้าไปในจวนแม่ทัพที่มีการคุ้มกันอย่างหนาแน่นเพื่อพลอดรักกันเล่า?

ส่วนที่กล่าวว่าเมื่อคืนกู้ซีจิ่วแอบหนีออกไปแล้วไม่กลับมาทั้งคืนก็ยิ่งไม่น่าเชื่อเข้าไปใหญ่! จวนแม่ทัพมีการคุ้มกันแน่นหนาขนาดนี้ แล้วจะแอบหนีออกไปได้อย่างไร?

ดังนั้นทั้งสองคนที่มาร้องเรียนว่ากู้ซีจิ่วไม่กลับมาเลยทั้งคืนก็ไม่น่าเชื่อถือสักนิด ในเมื่อนางไม่กลับมาเลยทั้งคืน เช่นนั้นยามนี้กู้ซีจิ่วมาปรากฏตัวในห้องได้อย่างไรกัน?

นางเป็นเพียงสวะไร้พลัง แล้วคนเช่นนี้จะแอบกลับเข้ามาในจวนแม่ทัพโดยไม่มีใครรู้เห็นได้เช่นไร?

ถ้าหากสวะไร้ค่าคนหนึ่งสามารถเข้าออกจวนแม่ทัพได้อย่างเงียบเชียบ เช่นนั้นการคุ้มกันของจวนแม่ทัพก็ชวนให้ผู้คนต้องพิโรธแล้ว!

ดังนั้น มีความเป็นไปได้ค่อนข้างมากที่เรื่องนี้จะเป็นการใส่ร้ายป้ายสีกัน เกรงว่าคุณหนูกู้ผู้นี้คงเป็นผู้บริสุทธิ์จริงๆเสียแล้ว...

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วยาม ผู้ติดตามทั้งสิบคนก็ได้ทำการตรวจค้นเรือนแห่งนี้จนครบทุกซอกทุกมุมแล้ว ในที่สุดก็ทยอยกลับมารายงานผล พวกเขาไม่พบสิ่งของต้องสงสัยใดๆ ทั้งสิ้น

สามารถกล่าวได้แล้วว่า กู้ซีจิ่วเป็นผู้บริสุทธิ์!

เหล่าพี่สาวน้องสาวคนอื่นๆ ในตระกูลกู้เมื่อทราบว่าไม่มีเรื่องครื้นเครงให้ได้ชม ก็ล้วนมีสีหน้าผิดหวังอยู่บ้าง

แต่สีหน้าของกู้เทียนฉิงนั้นซีดขาวเล็กน้อย นางนำเสื้อตัวในของบุรุษตัวหนึ่งกับพู่ห้อยหยกอีกชิ้นหนึ่งไปวางไว้ที่ใต้เตียงของกู้ซีจิ่วแล้วชัดๆ เหตุใดจึงหาไม่พบ!? หรือว่านังเด็กนี่จะพบเข้าเสียก่อนแล้วแอบจัดการอย่างเงียบๆ?

ยังมีอีก...เมื่อคืนท่านแม่ของนางจงใจเรียกผู้คุ้มกันเหล่านั้นมารวมตัวกันแล้วตำหนิติเตียน เพื่อเป็นการเปิดโอกาสให้กู้ซีจิ่วแอบหนีออกไปได้ หลังจากที่นางเห็นกู้ซีจิ่วแอบหนีออกไปด้วยตาตนเองแล้ว นางถึงได้ส่งสัญญาณลับให้ท่านแม่ ออกคำสั่งให้ผู้คุ้มกันเหล่านั้นกลับไปลาดตระเวน ทั้งยังให้เข้มงวดกวดขันกว่าปกติ ต่อให้มีแมลงวันสักตัวบินเข้ามาในจวนแม่ทัพ พวกเขาก็ต้องแยกให้ออกว่าเป็นตัวผู้หรือตัวเมีย

ภายใต้การคุ้มกันที่เข้มงวดถึงเพียงนี้ ต่อให้เป็นกู้เทียนฉิงเองก็แอบเข้ามาไม่ได้ แล้วสวะไร้ค่าอย่างนังเด็กนั่นทำได้อย่างไรกัน?!

นางงุนงงยิ่งนัก แต่ความลับเหล่านี้นางทั้งไม่กล้าและไม่อาจกล่าวออกไปได้ จึงได้แต่เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความแค้นเคืองอยู่เงียบๆ เท่านั้น ภายในใจก็เริ่มครุ่นคิดถึงแผนการขั้นต่อไปเพื่อสังหารกู้ซีจิ่วอีกครา...

ในใจขององค์ชายหรงเหยียนมีหลากหลายอารมณ์ เดิมทีแล้วแผนการของเขานั้นแนบเนียนไร้ช่องโหว่ แต่ก็ไม่รู้ว่าผิดพลาดที่ตรงไหนแผนถึงได้ล่มในวินาทีสุดท้าย!

สายตาของเขาจ้องมองไปยังกู้ซีจิ่ว จู่ๆ ก็พบว่าวันนี้นังเด็กคนนี้ดูเหมือนจะงดงามกว่ากาลก่อนไม่น้อย! ทั้งที่เห็นกันอยู่ชัดๆ ว่าปานแดงขนาดใหญ่บนหน้าผากก็ยังมีอยู่เหมือนเดิม

หรือจะเป็นเพราะวันนี้นางไว้ผมหน้าม้า?

บดบังไว้เช่นนี้ก็งดงามขึ้นจริงๆ โดยเฉพาะเสน่ห์ที่แผ่ออกมาทั่วทั้งร่างนั้น จู่ๆ ก็ทำให้เขาเกิดความรู้สึกที่ค่อนข้างแปลกขึ้นมา ดึงดูดสายตาเขาได้อย่างน่าพิศวง

วันนี้นังเด็กนี่ดูราวกับถอดร่างเปลี่ยนกระดูก[1]!

แต่อย่างไร นางก็ยังไม่คู่ควรกับเขาอยู่ดี!

ยามนี้เขาได้รับความโปรดปรานเอ็นดูจากเสด็จพ่อแล้ว หากจะแต่งชายาก็สมควรเป็นยอดสตรีที่โดดเด่น อย่างเช่นกู้เทียนฉิงเป็นต้น ไม่ใช่กู้ซีจิ่วสวะอัปลักษณ์ที่สมควรตายคนนั้น...

-------------------------------------------------------------------------------------

บทที่ 26 ข้าจะดูเอง! ย่อมเป็นของปลอมแน่นอน!

แต่ว่า นังเด็กนี่ก็ไม่ใช่ว่าไร้ประโยชน์เสียทีเดียว ถ้าหากนางเข้าใจว่าอะไรควรไม่ควร เขาอาจจะพิจารณาเรื่องการรับนางมาเป็นอนุก็ได้...

ในขณะที่เขากำลังใคร่ครวญแผนการอย่างลับๆ จู่ๆ ก็ได้ยินกู้เซี่ยเทียนเอ่ยขึ้น “ใต้เท้าฮู่ บ่าวสารเลวทั้งสองคนที่ปรักปรำซีจิ่วต้องถูกลงโทษอย่างหนัก! จะต้องมีผู้บงการอยู่เบื้องหลังพวกมันเป็นแน่ ใต้เท้าฮู่ต้องสืบหาตัวผู้ที่อยู่เบื้องหลังมาให้ได้ เพื่อความเป็นธรรมของซีจิ่ว เพื่อความบริสุทธิ์ของจวนแม่ทัพ!”

เมื่อใต้เท้าฮู่รับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะแล้ว กู้เซี่ยเทียนจึงกล่าวกับองค์ชายหรงเหยียนต่อ “องค์ชายสิบสอง โชคดีที่ซีจิ่วของพวกเราเป็นผู้บริสุทธิ์ องค์ชายโปรดวางพระทัยเถอะพ่ะย่ะค่ะ”

องค์ชายหรงเหยียนฝืนยิ้ม “อื้ม ข้ารู้อยู่แล้วว่าน้องซีจิ่วย่อมเป็นผู้บริสุทธิ์ ข้ายินดียิ่งนัก...”

เรื่องทุกอย่างคล้ายสลายหายไปเหมือนหมอกควัน เมื่อไม่มีเรื่องครื้นเครงให้ชม ทุกคนก็เตรียมจะแยกย้ายจากไปในทันที

กู้ซีจิ่วที่ยืนอยู่ตรงนั้นมาโดยตลอดจู่ๆ ก็เอ่ยขึ้นมาเบาๆ “องค์ชายสิบสอง หม่อมฉันมีเรื่องที่ไม่ใคร่จะเข้าใจอยู่ เดิมทีคิดว่าหลังจากนี้จะไปพบองค์ชายเพื่อสอบถาม แต่ในเมื่อวันนี้องค์ชายก็มาแล้ว เรื่องราวสับสนวุ่นวายเหล่านั้น ทั้งเรื่องสิ่งของที่ไม่มีอยู่จริงก็คลี่คลายหมดแล้ว วันนี้องค์ชายสิบสองพอจะช่วยไขข้อข้องใจให้แก่ซีจิ่วได้หรือไม่?”

องค์ชายหรงเหยียนท่าทีไม่ใคร่เต็มใจนัก “เชิญน้องซีจิ่วถามมาได้เลย”

กู้ซีจิ่วค่อยๆ ดึงเอากระดาษจดหมายที่ถูกพับเป็นรูปนกกระเรียนออกมาจากเสื้อแล้วโบกไปมา “ช่วงค่ำเมื่อวานจู่ๆ ซีจิ่วก็พบจดหมายฉบับนี้อยู่ภายในห้อง บนจดหมายเป็นลายมือขององค์ชายสิบสอง นัดหมายให้ซีจิ่วไปพบกัน ณ คฤหาสน์ส่วนตัวที่หุบเขาหนิงอู่เขตชานเมืองในคืนนี้...”

เธอพูดยังไม่ทันจบ สีหน้าขององค์ชายหรงเหยียนก็เปลี่ยนไป เขาสั่งให้คนนำจดหมายลับฉบับนี้ไปทิ้งไว้ในเรือนของกู้ซีจิ่วเองจริงๆ ทว่าเขาก็เขียนบอกไว้อย่างชัดเจนแล้วว่าหากอ่านจบก็ให้เผาทำลายมันเสีย! หรือว่านังเด็กคนนี้จะไม่เชื่อฟังคำสั่งเขา?!

ในยามนี้เขาย่อมต้องปฏิเสธอย่างเดียวเท่านั้น จึงตีสีหน้าเกรี้ยวกราด แล้วขัดจังหวะนาง “ซีจิ่ว เจ้าไปเอาคำพูดนี้มาจากไหนกัน? ข้าไปเขียนจดหมายเช่นนี้ให้เจ้าตั้งแต่เมื่อไหร่? อีกอย่างข้าก็ไม่มีคฤหาสน์ส่วนตัวอยู่ที่ภูเขาหนิงอู่ด้วย นำจดหมายมาให้ข้า ข้าจะดูเอง! ย่อมเป็นของปลอมแน่นอน!” ว่าแล้วยื่นมือออกไปหากู้ซีจิ่วที่ถือจดหมายฉบับนั้นไว้

เขาต้องฉวยโอกาสยามที่ผู้คนยังไม่ระแคะระคายอะไรทำลายจดหมายฉบับนี้ทิ้งให้สิ้นซากเสีย!

ด้วยความร้อนใจ เขาจึงเผลอใช้วิชาตัวเบาออกมา ร่างกายเคลื่อนไหวรวดเร็วดุจสายฟ้า

การเคลื่อนไหวอย่างฉับพลันของเขานั้นอย่าว่าแต่สวะไร้ค่าในตำนานอย่างกู้ซีจิ่วเลย แม้แต่ตัวแม่ทัพกู้เองก็ไม่แน่ว่าจะหลบพ้น

เขามั่นใจในตนเองเป็นอย่างยิ่ง แต่นึกไม่ถึงเลยว่าในชั่วพริบตาที่เกือบจะได้สัมผัสกับจดหมายนั้น จู่ๆ กู้ซีจิ่วก็ก้าวหลบไปด้านข้างด้วยท่าทีสบายๆ

การก้าวนี้มั่นคงและสง่างามยิ่งนัก หลบหลีกการคว้าจับขององค์ชายหรงเหยียนได้พอดิบพอดี

องค์ชายหรงเหยียนตกตะลึง กู้ซีจิ่วมองเขาด้วยสีหน้าไร้เดียงสา “องค์ชายกล่าวว่าจดหมายนี้เป็นของปลอมหรือ? ไม่น่าใช่นะเพคะ? ซีจิ่วย่อมจดจำลายมือขององค์ชายได้...”

ทันใดนั้นก็หันไปมององค์ชายหรงเช่อผู้โบกพัดจีบพลางชมเรื่องครื้นเครงอยู่ “จริงสิ ได้ยินมาว่าองค์ชายแปดแตกฉานเรื่องการคัดอักษรยิ่งนัก เช่นนั้นขอเชิญองค์ชายแปดช่วยตรวจสอบสักหน่อยเถอะเพคะ” แล้วถือโอกาสยัดจดหมายฉบับนั้นใส่มือองค์ชายหรงเช่อเสีย

สีหน้าขององค์ชายหรงเหยียนซีดขาวเล็กน้อย ฝีมือการวาดภาพขององค์ชายแปดหรงเช่อนั้นยอดเยี่ยมยากจะหาผู้ใดมาเปรียบได้ การคัดอักษรเขียนพู่กันก็ศึกษาจนแตกฉานอย่างยิ่ง

การปลอมแปลงลายมือย่อมไม่อาจเล็ดรอดสายตาขององค์ชายแปดผู้นี้ไปได้

ด้วยเหตุผลเดียวกันนี้ หากว่าไม่ใช่การปลอมแปลงลายมือเขาก็ย่อมดูออกเช่นกัน...

‘บัดซบ!’

องค์ชายหรงเช่อสะบัดมือกางจดหมายนั้นออกมา หลังจากกวาดตามองสักพัก ก็เหลือบตามองกู้ซีจิ่ว

กู้ซีจิ่วยืนกอดอกอยู่ตรงนั้น สีหน้าไร้เดียงสา

-------------------------------------------------------------------------------------

[1] ถอดร่างเปลี่ยนกระดูก ในสมัยโบราณชาวจีนเชื่อกันว่านักพรตที่ผ่านความยากลำบากต่างๆ เพื่อฝึกฝนวิชาจนบรรลุจะสามารถถอดร่างเปลี่ยนกระดูกให้กลับมาเยาว์วัยเหมือนมีชีวิตใหม่ได้อีกครั้ง ภายหลังได้นำมาใช้อุปมาถึง คนที่ดูเปลี่ยนไปจนราวกับเป็นคนใหม่ที่ไม่เหมือนเดิม