Untill youพี่เเกเขียมชื่อเหรอวะ!?

วันที่ 11 สิงหาคม พ.ศ. 2562 เวลา 17.32 น.

5 ตอน

0 วิจารณ์

5,861 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 12 สิงหาคม พ.ศ. 2562 09.41 น. โดย เจ้าของนิยาย

5) เหตุเกิดที่เอสพี เเท่เเด้บๆ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

เเละขบวนรถเเห่(?) ไม่ใช่...รถมอไซด์คันโก้สุดจ๊าบของคณะคิวคนหล่อเเละรุ่นพี่ผีบ้าหน้าตาดีถูกน้ำกรดราด(ฉายานี้ฉันตั้งให้เองเเหละ จ๊าบใช่ป่ะ) ได้เลี้ยวเข้ามายังห้างเอสพีเเหล่งรวมวัยรุ่นผู้ไม่มีที่ไป ไม่อยากจะพูดว่าตอนที่คิวหักเลี้ยวเข้ามา อิฉันเสียวเเทบขาดใจตาย กระเป้าเป้ที่คิวฝากให้ถือนี่คือฉันจับเเน่นเลยนะ เเต่กลัวล้มหน้าเเหกเเค่ไหนก็ไม่กล้าพูด กลัวคนหล่อหันมาด่าเเล้วไล่ลงรถมากกว่า-"- คิวเบรกรถเพื่อหันกลับไปมองรถข้างหลังก่อนเลี้ยวจอด...เอ่อ...เรียกกำเบรกมิดเลยดีกว่า รถมันเลยหยุดเเบบเเรงไปนิด(สงสัยขับเองคนเดียวเเละชอบกระชากเบรก ลืมไปว่ามีชะนีเกาะข้างหลังไปด้วย หัวฉันก็เลยไปกระเเทกบึกกลางหลังของเขาเต็มๆ)

เเต่ก็ช่างเหอะ อย่างน้อยคิวก็พาฉันจรลีมาถึงเอสพีได้อย่างปลอดภัย ไม่มีใครหัวร้างข้างเเตกหรือขาถลอกใดๆทั้งสิ้น(ปากหมาไปอีกฉัน-_-) ฉันค่อยๆเอาขาหย่อนลงพื้นก่อนกระโดดขาเดียวพาอีกขาที่ยังคาอยู่บนเบาะลงมาตาม เอาจริงป้ะ มันเป็นท่าลงมอไซด์ที่ทุเรศที่สุดในชีวิตเเล้วอ่ะ

คิวที่เห็นฉันลงจากรถเเล้ว เขาก็เลยลงตามด้วยความที่ขายาวด้วยมั้ง ท่าทางการลงก็เลยเท่ห์ระเบิด ไม่เหมือนฉัน

ที่ลงเหมือนชะนีขาสั้นที่กางขาลงเเบบไกร์เดอร์-"-

"อ่ะ กระเป๋าของคิว"

ฉันยื่นกระเป๋าให้คิว ซึ่งเขาก็ยื่นมือมารับ เเต่อีกมือกำลังถอดหมวกกันน็อคเต็มใบสีดำออกอยู่...เป็นคนใช้เวลาสั้นๆได้เกิดประโยชน์มากอ่ะ

"ขอบใจนะ"

ฉันกำลังจะอ้าปากพูด เเต่ก็มีเสียงตะโกนร้องกรี๊ดๆดังเเทรกขึ้นมาซะก่อน ฉันเเละคิวจึงหันไปมองตามต้นเสียง ฉันเดาได้เลยว่าไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก...

"กรี๊ด!!!!!!!! ไอ้พี่บ้า! ขี่เเบบนี้นี่จะเอาให้ฉันปลิวไปติดเสาไฟฟ้าเลยไหม!"

รถของพี่เต้ยที่มีลำโพงค่อยๆจรลีมาเลี้ยวจอดเทียบที่ข้างๆรถของคิว

นั่นเเหละ...ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก ก็ชะนีน้อยหอยสังข์ที่เกาะรถเขามานั่นเเหละ!

"เอ๊ะ! อย่ามาดันฉันลงเเบบนี้นะ! เเหมทำมาไล่! ทีตอนมานี่ฉุดกระชากมาซ้อน"

"บ่นจริงวุ้ย! เเหกปากมาตลอดทาง ไม่เหนื่อยบ้างเหรอวะ ลงไปเลยๆ"

พี่เต้ยหันหลังมาผลักๆดันๆส้มจี๊ดลงจากรถ ซึ่งนางส้มจี๊ดก็เท้าเอวหาเรื่องเอะอะโวยวายโต้ตอบไม่ยอมลงซักที จนกระทั่งพี่เต้ยจะลงเอง พี่เเกก็เหมือนจะลงท่าจระเข้ฟาดหางให้ไปโดนหน้าคนซ้อนยังไงไม่รู้เเฮะ

"อ๊าย! เท้าจะโดนหน้าฉันเเล้วไหมไอ้พี่เต้ย!"

"เอ้า ก็คุณน้องไม่ยอมลงมาเนี่ย จะให้พี่ทำยังไงล่ะวะ"

"เมื่อกี้เเกล้งฉันเหรอ!"

"เเกล้งบ้าอะไรล่ะ"

พี่เต้ยยังคงทำหน้ามึนพร้อมยักไหล่ไหวๆไม่รับรู้สิ่งใดทั้งนั้น ผิดกับส้มจี๊ดที่เต้นเร่าๆอยู่บนเบาะ

"จะลงไม่ลง! ให้อันเชิญปูพรมเเดงให้ลงมาเอาไหม!"

"เอาไหมล่ะ!"

"เหนื่อยใจกับเเกว่ะ"

ส้มจี๊ดนางมองซ้ายมองขวาก่อนจะลุกขึ้นคุกเข่าบนเบาะเเละถลาไปเกาะหลังพี่เต้ย โอ้...ชะนีเหินฟ้า

"เห้ย!"

พี่เต้ยอุทานออกมาเสียงดัง โดยที่ฉันเเละคิวก็ทำได้เเค่ตกใจกันไปตามๆกัน ฉันว่าส้มจี๊ดมันสุดติ่งนะ เเต่ไม่คิดว่าจะสุดได้ขนาดนี้ สุดขนาดที่ถลาไปเกาะหลังผู้ชายเเบบนี้อ่ะ ส้มจี๊ดค่อยๆกระเถิบขาเเตะพื้นโดยที่มือก็ยังรัดคอพี่เต้ยเเกอยู่ สงสารพี่เต้ยจับใจมากค่ะ...

"เคยโดนหนูหิ่นฟาดป้ะ!"

ส้มจี๊ดทำหน้าถมึงทึงใส่คู่กรณีที่ตัวสูงเเละใหญ่กว่า ซึ่งอีกฝ่ายก็หรี่ตามองเเบบไม่เเยเเส

เเต่ทันใดนั้นเหมือนสวรรค์เห็นใจ ดลบันดาลให้พวกพี่ๆที่น่ารัก(ชมไว้ก่อนเพื่อมิตรภาพที่ดีงาม) ขี่เเง๊นๆมอไซด์ตามมาจอดกันเเบบติดๆในเวลาประชั้นชิด นางส้มจี๊ดเลยยอดหยุดหุบปากเงียบกริบ

รู้น่ะ ฉันรู้น่ะ ว่าเธอคิดอะไรอยู่~

"มากันครบเเล้ว เข้าไปกันเลยป้ะ"

พี่เตยจับหมวกกันน็อคเเขวนไว้ตรงเเฮนด์รถพร้อมพูด ใช่เเล้วๆ ฉันเห็นด้วยกับพี่เต้ยนะ เเละเห็นว่าควรจะเข้าไปตั้งนานเเล้ว เเดดเผาจะเกรียมเป็นมายปิ้งเเล้วเเม่!

"รออะไรล่ะ ร้อนจะตายอยู่เเล้ว"

อย่าเพิ่งเข้าใจว่านั่นคือคำพูดของฉัน ถึงฉันจะเปรี้ยวติงห้าวติงเเค่ไหน เเต่ฉันไม่ปีนเกลียวขนาดนั้นเเน่ๆ...ส้มจี๊ดนางล้วนๆ

"ก็เดินไปสิ จะให้อุ้มไปไหมล่ะ"

พี่เต้ยย่างสามขุมมาทำท่าจะเเบกส้มจี๊ดชะนีน้อยขึ้นบนบ่า เเต่ก็ถูกคู่กรณีหวีดกรี๊ดๆเสียงเเหลมขัดซะก่อน

"อ๊าย! หยุดตรงนั้นเลย! ไอ้พี่เต้ยบ้า!"

ว่าเเล้วส้มจี๊ดก็เดินตะบึงตะบอนไปยืนเเก้มป่องงอนพองลมอยู่ตรงทางเข้าที่เย็นกว่า เเละพวกพี่เต้ยก็เดินตามๆกันไป

ฉันมองเสื้อกันหนาวในมือด้วยความอึกอักว้าวุ่นเบาๆ ว่าจะเอายังไงกับชีวิตดี ไม่น่าเล้ย ไม่น่าใส่เสื้อกันหนาวมาเลย ใส่มาสุดท้ายเเล้วก็ต้องมาเป็นภาระเเบบนี้เนี่ย จะใส่เข้าไปก็ดูเเปลกป้ะ หนาวมากเหรอเเก ออกไปข้างนอกไป...ออกไปก็ร้อนสิเเก๊! เเต่จะขยุ้มๆไว้บนรถคิวนี่ก็ดูทรามมารยาทไปป้ะ ดูเป็นภาระอ่ะเอาจริง โว้ย! คนสวยเครียด!

"มายเอาเสื้อมาฝากเป้เราก็ได้"

คิวเสนอตัว ฉันละเเทบปาดน้ำตา

"มันจะหนักเป้คิวเปล่าๆไหมอ่ะ"

เเหม ทางเลือกมีไม่มากเเล้วจะยังเล่นตัวอีกนะฉัน

"หายห่วงเลยมาย เราไม่ได้สะพายเข้าไป"

คิวขำก๊ากออกมาเบาๆ ดูทำหน้าเข้า ฉันเเค่เกรงใจไปนิดเดียวเอง

"อ้าว เอาออกไว้ข้างนอกเเล้วไม่กลัวหายเหรอคิว"

"เราเอามาเเค่กระเป๋าน่ะ"

"งั้นไม่กลัวกระเป๋าหายเหรอ"

ฉันถามออกไปตรงๆ เอ้า ก็จริงนะ ถ้าเป็นฉันไม่กล้าวางไว้หรอก ถึงจะไม่มีอะไรก็เหอะ โจรสมัยนี้มักง่ายจะตาย เห็นอะไรขโมยได้ก็ขโมย ซึ่งเขาก็หรี่ตาลงมอง ฉันหลับตาปี๋เตรียมโดนคิวเฉ่ง เออว้ะ เขาอุตส่าห์ให้เกาะรถ อุตส่าห์ให้ฝากเสื้อเจ้ากรรมอีก ฉันจะเรื่องมากอะไรนักหนา

เเต่ผิดถนัดค่ะคุณขา! คิวเขาเอามือมาวางไว้บนหัวฉัน ฉันเลยค่อยๆลืมตามอง เเล้วเห็นเขายิ้มจนตาหยีเหมือนที่ฉันหลับตาเเน่นจนตาปี๋ค่ะคุณผู้ชมม

"ใบนี้เราใช้มาตั้งเเต่ม.4เเล้ว ถ้าหายก็เอาไปเหอะ เราจะได้กราบเเม่ซื้อใบใหม่ซักที"

เออง่ายดีว่ะ เเต่เอ๊ะ! ถ้ากระเป๋าคิวปลิวลิ่วๆไปกับขโมย เสื้อฮารี่ที่ฉันลงทุนเก็บตังซื้อเองก็ปลิวไปด้วยน่ะสิ! ม่ายยยยย!

"เเล้วเสื้อเราล่ะคิว!"

ฉันหวีดร้องออกกระทันหัน ไม่ได้จะเรื่องมากนะ เเต่เเอบห่วงน้องฮารี่นิดนึงอ่ะ...นิดนึงจริงๆนะ

"ฮ่าๆ มายตลกดีอ่ะ ไม่ต้องกลัวหรอกมาย เดี๋ยวเราเก็บเเอบๆให้ งั้นไม่ต้องเป็นห่วงนะ"

คิว(ที่เหมือนจะ)เผลอยีหัวฉันเบา เเต่เมื่อคิดขึ้นได้หรือไม่ก็เพิ่งได้สติ เขาก็รีบชักมือกลับไปทันที

"โทษทีๆ เราหมั่นเขี้ยวมายอ่ะ ฮ่าๆ"

"เอ่อ...ฝากด้วยนะ"

ฉันยื่นเสื้อส่งให้คิวเเก้เขิน บ้าเอ้ย เขาจะรู้ไหมเนี่ยว่าทำให้ฉันเขินมากเลยเนี่ย! ทำไมดาเมจผู้ชายคนนี้ถึงรุนเเรงเเบบนี้เนี่ย! ฉันกำลังจะเขินต่อถ้าเกิดว่า...

"ไม่ทราบว่าจะยืนอาบเเดดตรงนั้นอีกนานไหม!"

ถ้าเกิดว่าไอ้ส้มจี๊ดมันไม่ตะโกนเเทรกเสียงความหวานหยดย้อยในสี่ปีเเรกของฉัน!

ทุกอย่างก็เลยจบลง ไม่มีโมเม้นใดๆต่อทั้งสิ้น!

หึ้ย! นังส้ม!

ฉันเเละคิวเดินเข้ามาเอสพี(ฮื่ออ เย็นจังเลยจ้ะพี่จ๋า น้องอย่างชอบเลย) ฉันมองสอดส่ายสายตาไปทั่วจนรู้สึกได้อ่ะ เอ๊ะ! วันนี้วันจันทร์ไม่ใช่เหรอ ทำไมมีพวกเด็กมัธยมมาเดินขวักไขว่กันเต็มไปหมดเเบบนี้เนี่ย คิวบอกว่าจะพาไปหากินของอร่อยๆ เเหม ฉันล่ะเกรงใจ๊ เกรงใจ ให้มาติดสอยห้อยตามเป็นภาระเขานี่ จะดีจริงๆเหรอ เเต่ฉันก็ไม่ได้ปฏิเสธนะ เเถมพยักหน้าพร้อมขอบคุณด้วย

ด้วยประการฉะนี้ คนหล่อพาฉันเดินเที่ยวหาของกินไปเรื่อยหลายชั่วโมง(จนเเบบพลัดหลงกับพวกพี่เต้ยเเละส้มจี๊ดอ่ะ เป็นคนดีไง อยากให้เพื่อนปรับความเข้าใจกับรุ่นพี่ไง จะได้ไม่มีเรื่องบาดหมางกันทีหลังไง)

"เเดฟฟี่!"

ฉันอุทานขึ้นพร้อมเดินไปทางตู้คีบตุ๊กตาที่อยู่ในโซนของเล่น ซึ่งเพิ่งมีพี่พนักงานมาเติมตุ๊กตาเเดฟฟี่ใส่ตู้หมาดๆ คือฉันไม่ได้คลั่งเเดฟฟี่นะ(ฉันเเค่สาวกเฉยๆ) เเล้วเเดฟในตู้รุ่นนี้ไม่ได้ดูเมดอินไชน่าขนาดนั้นอ่ะเเก คืองานดีมากกก อยากได้! ฉันเลยเดินไปเเลกเหรียญมาห้าเหรียญเพื่อมาคีบเจ้าเเดฟฟี่ตัวนี้ตัวเดียวนะรู้ม้ายยย เย้ย!

"จะคีบตุ๊กตาเหรอมาย"

คิวเอ่ยถามขึ้นมา ทำให้ฉันสะดุ้งนิดหน่อย เยส! ฉันจะคีบมัน!

"อื้อ"

"คีบเป็นเหรอ"

เอ่อ...สตั้นไปเลยเเม่ ฉันเคยมาคีบเมื่อห้าเดือนก่อนสมัยยังเป็นเด็กม.6เอ๊าะๆ ฉันลงทุนไปหนึ่งร้อยเเต่สิ่งที่ได้กลับมาคือศูนย์ เเล้วนี่ฉันจะเสียตังฟรีไหมเนี่ย เครียดว่ะ

"ไม่เป็นก็ต้องเป็นเเล้วไหม ก็เราอยากได้อ่ะ"

"ฮ่ะๆ เราคีบให้ไหม"

คิวเสนอตัว(อีกเเล้ว) อุ๊ตะ! นี่พ่อคนหล่อของฉันนี่จะทำได้ทุกอย่างเลยเหรอ ไม่มั้งงง

"คิวคีบเป็นเหรอ"

ฉันหันไปมองหน้าผู้ชายข้างๆ ก็เเหม ขอสงสัยระเเวงนิดนึงได้ไหมอ่ะ ห้าสิบ...ฉันเสียดายนะ!

"เอาน่าๆ ถ้าเราทำเจ๊งหมดห้าสิบ เดี๋ยวเราจ่ายคืนให้"

"ถ้าคีบได้เเต่ไม่ถึงสองตัว คิวเลี้ยงชาไข่มุกเพิ่มมุกพิเศษเราเเล้วกัน ฮี่ๆ"

ฉันฉีกยิ้มกว้างส่งไปให้เขา ตอนนี้ฉันรู้สึกไม่เกร็งเหมือนตอนเเรกเเล้วอ่ะ พอได้อยู่กับผู้ชายคนนี้ ฉันรู้สึกผ่อนคลายเป็นกันเองกับความหล่อไม่บันยะบันยังของผู้ชายคนนี้มากๆเลยค่า!

"โอเค! เเต่ถ้าเราคีบให้มายสองตัวขึ้นไป เราขอตัวนึงพร้อมไอดีไลน์มายได้ป่ะล่ะ"

ว่าเเล้วคิวก็ยิ้มกวนๆส่งมาให้ น่ารัก! น่ารักไม่ไหวเเล้ว! ถ้าเฮียจะยิ้มได้ทะลุทะลวงไส้ขนาดนี้ หมวยขอตายเเทบเท้าเฮียก็ได้!

"เอาไปทำไมอ่ะ"

"เอาไปส่งสวัสดีวันจันทร์ วันอังคารไง"

"บล็อคนะ"

ฉันขมวดคิ้วทำหน้าจริงจัง เลยเป็นเหตุให้อีกฝ่ายถึงกับระเบิดหัวเราะออกมา ทำไมอ่ะ มันน่าขำตรงไหน ฉันพูดจริงนะ ใครส่งมาฉันบล็อคหมดเลย

"ล้อเล่นๆ เราจะเอาไปส่งปั่นมายนั่นเเหละ ฮ่าๆ"

คิวไม่ลีลารีรอคำตอบใดๆจากปากฉันทั้งสิ้น เขาถลกเเขนเสื้อขึ้นไปบนต้นเเขน เผยให้เห็นรอยสักลายมังกรท่องนภางามอาทิตย์อัศดงจนต้องหลงทาง(ฉันตั้งชื่อเอง...) เท่ห์ระเบิ้ด! เท่ห์กร้าวใจไปอีกจ้า! ถึงฉันจะอยากกรี๊ดๆหวีดร้องเเค่ไหนเเต่สุดท้ายก็ทำได้ยืนนิ่งสงบเสงี่ยมทั้งๆที่ในใจฉันนี่เเทบจะระเบิดออกมาเต้นโซโล่อยู่เเล้ว!

เขาโน้มตัวลงไปตั้งอกตั้งใจคีบตุ๊กตาด้วยสมาธิอันสูงส่ง มือที่ขยับศูนย์คอนโทรลนี่ช่างคล่องเเคล่วว่องไวเหลือเกินพ่อ

ฉันยืนมองคิวคีบตุ๊กตาไปร่วมสี่นาที ซึ่งเขาก็พาน้องเเดฟฟี่ออกมาจากตู้ได้สองตัวสำเร็จเเบบพอดีเป๊ะๆ ว้า...อดกินชาไข่มุกฟรีเลย

"อ่ะนี่"

คิวยื่นเเดฟฟี่ที่อยู่มือขวาให้ฉัน ฉันเลยยื่นมือทั้งสองข้างกะจะไปรับน้องเเดฟฟี่ทั้งสองตัวมาสู่อ้อมอกพร้อมๆกัน เเต่ฮีโร่ผู้พาน้องออกมากลับชักมือซ้ายที่มีเเดฟฟี่หนีเเละยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉันเเทน ซึ่งเหตุการณ์นี้เองทำฉันตกใจตั้งการ์ดมือเเละเท้าเตรียมป้องกันตัวทันที เเละเจ้าตัวเองก็เหมือนจะรู้ว่าฉันตั้งป้อมป้องกันเเน่นมาก เขาเลยถอยออกไปหัวเราะร่าอย่างชอบใจ

"เราขอนะ ขอไอดีไลน์ด้วย"

ทีหลังบอกดีๆก็ได้นะ เฮียตี๋หน้าหล่อเกือบโดนฉันยันติดผนังพร้อมสวนต่อด้วยท่าหนุมานถวายเเหวนเเล้วไหมล่ะเนี่ย เฮ้อ

ตอน 4

สารบัญ

บทส่งท้าย