Big brother ลักยิ้มของตะหนูโหด

                         บทนำ

          วู้! เปิดเทอมวันแรกกับการขึ้นมอปลายเป็นหนุ่มเต็มตัว ตอนนี้ผมกำลังรับประแดกข้าวเช้าที่น้องชายคนจัญไรทำให้อยู่ ต้องยอมจริงๆเรื่องงานบ้านงานเรือน พ่อคงอบรมมาดี ในขณะที่ผมพี่ชายสุดหล่อคนนี้ เก่งเรื่องช่าง ทำสวน งานหนักๆนี่บอกผมได้เลย
          "ไอ้โน"
          “เฮ้อ..พี่ม่อน เลิกบ่นได้ยัง กินๆไปเหอะ ถึงน้องจะทำไม่อร่อยมีทานก็เหลือเฟื่อแล้วป่ะ” มันว่าถอนหายใจอย่างแรง
          “บ่นเหี้ยไร กูยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ”
          “เลิกพูดอะไรไร้สาระแล้วรีบๆทาน เดี๋ยวก็ตกรถหรอก” พูดจบน้องชายจัญไรก็เดินลุกออกไปพร้อมจานข้าวตัวเอง ไปยืนวางมาดมองผมตรงซิงค์น้ำ “เร็วๆนะเปิดเทอมวันแรกน้องรีบ”
          “เออๆ รู้แล้วๆ” ผมทำการจ้วงข้าวเข้าปากด้วยสกิลที่ติดตัวมาตอนดูยูทูปอย่างไว
          “ช้าๆหน่อย ติดคอตายขึ้นมา น้องโดนจับประวัติไม่สวยอีก”
          “เด็กกระโปกนี่ กูก็นึกว่าจะห่วงกูบ้าง” โนเดินเข้ามารับจานข้าวที่ว่างเปล่าจากโต๊ะไป ก่อนจะไหวไหล่ใส่ผมอย่างไม่แยแส ไอ้เด็กนี่ โตแล้วปีกกล้าขาแข็งนะมึง
           ปกติผมกับไอ้โนเดินออกมารอรถที่ป้ายรถเจ้าประจำเพื่อขึ้นรถและเดินต่ออีกสองซอยจะไปถึงโรงเรียนของเรา บ้านของเราไม่ไกลกับโรงเรียนมากหรอกจริงๆ แค่เราสองคนขี้เกียจขับรถ ถึงพ่อแม่จะออกรถบิ๊กไบค์คันหรูให้ผมก่อนไอ้โนแต่ผมก็ขี้เกียจอยู่ดีอ่ะ โนเอาเข้าจริงมันเก่งแต่ก็ไม่ได้ขยันอะไรมากมาย แค่ทุกวันนี้ต้องตื่นมาทำกับข้าวให้ผมกิน ก็ทวงบุญคุณไม่เลิกมาตลอด 3 ปี
          และวันนี้ก็เป็นเหมือนทุกวันที่เราสองพี่น้องออกมารอรถที่ป้าย แต่วินาทีนี้มีผู้ชายอีกคนนึงมานั่งรออยู่ก่อนเราแล้ว หน้าไม่คุ้นซะด้วย ผมกับโนอยู่ที่นี่ด้วยกันมาตั้งหลายปี ไม่เคยเห็นไอ้นี่
          มันนั่งอยู่ทำให้คำนวณส่วนสูงไม่ได้แต่โนมันกะเอาแล้วว่าน่าจะตัวประมาณผม ตามันตี่ๆแต่ไม่เล็ก ผิวขาวน่าจะมีเชื้อจีน แถมตอนมันเม้มปากมีลักยิ้มอีกด้วย ที่สำคัญมันใส่ชุดโรงเรียนเราต้องเป็นเด็กใหม่แน่ๆ
          “โน มึงว่าไอ้นี่จะย้ายมาอยู่มออะไร”
          “ไม่สี่ก็คงจะหนึ่งล่ะ” มันตอบแต่ตาจ้องแต่โทรศัพท์
          “บ้า โง่ป่ะมึงเนี่ย หน้าตางี้เนี่ยนะมอหนึ่ง” ผมนี่อยากจะจกลูกตามันออกมาดูจริงๆว่ามีอะไรติดไว้หรือเปล่า
          “เอ้า เขาอาจจะแค่หน้าแก่ก็ได้”
          “เฮ้ยๆมันขยับๆ” ผมว่าและใช้ลูกตาอันเบิกกว้างเพ่งเล็งไปที่หน้าอกเสื้อมันและเห็น เห็น! “โนๆๆ มันอยู่ห้องเดียวกับกูอ่ะ”
          “พี่รู้ได้ไง”
          “เอ้า ก็นั่นไง ดาวสีเขียวหนึ่งดวง มีตราด้วย” โรงเรียนของเราจะปักตราแค่เฉพาะมอปลายเท่านั้นน่ะครับ ส่วนสีดาวก็จะแบ่งตามคณะสีซึ่งแต่ล่ะห้องไม่เหมือนกัน “แบบนี้ต้องรับน้อง”
          “อย่าไปพูดจาไม่ดีใส่เขาล่ะ”
          “เออออออ” รู้ใจกูเก่งจริงๆน้องชาย
ผมเดินเข้าไปประชิดตัวมันโดยมีไอ้โนยืนดูอยู่ห่างๆ มันนั่งกดโทรศัพท์อยู่คงไม่ทันสังเกตว่ามีคนเดินเข้ามาหา ไอ้สัดนี่ ถ้าเป็นงูคงฉกมึงตายไปแล้ว
          “…” เยส! มองกูแล้ว “เอ่อ..”
          “ไงมึง กูม่อน เด็กใหม่เหรอ กูอยู่ห้องเดียวกับมึงอ่ะ” ผมว่าไม่ลืมจะหันไปมองไอ้โนและพูดต่อ “ไอ้หน้าโง่ข้างหลังนั่นน้องกู ชื่อโน”
          “หวัดดีครับพี่” โนโบกมือทักทายและยิ้มน้อยๆให้
          “กู เตอร์”
          “เออ แล้วบ้านมึงอยู่แถวไหนเนี่ย”
          “นี่” มันชี้ไปยังซอยหมูบ้านจัดสรรค์ซึ่งเป็นสถานที่ที่ผมกับไอ้โนอาศัยอยู่
          “บ้านเลขที่เท่าไหร่อ่ะ”
          “212/45” เชรดเข้มาเธอร์ฟัคเกอร์!
          “เฮ้ย! ติดกับบ้านกูเลย มึงไอ้คนที่ย้ายมาเมื่อสองวันก่อน ที่เลี้ยงหมาไม่ดีปล่อยให้หมามาขี้หน้าบ้านคนอื่นจนเจ้าของบ้านด่าป่ะ”
          “…” เตอร์ขมวดคิ้วปม รู้สึกตะหงิดๆกับไอ้นิสัยเฟรนลี่ปนอะเลิทๆของม่อน ที่ดูกวนตีนจนแทบอยากจะเอารองเท้าฟาดปากสักทีสองที “ใช่”
          “อ้าว เพื่อนบ้านใหม่” ไอ้โนพูดแทรกขึ้น
          “เสือก” หลังจากผมว่ามันก็นิ่งเงียบไป นิสัยมันก็เป็นงี้ล่ะ เดี๋ยวก็ชิน สมควรอยู่หรอก ไอ้เด็กเวรนี่ ผู้ใหญ่จะคุยกัน
          “สรุป เราอยู่ห้องเดียวกัน โรงเรียนเดียวกัน บ้านติดกัน” มันเลิกคิ้ว
          “เออ”
          “ดี กูจะได้มีเพื่อน”
          “เหอะ” ผมยิ้มมุมปาก “เป็นเด็กใหม่ก็อย่าห้าวเยอะนะมึงอ่ะ เพื่อนกูมันเหม็นขี้หหน้าคนเก่ง”
          “เออ” เตอร์ยกยิ้มในใจ ดีใจที่ได้เพื่อนใหม่ที่ดูจะเข้ากันได้ดี