ID-09 เมื่อผมตามมาฆ่าผม

เมื่อผมรู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้ง ผมก็พบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่บนพื้นที่แข็งๆ ของอะไรบางอย่างที่มันสะเทือนไปสะเทือนมาและมีเสียงดังราวกับเจ้าสิ่งแข็งๆ ที่ผมนอนอยู่นี้ได้กำลังเคลื่อนตัวไปบนถนนอันขรุขระของถนนในพื้นที่ชนบทที่เต็มไปด้วยความทุรกันดาร

'นี่ฉันอยู่ที่ไหนกันนี่? ' ผมถามตัวเองและพยายามที่ตะกายขึ้นมาจากพื้นแข็งๆ แล้วก็พบว่ามือทั้งสองข้างของตัวเองกลับถูกมัดไขว้ไว้ข้างหลังไปตั้งแต่ก่อนหน้าที่ผมจะรู้สึกตัวขึ้นมาซะอีก

'ให้ตายสิ... นี่มันเรื่องอะไรกันว๊ะ ทำไมฉันจำอะไรไม่ได้เลยล่ะนี่? ' ผมสบัดหัวตัวเองอย่างแรง เพื่อหวังจะให้หัวสมองของตัวเองฟื้นคืนจากความมึนงง เผื่อจะนึกถึงเหตุการณ์ก่อนที่ผมจะต้องมานอนกลิ้งถูกมัดอย่างที่ไม่รู้ที่มาที่ไปแบบนี้ได้

แต่ผลจากการสบัดหัวอย่างแรงมันทำให้ผมรู้สึกปวดแปลบตรงที่บริเวณขมับซ้ายขึ้นมาทันที และจากนั้นผมก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นของเลือดสดๆ ใช่ล่ะ... กลิ่นของเลือดสดๆ ที่น่าจะไหลออกมาจากบาดแผลของขมับด้านซ้ายที่ผมกำลังปวดแปลบอยู่นั่นเอง

เสียงของเจ้าวัตถุข้างล่างที่แข็งๆ นี้ยังดังสะเทือนกึงๆ กังๆ ไปเรื่อยๆ และผมก็เริ่มจะมีสติวิเคราะห์สถานะการณ์ขึ้นมาได้บ้างแล้วว่า แท้ที่จริงผมกำลังอยู่ในรถบางอย่างที่น่าจะเป็นรถตู้บางชนิด เพราะหลังจากที่ผมได้ใช้เท้าของตัวเองกวาดไปรอบๆ ตัวท่ามกลางความมืดที่แทบจะมองอะไรไม่เห็นของในรถคันนี้แล้ว ก็พบว่าขนาดของมันน่าจะเป็นรถตู้โล่งๆ ที่ไม่ได้มีเก้าอี้หรืออุปกรณ์อะไรอย่างอื่นอยู่ที่ด้านหลังแม้แต่น้อยนิด

'ฉันอยู่ในรถตู้นี่เอง... แต่ทำไมกันล่ะ ทำไมฉันจึงมาถูกจับขังไว้ในรถตู้คันนี้ได้ล่ะ แล้วนี่มันกำลังจะพาฉันไปไหนกันล่ะนี่? "

แต่พอผมหันไปมองทางด้านฝั่งซีกหน้ารถผมก็กลับรู้สึกว่ารถตู้คันนี้เหมือนจะมีผนังกั้นทางด้านซีกรถด้านหน้าออกจากซีกรถด้านหลังราวกับจะทำให้ซีกรถด้านนี้เป็นห้องนิรภัยที่ใช้ปกป้องสิ่งของหรืออะไรบางอย่างที่เป็นสิ่งสำคัญอย่างยิ่งยวด และก็ใช่ล่ะ... นี่มันไม่ใช่รถตู้ทั่วไปอย่างแน่นอน เพราะแม้แต่ด้านข้างของรถทั้งสองฝั่งด้านในก็ไม่มีแม้แต่กระจกใดๆ ให้เห็นเลยทั้งสิ้น และแท้ที่จริง รถคันนี้มันก็คือรถนิรภัยบางอย่างที่กำลังจะนำผมไปยังสถานที่ที่ไม่น่าจะเป็นที่ที่ดีอย่างแน่นอนสำหรับตัวผม...!

แม้ว่ารถคันนี้น่าจะเป็นรถนิรภัยอย่างที่ผมสงสัย แต่ตามขอบมุมของรถด้านที่ติดกับเพดานรถผมก็ยังพอจะมองเห็นแสงสว่างเล็กๆ ลอดเข้ามาภายในรถจนทำให้ภายในนี้ไม่มืดทึบถึงขนาดมองอะไรไม่เห็นซะทีเดียว หรือบางทีช่องรูเล็กๆ ที่ทำให้แสงข้างนอกเล็ดลอดมาได้บ้างนั้นจะใช้เป็นที่ระบายอากาศให้เข้ามาสู่ภายในรถที่ไม่มีแม้แต่แอร์คอนดิชั่นคันนี้ก็เป็นได้ แต่ที่แน่ๆ นอกจากจะทำให้มีอากาศเข้ามาในนี้ได้แล้ว มันก็ยังมีเสียงต่างๆ จากภายนอกเล็ดลอดเข้ามาให้ได้ยินอย่างชัดเจนอีกด้วย

จากนั้นผมยังได้ทดลองค่อยๆ ถีบยันไปที่ประตูด้านหลังของรถนิรภัยคันนี้อย่างไม่ให้มีเสียง แต่ก็ไม่สามารถทำให้ประตูขยับหรือเปิดออกมาได้แม้แต่น้อยนิด

'ดูท่าฉันคงจะต้องปล่อยให้รถคันนี้พาฉันไปให้ถึงจุดหมายปลายทางหรือจุดที่จะมีการจอดรถซะก่อน ฉันถึงจะมีโอกาสหลบหนีไปในระหว่างนั้นได้กระมัง? ' ผมบอกกับตัวเองอย่างนี้ เพราะคิดว่าถ้าถีบรถคันนี้ให้มีเสียงดังผิดปกติ ก็ยิ่งจะทำให้คนร้ายที่กำลังขับรถอยู่นี้เอะใจและลงมาดูผมที่ด้านหลังด้วยการเตรียมพร้อมและระมัดระวังตัวจนถึงที่สุดแน่ๆ

เวลาแห่งการรอคอยของผมกลับไม่เนิ่นนานจนเกินไปนัก เมื่อครู่ต่อมารถนิรภัยลึกลับคันนี้ก็ได้จอดลงอย่างช้าๆ ราวกับได้มาถึงจุดหมายปลายทางของคนร้ายที่ได้นำตัวผมมายังที่แห่งนี้โดยที่ไร้สติในตอนแรก

ผมพยามสูดกลิ่นอายจากอากาศภายนอกที่ได้เล็ดลอดผ่านช่องรูเล็กๆ นั้นเข้ามา แล้วก็รู้สึกได้ถึงกลิ่นอายเค็มๆ ของน้ำทะเลขึ้นมาทันที

'กลิ่นของทะเลรึ...? ใช่แน่ นี่มันกลิ่นของทะเลชัดๆ '

ครู่ต่อมาผมก็รู้สึกได้ว่า ประตูหน้าของรถนิรภัยทั้งสองฝั่งถูกเปิดออก พร้อมๆ กับที่รู้สึกได้ว่ามีคนสองคนลงมาจากด้านหน้าของรถคันนี้แล้วเดินมาบรรจบกันที่ฝั่งด้านขวาของรถโดยที่ยังไม่มีที่ท่าว่าจะมาเปิดประตูหลังรถกันแต่อย่างใด

ทั้งสองคนต่างก็ไม่พูดคุยอะไรกันอยู่พักใหญ่ จนกระทั่งผมเริ่มจะสังเกตุเห็นว่าแสงที่ลอดเข้ามาจากจุดเล็กๆ ภายในตัวรถคันนี้ค่อยๆ อ่อนแสงลงไปเรื่อยๆ

'เอ๊ะ... นี่แสดงว่าข้างนอกนี้กำลังจะมืดลงแล้วสิ แล้วไอ้คนร้ายสองคนนี้มันกำลังรออะไรกันล่ะนี่...? '

แล้วหนึ่งในคนร้ายก็พูดขึ้น

"เกือบทุ่มหนึ่งแล้ว นั่น... เรือกำลังเข้ามาพอดีเห็นไม๊? ตามเวลานัดพอดีเลย"

"รอให้เรือเข้ามาเทียบท่าตรงนี้แล้วเราก็เอาเจ้า ID-09 นี้ลงไปไว้ในเรือนั่นได้เลยใช่ไหม? "

เสียงของเจ้าคนร้ายคนที่สองที่ได้ถามกลับไปทำให้ผมหูผึ่งขึ้นมาทันที

'พระเจ้า... ทำไมมันเรียกผมว่า ID-09 กันล่ะ ผมไม่เคยจำได้เลยว่านั่นมันจะเป็นชื่อของผม แม้ว่าตอนนี้ผมจะยังนึกถึงชื่อของตัวผมเองไม่ออกก็เถอะ...! '

แล้วผมก็ได้ยินเจ้าคนร้ายคนแรกพูดต่อไปว่า

"ถูกต้อง... หลังจากเราส่งมอบเจ้า ID-09 ลงเรือลำนี้ไปแล้ว งานของพวกเราก็เสร็จเรียบร้อยกันซะทีล่ะ..."

"พี่คิง งานครั้งนี้ของพวกเรามันไม่ง่ายเลยนะ ถ้าเขาเพิ่มค่าจ้างให้เราอีกสักแสนสองแสนก็ท่าจะดี..."

"ห้าแสนสำหรับงานนี้ก็มากโขสำหรับเราสองคนอยู่แล้วนะไอ้จิก แต่ตอนนั้นเอ็งได้กรอกยาใส่ปากของมันหมดเลยใช่ไม๊ว๊ะ? "

"หมดๆ หมดเลยพี่คิง ครั้งก่อนพวกเราไม่น่าจะประมาทมันเลย ดันกรอกยามันนิดเดียว เลยทำให้พวกเราต้องมาทำงานนี้อีกรอบ ผมว่ายานั่นนอกจากจะทำให้ความจำของมันเลอะเลือนแล้ว ตัวของมันก็คงจะหลับเป็นตายไปเป็นอาทิตย์แน่ๆ "

"แหงล่ะสิไอ้จิก ถ้ากูไม่ตีหัวมันด้วยคีมเหล็กมันก็คงจะไม่น็อกหลับยาวไปแบบนั้นแน่... นั่นเรือเข้าเทียบเรียบร้อย ไปเปิดประตูหลังรถ แล้วเตรียมปิดจ็อบเราได้! "

'แม่งเอ๊ยยย...!! ' ผมถึงกับสบถขึ้นมาในใจ ไอ้คนนี้นั่นเอง ที่ตัวหัวผมจนเลือดอาบ! แล้ว... แล้วเมื่อกี้พวกมันได้พูดถึงยา... ยาอะไรกันล่ะที่พวกมันเอามากรอกปากผม... แล้วนี่ผมก็คงไม่ได้หลับเป็นอาทิตย์อย่างที่มันว่ากันแน่ๆ เพราะบาดแผลที่หัวผมนั้น ก็ยังรู้สึกว่ามันสดๆ อยู่เลย แต่ที่แน่ๆ อย่างหนึ่ง มันเป็นเพราะไอ้มฤตยูสองตัวนี้นั่นเองที่ได้ทำให้ผมถึงกับจำอะไรที่เกิดขึ้นมาก่อนที่ผมจะตื่นไม่ได้เลย และแม้กระทั่งชื่อของตัวผมเอง ผมก็จำไม่ได้เลยด้วยซ้ำ ?!

(โปรดติดตามในบทต่อไป เร็วๆ นี้นะครับ)