เซนต์เซย่า ภาคนักรบคนสุดท้าย Saint Seiya The Last Hope

       มารีนถึงกับงงเป็นไก่ตาแตก เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ทหารเลวปฏิเสธการเป็นเจ้าของชุดครอธ แต่เหมือนไชน่าจะอ่านใจออก จึงกล่าวต่อไปอีก

 

" จริงอยู่ที่การเป็นเซนต์คือความใฝ่ฝันของเหล่าทหารชั้นต่ำหรือเซนต์ฝึกหัด แต่โฟเทียก็สมควรจะเย่อหยิ่ง เพราะเจ้านั่นใช้พลังคอสโม่ได้ดีกว่าบรอนด์เซนต์บางคนเสียอีก " ไชน่าพูดจบ ก็เบือนหน้าไปทางกล้าที่นอนแน่นิ่ง ประมาณจะว่าบอกว่าศิษย์เอกของมารีนคือนักสู้ไร้คุณภาพที่เธอพูดถึง

       

 

      มารีนไม่ได้โต้เถียงแต่ประการใด เพราะมันคือความจริง ลูกศิษย์หนุ่มของเธอไม่ชำนาญการใช้คอสโม่เลย แต่อาจารย์สาวก็ยังแอบเคลือบแคลงอยู่เล็กน้อย

 

" ถึงไชน่าจะเย้ยหยันว่าเซย่า(กล้า)ใช้คอสโม่ไม่ได้เรื่อง แต่เพกาซัสหมัดดาวตกที่ใช้ในศึกชิงชุดครอธ ก็ค่อนข้างสมบูรณ์แบบ แสดงว่าอาจมีเงื่อนไขบางอย่างที่ทำให้เจ้านั่นปล่อยฝีมือที่แท้จริงออกมาไม่ได้ "

 

..........................

     

       บรรยากาศรอบกายดูผ่อนคลาย อากาศไม่ร้อนหรือหนาวเกินไป ทำให้กล้ารู้สึกสบายตัว เมื่อลืมตาขึ้น ก็พบว่าตนเองนอนเอกเขนกอยู่บนเตียงหนานุ่ม ซ้ายมือคือหน้าต่างที่มีแสงแดดสดใสส่องผ่านเข้ามา นอกจากนี้ยังมีเสียงนกร้องอยู่เป็นระยะ

 

" จิ๊บ จิ๊บ จิ๊บ......"

 

" เฮ้อ.....สบายจังเลย ว่าแต่ที่นี่คือที่ไหน " กล้าเหลียวมองรอบกาย จึงพบว่าตัวเองอยู่ในห้องนอนขนาดกลาง เครื่องเรือนอาทิเช่นโต๊ะ ตู้ เตียงล้วนทำจากไม้ แต่ที่น่าตกใจยิ่งกว่าคือ.....มีใครบางคนนั่งอยู่บนเก้าอี้ที่ตั้งอยู่ข้างๆ

 

" เฮ้ย........ใครกัน " กล้าสะดุ้งโหยง พร้อมเผ่นหนีติดกำแพง หวังอยู่ให้ไกลจากบุรุษปริศนามากที่สุด แต่ด้วยขนาดของห้องที่ไม่ค่อยกว้าง จึงเว้นระยะห่างได้เพียงสามช่วงแขน

      

 

       แม้กล้าจะแสดงอาการหวาดกลัวออกมา แต่บุรุษผู้มาใหม่กลับไม่ถือสาหาความ แถมยังส่งยิ้มอบอุ่นให้ ปากก็กล่าวปลอบโยน

 

" อย่ากลัวไปเลย กล้า นายจำชั้นไม่ได้เหรอ "

      

 

      กล้ารู้สึกหลอนน้อยลง เพราะผู้มาใหม่ไม่มีท่าทีคุกคาม ซ้ำร้ายยังดูเป็นมิตร และเมื่อพินิจให้ถี่ถ้วน ก็พบว่าเขาเป็นเด็กหนุ่มวัยเดียวกัน ผมสีน้ำตาลบนศีรษะดกหนาและยุ่งเหยิง แถมยังไว้รากไทรถึงต้นคอ ดวงตากลมโตแฝงแววจริงจัง ท่วงท่าดูห้าวหาญ ชวนให้ใครที่อยู่ใกล้ เกิดความเชื่อมั่นไปด้วย

 

" โอ้ว.....นี่มัน หรือว่าเขาจะเป็น......" กล้ารู้สึกคลับคล้ายคลับคลา  แต่เพื่อให้ชัวร์ จึงก้มลงไปมองเครื่องแต่งกายของบุรุษผู้นี้ เลยพบกับร่างแกร่งเกร็งที่สวมใส่เสื้อยืดสีแดงแขนกุด ช่วงล่างปกปิดด้วยยีนส์ขายาว สองเท้าประดับผ้าใบราคาย่อมเยา ทำให้พระเอกหนุ่มมั่นใจล้านเปอร์เซ็นต์

 

" ใช่แล้ว คุณคือเซย่า เซนต์ในตำนาน โว้.....ไม่น่าเชื่อ นี่ผมฝันไปหรือเปล่า " กล้าตื่นเต้นจนพูดไม่ออก ซึ่งก็ไม่แปลกที่จะเป็นเช่นนี้ เพราะเขาชื่นชอบเซย่า ไม่ต่างจากพวกสาวๆที่นิยมเหล่าโอปป้าจากแดนกิมจิ

 

" ใช่แล้ว ชั้นคือเซย่าตัวจริง สวัสดีนะ ยินดีที่ได้รู้จัก นายกล้า " บุรุษที่เหมือนเซย่ายิ้มให้กล้าเล็กน้อย ก่อนจะยืนยันข้อเท็จจริง

 

" เอ๊ะ เดี๋ยวนะ คุณเป็นตัวการ์ตูนในจินตนาการไม่ใช่เหรอ แล้วจะมารู้จักผมได้ยังไง " แม้กล้าจะถูกอารมณ์เตลิดเข้าครอบงำ แต่เขาก็ยังพอมีสติแยกแยะผิดถูก

 

" อืม......เป็นคำถามที่ดี ซึ่งชั้นจะตอบก็ได้ แต่นายพร้อมจะรับฟังมั้ยล่ะ " เซย่าค้อมตัวไปข้างหน้า สองมือประสานกัน ท่วงท่าดูสุขุมเยือกเย็น เหมือนกับว่าเขาไม่ใช่เด็กหนุ่มวัยรุ่น แต่เป็นชายวัยกลางคนที่มากประสบการณ์

 

" เอ.....แต่จะว่าไป บุคลิกของคนๆนี้ดูไม่เหมือนเซย่าในช่วงแรก แต่คล้ายๆเซย่าในภาคโอเมก้ามากกว่า ประมาณว่าเขาคือเซนต์เพกาซัสที่ผ่านสงครามมาอย่างโชกโชน "

 

" อืม.....ที่นายวิเคราะห์มา ก็ใกล้เคียงความจริงนะ ชั้นคือเซย่าที่ผ่านโลกมาหลายปีจริงๆ หาใช่เด็กหนุ่มวัยรุ่นที่เพิ่งได้ครอธเพกาซัสแบบในภาคแรก " เซย่าตอบในสิ่งที่กล้าคิด ทำให้พระเอกหนุ่มสะดุ้งตัวโยน เพราะไอดอลในดวงใจ ดันเป็นพวกมีพลังจิต สามารถอ่านใจได้

 

" เอ่อ....คะ.....คุณเซย่ามีพลังอ่านความคิดของผมด้วยหรือครับ "

 

" หึ หึ หึ " พอเซย่ารับฟัง ก็แอบหัวเราะเบาๆ ประมาณว่าขบขันในความไร้เดียงสา จากนั้นก็เฉลยให้หายสงสัย

 

" ไม่ใช่หรอก ชั้นไม่มีพลังที่ว่านั่น แต่ที่นี่คือโลกแห่งจิตใจ ซึ่งเป็นดินแดนที่ไร้เวลา และทุกคนที่เข้ามา มีสิทธิล่วงรู้ความคิดของอีกฝ่าย หรืออธิบายสั้นๆว่า....ไม่มีความลับในที่นี้ "

      

 

      กล้าเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง เพราะถ้อยวาจาที่กล่าวมา ดูเหลือเชื่อ เซย่าเลยแสดงให้ดูด้วยการแอบคิดอยู่ในใจ ทว่าหูของพระเอกหนุ่มกลับได้ยินเสียงของเซนต์เพกาซัส

 

" ในเมื่อนายไม่เชื่อ ชั้นก็จะแสดงให้ดูเอง "

 

" เอ๊ะ ผมได้ยินเสียงของเซย่า แต่คุณมะ....ไม่ได้ขยับปากเลยนี่นา " กล้าตกใจ ตอนนี้เขาเริ่มเชื่อซักเก้าส่วนแล้ว เซย่าจึงตอกย้ำอีกที ด้วยการส่งความคิดเข้าสมองของอีกฝ่าย โดยไม่ได้อ้าปาก

 

" นี่ไง ชั้นทำให้นายดูอีกแล้ว ทีนี้เชื่อหรือยัง "

     

 

        ถึงตรงนี้ กล้าจำต้องเชื่อ เพราะไม่อาจหาเหตุผลใดมาโต้แย้งได้ แต่เขาก็ยังไม่ลืมคำถามเดิม นั่นก็คือ......

 

" ในเมื่อที่นี่ปิดบังความคิดไม่ได้ งั้นผมก็จะขอถามตรงๆ รู้จักผมได้ยังไง คุณเป็นแค่ตัวการ์ตูนไม่ใช่หรือ "

      

 

        พอเซย่าได้รับฟัง เขาก็ยิ้มให้นิดนึง ก่อนจะสวนกลับมาอย่างใจเย็น

 

" จริงอยู่ที่โลกของนาย ชั้นเป็นเพียงพระเอกในการ์ตูนที่มาซามิ คุรุมาดะเป็นคนแต่ง แต่ในโลกของชั้น ซึ่งเป็นมิติอื่น พวกเราทั้งหมดมีเลือดเนื้อ มีชีวิตอยู่จริงๆ ไม่ต่างจากมนุษย์ทั่วไป "

     

 

       กล้าแทบช็อก เพราะสิ่งที่เซย่าเล่ามา มันเหมือนกับหนังไซไฟเรื่องนึงที่พระเอกหลุดเข้าไปในโลกของหนัง แต่นั่นก็เป็นเพียงจินตนาการที่บรรเจิด ไม่มีทางจะเกิดกับผู้ใด ดังนั้นประเด็นต่อมาที่เด็กหนุ่มไตร่ตรองก็คือ......

 

" หรือว่านี่คือ.....ความฝัน "

 

" ไม่ใช่ความฝันหรอก  แต่นี่คือความคิดแรกของชั้น ในตอนที่ได้ใช้ชีวิตในร่างของนาย " เซย่าตอบกลับมาโดยเร็ว ท่าทางของเขายังดูนิ่งดุจเดิม

 

" เอ๊ะ หมายความว่าไง คุณได้กลายเป็นผมเหรอ  พวกเราสลับร่างกัน งั้นแบบนี้คุณก็......." กล้าเริ่มอาย เพราะไม่อยากให้ไอดอลของตนเองพบว่าตัวเขาไม่เอาไหน ทว่าเซย่ากลับเอื้อมมือมาตบหัวไหล่ แล้วปลอบ

 

" อย่าอายไปเลย อันที่จริง นายก็มีดีอยู่เหมือนกัน เพียงแต่นายยังไม่รู้ จึงคิดดูแคลนมาตลอด ดังนั้นจงเชื่อมั่นในตัวเองซะ "

 

" ตะ....แต่ผมไม่ได้เป็นนักสู้ที่เข้มแข็งแบบคุณ แถมยังอ่อนแอ ไร้พลัง "

 

" ปัญหาไม่ได้อยู่ที่นายอ่อนแอ แต่เป็นเพราะจิตใจที่คิดจะยอมแพ้อยู่ร่ำไปของนายต่างหาก ขอเพียงสลัดสิ่งนี้ไปได้ ก็จะงัดความสามารถที่แท้จริงออกมาใช้  จนก่อให้เกิดปาฏิหาริย์ " เซย่ายังพล่ามสอนต่อไป ซึ่งทั้งการใช้ถ้อยคำและน้ำเสียง ล้วนถูกหลักการใช้จิตวิทยาขั้นสูง ทว่ากล้าอาจมีความขลาดกลัวมากกว่าคนทั่วไป จึงงัดบางข้อขึ้นมาอ้าง

 

" ก็ใช่น่ะสิ ผมไม่ได้เก่งและกล้าหาญแบบคุณ แล้วจะสร้างปาฏิหาริย์ได้ยังไง สุดท้าย ผมก็เป็นแค่ไอ้อ้วนขี้แพ้ที่ไม่ต่างจากเศษสวะ "

     

 

      ท่าทางของเซย่ายังดูใจเย็น เขาเอนกายพิงเก้าอี้ไม้ พร้อมเงยหน้าขึ้นมองเพดาน จากนั้นก็ถอนหายใจ พร้อมสารภาพความจริง

 

" เฮ้อ......แล้วนายรู้ได้ไงว่าชั้นไม่กลัว มันไม่มีใครอยากมีชะตากรรมที่เลวร้ายแบบนั้นหรอก ไหนยังจะเจ็บตัวจากการต่อสู้อีกนับครั้งไม่ถ้วน นี่ยังไม่รวมถึงต้องเผชิญหน้ากับศัตรูที่ไร้ทางต้านอย่างพวกเทพเจ้า "

     

 

      จากคำพูดที่ตรงไปตรงมาของไอดอลในดวงใจ ทำให้กล้าเริ่มอยากรู้ จึงถามย้ำอีกครั้ง

 

" ที่พูดว่า......คุณรู้สึกหวาดกลัว นั้นคือความจริงหรือแกล้งอำกันครับ "

 

" จริง ทุกครั้งที่ต่อสู้ ชั้นทั้งหวาดกลัวและสิ้นหวัง บางครั้งก็ตื่นเต้นจนมือไม้สั่น ซึ่งจะว่าไป อาการก็ไม่ต่างจากนายเลย " เซย่ายังคงยิ้มพราย พร้อมมองมาที่กล้าตรงๆ ดวงตาแฝงประกายจริงใจ อันบ่งบอกว่าทุกวาจาที่ปล่อยออกมา ไม่มีมุสาแน่ๆ

     

 

      กล้านิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาไม่อยากเชื่อเลย นักรบในตำนานที่เก่งกล้าถึงขั้นเขย่าบัลลังก์เทพ จะขลาดกลัวแบบพวกขี้แพ้อย่างเขาได้ จึงมุ่งถามในประเด็นนี้

 

" และถ้าพูดจริง ทำไมเวลาลงไปลุยกับศัตรู ถึงได้ดูมั่นใจนัก แถมยังสู้ไม่ถอยอีกต่างหาก ราวกับว่าคุณไร้ซึ่งความกลัวและเจ็บปวด "

 

" ก็เพราะชั้นรู้ดีว่าตัวเองสู้เพื่ออะไร ความรู้สึกนี้จึงผลักดันให้ชั้นกลายเป็นบุคคลที่นายเห็นในการ์ตูน " เซย่าตอบฉะฉาน ดวงตากลมโตดูไม่สั่นไหว

     

 

      ด้วยความที่พระเอกหนุ่มดูการ์ตูนเรื่องนี้มาเกินกว่าร้อยรอบ จึงรู้ว่าเซย่านั้นต่อสู้ เพื่อปกป้องโลกและอาเธน่า และนั่นคือศรัทธาแรงกล้าที่ค้ำจุนให้เขากลายเป็นแบบนั้น เลยได้ความคิด

 

" งั้นก็แปลว่า.....ผมอาจเป็นแบบคุณได้ แต่ต้องหาตัวเองให้เจอว่าจะสู้เพื่ออะไร "

 

" อืม......แม้พวกเราจะไม่เหมือนกันเท่าไหร่ แต่ชั้นกล้าพูดได้เต็มปากว่านายมีสิ่งหนึ่งที่เหนือกว่าแน่ๆ นั่นก็คือความฉลาด เพราะชั้นในวัยเดียวกัน ไม่ใช่คนที่เข้าใจอะไรง่ายแบบนี้ " เซย่าทำท่าจะขำ และนั่นคือสิ่งยืนยันที่ทำให้กล้าเชื่อว่านี่คือไอดอลของตัวเอง เพราะเนื้อแท้ของเซนต์เพกาซัสเป็นคนติดดินที่ใครๆก็เข้าถึงได้ เลยตำหนิตัวเองได้หน้าตาเฉย

 

" เอ........ว่าแต่ชั้นจะสู้เพื่อใครหรืออะไร  ใครก็ได้ช่วยบอกที " กล้าพยายามหาคำตอบ  และถ้ายังอยากอยู่รอดในโลกที่โหดร้ายแบบนี้  เขาก็ต้องทำให้ได้

 

 

สามารถติดตามงานเขียน ณ.ปัจจุบันและในอนาคตของผมได้ที่เพจ Jalando นักเขียนดาร์คไซด์ได้ที่ลิงค์ด้านล่างครับ

https://www.facebook.com/jalando.darksidewriter.version2