นักรบพันธุ์โหด ตอน ณัชฐานันท์

สวนชมวิวในโรงพยาบาลจิตเวช เวลา 13.00 น.

แท็กแอบมองมธุกรที่กำลังนั่งอยู่กับมธุสรแม่ของเธอ พฤติกรรมของทั้งคู่นั้นคนนอกอาจไม่เข้าใจแต่สิ่งที่แท็กมองเห็น ผ่านการเชื่อมจิตบางส่วนนั้น ในจิตใต้สำนึกของทั้งสองคือพวกเธอนั้นกำลังนั่งชมดอกไม้ ที่ไม่มีใครเห็นนอกจากทั้งสองหากไม่นับเขานะ รอบที่แล้วเขามากับสายป่าน แต่รอบนี้แท็กแอบมาหามธุกรโดยที่ไม่ได้บอกกับกุลชาติ สุดท้ายแล้วเขาก็ไม่อาจห้ามตัวเองไม่ให้มาหาเธอได้ มันแตกต่างตรงที่แท็กควบคุมตนเองได้แล้วแม้ว่ามันนิดนึงก็ตาม เพราะสายตาเขายังมองเธอไม่วางตา

    เหตุการณ์เมื่อวานก่อนนั้นที่เขาตัดสินใจเล่าเรื่องของสองแม่ลูก ให้กับอภิชัยและหยางเสี่ยวฟงฟังนั้นทำให้พี่ทั้งสองนั้น บอกกับแท็กว่าข่าวของมธุุสรนั้นอภิชัยค่อนข้างให้ความสนใจ เป็นทุนเดิมอยู่แล้วเพราะเคสแบบนี้คนอย่างฌอน อดัมส์จะชอบมาก และการที่อภิชัยแกะรอยมาถึงนี้ ร่วมไปถึงเหตุการณ์ของมธุสรนั้นเกิดขึ้นไม่นานมาก มันก็มีโอกาสที่จะเกี่ยวข้องกับฌอน อดัมส์ได้ซึ่งคำแนะนำของหยางเสี่ยวฟงคือ ให้แท็กคอยจับตาดูไว้ว่ามีอะไรแปลกๆรึไม่ ถ้ามีต้องรีบแจ้งเขาทันที

    ระหว่างที่แท็กนั้นกำลังนั่งทบทวนความคิดอยู่นั้น กิ่งไม้ที่ในความคิดของมธุกรเป็นดอกไม้อยู่ดีๆก็ปลิวลอย มาทางแท็กซึ่งเขารับไว้ทันพอดี มธุุกรวิ่งตามมาจนสะดุดเมื่อเห็นหน้าแท็ก ความรู้สึกแรกที่เขาสบตากับเธอนั้นไม่ต่างจากครั้งก่อน มันเหมือนแรงแม่เหล็กที่ดึงดูดเขาไม่ให้ละสายตาได้เลย ซึ่งมธุกรก็เช่นกันเธอไม่มีท่าทีจะหวาดกลัวแท็กเลย เขายื่นกิ่งไม้ซึ่งสำหรับเธอมันอาจมองเป็นดอกไม้ก็ได้

    "ขะ ขะ ขะ ขอโทษครับ ผมคิดว่านี้น่าจะเป็นดอกไม้ของคุณ" แท็กพูดตะกุกตะกักเล็กน้อยอย่างประหม่า มธุกรยื่นมือมารับกิ่งไม้จากมือของแท็กในจังหวะนั้น ทั้งคู่ชะงักไปครู่หนึ่งก่อนที่ฝ่ายแท็กนั้นแหละที่ผละออกจากตัวมธุกร สักพักมธุสรก็วิ่งตามมาทันด้วยท่าทีหวั่นวิตกกับการที่ลูกหายไป เธอวิ่งมาสวมกอดมธุกรไว้ราวกับกลัวว่ามธุกรจะหายไป

    มธุสรพามธุกรเดินผ่านตัวแท็กไปราวกับเขาไม่มีตัวตน แต่สายตาของมธุกรหันมาสบกับแท็กที่หันมองตาม มันเหมือนภาพสโลโมชั่นที่แท็กอยากหยุดไว้แค่นั้นจริงๆ เขามองแผ่นหลังของมธุกรที่เดินข้างมธุสรเข้าไปในตัวตึก แท็กก้มมองมือตัวเองที่ได้สัมผัสกับมือของมธุกรครั้งแรก แต่แล้วสติของแท็กก็กลับมาเมื่อมีคนดีดนิ้วใส่หูเขา ซึ่งไม่ใช่ใครที่ไหนปวเรศกับศุภรัศมิ์นั้นเอง

    "เล่นไรของแกว่ะแปง ตกใจหมด" แท็กส่งกระแสจิตไม่พอใจใส่ปวเรศ

    "ช่วยไม่ได้นี่หว้า ฉันเรียกแกสามรอบไม่ขานรับสักที" ปวเรศตอบ

    "แต่ก่อนจะหงุดหงิดฉันสองคนมีอะไรจะให้แกดู ตามมา" ศุภรัศมิ์พูด ทำให้แท็กสงสัยขึ้นมาทันที

    เขาเดินตามเพื่อนทั้งสองเข้ามาในตัวของอาคารผู้ป่วย ในโรงพยาบาลนี้ในส่วนของผู้ป่วยที่มีอาการที่เรียกว่าตัดขาด จากโลกแห่งความจริงโดยสิ้นเชิงมักจะอยู่ส่วนนี้ ซึ่งจะมีนางพยาบาลคอยดูแลอย่างใกล้ชิด หนึ่งในนั้นคือมธุสรกับแก้วตาดวงใจเพียงหนึ่งเดียวของเธอด้วย แต่สิ่งที่แท็กสะดุดตาคือชายหนุ่มในชุดเสื้อคอปกสีน้ำเงินสวมกางเกงสแล็คสีดำ กำลังยืนคุยกับนางพยาบาลซึ่งเป็นคนที่ดูแลมธุสรกับมธุกร

    อยู่ดีๆแท็กก็กำมือทั้งสองข้างอย่างลืมตัว ความรู้สึกโกรธพุ่งพล่านขึ้นอย่างไม่มีเหตุผล ซึ่งเป็นสิ่งผิดปกติอย่างมากสำหรับพวกปวเรศเพราะทั้งสอง ไม่เคยเห็นแท็กโกรธอะไรขนาดนี้ แท็กพยายามควบคุมอารมณ์ตนเอง เพราะเขาระลึกว่านี้ไม่ใช่ถิ่นของเขาแถมอีกฝ่ายยังเป็นอัยการด้วย แท็กตัดสินใจเดินตรงไปหาอัศนัยทันทีซึ่งศุภรัศมิ์ใจคอไม่ค่อยดีเท่าไหร่ จึงเดินประกบเพื่อนทันที

    "คุณอัศนัยครับ" แท็กพูดขึ้น จนทำให้อีกฝ่ายตั้งตัวไม่ติด

    "เราเป็นใครเนี่ย แล้วรู้ชื่อน้าได้ไง" อัศนัยถาม

    "เอาเป็นว่าผมอยากคุยกับคุณอัศนัยเป็นการส่วนตัว ได้ไหมครับ" น้ำเสียงของแท็ก ทำให้อัศนัยหวั่นวิตกชอบกด     

                                 +++++++++++++++++++++++++                        

ห้องทำงานของอัศนัย เวลา 13.38 น.

แท็กนั่งรออยู่หน้าโต๊ะทำงานของอัศนัยด้วยสีหน้านิ่ง จนปวเรศใจเสียมากในใจเขาคิดยังดีที่เพื่อนคนนี้ ไม่ต่อยหน้าอัยการคนนี้ในโรงพยาบาล แต่ทำไมอยู่ดีๆมาอยากคุยชะงั้น ประตูห้องเปิดเผยให้เห็นเด็กสาวคนหนึ่ง พร้อมกับแก้วน้ำเย็นๆมาเสิร์ฟเธอนั้นน่าจะโตกว่าแท็ก 2-3 ปี ผิวขาวนวลผมยาวสีดำรูปร่างทรงนาฬิกาทราย โอ้ หุ่นนางแบบชัดๆแต่แท็กไม่ได้พิศวาสอีกฝ่ายเลย จากนั้นอัศนัยก็เข้ามาสมทบ

     "ขอบใจมากนะสา พี่ขอคุยกับน้องเขาก่อนนะ" อัศนัยกล่าว

     "ค่ะ" เธอตอบด้วยเสียงร่าเริงก่อนออกจากห้องไป

     แท็กไม่ได้สบตากับอัศนัยเพราะเขาแปลกใจมาก ที่อัยการแบบอัศนัยที่ดูจากทรงแล้วเป็นคนที่ยึดมั่นถือมั่นมาก โดยเฉพาะเรื่องของความยุติธรรมและกฏหมาย กลับมีปืนพกหนึ่งกระบอกตั้งอยู่บนตู้ชั้นหนังสือ แท็กลุกขึ้นโดยไม่สนใจอัศนัยที่มองเขาอยู่แต่ก็พอเข้าใจว่าแท็กสนใจปืน แท็กหยิบมาพินิจพิจารณาสร้างความแปลกใจให้กับอัศนัยมาก ที่เด็กอายุแค่นี้ทำไมถึงรู้วิธีการจับปืน

     "สนใจปืนเหรอ" อัศนัยตั้งคำถามขึ้น

     "ก็ไม่เชิงครับแต่ผมชอบมวยมากกว่า" แท็กกลับมานั่งที่เดิมโดยเอาปืนอีกฝ่ายมาวางบนโต๊ะ ข้างๆกับตราชั่งศาลปานกลาง

     "เธอมีเรื่องจะคุยอะไรกับฉันเหรอ"

     "คุณไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกับคุณเลยมธุสร แถมคุณพยายามฟ้องร้องให้เธอต้องโทษประหารด้วย ศาลเลยก็มีมติแล้วทำไมคุณยังโผล่มาที่โรงพยาบาล" แท็กยิงคำถามใส่ตรงๆ ทำเอาอัศนัยถึงกับไปไม่เป็นร่วมทั้งปวเรศกับศุภรัศมิ์ด้วย

     "แล้วเธอเกี่ยวข้องอะไรกับสองแม่ลูกนั้น" อัศนัยถาม

     "ลูกของเธอเป็นเพื่อนกับญาติลูกพี่ลูกน้องของผม แต่ผมแค่สงสัยว่าทำไมคุณถึงมาเทคแคร์คนที่คุณอยากให้ตาย"

     "เข้าใจอะไรผิดแล้วไอ้หนู ฉันไม่ได้อยากให้เขาตายเพราะเรื่องส่วนตัว แต่มันคือกระบวนการตามกฎหมายไม่ใช่ว่าฉันไร้หัวใจนะ แต่การที่คุณมธุสรฆ่าคนนั้นมันผิดกฎหมายไม่ถูกต้อง แล้วถ้าเราให้คนผิดเป็นถูกคนอื่นๆก็ลุกขึ้นมาฆ่าคนง่ายๆสิ" อัศนัยพูด

     "ออ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคำถามของผมละ ว่าคุณมายุ่งกับเธอทำไม" แท็กถามช้ำ เมื่อโดนถามจี้อัศนัยแสดงท่าทีอัดอึดขึ้นมา จนน่าผิดสังเกตและสายตาของแท็กที่มองอยู่ มันดูไม่เหมือนคนอายุ 15 เลย

     "ฉันแค่มาเยี่ยมเยียมเท่านั้นเพราะถึงแม้ว่า คุณมธุสรจะทำผิดกฎหมายแต่สิ่งที่เขาประสบมามันก็น่าเห็นใจ"

     "น่าเห็นใจหรืออยากมาจับผิดว่าเธอแกล้งบ้า เพื่อไม่ให้ต้องโทษจำคุกตลอดชีวิตกันแน่"

     คำพูดนี้ทำให้อัศนัยกระอักกระอ่วนทันที แท็กอ่านใจอัศนัยออกตั้งแต่วันแรกที่เขามากับพวกสายป่านแล้ว ว่าชายหนุ่มคนนี้มาที่โรงพยาบาลด้วยจุดประสงค์อะไร นี่แหละคือสาเหตุที่ทำให้แท็กโกรธอัศนัย ยึดมั่นถือมั่นอยากให้เขารับโทษโดยไม่รู้อะไรเลยว่า การที่ทั้งสองแม่ลูกไม่สามารถใช้ชีวิตปกติได้ แต่พวกเขายังได้อยู่ด้วยกันยังมีหน้าจะหาทางพรากแม่ลูกอีก

     "หึ รู้ไหมคุณอัศนัยผมนับถือคุณนะที่ยึดมั่นในความถูกต้อง แต่มันมีอีกคำถามหนึ่งนะ" แท็กเดินไปคว้ากล่องกระสุนปืนพกของอัศนัยมา วางที่โต๊ะแล้วเอากระสุนออกมาจนครบ 8 นัด มันตรงตามจำนวนของบุคคลที่มธุสรสังหารไป พร้อมเอาตราชั่งศาลมาวางตรงหน้าชายหนุ่มพร้อมอันค้อนที่พวกผู้พิพากษาใช้

     "คุณมีน้องสาวใช่ไหมถ้าหากวันหนึ่ง เธอถูกชายใจระยำหมา 8 คนรุมข่มขืนจนเธอไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป มีสภาพเหมือนดั่งตายทั้งเป็น คุณจะเลือกอันไหนมากกว่ากันเหรอคุณอัยการ กระสุนทั้ง 8 นัดนี่มันดูเหมือนจะเบานะแต่ถ้า เอามาร่วมกันมันก็หนักได้" แท็กเอาค้อนวางที่ด้านซ้ายซึ่งมันถ่วงไว้ตามน้ำหนักของค้อนไม้ แล้วแท็กเอากระสุนทั้ง 8 นัดวางลงอีกด้านขวาของตราชั่งศาล มันถ่วงหนักกว่าค้อนลงหน่อยหนึ่ง

     "ลืม อันนี้ไปเลย" แท็กคว้ามัดเงินออกมาซึ่งไม่รู้มีกี่ใบ แต่มันค่อนข้างหนามากเมื่อเขาเอามาวางที่เดียวกัน ฝั่งของกระสุน 8 นัดหนักลงมาจนแทบติดพื้นโต๊ะ ในขนาดที่ค้อนลอยสูงขึ้นสีหน้าอัศนัยถึงกับไปไม่เป็น ปวเรศกับศุภรัศมิ์เข้าใจความหมายของแท็กดี

     "ถ้าตราชั่งนี้คือตัวคุณ บอกผมได้ไหมคุณจะทำยังไงให้ค้อน มันหนักกว่ากระสุนและกระดาษที่ม้วนหนาๆแบบนี้ได้ยังไง..."

     "แล้วถ้าเป็นเธอละ จะเลือกอันไหน" อัศนัยถามคืนบ้าง

     "ต้องเรียกว่าที่บ้านเกิดผม เขาทำแบบนี้" พูดจบแท็กก็หยิบปืนของอัศนัยวางทับกับค้อนไม้ ผลออกมาคือมันร่วงลงมาแตะพื้นโต๊ะ ส่วนกระสุนกับม้วนเงินนั้นลอยขึ้นเหนือโต๊ะ สีหน้าอัศนัยถึงกับไปไม่เป็นเลยทีเดียว แท็กคว้าเงินกลับเข้ากระเป๋าแล้วเดินไปที่หน้าประตู

     "อีกเรื่องนะคุณอัศนัย ถ้าผมยังเห็นคุณมาวนเวียนไม่เลิกรากับสองแม่ลูกนั้นอีก ผมจะแจ้งทางผู้พิพากษาว่าคุณไม่เคารพต่อคำตัดสินของพวกท่าน....และอย่าหาว่าผมไม่เตือน" พูดจบก็เดินออกไป ปล่อยให้อัศนัยนั่งหน้าเหว๋ออยู่ตรงนั้น

                                                               +++++++++++++++++++++