นักรบพันธุ์โหด ตอน ณัชฐานันท์

เรือนจำกลาง

   "Mayday Mayday ขอความช่วยเหลือ ขอความช่วยเหลือด่วน เรือนจำเราถูกโจมตี..." ยังไม่ทันที่ผู้คุมพูดจบ ก็ถูกกรงเล็บอันแหลมคมยาวเหมือนใบมีดแทงจากข้างหลัง และสิ้นใจคาวิทยุตรงนั้น

   เสียงสัญญาร้องเตือนดังไม่ขาดสายเหล่านักโทษทั้งชายและหญิง ต่างถูกผู้คุมกวาดต้อนให้ไปอยู่ในที่ปลอดภัยซึ่งหนึ่งในนั้นมีนายหมูและนางดวงร่วมอยู่ด้วย ทั้งสองต่างก็หวาดกลัวไม่ต่างจากนักโทษคนอื่น หลังจากที่อยู่ดีๆอันเดธหลายร้อยตนบุกถล่มเรือนจำอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย โชคดีหน่อยตรงที่สามี-ภรรยาคู่นี้รอดมาได้อย่างฉิวเฉียดเพราะได้ผู้คุมนายหนึ่งมาช่วยไว้ ไม่งั้นคงมีชะตากรรมแบบเดียวกับนักโทษที่หนีไม่ทัน ส่วนอรดาลูกสะใภ้นั้นเนื่องจากพึ่งคลอดลูกจึงรักษาส่วนอยู่ด้านในสุดจึงปลอดภัยแน่นอน ระหว่างที่ทั้งสองกำลังหลบหนีไปอยู่ในส่วนที่ปลอดภัย ก็สวนทางกับผู้คุมหลายสิบนายที่อาวุธครบมือวิ่งสวนทางออกไป

   "พ่อ ฉันเป็นห่วงโบว์นะบอกผู้คุมให้พาไปหาได้ไหม" นางดวงพูดขึ้นอย่างกังวลโดยเฉพาะสภาพจิตใจของอรดา ซึ่งนายหมูเห็นด้วย

   "ได้ๆแม่ เดียวฉันมานะ" หลังนายหมูรับคำภรรยาแล้วก็เดินไปหาผู้คุมซึ่งยืนใกล้ที่สุด

   สักพักนายหมูก็เดินมาหานางดวงแล้วพากันเดินตามผู้คุมไป โดยพวกเขานั้นเดินผ่านจุดที่เป็นที่ร่วมเหล่านักโทษที่หนีตายมาได้ โซน 3 จะเป็นสถานโรงพยาบาลเท่านั้น แม้ว่าจะปลอดอันเดธแต่เหล่าผู้คุมที่มีหน้าที่ดูแลที่นี้ก็ต้องพร้อมรับมือเสมอ ผู้คุมนายนั้นพานายหมูกับนางดวงมาที่ตึกขาวก่อนจะปล่อยให้ทั้งคู่นั้นเดินเข้าไปเอง แต่ยังไม่ทันที่จะเดินเข้าไปนั้นเสียงคำรามของอันเดธก็ดังมาแต่ไกล ทำให้สองสามี-ภรรยานั้นรีบวิ่งไปหาอรดาที่อยู่ชั้นสามด้านในอย่างรวดเร็ว

   นายหมูกับนางดวงวิ่งขึ้นบันไดขึ้นมาที่ชั้นสามอย่างลืมตัวว่าต่างคนต่างอายุมากแล้ว เมื่อวิ่งมาถึงห้องพักของอรดาทั้งคู่ปิดประตูและทำการล็อคกลอน พร้อมกับเอาโต๊ะและโซฟานั้นมากั้นเอาไว้การกระทำดังกล่าวนั้นทำให้อรดานั้นสงสัยอย่างมาก แต่คำตอบก็มาโดยไม่ต้องถามพ่อตาแม่ยาย เสียงคำรามและเสียงปืนระเบิดเสียงร้องโหยหวนของผู้คุม อรดาก็สั่นเทาด้วยความกลัวซึ่งนางดวงวิ่งมาอยู่กับอรดา ส่วนนายหมูนั้นใช้ไม้ยาวไว้ป้องกันตัว

   สักพักเสียงความวุ่นวายก็เงียบหายไปราวกับป่าช้าซึ่งสำหรับทั้งสามรับรู้โดยอัตโนมัติว่า ความเงียบแบบนี้อันตรายที่สุดและไม่คิดจะออกจากห้องนี้แน่นอน หลังจากที่ความเงียบปกคลุมอยู่นานทั้งสามได้ยินเสียงฝีเท้าคนกำลังเดินมา หัวใจของชายหนึ่งหญิงสองต่างเต้นไม่เป็นจังหวะ ไม้ในมือของนายหมูสั่นจนเกือบจะหลุดมือแต่เขาก็จับให้มั่น เสียงฝีเท้าค่อยดังขึ้นอย่างชัดเจนมากและเหมือนจะใกล้เข้ามาทุกทีแล้ว..... เงียบไป

   โครม !                 

   ประตูห้องก็ถูกทำลายลงทันทีโต๊ะและโซฟานั้นกระจายกลายเป็นเศษ สิ่งที่เห็นตรงหน้านั้นทำให้นายหมูคิดทันทีว่าตน ภรรยา และลูกสะใภ้นั้นคงถึงจุดจบเสียแล้ว แต่อย่างน้อยๆหลานสาวตัวน้อยก็ไม่ต้องมาจบชีวิตตรงนี้ก็พอ หลังจากที่เตรียมใจไว้ว่าต้องตายนั้นปรากฏว่าอรดากลับแสดงสีหน้าดีใจออกมาจนนายหมูกับนางดวงแปลกใจ แต่เมื่อทั้งสองหันไปมองดูดีๆก็พากันอึ้งไปตามๆกัน เพราะคนที่พึ่งพังประตูเข้ามาคือ นายจั๋ว ลูกชายที่ตายไปแล้ว

   "พี่จั๋ว !" อรดาร้องอย่างดีใจก่อนจะลุุกจากเตียงวิ่งเข้าไปโผกอดนายจั๋ว ในขณะที่นายหมูกับนางดวงยังงงกับสิ่งที่เห็น

   นายจั๋วเดินเข้ามาหาพ่อกับแม่แล้วก็ก้มตัวลงเอาหัวชนกับปลายเท้าทั้งสอง ด้วยสัญชาตญาณของแม่ทำให้นางดวงเชื่อว่านี่คือนายจั๋วลูกชายของตนแน่นอน นางดวงจึงโน้มตัวลงมากอดลูกชายด้วยความคิดถึง เธอจำได้ดีว่าหลังจากที่ทั้งครอบครัวโดนจับเพียงเพื่อช่วยนายจั๋วไม่ให้ถูกฆ่า แต่สุดท้ายแล้วเธอก็ได้รับข่าวร้ายจากเจ้าหน้าที่ตำรวจว่า พบศพของนายจั๋วอยู่ในบ่อตัวเห้ความทรงจำในตอนที่ไปดูศพลูกชายยังจำได้ดีว่าเจ็บปวดแค่ไหน

   "ไอ้จั๋วเอ็งตายไปแล้วนี่ ! ทำไม...." นายหมูพูดอะไรไม่ออกเลยที่เดียว

   "ผมได้รับชีวิตใหม่ไงพ่อจากนี้ไปเราจะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันนะ" นายจั๋วกล่าว คำว่า "ชีวิตใหม่" มันช่างสะดุดใจอรดาเหลือเกิน

   "พี่จั๋ว.... พี่เป็นอันเดธเหรอ" คำพูดสั้นๆทำให้นางดวงกับนายหมูสะดุดกันเลยทีเดียว

   "ใช่ พี่จะไม่โกหกโบว์ในเรื่องนี้และพี่จะไม่ทำร้ายโบว์ พ่อ แม่ แล้วก็ลูกเด็ดขาด พี่สัญญา" นายจั๋วกล่าวพร้อมกับจับมือภรรยาของตนเองเอาไว้แน่น

   "แล้วลูกเราละโบว์ อยู่ที่ไหนพี่อยากเห็นหน้าลูก" นายจั๋วถามขึ้น และคำถามนี้ทำให้อรดาถึงกับหลั่งน้ำตาออกมา ทำให้นายจั๋วขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

   "จั๋วเอ๋ย.. ลูกเอ็งไม่ได้อยู่กับพวกข้าแล้ว" นางดวงพูดอย่างกล้ำกลืน แต่นายจั๋วตาโตทันทีที่ได้ยินแบบนั้น

   "แม่หมายความว่าไง... โบว์เกิดอะไรขึ้น ลูก...ตายงั้นเหรอ" นายจั๋วถาม

   "เขาเอาลูกของเราไปพี่จั๋ว..." อรดาพูดพร้อมน้ำตาที่ไม่สามารถหักห้ามได้ แต่นายจั๋วนั้นมีอากัปกิริยาที่ตรงข้ามเขาทั้งช็อค ใจสลาย และโกรธแค้นจนดวงตาของตนกลายเป็นสีแดงก่ำจนน่่ากลัว แต่ก็ได้สติเมื่อเห็นภรรยา พ่อและแม่มีท่าทีที่หวาดกลัว

   "ผมขอโทษ.... โบว์ใครเป็นคนเอาลูกของเราไป" นายจั๋วถามขึ้น

   "ตอนที่เจ้าโบว์คลอดลูกออกมา มีคนมาหาข้าเพื่อเค้นถามเรื่องคุณนายรัศมี" นายหมูบอก

   "ใครมาหาพ่อ"

   นายหมูเล่าเหตุการณ์เรื่องที่หยางเสี่ยวฟงมาเค้นข้อมูลเรื่องคุณนายรัศมี เพื่อแลกกับชีวิตของหลานสาวที่เพิ่งจะเกิดได้ไม่นาน ซึ่งหลังจากที่นายหมูบอกเครือข่ายธุรกิจค้ามนุษย์ของคุณนายรัศมีแล้ว อีก 3 ชั่วโมงต่อมา พันตำรวจโทดาลลัส แอดดิงตัน ซึ่งเป็นผู้ดูแลเรือนจำทั้งหมดหรือจะเรียกว่านายใหญ่ก็ได้ โดยอีกฝ่ายนั้นมอบเอกสารให้นายหมูนั้นต้องเซ็นบังคับยินยอม ที่จะให้พรประภาหลานสาวนั้นเป็นลูกบุญธรรมของคนอื่นที่มีความพร้อมในการเลี้ยงดูอมรบสั่งสอน ให้เด็กน้อยเติบโตเป็นคนดีในสังคมได้ นายจั๋วที่ได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดก็พยายามอดกลั้นอารมณ์เอาไว้

   "พ่อรู้ไหมว่าว่ามันยกลูกให้ใคร" นายจั๋วถาม

   "เรื่องนั้นข้าไม่รู้ไอ้จั๋ว มันบอกแค่ว่าชีวิตอีพรจะดีกว่าการที่คนเลี้ยงเป็นพวกข้า....."

   บึ้ม !

   เสียงระเบิดดังขึ้นพร้อมกับเสียงโหยหวนของเหล่าอันเดธในสังกัดของนายจั๋ว ด้วยพลังของอันเดธทำให้นายจั๋วสัมผัสได้ถึงจิตสังหารและระดับพลังของคนที่เล่นงานกองทัพตน นั้นทำให้นายจั๋วนั้นรู้แล้วว่าคงต้องถอยทัพกลับไปตั้งหลักก่อน แล้วค่อยกลับมารับครอบครัวพร้อมกับตามหาลูกสาวด้วย ก่อนไปนั้นนายจั๋วจูบอรดาภรรยาสุดที่รักเพื่อให้คำมั่นว่าจะพาลูกกลับมาให้ได้

   "พี่ให้สัญญาโบว์ว่าจะพาลูกกลับมา" เมื่อพูดจบนายจั๋วก็ทำการเปิดประตูมิติเพื่อหลบหนีทันที

   สักพักมาเหล่าเจ้าหน้าที่ตำรวจก็ตรงมาที่ห้องที่ทั้งสามอยู่พอดี เมื่อตำรวจเคลียร์ห้องแล้วมาดูอาการของทั้งสามว่าบาดเจ็บตรงไหนไหมก่อนที่พวกเขาจะต้องทำความเคารพผู้บัญชาการ นั้นก็คือ พันตำรวจโทดาลลัส ผู้ที่พรากแก้วตาดวงใจไปจากพวกตน แต่ที่ตกใจยิ่งกว่าคือชายหนุ่มที่เดินมายืนข้างๆคือ อภิชัย ชายหนุ่มที่เคยมาสอบสวนนายหมูเมื่อคราวก่อน

   "รุ่นพี่ของนายพูดถูก... เอานี้ให้เขาด้วย" พูดจบพันตำรวจโทดาลลัสก็ยืนแบงค์เงินใบหนึ่งให้กับอภิชัย ก่อนจะหันมาสนใจพวกนายหมูอีกครั้ง แววตาที่อรดามองนั้นแฝงไปด้วยความโกรธแค้นที่อีกฝ่ายพรากลูกตนไป

   "เป็นไงได้เจอผัวแล้วดีใจไหม... ขอเดานะว่านายจั๋วอยากจะตามหาผมเพื่อที่จะตามหาลูกตัวเองนะ" พันตำรวจโทดาลลัสพูด

   "คอยดูเถอะพี่จั๋วจะพาลูกกลับมาหาฉัน แล้วคุณต้องชดใช้" อรดาพูดใส่หน้าอีกฝ่ายอย่างไม่เกรงกลัว แต่อีกฝ่ายกลับยิ้มที่มุมปากเชิงเวทนาอรดา โอ้ อนิจจานี่ไม่ได้สำนึกเลยรึ

   "ให้ตายเถอะนี่ฉันทำคุณบูชาโทษรึเปล่าว่ะเทพ... ผมยอมรับนะว่าคุณมีความเป็นแม่สูง แต่.... ความเป็นแม่กับการทำหน้าที่ของแม่มันต่างกันนะ การที่ผมเลือกที่จะให้ลูกคุณไปมีอนาคตที่ดีนั้นเพราะผมประเมินประวัติทั้งของคุณ นายจั๋วสามีของคุณ ร่วมทั้งพ่อตาแม่ยายคุณด้วย.. เรื่องดีๆติดลบแต่เรื่องเหี้ยๆพวกคุณได้เต็มร้อยคะแนน แล้วแน่นอนว่าถ้าผมให้เด็กอยู่ภายใต้การดูแลคนแบบพวกคุณละก็ ช่วยบอกผมหน่อยนะว่าพวกคุณจะไม่ปลุกฝังเรื่องไม่ดีใส่สมองเขา คุณสามารถทำให้เขาเป็นคนดีในสังคมได้ บอกผมหน่อยว่าทำได้ไหม"

   นายหมู นางดวง และอรดาเงียบงันซึ่งอภิชัยไม่แน่ใจว่าที่เงียบนะ มันเถียงไม่ออกหรือหวาดกลัวแววตาของพันตำรวจโทดาลลัสกันแน่ แต่ไม่ว่าจะยังไงก็ตามมีผู้คุมนายหนึ่งวิ่งเข้ามาพร้อมกับกระซิบข้างหูเจ้านายตนเอง แล้วเมื่ออีกฝ่ายรับทราบก็ถืออาวุธวิ่งออกจากห้องไป

   "เมื่อกี้คุณบอกว่านายจั๋วจะมาหาผมใช่ไหม" ทันทีที่พันตำรวจโทดาลลัสหันมาสบตากับพวกนายหมูนั้น ปรากฎว่าทั้งสามต้องพากันตัวแข็งและสั่นไปด้วยความกลัว เมื่อได้เผลอสบตากับดวงตาสีแดงเข้มเหมือนดำของพันโทดาลลัส

   "ถ้ารอบหน้าเขามาเยือนอีกครั้ง ผมจะต้อนรับเขาอย่างดี"

                                                            +++++++++++++++++++++++++++++++