นักรบพันธุ์โหด ตอน ณัชฐานันท์

โรงยิมมวย เวลา 08.19 น.

   "ช้าไปขอหมัดแย็บเร็วๆ ขวา-ซ้ายปฎิบัติ" กิติพงศ์พูดพร้อมยกเป้าล่อขึ้นมา เขาในตอนนี้จะใส่เป้าล่อสองอันกับเป้าท้อง เพื่อใช้ในการฝึกแท็กโดยเฉพาะ

   ชายหนุ่มรู้ดีว่า สาวหล่อตรงหน้านั้นสไตร์การต่อสู้แบบ Boxing เช่นเดียวกับเขา แต่ถึงกระนั้นถึงแม้ว่าจะไม่ใช้เท้าในการเตะมันก็มีความสำคัญอย่างมากสำหรับ Boxing นั้นคือสปีดความว่องไวทั้งในทางหลบหลีก และการหาช่องโจมตีใส่ฝ่ายศัตรูด้วยซึ่งกิติพงศ์พบว่ามันเป็นจุดอ่อนใหญ่ของแท็ก แรงกำปั้นนั้นกิติพงศ์ยอมรับว่าแท็กแรงจริงแต่ในเรื่องความว่องไว แท็กยังต้องพัฒนาในเรื่องสปีดเพื่อที่จะกลบจุดอ่อนนี้

   ตามโปรแกรมที่เขาวางไว้ตอนนี้คือจะเน้นความแข็งแรงของกล้ามเนื้อขา และความว่องไวของขาซึ่งชายหนุ่มจะลองเอาวิธีที่เขาใช้มาฝึกกับแท็กดู โดยขั้นตอนที่หนึ่งแท็กต้องฝึกกำลังของหมัดไม่ว่าจะเป็น การชกลม 1,000 ครั้ง กระโดดเชือกแบบสปีด 2 ชั่วโมงครึ่งโดยให้พักแค่ 10 นาทีเท่านั้น จากนั้นจะเป็นการวิ่งระยะทาง 2 กิโลเมตรจากโรงยิม ไปที่ร้านสะดวกซื้อซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้ามโรงเรียนแห่งหนึ่ง แน่นอนว่ากิติพงศ์ไม่ให้แท็กวิ่งตัวเปล่าแต่จะมีเสริม สายรัดขาถ่วงน้ำหนักที่ขาข้างละ 2 อัน โดยร่วมน้ำหนักจะอยู่ที่ 4 กรัม

    "โอย ฆ่าผมให้ตายเถอะพี่" แท็กร้องโอดครวญและพยายามจะบีบนวดแขน แต่ก็ไม่สามารถที่จะทำได้เพราะตอนนี้แขนทั้งสองห้อยลงวางกับท่อนแขนที่ทั้งปวดและอ่อนเพลีย ทั้งจากการวิ่งและกระโดดเชือกนับว่ากิติพงศ์ฝึกเขาหนักจริงๆ แถมเขายังต้องอยู่ในห้องซาวน่าเพื่อระบายเหงื่อในร่างกาย และแท็กต้องอยู่ในนั้นให้ครบ 20 นาทีถึงจะออกมาได้

    "ออกมาได้แล้วครบ 20 นาทีพอดี วันนี้แกทำได้ดีมาก" กิติพงศ์กล่าว

    คำพูดของรุ่นพี่เสมือนเสียงสวรรค์ที่ทำให้แท็กนั้นรีบออกมาจากห้องซาวน่า พร้อมกับรีบถอดชุดวอร์มสำหรับนักมวยออกซึ่งผลออกมาคือน้ำเหงื่อที่ไหลออกมาจากชุด เหมือนแท็กไปตกน้ำที่ไหนมาไม่รู้แต่มันเปียกพื้นบริเวณนั้นหมดเลย ทั้งสองยืนนิ่งสักพักก่อนที่กิติพงศ์นั้นจะโยนผ้าขนหนูที่ชุบน้ำเย็นพอประมาณ ให้แท็กเช็ดตัวออกส่วนเขานั้นก็ไปเอาไม้ถูกมาดูดซับน้ำเหงื่อออก

    "คือ ผมขอโทษครับ" แท็กพูด

    "ขอโทษทำไมแกไม่ได้ทำอะไรผิด มันเรื่องเล็กน้อยนะตอนพี่อายุเท่าแกพี่ก็เป็น"

    "พี่หัตถ์ ผมถามอะไรหน่อยดิ" แท็กถามขึ้นด้วยความสงสัย

    "จะถามอะไรพี่เหรอ" กิติพงศ์พูดไปและถูกพื้นไป

    "พี่เจอกับคู่ผูกได้ยังไง"

    คำถามจากรุ่นน้องทำให้ชายหนุ่มชะงักไม้ถูกพื้นทันที แท็กเห็นแบบนั้นชักอยากตบปากตัวเองที่ถามอะไรแบบนั้น แต่กับกิติพงศ์นั้นเขาไม่ได้คิดแบบนั้นแต่คำถามนั้นก็มีผลกับเขาไม่น้อย ภาพในอดีตที่นานมากแล้วผุดขึ้นมาในสมอง ภาพของเด็กสาวผมยาวสีดำผูกหางม้าติดโบว์สีฟ้า ร่าเริงมีความกระฉับกระเฉง อัธยาศัยดีและไม่ถือตัวกับคนรอบข้าง มันทำให้เขาอดนึกถึงช่วงเวลาดีๆที่ได้อยู่กับเธอไม่ได้จริงๆ

    "ถ้าพี่ไม่สะดวกใจที่จะเล่า...."

    "ไม่หรอกพี่เข้าใจนะว่าตอนนี้แกก็คงไม่ต่างจากพี่เมื่อก่อน แกผูกจิตกับเด็กคนหนึ่งที่ไม่เคยพบหน้ามาก่อนแถมยังไม่ได้เตรียมใจจะรับมือยังไงด้วยใช่ไหม พี่ก็ผ่านมาแล้วเหมือนกัน" กิติพงศ์ตอบพร้อมกับเก็บไม้ถูกพื้นไว้ที่มุมห้อง แล้วมานั่งตรงข้ามกับแท็ก

    "เรื่องมันนานมากแล้วละตอนนั้นพี่อายุเท่าแก อาจจะมากกว่าแกนิดหนึ่งละมั่งตอนนั้นพี่ได้รับงานให้คุ้มกันเธอ ในฐานะนักร้องไอดอลถึงจะไม่ดังมากเท่าไหร่ พี่เป็นบอร์ดี้การ์ดอารักขากับเธอคนนั้นเลยมีโอกาสได้ อยู่ใกล้ชิดมากกว่าคนทั่วไปที่อยากทำแบบนั้นด้วยซ้ำ" กิติงพงศ์เล่าเรื่องราวในอดีตให้ฟัง

    "เธอคนนั้นชื่ออะไรครับ" แท็กถาม

    "ฮิบิกิแต่พี่ให้ชื่อเล่นกับเธอว่า "โบว์" กิติพงศ์ตอบ

    "แล้วพี่รู้ตัวไหมว่าได้เผลอผูกจิตไปแล้วนะ"

    "ขี้สงสัยจังนะ"

    คำพูดของกิติพงศ์นั้นทำให้แท็กสงบปากสงบคำเลยทีเดียว ในใจคิดว่าเขาคงล้ำเส้นมากไปหน่อยเพราะยังไงมัน ก็เป็นเรื่องส่วนตัวของอีกฝ่ายด้วย แท็กจึงก้มหน้ายอมรับความผิดที่ถามล่วงเกิน ซึ่งในความจริงแล้วกิติพงศ์ไม่ได้ตำหนิแท็กที่ถามแบบนั้น แต่คำถามนี้มันทำให้ชายหนุ่มหวนนึกถึงความรู้สึกตอนที่ ได้ผูกจิตกับฮิบิกิหรือถ้าเป็นศัพท์ทั่วๆไปก็คงไม่พ้นคำว่า "รัก" กระมั่งแต่ไม่ว่าเขาจะรักและอยากอยู่กับเธอมากแค่ไหน สุดท้ายเพื่อความปลอดภัยของตัวเธอในอนาคตกิติพงศ์จำใจ ต้องทอดทิ้งเธอโดยไม่มีคำกล่าวลาใดๆทั้งสิ้น และสิ่งที่ชายหนุ่มไม่เคยลืมคือความเจ็บปวดของเด็กสาว ผ่านการเชื่อมจิตครั้งสุดท้าย

    "ผมขะ ขะ ขอโทษครับพี่หัตถ์" แท็กพูดอย่างสำนึกผิดและก้มหัวขอขมา

    "ช่างมันเถอะนายไม่ผิด.... ไปซ้อมมวยกันต่อเถอะ" กิติพงศ์เลือกที่จะตัดบทแบบง่ายๆดีกว่า

    ชายหนุ่มเดินนำหน้าไปก่อนคนแรกทิ้งให้แท็กยืนนิ่งคนเดียว แต่สุดท้ายแล้วแท็กตัดสินใจถอดชุดวอร์มออก แล้วเหลือแค่เสื้อกล้ามกีฬากับกางเกงขาสั้นเท่านั้น และเดินจะออกไปซ้อมมวยต่อแต่เขาก็ชนกับหลังแผ่นใหญ่ของกิติพงศ์เข้า แท็กสังเกตว่ารุ่นพี่เขายืนชะงักที่สำคัญยังแผ่รังสีจิตสังหารออกมาด้วย เมื่อแท็กมองไปทางเดียวกับกิติพงศ์ก็ถึงกับบางอ้อ เพราะหากเป็นเขาก็คงไม่ต่างกันเพราะแขกที่มาเยือนคือ เดรโก ลูกศิษย์ของฌอน อดัมส์เจ้าปัญหานั้นเอง

    "หวัดดีสหาย ว่างพอจะคุยกันไหม" เดรโกกล่าวพร้อมยิ้มแบบกวนประสาทสุดๆ

                                                          ++++++++++++++++++++++++++