นักรบพันธุ์โหด ตอน ณัชฐานันท์

ห้องพักของมธุกร เวลา 09.10 น.

แท็กเดินมาที่หมายเลขห้อง 619 และเมื่อเปิดเข้าไปแล้ว เขาพบกับสองแม่ลูกกำลังนั่งกินข้าวอยู่ มธุกรยิ้มอย่างดีใจมากที่ได้พบกับเขาจึงลุกจากเตียงวิ่งมากอดอีกฝ่ายอย่างดีใจ แท็กเงยหน้ามองมธุสรนั้นเขาก็พบว่าหญิงสาวก็ส่งยิ้มให้กับเขา แค่นั้นมันก็เป็นสัญญาณที่ดีว่าแท็กสามารถทำให้มธุสรไว้ใจเขา เท่าที่เขารู้ข่าวผ่านจากทางปวเรศที่ยอมสละถอดกายจิต มาดูความเคลื่อนไหวซึ่งความเปลี่ยนแปลงของทั้งสองทำให้คนทั้งโรงพยาบาลแปลกใจมาก โดยเฉพาะกับหมอณัฐฐาที่เป็นคนดูแลซึ่งนั้นไม่ใช่เรื่องดีมาก เพราะปวเรศเตือนแท็กว่าตัวเขาถูกจับตามองโดยหมอคนนี้ หากไม่นับอดีตสามีของเธอด้วยนะ

    "แท็กหายไปไหนมาฉันเป็นห่วงแทบแย่" มธุกรพูดอย่างหวั่นวิตก แท็กก็ลูบมือของเธออย่างปลอบโยนเขารับรู้ว่าอีกฝ่ายกลัว ว่าเขาจะมีภัยซึ่งนั้นยิ่งทำให้เขาต้องไม่บอกเรื่องภารกิจเด็ดขาด

    "ฉันขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงแต่ตอนนี้ มีเรื่องหนึ่งที่ต้องบอกเธอกับแม่ของเธอ" แท็กรู้สึกใจกระสับกระส่ายมากที่เมื่อเริ่มจะพูด

    "มีเรื่องอะไรรึลูก" มธุสรถามอย่างเอ็นดู

    "ผมไม่แน่ใจว่าควรพูดไหมแต่คงต้องพูดครับ น้าจำคนที่บุกมาโรงพยาบาลเมื่อวันก่อนได้ไหม" แท็กถามขึ้น มธุสรไม่ตอบแท็กแต่พยักหน้าแทนคำตอบ

    "หมอนั้นคือ ย้ง ที่น้าไปทำให้มันพิการตอนนี้มีคนช่วยมันกลับมายืนได้ และไม่ใช่แค่นั้นยังมีอันเดธ 6 ตนร่วมอยู่ด้วยอีก 5 คนคือ พวกแป๋วและ....พ่อของผึ้ง" แท็กกลั่นใจมากในการที่จะพูดออกมา แต่มธุสรกลับไม่แสดงท่าทีสะทกสะท้านอะไรทั้งสิ้น จนแท็กเองก็รู้สึกแปลกใจอย่างมาก

    "แล้วลูกรู้เรื่องนี้ได้ยังไง" มธุสรถามขึ้น

    "พี่ชายของผมสองคนทำงานล่าพวกเขาอยู่ ส่วนผมต้องคุ้มครองน้ากับผึ้งที่นี้" แท็กนิ่งเงียบไปจนผิดสังเกต มธุกรจึงจับมือเขาราวกับจะส่งกำลังใจให้ซึ่งมันก็ได้ผล

    "แท็กมีอะไรไม่สบายใจรึเปล่า" มธุกรถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง

    "ผึ้งไม่รู้สึกอะไรจริงๆเหรอที่พ่อของผึ้งกลายเป็นอันเดธนะ" แท็กถามขึ้นอย่างประหลาดใจ เพราะสองคนนี้ไม่มีท่าทีรู้สึกรู้สาอะไรกับเรื่องนี้เลยแม้แต่น้อย

    "ไม่ใช่ว่าไม่รู้สึกนะฉันรักพ่อมาก ตอนที่ฉันยังเด็กพ่อก็มักจะคอยปกป้องดูแลเสมอ ไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่ก็ตามแต่ภาพนั้นมันก็ทลายลงที่ฉันเห็นพ่อลงมือตบตีแม่ ฉันขอร้องไม่ให้พ่อทำแต่พ่อก็ไม่ฟัง...." น้ำตาก็เริ่มไหลลงมาแท็กเห็นแล้ว ปวดใจแทนอย่างบรรยายไม่ได้

    "ฉันขอร้องให้แม่หย่ากับพ่อ ฉันอยู่กับแม่สองคนได้ไม่จำเป็นต้องอยู่บ้านใหญ่โตแบบนั้นก็ได้...ไม่คิดเลยนะว่าแค่ถุงยาที่ฉันกับแม่ตัดสินใจส่งมอบให้ตำรวจ จะทำให้ต้องมาเจอแบบนี้"

    "ผึ้งไม่ผิดหรอกมันเป็นความผิดของแม่เอง ถ้าไม่ใช่เพราะแม่ผึ้งก็ไม่ต้องมาอยู่ที่นี้" มธุสรพูดพร้อมลูบหัวผึ้งและเช็ดน้ำตาให้กับผึ้ง

    "น้ากับผึ้งไม่ผิดครับสำหรับผมแล้ว ทั้งน้าและผึ้งต่างตกเป็นเหยื่อของสังคมทั้งนั้น แล้วถ้าน้าได้รับความเป็นธรรมอย่างที่ควรจะได้กลับไม่ได้ แล้วพอทวงความยุติธรรมก็มาตีตรากันแบบนี้ ผมว่าผู้คนที่นี้สมควรได้รับอะไรบ้าง" แท็กพูดอย่างเดือดดาล มธุสรจับมือของอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน ประดุจเหมือนแม่จับมือลูก

    "น้าขอบใจเรามากนะแต่น้ามีเรื่องอยากขอร้อง หากพวกมันอยากแก้แค้นน้าก็ให้น้ารับคนเดียว อย่าให้ผึ้งต้องมารับกรรมในส่วนที่น้าก่อเลย"

    สำหรับแท็กที่ได้ฟังแล้วนี้มันคำพูดของคนที่นั่งรอ ความตายชัดๆมันยุติธรรมจริงรึที่ผู้หญิงคนหนึ่ง แค่อยากทวงความเป็นธรรมให้ตัวเองกับลูกสาว แถมคนที่ทำลายชีวิตของทั้งสองก็ไม่ใช่คนดีน่าจดจำสักเท่าไหร่ ส่วนเริงฤทธิ์นั้นน่าจะเป็นแค่ต้นเหตุเล็กๆแต่ยังไงก็ตาม ตอนที่เขาฟังจากสายป่านมาพ่อของมธุกร ไม่ได้มารู้ร้ายรู้ดีกับสภาพที่ลูกสาวโดนเลย ที่แย่กว่านั้นคือยังไปเป็นพยานให้คนที่ข่มขืนลูกตัวเอง ต้องสารเลวระดับไหนถึงทำแบบนั้นได้

    เขาตัดสินแล้วว่าไม่ว่่าจะเป็นมธุสรหรือมธุกร จะต้องไม่มีใครรับเคราะห์หรือรับกรรมอะไรทั้งนั้น แม้ว่าทั้งสองจะไม่ได้บอกตรงๆกับทอมบอยว่า ไม่รู้สึกว่านี่คือพ่อแล้วแต่แท็กก็รับรู้ได้ และแน่นอนว่าเมื่อเจอเริงฤทธิ์ในร่างอันเดธ คราวนี้เขาจะไม่ลังเลที่จะกำจัดเริงฤทธิ์ แต่ก่อนจะถึงตอนนั้นเขาจะขัดเกลาคมมวยของตน ให้แกร่งมากกว่านี้ก่อนเพื่อเตรียมรับศึก สักพักก็มีเสียงโทรศัพท์มือถือของแท็กดังขึ้น เขามองดูเป็นเบอร์แปลกที่ไม่คุ้นเคย

    "นั้นใครนะ" แท็กกดรับสายและถามขึ้น

    "ฉันเองอัยการอัศนัย" เสียงของอัศนัยตอบกลับมา ทำให้แท็กนั้นแปลกใจอย่างมาก

    "คุณได้เบอร์ผมมาได้ไง" แท็กพูดและตัดสินใจลุกเดินออกจากห้องไป เพื่อความสะดวกในการคุย

    "ไม่ต้องสนใจว่าได้มาอย่างไง ว่างคุยไหมฉันจะรออยู่ที่หน้าโรงพยาบาล" พูดจบก็วางสายทิ้งทันที แท็กมึนงงว่าทำไมอัศนัยถึงได้รู้เบอร์เขาแถมยังรู้อีกต่างหากว่า ตัวของเขานั้นอยู่ที่ไหนด้วยดังนั้นแท็กจึงเดินเข้ามาในห้อง แล้วเปิดม่านหน้าต่างมาเขาพบรถสีเทาจอดอยู่และเห็นอัศนัยยืนอยู่

    "แท็กคนนั้นใครนะ" มธุกรถาม

    "ไม่มีอะไรหรอกผึ้ง เดียวฉันมานะมีธุระต้องไปทำต่อ" แท็กพูดและยิ้มให้กับมธุกรอย่างอ่อนโยน

    "โชคดีนะลูก" มธุสรกล่าวให้พร

    เมื่อลาสองแม่ลูกแล้วแท็กก็รีบเดินออกมาจากอาคาร ซึ่งก็พบอัยการอัศนัยยืนพิงข้างรถของเขา แต่ที่แท็กเห็นคือการมาของอัยการอัศนัยนั้นมีท่าทางเหมือนคนเมามาไม่มีผิด เมื่อเห็นอีกฝ่ายลงมาเจอหน้ากันแล้วอัยการหนุ่ม ก็ทำการเปิดประตูรถเหมือนเป็นการบอกว่า ยังไงก็ต้องขึ้นรถนั้นทำให้แท็กไม่มีทางเลือก นอกจากต้องเดินขึ้นรถไป

                                                                +++++++++++++++++++++++++