นักรบพันธุ์โหด ตอน หวงจือชิน Secson 1

ณ เขต A-01 เวลา 01.00 น

ฝนได้กระหน่ำตกไม่หยุดแต่ไม่ถึงกับมีพายุรุนแรง แม้จะไม่ค่อยมีผู้คนเดินเพ่นพ่านก็ตามแต่เหล่าทหารผู้ตรวจการก็ยังต้องปฏิบัติหน้าที่ค่อยสอดส่องความปลอดภัยให้กับประชาชน ท้องถนนเงียบสงัดไม่มีรถวิ่งผ่านเท่าไหร่ทำให้ทหารตรวจการนายหนึ่งตัดสินใจเดินมายืนที่ริมถนนเพื่อที่จะสูบบุหรี่โดยไม่ทันสังเกตมีรถพยาบาลวิ่งมาด้วยความเร็วสูง จนพัดน้ำกระเด็นใส่หน้าใส่ตัวทหารตรวจการเต็มๆ ทำเอาเพื่อนทหารด้วยกันอีกสามนายพากันอดขำไม่ได้

      "เฮ้ย จะรีบไปไหนว่ะ ห่าเอ๋ย เปียกหมดเลย" ทหารนายนั้นสบถออกมาอย่างไม่พอใจพร้อมกับสำรวจเสื้อผ้าตัวเอง

      "ช่วยไม่ได้นี่หว่าก็นายเล่นไปยืนตรงริมฟุตบากนี่ ไม่เปียกก็บ้าแล้ว" ทหารอีกนายหนึ่งพูดพร้อมกับเอาบุหรี่ม้วนใหม่ให้เพื่อนพร้อมกับจุดไฟให้ ในขณะที่ทหารอีกนายนั้นกลับมองไปที่รถพยาบาลที่แล่นผ่านไปจนลับตาแล้ว ทำเอาเพื่อนด้วยกันสงสัย

      "มีอะไรรึเปล่าว่ะเพื่อน"

      "ไม่มีอะไรว่ะ...แค่รู้สึกใจคอไม่ดีเลย" เมื่อเห็นเพื่อนทำสีหน้าแบบนั้นจึงพากันตบไหล่คนละข้างเพื่อปลอบขวัญเพื่อน

      "อย่าคิดมากเพื่อน คงไม่มีอะไรหรอก ทำหน้าที่กันต่อเถอะ" พูดจบทั้งสามนายก็พากันเดินตรวจตรากันต่อไป

                         +++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ตรงชานเมืองไม่ห่างจากตัวเมืองมากนัก มีตึกร้างตึกที่ถูกปล่อยทิ้งไว้ซึ่งมีสภาพทรุดโทรมแน่นอนว่าในบรรยากาศที่ฝนตกแบบนี้ไม่ต่างจากตึกร้างในหนังสยองขวัญแต่ทว่า ภายในตึกกลับมีกลุ่มคนกำลังมีเรื่องทะเลาะกันซึ่ง หวงเซียนผาง กำลังกระหน่ำกำปั้นข้างขวาใส่เข้าที่ใบหน้าของ หวงอี้หลง ชายผู้ขึ้นชื่อว่าเป็นญาติตระกูลเดียวกันโดยเซียงผางไม่ยอมลดความแรงของกำปั้นเขาแม้แต่น้อย ในขณะที่อี้หลงก็อยู่ในสภาพที่ไม่สามารถจะตอบโต้อีกฝ่ายจึงได้แต่นอนเป็นกระสอบทราย ถัดจากตัวเซียงผางนั้นมีหญิงสาวคนหนึ่งกำลังนอนหายใจร่วนรินและยังมีลักษณะของคนตั้งครรภ์ไม่นานก็มีชายหนุ่มอีกสามคนวิ่งเข้ามา โดยคนแรกนั้นวิ่งเข้ามาดูอาการของหญิงสาวส่วนอีกสองคนดึงตัวของเซียนผางออกจากอี้หลัง

      "เซียงผางพอได้แล้ว แค่นี้หมอนี้ก็หมอบแล้ว" โรเบิร์ต เจนเซนพยายามทำให้เพื่อนสงบสติอารมณ์เอาไว้ในขณะที่ เทอร์เรนซ์ แคสเซิลมาดูอาการของอี้หลงที่สภาพบนใบหน้าชุ่มไปด้วยเลือดของเขาเองและสำลักเลือดออกมาเยอะมากแต่สายตาที่มองมาทางเซียนผางยังจองหองและอวดดีอยู่ ยิ่งทำให้เซียนผางอยากเข้าไปซัดหน้าอีกฝ่ายอีกรอบแต่ติดตรงที่โรเบิร์ตจับตัวเขาไว้อยู่

      "นายเล่นแรงไปนะเพื่อน นี่กะเอาให้ตายเลยเหรอ" เทอร์เรนซ์ถาม

      "แค่นี้มันยังน้อยไปถ้าเทียบกับที่ไอ้สัตว์นรกนี้ ทำกับเธอ" เซียนผางตอบอย่างเดือดดาล และจ้องมองอี้หลงกลับ

     "แกทำไปได้ยังไง แกคิดอะไรอยู่ ผู้หญิงคนนี้เป็นน้องสะใภ้แก เด็กที่กำลังจะเกิดก็หลานแก...แกยังมีความเป็นคนอยู่รึเปล่าอี้หลง" เซียงผางตะโกนถามใส่อี้หลง ซึ่งอีกฝ่ายแสดงสีหน้าไม่รู้สึกสะทกสะท้านใดๆทั้งสิ้นออกมา และยังจ้องมองเซียนผางแบบท้าทายอีกด้วยก่อนจะหันมามองร่างไร้สติของหญิงสาวที่ ควอนมูยอง กำลังใช้พลังรักษาอยู่

      "มันสายไปแล้วเซียนผาง ยังไงเด็กนี้ก็จะตายตามพ่อของมันนั้นแหละ แกช่วยอะไรไม่ได้หรอก... ได้ยินไหม! พวกแกช่วยเธอไม่ได้ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า" อี้หลงก็หัวเราะเสียงดังผสมกับเสียงฟ้าร้องออกมา ทำให้ดวงตาของเซียนผางกลายเป็นสีแดงเข้มราวกับเปลวเพลิงเขาสลัดโรเบิร์ตที่จับเขาไว้กระเด็นชิดกับกำแพง พุ่งตัวซัดกำปั้นเข้าที่ใบหน้าของอี้หลงเต็มแรงจนเขากระเด็นไปชิดกับกำแพงซึ่งแน่นอนว่าเซียนผางตั้งใจจะซ้ำให้แรงกว่านี้แต่เทอร์เรนซ์เข้ามาขวางโดยดวงตาของเขาจากสีฟ้าใสกลายเป็นสีแดงเข้มเช่นกัน

      "อย่าทำแบบนี้เซียงผาง พอได้แล้วนายไม่จำเป็นต้องฆ่ามันเพราะแค่นี้ มันก็มีความผิดหลายกระทงแล้ว"

      "อ่า เพื่อน ไม่ได้อยากขัดจังหวะนะแต่พวกเราควรพาเธอไปโรงพยาบาลเดียวนี้เลย แคทเธออรีนกำลังจะคลอดลูก" ควอนมูยองพูดขึ้น

      เซียนผางจึงยอมละสายตาจากอี้หลงมาอุ้ม แคทเธอรีน ที่ตอนนี้เริ่มไม่ได้สติแล้วเดินออกไปแต่โรเบิร์ตเอากุญแจมือ จับยึดอี้หลงแล้วดันอีกฝ่ายให้ยืนขึ้นแล้วผลักตัวให้เดินไปข้างหน้าโดยมีควอนยูยองกับเทอร์เรนซ์เดินตามอยู่ข้างหลัง เซียนผางเดินออกมาจากตึกก็เจอกับรถพยาบาลที่พึ่งขับมาถึงและประตูหลังรถเปิดออกพร้อมเจ้าหน้าที่นำเตียงฉุกเฉินลงมา เขานำร่างหญิงสาวลงบนเตียงซึ่งเจ้าหน้าที่ก็เข็นขึ้นรถทันทีแต่สิ่งที่มันดึงดูดความสนใจชายหนุ่มคือชายวัยฉกรรจ์ที่เดินลงมาจากรถหลังเจ้าหน้าที่ รูปร่างสัดทัดและสูงกว่าเขาหน่อยหนึ่งเซียนผางกำลังเผชิญหน้ากับชายคนนั้นอยู่

      "ลูกชายฉันอยู่ไหน" ชายวัยฉกรรจ์คนนั้นเอ๋ยถามเบาๆแต่ดุดัน

      “เดียวก็ออกมาครับ น้าฉี่ชุน" เซียงผางตอบอย่างอ่อนน้อม หวงฉี่ชุน สังเกตเห็นกำปั้นทั้งสองของเซียงผางมีรอยเลือดเต็มไปหมดซึ่งคงเดาได้ไม่ยากว่าเป็นเลือดของใคร แม้ว่าฝ่ายตรงหน้าจะไม่ยอมสบตากับตนก็ตามซึ่งไม่นานโรเบิร์ตกับเทอร์เรนซ์และควอนมูยองที่พาจับตัวอี้หลงก็เดินออกมาโดยทั้งหมดก็ตกตะลึงที่เห็นหวงฉี่ชุนอยู่ตรงหน้า และหวงฉี่ชุนเดินมาเผชิญหน้ากับลูกชายของตัวเองด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยมาก

      “หวัดดีพ่อ" อี้หลงเอ่ยสั้นๆ แต่ผู้เป็นพ่อไม่ตอบโต้แต่อย่างใด

      "แกรู้ตัวไหมว่าทำอะไรลงไป... ถ้าไม่เห็นแก่หน้าแม่แก เมียแก และลูกๆของแก ฉันนี่แหละที่จะส่งแกให้ทางการฮรีซอสจัดการชะ" หวงฉี่ชุ่นพูดเสียงกร้าว

      "ครูรู้ได้ไงครับว่าจะเจอที่นี้ครับ" ควอนมูยองถามด้วยความสงสัย

      "ฉันเป็นพ่อมัน ย่อมรู้สันดานของมันอยู่แล้ว .... เอามันไปให้พ้นๆหน้าฉันชะ ฉันกับเซียงผางจะไปโรงพยาบาล" หวงฉี่ชุนเดินหันหลังไม่แยแสอี้หลงผู้เป็นลูกชายแม้แต่น้อย เซียงผางจึงเดินตามน้าชายไปที่รถในขณะที่อี้หลงแสดงสีหน้าเจ็บแค้นอย่างเห็นได้ชัดจึงพยายามดิ้นรนให้ตัวเองหลุดจากพันธนาการของโรเบิร์ตแต่ไม่ได้ผลสักเท่าไหร่

      "พ่อทำอะไรไม่ได้แล้ว ได้ยินไหม มันสายไปแล้ว พ่อช่วยเธอไม่ได้หรอก ! พ่อได้ยินไหม" อี้หลงตะโกนเสียงเดือดดาลแต่ก็ไม่อาจทำให้หวงฉี่ชุนตอบโต้ลูกชายตนเอง นอกจากสายตาที่หันมามองด้วยความรู้สึกสมเพชเท่านั้น ทำเอาอี้หลงที่เผลอสบตานั้นสงบปากทันที