นักรบพันธุ์โหด ตอน หวงจือชิน Secson 1

บ้านเอกอัครราชทูตอากิระ เวลา 19.10 น.

วันนี้เป็นงานวันเกิดครบอายุ 10 ปี ของอาชินไม่สิ ของทุกคนที่เกิดเดือนกุมภาพันธ์ปีนี้ ประเพณีของท่านทูตอากิระคือไม่ว่าใครเกิดวันที่เท่าไหร่ก็ตาม ต้นเดือนท่านทูตอากิระจะจัดงานวันเกิดให้ทุกคน เนื่องจากท่านมีงานค่อนข้างจะล้นมือ และระยะหลังมานี้อาชินสังเกตเห็นได้ว่า ท่านแถบจะไม่ได้กลับมาบ้านมาหลายวัน เด็กชายเข้าใจว่างานคงจะล้นมือจริงๆ ดังนั้นเพื่อไม่ให้เด็กหลายคนน้อยใจ การจัดงานวันเกิดพร้อมกันในต้นเดือนก็เป็นเรื่องที่ดี

     "โห่ เค้กวันเกิดนายน่ากินนะเนี่ย" เสี่ยวหู่พูดข้างๆอาชิน และตักชิ้นเค้กเข้าปาก

     เค้กที่ท่านทูตอากิระจัดให้นั้นมีหลายชิ้นและแต่ละชิ้น ก็สามชั้นเป็นเหมือนเค้กไอติมรสช็อคโกแลต ซึ่งแต่ละเดือนที่จัดก็จะมีรสที่แตกต่างออกไป ตามแต่ท่านทูตอากิระจะจัดให้เพราะยังไง อาชินเชื่อว่าทุกคนที่อยู่ที่นี้ไม่เกียงเรื่องรสชาติของเค้กแน่นอน แต่อาชินก็พบว่าคนที่เกิดเดือนเดียวกับเขาก็มีหลายคนเหมือนกัน น่าแปลกที่เด็กชายไม่เคยรู้จักใครเป็นการส่วนตัว นอกจากพวกอาเจี๋ยที่รู้จักกันมาตั้งแต่ค่าย แต่พวกเขากลับรู้ชื่อของกันและกันได้โดยไม่ต้องบอก ภายหลังเขาถึงได้รู้ว่านักรบฟินิกซ์จะมีโทรจิตที่เชื่อมต่อหากัน ซึ่งเหล่านักรบจะสื่อสารทางจิต เพื่อกันไม่ให้ข้าศึกล่วงรู้ได้

     "ทางบ้านนายไม่ติดต่อมาเลยเหรอ" เสี่ยวหู่ถาม

     "ไม่อ่ะ เงียบหายไปเลยฉันติดต่อไปก็ไม่มีใครตอบกลับมาเลย" อาชินตอบ

     หลายปีที่ผ่านมานับแต่เขาต้องย้ายมาอยู่บ้านท่านทูตอากิระ เด็กชายพยายามตามข่าวทางบ้านไม่ว่าจะเป็นข่าวของอาถิง และร่วมไปถึงที่บ้านด้วยแต่กลายเป็นว่าไม่มีใครตอบกลับมาเลย จนทำให้อาชินนั้นล้มเลิกที่จะติดต่อแล้ว และตอนนี้เขาอยากไปหาคำตอบที่วิหารนกฟินิกซ์ชะมากกว่า แต่เขายังไม่ได้รับอนุญาติให้ออกจากบ้านท่านทูตได้จนกว่า จะอายุครบ 13 ปี ซึ่งอาชินก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเหมือนกันและการที่ต้องทนรอกว่าจะได้ออกจากบ้านนี้ ก็ทำให้เด็กชายร้อนรนมาก

     "นายจะเอาไงต่อละ" เสี่ยวหู่ถาม พร้อมจ้องหน้าอาชิน

     "ทำอะไร" อาชินย้อนถาม

     "อย่าปิดบังกันดีกว่านะฉันว่า" เสี่ยวหู่พูดดักคอ

     "ขอร้องละอย่ามาอ่านใจฉันได้ไหม ช่วยเคารพพื้นที่กันด้วย" อาชินพูด

     เสี่ยวหู่ก็ไม่อยากอ่านใจเพื่อนของตนนักหรอก เพราะมันมีข้อตกลงกันอยู่ว่าพวกเขาจะไม่ใช้โทรจิต หากไม่จำเป็นจริงๆแต่ครั้งนี้เสี่ยวหู่เลือกที่จะทำแบบนี้ เพราะอยากรู้ว่าเพื่อนหัวเกรียนกำลังคิดอะไรอยู่ ยิ่งทางบ้านนั้นไม่ติดต่อกลับมาเลยนั้นเขาก็ยิ่งเป็นห่วงเพื่อนมาก จึงเลือกที่จะลองอ่านใจอยู่ซึ่งดูท่าทางแล้ว เพื่อนของเขาจะมีเป้าหมายบางอย่างที่จะทำ มากกว่าแค่จะตามข่าวที่บ้านตอนนี้เด็กชายกำลังชั่งใจอยู่ว่าจะช่วยดีไหม      

     "ฉันแค่จะบอกนายว่าสิ่งที่นายอยากทำ ฉันจะไม่ขว้างนายแต่จะช่วยนาย... ขอแค่นายบอกมา"

     คำพูดของเสี่ยวหู่มันทำให้อาชินปลาบปลื้มเหมือนกัน แต่เขาก็ยังไม่แน่ใจว่านอกจากเสี่ยวหู่แล้วยังมี คนอื่นที่รับรู้ความคิดของเขารึเปล่า และที่สำคัญไม่ใช่ใครจะเห็นด้วยหรือจะช่วยเหลือเด็กชาย ดีไม่ดีจะเอาไปฟ้อง อีเวน หัวหน้าพ่อบ้านที่รับใช้ดูแลท่านทูตอากิระมาหลายปี อาชินหันไปมองชายหนุ่มร่างสูงไว้ผมซอยสีดำ ผิวขาวนวลสะอาดและมีดวงตาสีม่วง อีเวนสวมเสื้อทับในสีขาวและสวมเสื้อนอกสีดำผูกริบบิ้นกระต่ายสีดำ ยืนตรงเอามือไขว้หลังตามแบบฉบับพ่อบ้าน

     "ฉันยังไม่ทำตอนนี้หรอก แต่ฉันเชื่อว่าต้องให้นายช่วยแน่นอน" อาชินกล่าว

     "อะไรกันมาอยู่ตรงนี้เองเหรอ" อาหลงเดินมาพร้อมกับเค้กไอติม แล้วตักเข้าปากท่าทางที่อาชินเห็นนั้น อาหลงคงจะชอบกินรสช็อคโกแลตมากจริงๆ ที่ตามมาติดๆก็คงไม่พ้นพวกอาเจี๋ย แต่ที่พิเศษกว่าคือ หวังเสี่ยวหลง พี่ชายต่างแม่ของเสี่ยวหู่นั้นเอง โดยอีกฝ่ายนั้นอายุมากกว่าพวกเขา 2 ปี หากปีนี้อาชินอายุุ 10 ปี เสี่ยวหลงก็จะอายุครบ 12 ปี ในเดือนเมษายน เขาสูงเกือบเท่าเด็กวัยรุ่นอายุ 14 ปี ผิวขาวเหลืองผมสีดำดวงตาสีดำ ท่าทางสงบนิ่งไม่เหมือนกับเด็กอายุ 12       

     "นายกินไปเยอะแค่ไหนแล้วอาหลง ลดๆลงบ้างก็ดีนะ" อาชินกล่าวตักเตือน

     "แค่ 3 ก้อนนะฉันกินแค่นี้แหละ" อาหลงพูด

     "แม่เขาให้เราจัดงานได้ถึงกี่โมงนะ ไม่แน่ใจ" อาชินถาม

     "ไม่เกิน 4 ทุ่มนะ ทำไมเหรอ" อาหมิงถาม

     อาชินเลือกที่จะไม่ตอบกลับยืนนิ่งเหมือนกำลังครุ่นคิดบางอย่างอยู่ และเหมือนเขากำลังจะนึกอะไรออก ก่อนที่จะหันมาทางพวกอาหลงที่ทำหน้าสงสัยกันและรอที่อาชินจะพูดอะไรบางอย่าง

     "ถ้าฉันบอกบางอย่างกับพวกนาย พวกนายจะช่วยฉันไหม"

                                                                 ++++++++++++++++++++++