นักรบพันธุ์โหด ตอน หวงจือชิน Secson 1

บ้านตระกูลหวง เวลา 08.23 น.

หวงจือชิน หรือ อาชิน ที่ตอนนี้กลายเป็นเด็กชายวัย 4 ขวบกำลังนอนกับพื้นเงยหน้ามองดูท้องฟ้า ในใจของเด็กน้อยเขารู้สึกเป็นอิสระมากๆเมื่อได้เห็นหมู่เมฆที่ล่องลอยไปตามสายลม มันจะเป็นยังไงน่าหากเขาได้เกิดนกที่จะได้บินไปรอบโลกหรือที่ไหนก็ได้ตามใจนึกแต่แน่นอนว่ามันไม่มีวันเป็นไปได้เพราะอาชินไม่ใช่นก แต่เป็นเด็กที่กำลังจะถูกส่งไปยังค่ายยุวชนทหารเพื่อขัดเกลาเป็นทหารรุ่นต่อไป โดยตามกฏหมายของประเทศฟรอนร์เทียร์นั้นเด็กผู้ชายหรือเด็กผู้หญิง จะต้องรับเข้าการฝึกทหารทุกคนซึ่งจะถูกเรียกว่า "ยุวชนทหาร" แล้วตอนนี้มันถึงเวลาของอาชิงแล้วที่จะต้องเข้าค่ายนี้ทั้งที่ไม่อยากจะไป

     "อาชิน นายมัวทำอะไรอยู่ ทำไมไม่รีบเอากระเป๋าละ" หวงอี้ถิง หรือ อาถิง ลูกพี่ลูกน้องซึ่งอายุเท่ากับเขาวิ่งมาหาด้วยท่าทีร้อนรนมากจนอาชินต้องลุกขึ้นมาดู

     "นายไม่ต้องกังวลหรอกน่าอาถิง ฉันเอาไว้ที่รถแล้ว" อาชินตอบ อาถิงจึงมานั่งข้างๆและดึงหญ้าเล่นตามประสาเด็กๆ ข้างหลังของเด็กทั้งสองเป็นบ้านสองชั้นที่ทาสีด้วยสีขาวอ่อน ตรงประตูบ้านได้มีหญิงสาวคนหนึ่งเดินออกมาโดยเธอสวมเสื้อเดรสสีน้ำตาลและสวมผ้าคลุมคอสีครีมอ่อน เธอมีลักษณะคล้ายหญิงสาววัย 30 ปี แม้ว่าอายุจริงจะสวนทางกับใบหน้าของเธอตอนนี้ก็ตาม

     หม่าญวน ทำใจลำบากพอสมควรที่หลานชายทั้งสองของเธอต้องไปอยู่ค่ายทหารตามกฎหมายของที่นี้ ความรู้สึกนี้มันไม่ต่างอะไรกับเมื่อครั้งที่ลูกชายของเธอสมัยเด็กก็ต้องไปฝึก และคราวนี้ถึงตารุ่นหลานที่ต้องไปสืบทอดเป็นทหารโดยมีหวงฉี่ชุนสามีของเธอนั้นเป็นคนไปส่ง หวงฉี่ชุนเดินมายืนกอดภรรยาของเขาจากข้างหลังอย่างอ่อนโยน เขารับรู้ได้ว่าตอนนี้หม่าญวนกำลังคิดอะไรอยู่และการกอดแบบปลอบประโลมนี้ก็ใช้ไม่ได้ผลเช่นกัน นับแต่อี้หลงลูกชายของทั้งสองต้องติดคุกที่ประเทศฮรีซอส หม่าญวนก็จมอยู่กับความทุกข์ระทมและนับรอวันเวลาที่ลูกชายจะพ้นโทษกลับมาบ้าน ถึงแม้ว่าอี้หลงจะทำเรื่องเลวร้ายแค่ไหนแต่ยังไงสำหรับเธอแล้วก็คือลูกชายที่เหลือเพียงคนเดียวแล้ว แถมตอนนี้หลานรักสองคนก็ยังต้องถูกพรากไปจากอกอีกหวงฉี่ชุนเข้าใจว่ามันหนักสาหัสสำหรับผู้หญิงคนหนึ่ง

     "ผมรู้ว่าคุณทำใจลำบากแต่พวกเขาจะไม่เป็นไร เชื่อผม" หวงฉี่ชุนปลอบภรรยาของตน

     "ฉันจำได้ว่าเมื่อตอนลูกๆต้องไปคุณก็เคยพูดแบบนี้ สุดท้ายอี้ถิงกับอี้เต๋อก็...." หม่าญวนพูดด้วยเสียงสั่น และสลัดอ้อมแขนของสามีเธอเบาๆ อย่างอ่อนแรง ภาพที่ หวงอี้ถิง ลูกชายคนเล็กกลับมาบ้านในชุดทหารและนอนในโลงศพ ยังคงติดตาและฝั่งใจหม่าญวนอยู่ทุกวันนี้ลูกชายคนนี้อายุเพียง 15 ปี กลับต้องด่วนจากโลกนี้ไปทั้งที่เขาควรจะได้มีความรักและแต่งงาน เป็นพ่อคนมีชีวิตที่มีความสุข เช่นเดียวกับ หวงอี้เต๋อ ลูกคนรองที่ได้แต่งงานกับผู้หญิงที่รักมีลูกด้วยกันแต่ก็ถูกฆ่าตายโดยพี่ชายแท้ๆตัวเอง

     หวงฉี่ชุนรับรู้ความเจ็บปวดของหม่าญวนเป็นอย่างดีช่วงเวลาที่อาชินและอาถิงอยู่กับตนนั้น หม่าญวนมักจะคิดถึงลูกชายของเธอเสมอทุุกครั้งที่สบตากับเด็กทั้งสองโดยอาถิงนั้นเป็นลูกชายคนเล็กของอี้หลงกับ ไป๋อวี้หลิง ซึ่งอี้หลงมีลูกทั้งหมด 7 คนและเสาหลักของบ้านต้องติดคุกอวี้หลิงต้องทำงานคนเดียวดูแลไม่ทั่วถึง หม่าญวนจึงตัดสินรับลูกคนเล็กของอวี้หลิงที่เกิดหลังอาชินเพียงไม่กี่วันและเอาชื่อลูกชายคนเล็กของตนมาตั้งให้กับหลาน นั้นคือเหตุุผลที่อาชินกับอาถิงจึงสนิทกันอย่างมาก

     "อาญวน... ผมรู้ว่าตอนนี้คุณเศร้าเสียใจแค่ไหน แต่เราคุยกันแล้วนี่" หวงฉี่ชุนพูด แต่ภรรยาเขาไม่ตอบ

     "คุณย่าครับ" เสียงของหลานชายทั้งสองช่วยให้บรรยากาศของฉี่ชุนกับหม่าญวนบรรเทาลงอย่างมาก สีหน้าของเธอแสดงถึงความรักที่มีต่อหลานชัดเจนมากเธอโอบกอดเด็กทั้งสองอย่างอาทร หม่าญวนจุมพิตหน้าผากอาชินกับอาถิงเชิงให้ขวัญเพื่อให้ทั้งสองเดินทางโดยสวัสดิภาพ

     "คุณย่าไม่ได้ไปส่งผมสองคนเหรอครับ" อาชินถามด้วยความสงสัยและสังเกตดวงตาผู้เป็นย่ามีน้ำใสๆครอบอยู่

     "ย่าก็อยากไปนะแต่งานบ้านย่ามีเยอะมาก ไว้วันหลังย่าจะไปเยี่ยมที่ค่ายนะ" หม่าญวนกล่าว

     "สัญญานะครับ" อาถิงพูดด้วยเสียงร่าเริง

     หม่าญวนโอบกอดหลานชายทั้งสองอีกครั้งและหวงฉี่ชุนตัดสินใจเดินไปที่รถยนตร์ของตนเพื่อทำการสตาร์ โดยเขากดปุ่มเขียวซึ่งมันยื่นสแกนนิ้วมือออกมาซึ่งหวงฉี่ชุนเอานิ่วโป้งข้างขวาไปสแกน เสียงรถก็ดังขึ้นทำให้อาชินและอาถิงต่างพากันรีบขึ้นหลังรถอย่างรวดเร็วและพากันนั่งคาดเข้มขัดนิรภัยทันที หวงฉี่ชุนพอใจที่หลานชายทั้งสองทำแบบนี้โดยไม่ต้องสอนและพยายามจะมองตาภรรยาแต่เธอเดินหันหลังไม่มองเขาเข้าบ้านไปเรียบร้อยแล้ว

     "คุณปู่ครับ ผมจะได้เจอพี่ๆไหม" อาถิงถามปนกังวลเล็กน้อย

     "เจอสิ เพียงแต่หลานจะไม่ได้ฝึกร่วมกับพี่ๆเท่านั้น... อยู่ที่นั้นครูฝึกสั่งให้ทำอะไร ก็ทำ อย่าดื้อ อย่าเถียงเด็ดขาด เข้าใจที่ปู่พูดใช่ไหม" หวงฉี่ชุนพูดเสียงดุดัน ทำเอาเด็กชายทั้งสองยืนตัวตรงทันที

     "เข้าใจแล้วครับ" ทั้งสองรับเสียงพร้อมกัน

     "งั้นไปกันเถอะต้องรีบไปรายงานตัว เราสายแล้ว" พูดจบหวงฉี่ชุนก็ขับรถทันที เมื่อรถแล่นออกอาชิงและอาถิงพากันหันไปทางต่างหน้าหลังรถเพื่อดูบ้านของตัวเองที่กำลังจะไกลตาทั้งสองมากเหลือเกิน เด็กชายทั้งสองไม่มีทางรู้อนาคตเลยว่าวันข้างหน้าพวกเขาต้องเจอกับอะไร

                                                     +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++