นักรบพันธุ์โหด ตอน หวงจือชิน Secson 1

ค่ายยุวชนทหาร เวลา 19.00 น.

อาชิน อาถิง และเฟรมหอบเอาเหล่าดอกไม้ไฟเย็นหลายแท่ง ออกมาหาพวกแคลวินที่รออยู่หน้าโรงนอนของค่าย อาชินแจกคนละ 19 แท่ง จากนั้นพวกเขาก็จุดเล่นกันอย่างสนุกสนานเพราะเนื่องจากวันนี้ วันที่ 31 ธันวาคม ของทุกปีจะเรียกว่า "เทศกาสวันสิ้นปี" เป็นวันฉลองก่อนการขึ้นปีใหม่นั้นเอง นับเป็นวันหยุดราชการของกองทัพด้วยและอาจอนุญาตให้เหล่ายุวชนทหาร กลับบ้านไปฉลองเทศกาลนี้หรือไม่ต้องกลับก็ได้ ซึ่งอาชินกับอาถิงเลือกที่จะกลับตอนวันขึ้นปีใหม่ดีกว่า

     "วันขึ้นปีใหม่พวกนายจะไปที่ไหนกันบ้าง" ไมค์ที่กำลังจุดดอกไม้ไฟเย็นแท่งที่ 3  แล้ว

     "พ่อจะพาทั้งครอบครัวไปเที่ยวหิมะที่เขต L-009 ไป 5 วัน 4 คืน" เฟรมกล่าว

     เขต L-009 นั้นจัดอยู่ในภูมิประเทศหิมะปกคลุมทั้งเขตตั้งแต่ L-009 ไปจนถึง เขต L-023  อุณหภูมิติดลบด้วยเรียกง่ายๆว่าต้องใส่เสื้อกันหนาว และต้องติดเครื่องทำความอบอุ่นทุกครัวเรือน ในต้นเดือนเมษายนถึงกลางเดือนพฤษภาคมของทุกปี ถึงจะมีแสงอาทิตย์สาดส่องมาที่เขตนี้สักครั้ง อาชีพของพลเรือนที่อาศัยในเขตนี้ส่วนมากจะส่งออก น้ำแข็งจากธารน้ำแข็งหนาๆและขุดน้ำใต้น้ำแข็งมาใช้กิน ส่วนของบริโภคนั้นจะมีรับจากเขตอื่นหรือหาปลาจากใต้น้ำแข็ง หรือออกล่าหมีลายขาวกับกวางเจ็ดเขาซึ่งอาศัยในเขตอากาศหนาวได้  แต่ในขณะเดียวกันก็เป็นแหล่งท่องเที่ยวเพราะมีสกีน้ำแข็งและการเล่นหิมะ

     "แล้วนายละไมค์ นายจะไปไหน" เฟรมถามคืน

     "ไม่อ่ะ ไม่ได้ไปไหนต้องติดแหง็กในค่ายนี้อ่ะ... แต่ฉันไม่ได้อยู่คนเดียวนะเจ้าเฟร็ดก็อยู่" ไมค์ตอบ และชี้ไปทางเพื่อนอีกคนที่นั่งดูไฟดอกไม้ไฟเย็นเงียบๆ

     เฟร็ด เป็นเด็กที่ค่อนข้างจะผอมสูงบาง ผิวขาวมีผมสีทองผสมน้ำตาลแดง ดวงตาสีฟ้าอ่อนเหมือนทะเลใสๆ เท่าที่อาชินสังเกตว่าตั้งแต่ได้อยู่กับพวกแคลวินนั้น เฟร็ดนั้นดูลึกลับเก็บกดยังไม่รู้เพราะเขาไม่ยอมพูดคุุยกับใคร นอกจากไมค์และ เกรแฮม บลูมวู้ด และหากให้อาชินเดาว่าการที่เฟร็ดเข้ากลุ่มแคลวิน เพราะโดนดึงเข้ามาอีกทีเด็กชายจำได้ว่า วันที่พวกเขายังไม่กินเส้นนั้นเฟร็ดเป็นคนเดียวที่ไม่แสดงท่าทีคุกคามมากที่สุด

     "เกรแฮม นายจะอยู่ที่ค่ายรึเปล่า" อาถิงหันไปถาม เด็กชายผิวขาว ผมดำ ดวงตาสีน้ำตาลเข้ม ดูมีความเป็นผู้ดีหน่อยๆหากเทียบกับพวกเขาที่บุคลิกออกแนวลุยๆ

     "ฉันจะอยู่ที่นี้กับเฟร็ดและไมค์" เกรแฮมตอบแต่ตายังจดจ่อที่ดอกไม้ไฟเย็นในมือ

     "นายสามคนอยู่ที่นี้กันหมด ทำเอาฉันไม่อยากกลับบ้านเลยนะเนี่ย" แคลวินพูดพร้อมจุดดอกไม้ไฟเย็นแท่งที่ 7

     ระหว่างที่พวกเพื่อนๆกำลังสนุกสนานกันอยู่นั้น อยู่ดีๆในใจของอาชินกลับรู้สึกแปลกๆขึ้นมาเขาไม่เข้าใจว่า ทำไมอยู่ดีๆกลับรู้สึกอิจฉาเพื่อนๆที่มีพ่อแม่มีครอบครัวครบ และแน่นอนว่าไม่ได้มีแค่เขาคนเดียวที่เป็น เมื่ออาชินหันไปมองอาถิงที่เริ่มแสดงสีหน้าเศร้าสร้อยและไม่สนใจดอกไม้ไฟเย็นในมือแล้ว อาชินเข้าใจดีว่าอาถิงคิดอะไรอยู่วันขึ้นปีใหม่ทุกปี จะเป็นการร่วมญาติของตระกูลหวงทั้งหมด นั้นแปลว่าอาถิงต้องได้เจอกับพวกพี่ชายของเขา ร่วมทั้ง ไป๋อวี๋หลิง แม่แท้ๆของอาถิงด้วย

     นับแต่วันที่อาถิงเกิดแล้วหม่าญวนอาสาเอามาเลี้ยงดู ไป๋อวี๋หลิงแทบไม่สายตามองอาถิงเลยเธอสนใจแต่ลูกชาย 6 คนที่เธอเลี้ยงดูมากับมือมากกว่า อาถิงที่เธอไม่ได้เลี้ยงดูอาชินจำได้ว่าในงานร่วมวงศ์ตระกูลหวงเมื่อปีที่แล้ว สายตาที่ไป๋อวี๋หลิงมองมาที่อาถิงนั้นมันไม่ใช่แววตาของแม่มองลูกเลย มันอธิบายไม่ถูกแต่ที่แน่ๆมันทำให้อาถิงใจแทบสลาย และไม่เข้าใจว่าทำไมแม่เขาทำแบบนั้นทั้งที่อาถิิงอยากเจอตลอด

     "แล้วนายสองคนละจะไปเที่ยวที่ไหน ถ้านึกไม่ออกไปเที่ยวหิมะกันไหม" เฟรมชวนขึ้นมา

     "เฮ้อ.... อยากไปนะเพื่อนแต่คงไม่ได้อ่ะ วันขึ้นปีใหม่เป็นวันร่วมญาติและมันเป็นธรรมเนียมด้วย" อาชินตอบ       

     "หว้า เสียดายจัง งั้นไว้วันหลังละกัน" เฟรมกล่าว                          

     สักพักอยู่ดีๆก็มีอะไรบางอย่างกระแทกเข้าที่กลางหลังของอาชิน แม้ไม่แรงมากแต่มันก็แสบไม่ใช่น้อยเขาหันไปมอง เด็กชายทำหน้าเซ็งไม่ใช่น้อยวันเทศกาลแท้ๆ แดเนียล แรคคลิฟฟ์กับพรรคพวกของเขากำลังหัวเราะชอบใจกกันใหญ่ อาชินเห็นเด็กผู้ชายตัวเท่าๆเขามีไฟลุกที่มืออยู่เดาได้ไม่ยากว่าฝีมือใคร พวกแคลวินต่างพากันหยุดเล่นดอกไม้ไฟเย็น เพราะรู้กันแล้วว่าเพื่อนของพวกเขาถูกคุกคาม พวกเขาเผชิญหน้ากันทันที

     "แรคคลิฟฟ์นายต้องการอะไร ฉันไม่อยากมีเรื่องกับนาย" อาชินพูด

     "ฉันบอกนายแล้วเหรอว่าจะมาหาเรื่อง แค่จะมาขอแจมเล่นดอกไม้ไฟเย็นด้วยเท่านั้น" แดเนียลพูดด้วยเสียงที่เหมือนเป็นมิตรและแฝงด้วยยาพิษ

     "ขอโทษนะบังเอิญว่าดอกไม้ไฟเย็นนะ ฉันเตรียมไว้สำหรับ "กลุ่ม" พวกเราเท่านั้น" แคลวินพูดตอกกลับ                  

     "ค็อกแมนรู้ไหมว่านายทำฉันแปลกใจมาก ฉันจำได้ว่านายเหม็นขี้หน้าลิงเหลืองสองตัวนี้มากไม่ใช่...." ยังไม่ทันพูดจบก็เหมือนมีพลังบางอย่างอัดแบบเฉียดๆใส่หน้าของแดเนียล แรคคลิฟฟ์ แม้จะไม่โดนแต่ก็รับรู้ว่ารุนแรงเหมือนกัน พวกอาชินหันไปมองก็เห็นว่าแคลวินใช้พลังไฟธาตุเมฆาอัดพลังใส่นั้นเอง   

     "ถ้าขืนนายยังพูดไม่ให้เกียรติเพื่อนฉันอีกรอบนะ คราวนี้ฉันจะไปอัดหน้านายกวนๆของนายแน่แรคคลิฟฟ์" แคลวินพูดเสียงกร้าว

     แดเนียล แรคคลิฟฟ์ที่เพิ่งโดนคำเตือนไปนั้นก็ทำหน้าแบบใจดีสู้เสือ เหมือนจะพยายามไม่สนใจท่่าทีของแคลวิน มุ่งมาสนใจที่อาชินเพียงคนเดียวซึ่งอาชินนั้นยอมรับว่า เขาไม่เข้าใจว่าหมอนี้มีปัญหาอะไรกับเขาหนักหนาเหรอ แต่อาชินก็ไม่ชอบมีเรื่องด้วยจึงทำได้แค่เก็บเอาไว้เพราะเขาไม่แน่ใจว่ามีเรื่องแล้วมันคุ้มไหม เพื่อนกลุ่มของแดเนียล แรคคลิฟฟ์ก็เหมือนพร้อมไขว้กับพวกเขา แต่อาชินคิดว่าไม่เหมือนเพื่อนเหมือนลูกน้องลูกสมุนติดตามชะมากกว่า

     "ฉันว่านายมาทางไหนก็กลับไปทางนั้นดีกว่าแรคคลิฟฟ์ ฉันอยากอยู่แบบสงบ" อาชินพูด

     "คนแบบนายไม่เหมาะรักสงบเท่าไหร่นะ...องค์ชาย" แดเนียล แรคคลิฟฟ์พูดยั่วยวน เด็กชายเริ่มจะทนไม่ไหวจะพุ่งเข้าไปซัดหน้าอีกฝ่ายแต่เฟรมเข้ามาห้ามไว้

     "แรคคลิฟฟ์ฉันมีคำถามจะถามนายจริงๆเถอะนะ ที่นายทั่วกร่างกับคนอื่นไปทั่ววางอำนาจแบบนี้นะ นายต้องการอะไรเหรอเพื่อน เรียกร้องความสนใจที่คนทางบ้านนายไม่สนใจนาย หรือมันเป็นที่สันดานนายกันแน่นะ" เฟรมตั้งคำถามขึ้น

     "นายจะถามทำไมให้เสียเวลา คนอย่างหมอนี้อ่ะนะสันดานมาจากพ่อล้วนๆ แม่มันถึงไม่เอาไง" แคลวินพูดเสริม

     คำพูดของแคลวินทำให้สีหน้าของแดเนียล แรคคลิฟฟ์นั้นเปลี่ยนไปทันที กลายเป็นคนไม่พอใจกับคำพูดของแคลวินซึ่งแน่นอนว่าคนอย่างแคลวินไม่ได้เกรงกลัวอยู่แล้ว แต่อาชินแปลกใจกับสีหน้าแบบนั้นมาก เด็กที่มีไฟลุกที่มือก็เหมือนจะไม่พอใจที่แคลวินพูดเย้ยยันเพื่อนของตนก็ขว้างลูกไฟนั้นใส่แคลวิน แต่เฟร็ดเข้ามาขวางโดยใช้ฝ่ามือกำไฟหายไปในมือของตนเอง แม้ว่าเฟร็ดจะไม่พูดแต่เขาแสดงสีหน้าชัดเจนแล้วว่าพร้อมเปิดศึก

     "ถ้าคิดว่ากลุ่มนายมีผู้ควบคุมอัคคีแค่กลุ่มเดียวละก็...คิดใหม่เถอะพวก" ไมค์พูด

     เด็กชายคนดังกล่าวทำหน้าไปไม่เป็นไม่คิดว่าเฟร็ดจะมีความสามารถแบบตน แดเนียล แรคคลิฟฟ์ตอนนี้เดือดสุดอย่างที่ไม่เคยมี เขาไม่ต้องการให้ใครมาเอ๋ยถึงแม่เขาตอนนี้ ในเมื่อวอนอยากมีเรื่องเขาก็จะจัดให้แดเนียล แรคคลิฟฟ์หันไปส่งสัญญาณให้ลูกน้องที่ค่อนข้างจะตัวใหญ่กว่าจะมาเปิดศึก แน่นอนว่าพวกแคลวินก็พร้อมตั้งรับอยู่แล้ว แต่ทว่ากลับมีเสียงนกหวีดดังขึ้นชะก่อนอาชินหันไปมอง จ่าสิบเอกณัฎฐวุฒินั้นเอง

     "มีเรื่องอะไรกัน" จ่าสิบเอกณัฎฐวุฒิถามเสียงดุ พวกแดเนียล แรคคลิฟฟ์พากันหลบสายตาของครูฝึก

     "ไม่มีอะไรครับครู พวกเขาแค่มาขอเล่นดอกไม้ไฟเย็นพวกเราเท่านั้นครับ" อาชินพูดขึ้น

     "ใช่ครับ... แต่พวกผมมีให้ไม่พอนะครับ... ขอโทษนะพวกนายมา "ช้า" เกินไป" เฟรมพููดเสริมก่อนจะหันไปพูดกับพวกแดเนียล แรคคลิฟฟ์ที่หน้าเจื่อนเล็กน้อย

     "ไม่เป็นไรพวก เดียวพวกฉันไปหาซื้อเอาก็ได้" แดเนียล แรคคลิฟฟ์กล่าวเสียงเรียบ ก่อนส่งสายตาให้พรรคพวกล่าถอยไป แต่ถึงกระนั้นจ่าสิบเอกณัฎฐวุฒิก็ยังไม่ไปง่ายๆ อาชินเดาว่าคงอยากจะคั้นพวกเขาให้ได้          

     "แน่ใจนะว่าไม่ได้มีปัญหาอะไร" จ่าสิบเอกณัฎฐวุฒิถามขึ้นอีกครั้ง

     "ไม่มีจริงๆครับครู ผมพูดจริงครับ" อาชินพูดอย่างหนักแน่น                                                      

     "จริงๆครับครู ผมก็เป็นพยานยืนยันอีกคน" อาถิงพูดเสริม จ่าสิบเอกณัฎฐวุฒิสำรวจแววตาของเด็กชายทั้งสองเล็กน้อย

     "ก็ดีแล้ว เล่นเสร็จก็อย่าลืมเก็บกวาดละ" เขากล่าวก่อนเดินจากไป แคลวินขมวดคิ้ว

     "ทำไมนายไม่บอกครูไปละ ว่านายโดนหาเรื่องนะ" แคลวินถามด้วยความสงสัย

     "ไม่อ่ะ ทำแบบนั้นหมอนั้นก็จ้องเวรฉันไม่เลิกอะดิ ปล่อยไปเถอะเดียวก็เบื่อเองแหละ" อาชินตอบแบบง่ายๆ

     แคลวินกับพวกเฟรมไม่อยากพูดอะไรมาก นอกจากเคารพการตัดสินใจของเพื่อน พวกเขาไม่พูดอะไรต่อและยังคงเล่นดอกไม้ไฟเย็นตามปกติ

                                                             +++++++++++++++++++++++++