จอมใจคาสโนว่า

ตั้งใจแวะมาเที่ยวหาเพื่อนแป๊บเดียวแต่วันนั้นทองเทพกลับเปลี่ยนใจ อยู่ยาวถึงอาหารมื้อเย็น

แน่นอนว่าทุกคนต้อนรับเขาอย่างดีเพราะปกติเขาก็มาเที่ยวที่นี่บ่อยๆ เหมือนเป็นบ้านหลังที่สองเพราะชื่นชอบในบรรยากาศของธีระธารรีสอร์ต

เพียงแต่ดูเหมือนวันนี้ทินกรจะไม่ค่อยอยากต้อนรับเท่าไรนัก...

“น้องศา เอ้านี่ครับ พี่เทพตักให้”

ทองเทพเอื้อมหยิบถ้วยแบ่งของรวิศามาตักต้มยำปลาแล้วส่งกลับให้หญิงสาวอย่างเอาอกเอาใจ

“ขอบคุณค่ะ”

รวิศารับมาอย่างเกรงใจ ทองเทพยังทำท่าจะตักอย่างอื่นให้หญิงสาวอีก

“อุ๊ย...ไม่ต้องหรอกค่ะพี่เทพ ให้ศาตักเองดีกว่าค่ะ ขอบคุณพี่เทพมากนะคะ”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ พี่ยินดีและเต็มใจให้บริการเสมอ”

ทองเทพขยิบตาให้อย่างที่คิดว่าดูดีที่สุด ทินกรเห็นและอยากสอดเท้าเข้าไปเตะใต้โต๊ะซะจริง

“ศาไม่ใช่แขกที่ไหน ให้มันกินตามสบายนั่นแหละดีแล้ว”

ทินกรบอกเสียงขุ่น รวิศาพยักหน้าเห็นด้วย

แต่ทองเทพกลับนึกสนุกที่ได้แกล้งเพื่อน ยังคงเอาอกเอาใจรวิศาราวกับว่าเขาเป็นเจ้าของร้านและเจ้าของบ้านเสียเอง

“ผู้หญิงเขาไม่กินเยอะ แกนี่ไม่รู้มารยาทสังคมเลยนะ”

ทินกรหาเรื่องดุได้อีก รวิศาที่กำลังตักอาหารใส่ปากอย่างเอร็ดอร่อยแทบจะสำลักกลางทาง

ก็เธอดันเจริญอาหารผิดกับผู้หญิงเอวบางร่างน้อยทั่วไปนี่นา...

ทองเทพยิ้มใจดีให้รวิศา

“ไอ้ทินนี่ใช้ไม่ได้จริงๆ แกต่างหากที่ไร้มารยาท คนเขากำลังกินอร่อยๆ มาพูดขัดคอแบบนี้มันใช้ได้หรือวะ”

“ฉันก็...พูดไปงั้นเอง ถ้าศาหิวก็กินต่อเถอะ”

ทินกรบอกปัดๆ

หญิงสาวคนเดียวบนโต๊ะนั้นเลยค่อยยกน้ำขึ้นจิบแทน รู้สึกฝืดคอพิกล

ทองเทพรู้สึกว่าอาหารมื้อนั้นเหมือนรสชาติอร่อยกว่าทุกวัน อาจเพราะมีทินกรทำหูตาขวางเป็นของแกล้ม...

ได้เห็นเพื่อนรักมีอาการที่ไม่เคยเป็นมันก็เป็นเรื่องสนุกพิลึก

แต่ทินกรนี่สิ กว่าทองเทพจะลากลับเขาก็หางตากระตุกไปหลายที

“ไอ้เทพมันเป็นคนเจ้าชู้นะ มันพูดจาอะไรก็อย่าไปถือสาหรือเก็บเอามาคิดจริงจังล่ะ”

ทินกรบอกตรงๆ ระหว่างทางที่เดินมาส่งรวิศากลับที่พัก

หญิงสาวเงยหน้ามอง

“เจ้าชู้เหมือนพี่ทินน่ะหรือคะ”

“ก็คล้ายๆ กัน...เฮ้ย! ไม่ใช่! พี่ไม่ได้เจ้าชู้ ทำไมวกมาเป็นพี่ได้ล่ะ”

“ไม่ใช่หรอกหรือค่ะ”

“นั่นมันเมื่อก่อน เดี๋ยวนี้ไม่แล้ว”

ทินกรเถียงกลับเสียงอ่อย

“เชื่อได้หรือคะ พี่ทินน่ะเจ้าเสน่ห์มีแฟนเยอะแยะมาแต่ไหนแต่ไร จู่ ๆ จะบอกว่าเลิกเจ้าชู้ง่ายๆ อย่างนี้น่ะหรือ”

“แล้วต้องให้ทำยังไงศาถึงจะเชื่อ”

ทินกรถามกลับจริงจัง รวิศานิ่ง...เอะใจ

“อ่า...ไม่เกี่ยวกับศานี่คะ”

“แน่ใจนะว่าไม่เกี่ยว”

ทินกรไม่ยอมแพ้ รวิศารู้สึกหนาวร้อนแปลกๆ อีกแล้ว โชคดีที่เดินกลับถึงที่พักพอดี

“ส่งแค่นี้ล่ะค่ะพี่ทิน ขอบคุณมากนะคะที่เดินมาเป็นเพื่อน ที่จริงใกล้แค่นี้เอง ไฟก็สว่างโร่ ไม่เห็นต้องลำบาก”

“ก็ไม่ได้ลำบาก แค่อยากทำ อยากเดินมาส่ง”

ทินกรยังไม่ยอมแพ้ และไม่ยอมกลับ

“พี่ทินยังไม่ง่วงเลย แล้วนี่ก็หัวค่ำเอง นั่งคุยกับพี่ก่อนไม่ได้หรือ”

ไม่รอให้อนุญาต ทินกรก้าวยาวๆ ขึ้นไปนั่งตรงชุดเก้าอี้ไม้บนชานเรือน ท่าทางสบายอกสบายใจจนน่าหมั่นไส้

“คุยอะไรล่ะคะ ศาไม่มีอะไรจะคุยกับพี่ทินหรอกนะคะ”

“ทำไมพูดจาใจร้ายอย่างนั้นเนี่ย”

ทินกรแกล้งโอด

“ก็คุยกันตามประสาพี่ๆ น้องๆ พี่ไม่ได้เจอศามาตั้งไม่รู้กี่ปีแล้ว มีเรื่องตั้งมากมายที่พี่อยากรู้”

รวิศาหย่อนตัวนั่งลงตรงข้ามเขาก่อนถามออกไปตรงๆ

“แต่พี่ทินไม่เคยสนใจอยากรู้เรื่องของศาเลยนี่คะ”

ทินกรหัวเราะกลบเกลื่อน

ก็รวิศาพูดถูกนี่นา เมื่อก่อนเขาเคยสนใจใคร่รู้เสียที่ไหน...

แต่ไม่ใช่ตอนนี้แล้ว...

“ศาน้อยใจหรือ พี่ขอโทษนะ...”

“เปล่าค่ะ ศาไม่ได้น้อยใจ”

หญิงสาวรีบปฏิเสธ

“ศาแค่...ไม่เข้าใจ...พี่ทินอยากรู้อยากคุยอะไรก็ถามมาเลยดีกว่าค่ะ”

รวิศาตัดสินใจเข้าเรื่องเพราะคิดว่าจะได้คุยจบไวๆ ได้แยกย้ายกันไปเข้านอนสักที

“ดอกไม้ตรงนี้หอมดีนะ ที่เรือนพี่ไม่เห็นมีกลิ่นอย่างนี้เลย”

ทินกรสูดหายใจลึก

รวิศายังมองอย่างไม่ค่อยไว้ใจอยู่ดี...ก็ไหนว่ามีเรื่องอยากคุย

“ทำไมเรือนพี่ทินจะไม่มี ถ้าชอบก็ให้เขาไปปลูกสิ”

“ไม่เอาล่ะ พี่กลัว...”

“กลัวอะไร”

รวิศาโพล่งถามทันที ทินกรชะโงกตัวเข้ามา สายตามองซ้ายมองขวาอย่างหวาดระแวงก่อนกระซิบ

“ไม่รู้หรือ ดอกแก้ว ดอกราตรี ก็มาพร้อมกับผี... เวลากลิ่นหอมอ่อนๆ ลอยมาอย่างนี้ทีไร...”

“พี่ทิน!”

รวิศาเอ็ดทันที

“ศาไม่ใช่เด็กนะ มาหลอกอะไรเรื่องไร้สาระอย่างนี้”

“อ้าว...ไม่กลัวเหรอ ว้า...”

“พี่ทินเห็นศาเป็นเด็กตลอดเวลาสินะคะ”

รวิศาพูดปึ่งๆ

ทั้งถ้อยคำ สุ้มเสียง เขามักทำเหมือนเธอเป็นเด็กกะโปโลที่เคยกระโดดน้ำเล่นด้วยกันเมื่อหลายปีก่อน

“พี่ทำให้ศาคิดอย่างนั้นหรือ พี่ขอโทษนะจ๊ะถ้าทำให้ศาไม่พอใจ...แต่เชื่อพี่เถอะ พี่ไม่ได้เห็นศาเป็นเด็กตลอดเวลาหรอก ศาเป็นสาวสวยออกอย่างนี้ พี่ทินไม่เห็นเป็นเด็กไปได้หรอก”

ทินกรพูดนิ่งๆ ไม่ได้มีท่าทีแทะโลมอย่างเคยเป็น

“ทำงานที่นี่เป็นยังไงบ้าง ชอบมั้ย สนุกมั้ย”

รวิศาตั้งตัวแทบไม่ทันที่จู่ๆ เขาก็เปลี่ยนเรื่อง

“เอ่อ...สนุกค่ะ”

“แน่ใจนะ มีอะไรก็บอกพี่ตรงๆ ได้ ไม่ต้องเกรงใจ พี่ไม่อยากให้ศากดดันเกินไป อยากให้ทำงานสบายๆ มากกว่า”

ทินกรพูดตามจริง

“เป็นปรัชญาการทำงานของพี่เลยเชียวล่ะ ทำงานให้สนุกและรู้สึกสบายๆ น่ะ พี่ไม่ชอบความกดดัน”

“แต่สำหรับมือใหม่อย่างศา รู้สึกกดดันนิดๆ ก็ทำให้กระตือรือร้นดีนะคะ”

รวิศาตอบยิ้มๆ

ทินกรชวนคุยต่อแต่เรื่องงาน และรวิศาก็สบายใจที่มันเป็นอย่างนั้น จนสมควรแก่เวลาชายหนุ่มจึงขอตัวกลับเรือนพักของตัวเอง

“ปิดประตูลงกลอนให้ดีนะ พี่รับรองความปลอดภัยในธีระธารรีสอร์ตก็จริง แต่เป็นผู้หญิงก็ไม่ควรประมาทนะจำไว้”

“ค่ะ ศาระวังตัวเสมอแหละ”

“ดีมาก โดยเฉพาะเวลาอยู่กับพี่ทินยิ่งต้องระวังตัวรู้มั้ย”

ทินกรเอ่ยถึงตัวเองหน้าตาเฉย รวิศามองงงๆ ชายหนุ่มจึงหัวเราะกลบเกลื่อน

“ล้อเล่นน่ะ เข้าไปพักได้แล้ว พรุ่งนี้เจอกัน”

“ราตรีสวัสดิ์ค่ะ”

รวิศาส่งยิ้มใสซื่อให้ก่อนผลุบหายเข้าไปในเรือนพักของตัวเอง

ทินกรมองประตูที่ปิดลงกลอนจากด้านในเรียบร้อยแล้ว และอมยิ้มน้อยๆ ดูท่าทางรวิศาจะเป็นคนเชื่อคนง่าย...ง่ายจนทินกรนึกเป็นห่วงและอยากดูแล ถ้ายัยเป็ดดำจะยอมเชื่อใจให้ผู้ชายอย่างเขาเป็นผู้ดูแลล่ะก็นะ
####

มีจำหน่ายในรูปแบบอีบุ๊คส์แล้วค่าา
โหลดได้แล้ววันนี้  Link: http://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiNjczODExIjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NToiOTk3ODUiO30