Ror world literature

นักเขียนนิยายนามว่าคุกกี้คามุอิต้องตื่นลืมตาตื่นมาพบกับวันใหม่ที่เข้ามาเปลี่ยนอะไรต่างไปจากเมื่อวาน เหมือนฟ้าจะจงใจกลั่นแกล้งชายหนุ่มคนนี้ที่เขาไม่รู้อีโหน่อีเหน่อะไรกับโลกภายนอกที่กำลังหมุนเวียนดำเนินไปเรื่อยๆ โลกมันหมุนใช้เวลา 24 ชั่วโมง แต่ความเปลี่ยนแปลงของโลกในตอนนี้มันเร็วกว่านั้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยให้เป่า แหม้ ! มาใช้สำนวนเป่าปี่เป่าขลุ่ย

ที่ห้องนอนของนักเขียนหนุ่มคนนี้มันคือห้องของเขาที่ดูเหมือนปกติ ทุกอย่างเหมือนเดิม เขาลืมตาได้แล้วสักพัก ก่อนจะขยับเขยื้อนหลังที่ราบกับเตียงนอนให้ลุกขึ้นเป็นตั้งตรงเก้าสิบองศา หลังขนานกับกำแพง คุกกี้เอามือซ้ายเกาหลังที่มีเสื้อนอน เกาตรงจุดที่คัน แล้วจากนั้นก็เป็นอันยกแขนทั้งสองข้างขึ้นร้องหาวบิดขี้เกียจ แต่รู้หรือไม่ ความรู้สมัยใหม่จะบอกผู้คนว่าคนที่ตื่นนอนใหม่ๆต้องไม่ทำอะไแบบนี้ร อย่างทำแบบคุกกี้ การบิดขี้เกียจหลังตื่นนอนมันไม่ดีจริง คุกกี้จงปรับตัวเสียใหม่นะ

คุกกี้ทำภารกิจตอนเช้าเรียบร้อย งานอดิเรกของเขาคืองานเขียนที่ไม่มีค่า ไม่ดัง ไม่ได้เรื่อง ไม่รู้เรื่อง ไม่เห็นมันจะมีอะไรดีสักอย่าง(นี่ก็ว่ามันเกินไปแล้วนะเฮ่เฮ่) ที่บนหัวเตียง ต้นกระบองเพชรต้นหนึ่งเป็นต้นกลมๆตัวขนาดเล็กเท่าฝ่ามือที่ตั้งอยู่ในกระถางอิฐสีส้มยังยืนต้นเด่นสง่า มันไม่ต้องการน้ำบ่อยๆเพราะเป็นพืชที่เก็บสะสมน้ำไว้ในตัวได้ เจ้าคุกกี้มองมันอย่างยิ้ม เมื่อสมองตอนนี้กำลังคิดจะทำอะไรในเช้าวันใหม่ ออ ต้องการรับน้ำดื่ม มันทำให้เขาตื่นตัว เขาจึงเดินไปยังตู้เย็น เปิดเอาขวดน้ำเปล่า ยกขึ้นและดื่ม คงจะหมดขวดนะนั่น ที่เหลือเป็นขวดเปล่าเขาก็ไม่ได้เอาไปทิ้งเนื่องจากในบ้านมีเครื่องกรองน้ำประปาให้ใช้อุปโภค สมองตอนนี้นึกอะไรออกแล้ว เขาต้องไปตรวจสอบงานเขียนที่ใช้คอมพิวเตอร์ช่วยทำงาน งานถูกเก็บไว้ในที่เก็บข้อมูลขนาดเล็ก มันไม่ได้หายไป

จะว่าไปแฟลสไดรฟ์สมัยนี้บางอันเป็นแผ่นราบเรียบแต่สามารถเก็บข้อมูลได้ถึงแปดกิ๊กกะไบท์เท่าอันที่มีรูปร่างปกติ ไอ้ความจุที่ได้ขนาดนั้นจึงบรรจุไฟล์เอกสารได้ขนาดเก็บการพิพม์นิยายได้

เสียงกริ่งโทรศัพท์ที่โต๊ะดัง เขาถือและกดรับ

ปลายทางนั้นส่งเสียงทักมาแบบเสียงแสดงตลก"ฮัลโหลว ! คุกกี้ใช่ม้าย ?"

คุกกี้ตอบกลับไปว่าใช่ และคุกกี้สงสัยว่าทำไมต้องมีการส่งเสียงตลกแปลกๆ

"ออเหรอ เผอิญฉานนึกว่าม่ายช่ายคุกกี้ อ๊ะ ล้อเล่นๆ "เสียงปลายทางนั้นกลับมาราบเรียบปกติ "วันนี้น่ะ เธอจะส่งไฟล์งานให้สำนักของพวกเรา งานล่าสุดน่าจะเขียนหรือพิมพ์เสร็จแล้วสินะ " ทางนั้นหยุดเว้นระยะไว้ห้าวินาที สูดหายใจเข้าเหมือนจะเต็มปอด " หมอดูทักว่าคุกกี้มีเคราะห์"


"หืม? ผมทำไมนะ มีเคราะห์?"นักเขียนหนุ่มอิสระสลับมือถือมาที่หูอีกข้าง อยากถามผู้ที่เป็นหนึ่งในกองบรรณาธิการนั้นออกไป

"เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอก เอาเป็นว่าวันนี้นำงานมาส่งให้ทางเราตรวจเช็ค ดีไม่ดีทางเราจะเห็นว่าโหลยโท่ยและผลักผลงานคืนให้เธอก็ได้จริงมะ" หนึ่งในบรรณาธิการทั้งขอทั้งให้ความคิดเห็นไว้ล่วงหน้า จนคนทางนี้แทบจะไม่อยากพูดคุยต่อ

"ครับๆ อะผมจะเตรียมตัว ขอบคุณที่โทรตามนะครับ" คุกกี้กดวางสาย เขาเตรียมข้าวของในห้องของเขาใหเรียบร้อยแล้ว


.....ณ ที่สำนักพิมพ์.....

คุกกี้นั่งอยู่ในห้องหนึ่ง ซึ่งน่าจะเป็นห้องของผู้ช่วยบรรณาธิการ ขณะที่ข้อมูลของผลงานถูกส่งต่อไปเรื่อยๆ ผู้ช่วยท่านนี้อยากคุยขึ้นมา "คุกกี้ พวกเรารู้จักคุณดี ในฐานะนักเขียนกระจอกงอกง่อยคนหนึ่งที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวเป็นจุดเด่นและจุดที่นำขาย โพรเจคท์ชิ้นนี้ ร.เรือ ทางเรายอมรับว่าบางครั้งไอเดียมันจะออกมาให้พวกเราสนใจงานของเธอนะ "

คุกกี้ที่นั่งหลังพิงพนักเก้าอี้ไม้ราคาปานกลางส่งสีหน้ายิ้มน้อยๆที่มุมริมฝีปาก "ก็ ผมมักจะทำงานออกมาให้แตกต่างไปจากผู้อื่น โดยจริงๆตัวผมเป็นคนสติสมาธิไม่มีมาก ทำงานด้านนี้มีผิดมีลบแก้ เหมาะกับการทำด้วยคอมพิวเตอร์มากกว่าจะทำการเขียนใส่เอกสารสักแผ่นกระดาษ แต่ยังไงมองโดยรวมผมไม่ใช่คนสื่อสารที่ดี ไม่ได้รับแรงสนับสนุนให้เป็นคนเขียนนิยายเลย ผมมักจะทำงานออกมาให้แตกต่างจนเป็นจุดหนึ่งที่เขายอมรับในตัวผมและในตัวงานน่ะครับ"

ผู้ช่วยบรรณาธิการที่นั่งมองคุกกี้ รับฟังแล้วรู้สึกว่านักเขียนคนนี้ยังมีอะไรที่เด่นได้มากกว่าการสร้างตัวอักษรในโลกหนังสือ"เธอจะดีใจมั้ย ว่าทางเราจะสร้างงานเธอเป็นหนังสือ"

นี่คือความสำเร็จของนักเขียน คุกกี้ที่ยังไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน เขาขยับปากยิ้มกว้างๆ นี่หรือเปล่าที่หมอดูเรียกว่าเคราะห์ แต่มันเป็นเคราะห์ดีนั่นเอง "จริงเหรอครับ?"

"อือ เธอได้รับการยอมรับของเราแล้ว"ผู้ช่วยบรรณาธิการยืนยันอีกครั้ง

ได้รับการยืนยันอีกครั้ง คุกกี้ลุกจากที่นั่ง เต้นท่าแท็ปได้โดยที่ไม่เคยทำเป็น

ประตูเปิดผาง โดยสาวใหญ่ผู้อำนวยการสำนักพิมพ์มองคุกกี้เต้นแท็ปจนสายตาเหมือนจะเป็นคำถามสงสัย"เอ๊ะ อะไรคะเนี่ย" แต่คำถามนั้นเหมือนเป็นแค่สายลมที่ไม่มีใครเห็นได้ คุกกี้มันยังเต้นแท็ปส่งเสียงดีใจไปมาอยู่


..........

.......

เมื่อเวลาเย็น ในห้องนอนของนักเขียน

คุกกี้ที่เล่นโทรศัพท์มือถือบนเตียง ท่องเว็บในมือถือไปพลางๆ มีสัญญาณเตือนเรื่องการแชตโปรแกรมไลน์

"เฮ้ย นี่มันไลน์มาจากใครวะเนี่ย"ดูท่าทางคุกกี้ไม่รู้จักคนนี้เหมือนมีคนได้ไลน์เขาไปด้วยการทราบเบอร์โทรศัพท์หรือไอดีทางใดสักอย่าง

ทางแชตนั้นทิ้งข้อความไว้ว่า 'สวัสดี ข้าคือพระเจ้า อีกสักพักข้าจะใช้วีดีโอคอลไปหา'

พระเจ้า? พระเจ้ามีอยู่จริงในโลกเหรอ แล้วคนที่บอกว่าเป็นพระเจ้าเป็นคนแบบไหน มาเหนือธรรมชาตินี่คุกกี้คำนึงถึงหมอดูที่บอกว่ามีเคราะห์

คุกกี้ที่คว่ำตัวกับเตียงและเล่นมือถือได้หันขวับไปดูทางด้านหลัง ยังเห็นผนังปูนว่างๆ หันไปที่ม่านเปิด กระจกหน้าต่างมีภาพวิวและท้องฟ้ายามพระอาทิตย์อัสดง

มือถือส่งสัญญาณการติดต่อมาจากบุคคลปริศนา หน้าที่หันไปของคุกกี้กลับมาทางมือถือ เขากดตอบรับ

บุคคลในวีดีโอคอลเป็นชายชราหนวดเคราสีขาว ไว้ผมสีขาวยาวถึงไหล่ กับภาพทิวทัศน์ที่เหมือนไม่เคยพบเคยเห็นในโลกกว้างใบนี้ แกกล่าวอย่างนุ่มลึก "สวัสดี อย่าเพิ่งกดปิด ข้าเป็นบุคคลพิเศษที่จะมาเจรจางานของเจ้า เจ้าเขียนเรื่องใหม่ใช่มั้ย"

ทำไมตาแก่ผู้นี้ถึงรู้เรื่องของเขา คุกกี้สงสัยยิ่งขึ้นว่าแกจะเป็นพระเจ้าของจริง คุกกี้พยายามฝืนที่จะอ้าปากพูดคุย"ขะ ครับ ชื่อเรื่อง ร.เรือ "

"แล้วเรื่องมันเป็นยังไง"ตาแก่คนนั้นได้ถามอีก สายตาเหมือนจะดุหน่อยๆ ถ้าเกิดว่านี่เป็นการจับผิดเรื่องโกหกจากนักเขียนได้ ก็จะลงโทษใส่ตัวนักเขียนได้เลยสินะ

"อะ อะ คึคึคือ..."

คุกกี้ไม่ทันได้เปล่งวาจาก็โดนตาแก่ที่อ้างว่าเป็นเทพเจ้าพูดแทรก "เออๆ ไม่ต้องพูดออกมา ข้ารู้ เพราะข้าเป็นเทพเจ้า เรื่องงานใหม่เป็นเอกลักษณ์ที่เกี่ยวกับอักษรตัวหนึ่งในภาษาของประเทศไทยสินะ แล้วเป็นงานที่ท้าทายเจ้าให้เจ้าคิดและเขียนจนเป็นที่ร่ำลือว่า......ไม่......"ที่ตาแก่คนนี้ทิ้งระยะห่างให้คิด แล้วมันจะออกมายังไง "เจ้าคิดว่าไม่ธรรมดามันได้ใจเจ้าไปนะ เขาร่ำลือว่า......ไม่ปกติ ฮ่า ฮ่า ฮ่า เออ ข้าแซวเจ้า พระเจ้าก็เหงาๆอยากโทรมาหาเจ้า เจ้าบอกว่าเนื้อหาเรื่องร.เรือ อักษรนี้เป็นโชค อักษรนี้เข้ามาสู่โลกยุคใหม่ แฟชัน หรือ ความเชื่ออักษร ได้หมดสินะ ถ้างั้นข้าขอถามเจ้าหน่อย เจ้ามีชื่อจริงว่าอะไร"

"ชื่อผม ระระราเชนครับ "

ขออภัยท่านผู้อ่าน เรื่องนิยายจะให้นามสมมติที่ใกล้เคียงกับชื่อจริงของคุกกี้ไปแทนนะ

เจ้าตาแก่ในวีดีโอคอลคิ้วขมวดเล็กน้อย "อะ นั่นเป็นร.เรือ เป็นไปตามกฏสมัยใหม่ ทำไมเจ้ามีชื่อเล่นว่ากี้ เจ้าผิดกฏแล้ว ฮ่า ฮ่า"

"เฮ้ย ท่านรู้เรื่องผมได้ขนาดนี้ เอ่อ ท่านบอกหวยให้ผมผมจะแบ่งรางวัลให้เลย"

"เรื่องนั้นข้าไม่เกี่ยวว้อย"ตาแก่สวนกลับมา

อะโด่ อย่างนี้พระเจ้าก็ไม่พ้นคนแอบจิตที่จะทำเป็นรู้เรื่องใครสักคนนี่นา

แต่ตาแก่ก็กระแอมใส่มือ "แฮ่ม ข้าสาบานว่าข้าไม่ใช่คนแอบจิต เจ้าน่ะคิดอย่างนั้นมันบาปต่อพระเจ้า "ตาแก่ยังสามารถบอกอะไรเหนือธรรมชาติได้อีกแน่ะ "แม่เจ้าชื่อจริงเป็นร.เรือ ส่วนพ่อกับพี่ชายเจ้าทำผิดกฏ ไม่เข้ากับยุค"

"โอ ท่าน ถ้างั้นราเชนสมัยชื่อบอซซ์ก็ผิดกฏ"คุกกี้กล่าวถึงเรื่องสมัยเก่าๆ

"ถ้าเจ้ามีการบอกในวงเล็บ ราเชน(บอซซ์) ข้าจะเปลี่ยนคำในวงเล็บให้ว่า ราเชน(บ้า)นี่ไง เป็นไงล่ะ"

ดูท่าทางคำว่าบอซซ์ไม่แย่ ก็จะมาให้ใช้คำว่า บ้า มันไม่เป็นสิริมงคลต่อชีวิตเลย

เจ้าตาแก่ได้ถามขึ้น"เออ ข้าจะให้เจ้าคิดชื่อของเจ้า ให้เป็นยุคใหม่ๆ ถ้าเจ้าเป็นยุค ร.เรือ เจ้าบอกข้ามา"

"ทั้งชื่อเล่นและการใช้นามปากกาคุกกี้คามุอิต้องเปลี่ยนเหรอครับ?"

"เจ้ามีชื่อกี้ เจ้าต้องใช้คุกกี้คามุอิเป็นความเป็นบอกตัวบุคคล ไม่ว่าจะในการสมัครสมาชิกของเว็บทั่วไป แต่เวลาเจ้าสร้างสรรค์ผลงาน ปากกาของเจ้าต้องเป็นชื่อด้วย ร.เรือ"ตาแก่ตอบ "เจ้าเข้าใจมั้ย"

คุกกี้คิดว่าสิ่งที่ฟังจากท่านตาแก่ที่อ้างว่าเป็นบุคคลพิเศษดังเช่นพระเจ้า เป็นเรื่องที่เข้าใจแล้ว "ผมจะใช้ชื่อ รูน"

"อืม ดีเจ้ามีฉายาให้คำว่ารูนเป็นยังไงก็ตามใจเจ้า เจ้าได้เข้าสู่โลกนี้ โลกร.เรือ โลกแห่งอักษรตัวหนึ่ง แต่เจ้ากระดกลิ้นไม่เป็นเจ้าก็ทำผิดกฏนะเว้ย"

"เอ๊า อะไรกัน ก็ผมไม่เคยกระดกลิ้นเป็นหนิ ผมพูด ร.เรือ หรือทางสากลอังกฤษอย่าง R ซึ่งฝรั่งเศสก็เหมือนทำเสียงลำคอถากเสลด ไม่รู้ว่าพวกนั้นมีอะไรในคอเนี่ย"

"เออๆ โอเค ข้าจะไปแล้ว หวังว่าเจ้าจะมีความสุขในชีวิตนักเขียนนิยายงี่เง่า อืม ข้าคงไม่มีอะไรทิ้งท้ายไว้ อ่า ราตรีสวัสดิ์" ตาแก่ทิ้งคำสุดท้ายและสิ่งที่ปรากฏว่ามันเหนือธรรมชาติเกินไป คือ การที่ร่างนั้นเลือนหายไป วีดีโอคอลหยุดจบลง

"เอ๊อะ ,,,,,,,,"

เวลาหนึ่งทุ่ม คุกกี้รุดจากเตียงเหมือนมีหน้าที่ที่ใดสักที่ต้องไป เขาไปที่หน้าต่าง เปิดออก มองผ่านไปที่ฟ้ามืดบนนั้น เงาเลือนลางที่เป็นภาพเจ้าตาแก่พระเจ้าองค์นั้นบนฟ้าสีดำหัวเราะไม่มีเสียง แล้วก็เลือนลางอีกจนหายไป

จะมีใครได้เห็นบ้างนะ

และแล้วคุกกี้ก็ไปที่โต๊ะ เปิดคอมพิวเตอร์ เขาก็กลับเข้าสู่อารมณ์ภาวะระดับปกติเหมือนตัวเขาไม่ได้พบอะไรเหนือธรรมชาติที่ทำให้ร้องตะโกนโวยวายส่งเสียงดัง

เขากำลังเขียนนิยายต่อไป

==================