เขาเรียกพวกผมว่าปาร์ตี้มอนสเตอร์สุดกาก...ผมก็ไม่ได้เถียงนี่!

ตอนที่ 3

ผมมีดราม่าเล็กๆระหว่างออกล่า

พวกเราซุ่มอยู่ในพุ่มไม้ เฝ้ามองลูกหมาป่าบาดเจ็บมีแผลเหวอะหวะที่ขาหลังนอนร้องงี๊ดๆอยู่ตรงหน้าด้วยแววตาเหมือนพวกอสุรกายผู้หิวโหย เหนือร่างของหมาป่าตัวนั้นมีข้อความลอยคว้างตามตัวมันไปทุกที่ราวกับผีตามจองเวร มันเขียนเอาไว้ว่า หมาป่า ระดับ 3

อ๋อเหรอ…ไม่บอกนี่นึกว่าปูน้ำจืด

“เล่นมันเลยเถอะ” ไข่มังกรเดรคกระซิบกระซาบ “มันระดับแค่สามเอง”

“แต่พวกเราระดับแค่หนึ่งเองนะ” ก้อนหินจิลเตือน

“กลัวอะไร เรารวมกันก็ระดับตั้งห้าแล้ว งานนี้หมูๆ” ไข่มังกรเดรคพูดด้วยเสียงมั่นใจ

“นายต้องพูดว่างานนี้หมาๆสิถึงจะถูก” ลูกแก้วฟรานแย้งเสียงเครียด “เจ้านั่นมันหมาป่าชัดๆ”

“พวกเราระดับแค่หนึ่ง ต่ำกว่ามันตั้งสองระดับ ไม่มีใครยืนยันได้เลยว่าระดับที่แตกต่างจะทำให้เราเสียเปรียบขนาดไหน” กะโหลกเซนยังคงมองไปยังว่าที่อาหารมื้อแรกอย่างไม่วางตา ผมบอกไม่ได้ว่าหมอนี่กำลังวางแผนหรือแค่หิวจนไม่อาจละสายตาได้

ก่อนหน้านี้ ระหว่างที่เรากำลังมองหาอาหาร พวกผมเจอเข้ากับมอนสเตอร์มากมายระหว่างทาง แต่ก็สามารถหลบรอดการรับรู้ของพวกมันมาได้เพราะการระวังภัยขั้นสูงสุดที่พวกเราใช้ ผมพบว่ายิ่งพวกมอนสเตอร์ดูแข็งแกร่งมากเท่าไร ระดับของพวกมันก็จะยิ่งมากตามไปด้วย นั่นช่วยยืนยันได้เป็นอย่างดีว่า ระดับมีผลกับความแข็งแกร่ง

อีกทั้งการเดินไปเจอเข้ากับพุ้มไม้เตี้ยๆที่มีผลไม้สีแดงสดผลกลมเด๊ะๆน่ากินทำให้พวกเรารู้ว่า พวกเราไม่ใช่สัตว์กินพืชและผลไม้อย่างแน่นอน ผมแทบอ้วกเมื่อพยายามย่อยมันผลหนึ่งในตัว ก้อนหินจิลถึงกับร้องไห้ที่พบว่าของตนเองไม่สามารถกินของโปรดของตัวเองได้อีกต่อไป เพราะรสชาติของพวกมันในตอนนี้เหมือนรสเหงื่อเปียกของคนงานตัดไม้

“แต่อาการบาดเจ็บทำให้มันอ่อนแอ” ผมบอกกะโหลกเซน “จังหวะแบบนี้หาไม่ได้ง่ายๆอีกแล้วนะ”

“พูดได้ถูก!” ไข่มังกรเดรคร้องลั่นออกมา “จะรออะไรกันอีกล่ะ ไปหม่ำเนื้อมันเลยเถอะ!” ว่าแล้วเขาก็โผล่พรวดออกจากพุ่มไม้พุ่งตรงเข้าใส่ศัตรูโดยไม่สนเสียงห้ามปรามของพวกเราเลยแม้แต่น้อย

นี่แหละ สาเหตุหลักๆที่ทำให้ผมเป็นโรคปวดหัวเรื้อรัง

“เดรด ระวัง!” ก้อนหินจิลกระโดดตามออกไปติดๆ พวกผมไม่มีทางเลือกจึงต้องตามพวกเขาออกไปด้วย

“ล้อมมันไว้! ใช้จำนวนที่มากกว่าทำให้เราได้เปรียบ!” กะโหลกเซนตะโกนบอก ก่อนที่เขาจะพยายามกระโดดอ้อมหลังไป ผมไปทางด้านซ้าย ก้อนหินจิลกระโดดไปด้านขวา ลูกแก้วฟรานอยู่วงนอกแล้วคอยร้องตะโกนเชียร์ว่า “ฟรานสู้ๆ ฟรานสู้ตาย…ไม่สิ ฟรานสู้แต่ไม่ตาย!”

ส่วนไข่มังกรเดรคก็พุ่งเข้าชนซึ่งๆหน้าตามนิสัยของเขา

“ยอมเป็นเนื้อนุ่มๆให้พวกฉันซะดีๆ อย่าขัดขืนถ้าไม่อยากเจ็บตัว!” ไข่มังกรเดรคตะโกนอัดหน้าของลูกหมาป่าบาดเจ็บอย่างดุดัน มันร้องหงิงๆและตัวสั่นเทาไปด้วยความหวาดกลัว

“แสดงว่าถ้าเขาไม่ขัดขืนนายจะไม่ทำร้ายเขาใช่ไหม” ก้อนหินจิลถาม ไข่มังกรเดรคเงียบกริบ

“เอาเป็นว่าแกจงมาเป็นอาหารของพวกเราซะ!” ไข่มังกรเดรคหัวเราะอย่างชั่วร้าย

“เตรียมโจมตี พอฉันให้สัญญาณก็จู่โจมพร้อมกันเลยนะ!” ผมรอจังหวะให้สัญญาณ

“ระวังด้วย เรายังไม่รู้ว่ามันพอมีแรงเหลือสวนกลับมาไหม” กะโหลกเซนร้องเตือน และในวินาทีที่ผมกำลังจะเอ่ยปากให้สัญญาณลุมประชาทัญฑ์นั้นเอง ลูกแก้วฟรานก็แหกปากขัดขึ้นมาว่า

“เดี๋ยวววววว!!!”

ทุกคนหยุดชะงัก ก่อนจะหันมองเขาเป็นตาเดียวด้วยความสับสนไม่เว้นแม้แต่เจ้าลูกหมาป่ากลางวงล้อม

“เป็นบ้าอะไรของแกอีกเนี่ย!” ไข่มังกรเดรคเริ่มหัวร้อนกรุ่น

“พวกนายไม่สังเกตเห็นเลยงั้นเหรอ” น้ำเสียงของฟรานฟังดูปวดร้าว

“เห็นอะไร” ผมเอ่ยปากถาม

“ก็แววตาของเจ้าหมาป่านั่นไง” พวกเราหันกลับไปมอง แล้วสายตาของเราก็ประสานเข้ากับดวงตาของเจ้าหมาป่าน้อย พริบตานั้นเอง ความรู้สึกอะไรบางอย่างที่หลั่งไหลเข้ามาในใจผมทำให้ผมรู้สึกใจหาย และแสบตาเหมือนจะร้องไห้

ความรู้สึกโหยหาครอบครัว ความรู้สึกของคนที่จะไม่มีวันได้กลับบ้านอีกแล้ว

“แววตาแบบนั้น…ความรู้สึกของลูกน้อยที่เฝ้ารอการกลับไปหาแม่ บ้าน และครอบครัว แววตาของคนที่มีบ้านให้กลับ พวกนายน่าจะเข้าใจดีไม่ใช่หรือไง!!!” ฟรานตะโกนออกมาสุดเสียงด้วยความเจ็บปวด ทุกคนนิ่งเงียบและจมลงสู่ความรู้สึกผิด

“การถูกพรากจากอ้อมกอดของครอบครัวช่างเจ็บปวด” ก้อนหินจิลพูดเสียงสั่น

“นายรักแม่ของนายใช่ไหม หมาน้อย” ลูกแล้วฟรานเอ่ยถามด้วยเสียงอ่อนโยนในขณะที่เพ่งมองเข้าไปในดวงตาของหมาป่าน้อย ดวงตาใสซื่อคู่นั้นมีน้ำตาไหลรินออกมาด้วยความหวาดกลัว มันหอนบรู๋วด้วยเสียงที่สะเทือนอารมณ์

นี่ผมกำลังทำบ้าอะไรอยู่! ผมกำลังจะพรากชีวิตน้อยๆไปจากอ้อมอกของแม่หมาป่าตัวหนึ่งเชียวนะ! ทำไมผมถึงชั่วช้าแบบนี้!!!

“ไม่นึกมาก่อนเลย” เดรคก้มหน้าลงอย่างสำนึกผิด ก่อนจะกระโดดเข้าไปหาเจ้าหมาน้อยด้วยท่าทีเป็นมิตร เขากับมันยืนจ้องหน้าด้วยบรรยากาศแห่งความเข้าใจกัน “กลับซะเถอะ…แม่นายกำลังรอการกลับไปของนายนะ”

“แบ๊ก! แบ๊ก!” เจ้าหมาป่าเห่าตอบกลับมา เดรคส่ายหน้า

“ไม่ต้องห่วงหรอก แค่นี้เราทนหิวได้ แต่แม่ของนายคงทนไม่ได้แน่ถ้าไม่มีนายอยู่ในอ้อมอก” ไข่มังกรเดรดกล่าวด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

“ฝากทักทายคุณแม่ด้วยนะ หมาป่าน้อย” ก้อนหินจิลร้องบอกอย่างใจดี

น้ำตาแห่งความซึ้งใจไหลออกมาจากตาเจ้าหมาป่าตัวน้อย ผมรู้สึกได้ ไข่มังกรเดรคผงกหัวให้ก่อนจะหันหลังแล้วเดินกลับมาโดยไม่มองกลับไป

“กลับกันเถอะพวกนาย เจ้าหมาน้อยต้องกลับ…แอ้ก!!!” ยังไม่ทันได้พูดจบดี หมาป่าบาดเจ็บตัวนั้นก็ตบเข้าที่ไข่มังกรเดรคจนเขาปลิวหายไปในป่าใหญ่ ท่ามกลางเสียงร้องโหยหวนของเขา

“โดนเล่นเข้าแล้ว! เดรคโดนเล่นเข้าให้แล้ว!!!” ผมแหกปากร้องลั่น ที่ผ่านมาทั้งหมด แกแค่เล่นละครหลอกพวกเราสินะ หนอยยยยย! เอาความเห็นใจของพวกเราคืนมาไอ้เจ้าหมาตัวแสบ!!!

เจ้าหมาป่าแยกเขี้ยวเหมือนกำลังแสยะยิ้ม มันคงอยากจะพูดว่า หลงกลฉันแล้วสิ ไอ้พวกปาร์ตี้มอนสเตอร์หน้าโง่!

“อ๊ากกกกกก เจ็บใจโว้ย!!!” ไข่มังกรเดรคกระโดดกลับเข้ามาร่วมวงด้วยท่าทีโกรธแค้นสุดขั้ว มีรอยร้าวปริแตกไปตามเปลือกไข่ซึ่งเกิดการการโจมตีเมื่อครู่ เสียงขบฟันดังสนั่นมาจากเขา “แกนะแก!!!”

“หมาป่าบางครั้งก็เจ้าเล่ห์มากๆ” ลูกแก้วฟรานพูดขึ้นอย่างไม่ทุกข์ร้อน “เจ้าหมาตัวนี้ฉลาดดีนะ”

“กระจายตัวล้อมมันไว้” กะโหลกเซนที่สติยังไม่ถูกความแค้นครอบงำสั่ง “ระวังด้วย การโจมตีของมันรุนแรงมาก อย่าพยายามจู่โจมตรงๆ เน้นไปที่การหลอกล่อมัน”

เป็นดั่งที่กะโหลกเซนบอก หลังจากที่พวกผมทำการรวมฝูงกัน ผมก็สามารถรับรู้ถึงตำแหน่งที่อยู่ ค่าพลังชีวิตและพลังพิเศษคงเหลือของแต่ละคนได้ด้วยความรู้สึก นั่นทำให้ผมรับรู้ว่า การโจมตีของเจ้าลูกหมาป่าตัวแสบพรากเอาพลังชีวิตของไข่มังกรเดรคให้หายไปถึงครึ่งหนึ่งเลยทีเดียว

“เดรค! จิล! พวกนายต้องสลับตำแหน่งกัน” ผมคิดจะให้จิลที่มีพลังป้องกันสูงกว่าทำหน้าที่รับการโจมตีแทนเดรคที่ยืนประชันหน้ากับมันและมีพลังชีวิตไม่พอให้รับการโจมตีมากกว่าหนึ่งครั้ง

“ไม่โว้ยยยย! ฉันจะต้องล้างแค้นมันให้ได้! อ๊ากกกกกก! มันแค้นนนนนนน!!!” ไข่มังกรเดรคที่เลือดขึ้นหน้ากระโดดเข้าใส่เจ้าลูกหมาป่าอย่างฟิวส์ขาด ศัตรูเงื้อฝ่าเท้าเตรียมตะปบ กะโหลกเซนเห็นท่าไม่ดีจึงพุ่งเข้าไปงับแผลเก่าตรงขาหลังของอีกฝ่าย ลูกหมาป่าร้องลั่นออกมาด้วยความเจ็บปวด นั่นจึงทำให้ผมเห็นช่องว่างสำคัญ

“ตอนนี้แหละ โจมตีเลย!” ผมร้องบอก ก้อนหินจิลกับไข่มังกรเดรคพุ่งชนอีกฝ่ายพร้อมกัน ส่งผลให้ใบหน้าที่โดนเพื่อนไข่หัวร้อนชน กับลำตัวที่โดนก้อนหินมีชีวิตกระแทกสะบัดไปตามแรงปะทะ

หมาป่าล้มลง กะโหลกเซนยังกัดค้างอยู่กับที่ไม่ยอมปล่อย จุดที่เขางับอยู่เป็นจุดอับที่ลูกหมาป่าไม่สามารถทำอะไรเขาได้ และมันก็บาดเจ็บเกินกว่าที่จะสลัดขาให้เขาหลุดออกไป กะโหลกเลือดเย็นผู้นั้นจึงสามารถทำความเสียหายได้อย่างต่อเนื่อง

เลือดจากบาดแผลไหลย้อมไปทั่วกะโหลก และนั่นยิ่งทำให้กะโหลกเซนที่เคี้ยวขาของอีกฝ่ายอยู่ดูน่าขนลุกขึ้นหลายเท่า…ก็เหมาะดีอยู่หรอก กะโหลกปีศาจกับเลือดเนี่ย

แล้วกะโหลกเซนก็ทำให้ผมได้ไอเดียในการสร้างความเสียหายแบบต่อเนื่องด้วยความสามารถส่วนตัว ทว่าจังหวะที่ผมเคลื่อนร่างเข้าใกล้นั้นเอง ลูกหมาป่าก็พยายามดันตัวลุกขึ้น แม้จะดูยากเย็น แต่มันก็กลับมายืนได้ในที่สุด มันขู่คำรามใส่พวกเราอย่างน่ากลัว

“ฟรานสู้ๆ ฟรานสู้แต่ไม่ตาย…”

“ไม่ช่วยก็อย่ากวนสมาธินะโว้ยยยย!!!” ไข่มังกรเดรดหันกลับไปตะโกนใส่ลูกแก้วฟรานที่ยืนเชียร์อยู่ข้างสนามอย่างหงุดหงิด

“ฉันก็ช่วยพวกนายอยู่นี่ไง” ลูกแก้วฟรานอ้าง “ฉันกำลังโจมตีมันด้วยความรักที่ส่งผ่านแววตา เพราะความรักจะทำให้คนๆนึงอ่อนระทวยได้เสมอ”

“แกน่ะอยู่เงียบๆไปเลย!” ผมกับไข่มังกรเดรคตะโกนขึ้นมาพร้อมกันอย่างเหลืออด

“ลอฟระวัง!” ก้อนหินจิลร้องบอก ก่อนจะกระโดดเข้าไปขวางหน้าลูกหมาป่าเอาไว้ เมื่อเห็นว่ามันทำท่าจะกระโจนใส่ผม แต่ก็ไม่ทัน หมาป่าพุ่งเข้าใส่ผมก่อนจะตะปบผมด้วยอุ้งเท้าอย่างจัง

ตับ!

ผมไม่ได้รู้สึกเจ็บเพราะร่างกายทำมาจากวุ้นเหลวๆ แต่ผมรู้สึกได้ว่าค่าพลังชีวิตของผมลดลงไปเกินครึ่ง

“เอาเท้าสกปรกออกไปจากเพื่อนวุ้นของฉันเลยนะโว้ย!” ไข่มังกรเดรคพุ่งชนขาหลังของศัตรูจนมันเสียหลักล้มลงไปอีกครั้ง ผมที่มีความหงุดหงิดเทพเจ้าเป็นทุนเดิม เพิ่มเติมคือความหงุดหงิดที่มีต่อมันและต่อลูกแก้วฟราน ผมรวมพละกำลังทั้งหมดแล้วกระโดดขึ้นไปแปะบนหน้าของมันก่อนจะค่อยๆย่อยสลายเบ้าตามันที่ถูกร่างของผมห่อหุ้มไว้อย่างเลือดเย็น

หึ หึ หึ หึ…

เจ้าหมาป่ากรีดร้องอย่างน่าสงสาร มันพยายามใช้ขาหน้าปัดผมออก แต่ผมเหนียวหนึบกว่าที่มันคิด คุณจะนึกภาพว่าผมเป็นหมากฝรั่งที่ติดหนึบอยู่บนหัวของคุณสมัยเด็กเพื่อให้เห็นภาพชัดขึ้นก็ได้นะ

จังหวะนั้นเองที่ท้องของศัตรูเปิดโล่ง ก้อนหินจิลและไข่มังกรเดรคกระโดดเข้าไปกระหน่ำพุ่งชนท้องของอีกฝ่ายเพื่อรีบปิดฉากให้เร็วที่สุด ไม่นานลูกหมาป่าที่น่าสงสารตัวนั้นก็แน่นิ่ง

พวกผมโห่ร้องลั่นป่าอย่างดีใจ ในที่สุดพวกเราก็ล้มศัตรูคู่แค้นตัวแรกลงได้แล้ว เสียงในหัวของพวกผมดังขึ้นมาว่า “ระดับเพิ่มขึ้นเป็นระดับสอง” แต่นั่นก็ไม่ทำให้ผมรู้สึกดีเท่ากับการรุมเหยียบไปบนซากศพไร้วิญญาณของศัตรู กะโหลกเซนถอนฟันออกจากขาของอีกฝ่ายก่อนจะกระโดดเอาร่างอันชุ่มเลือดเข้าไปเช็ดกับใบไม้ ไข่มังกรเดรคกระแทกตัวเองลงบนหน้าของอีกฝ่ายพลางหัวเราะใส่และก่นด่ามันไปหลายคำ…เอาเป็นว่าเราข้ามไปที่คนอื่นเลยดีกว่า ก่อนที่ทุกคนจะเรียกเราว่าแก๊งมอนกุ๊ยซะก่อน

ลูกแก้วฟรานกลิ้งเข้ามารวมตัวกับเพื่อนๆก่อนจะพูดอย่างเบิกบานใจว่า “เหนื่อยจังน้า…ถ้าไม่ได้ฉันช่วยก็คงล้มเจ้าตัวนี้ไม่ได้แน่ๆ ฮ่าๆๆ” แต่ไม่มีใครสนใจเขาเพราะเดี๋ยวจะเสียบรรยากาศซะเปล่าๆ ก้อนหินจิลมองซากศพของอีกฝ่ายด้วยแววตาสงสารก่อนจะเบือนหน้าหนี

แล้วเราก็ฉลองชัยชนะกันด้วยเนื้อหมาป่าสดๆ ผมพยายามย่อยขาหลังของมันโดยการเอาตัวไปหุ้มไว้ จากนั้นก็ดูดซึมสารอาหารที่ได้ ลูกแก้วฟรานกับไข่มังกรเดรคกินด้วยวิธีเดียวกันคือไปสัมผัสกับเนื้อบางส่วน แล้วเนื้อส่วนนั้นก็กลายเป็นละอองแสงลอยซึมเข้าไปในร่างของพวกเขา ซึ่งพวกเขารู้วิธีการกินนี้โดยสัญชาตญาณ ส่วนก้อนหินจิลกับกะโหลกเซนใช้วิธีการเขมือบเนื้อสดๆที่ชุ่มโชกไปด้วยเลือดเลย พวกเขาแสดงท่าทีประหลาดใจเมื่อพบว่ามันอร่อยกว่าที่คิด โดยเฉพาะเนื้อที่ชุ่มไปด้วยเลือดและโอบอุ้มไขมันเอาไว้เต็มเปี่ยม

ผมเข้าใจว่าทำไมพวกคุณบางคนถึงร้องอี๋กัน แต่ผมไม่ว่าพวกคุณหรอกนะ ถ้าผมเป็นแบบพวกคุณผมก็คงร้องเหมือนกัน แต่ตอนนี้…พวกผมมันก็เป็นแค่มอนสเตอร์กากๆเท่านั้นแหละ

ระหว่างที่กำลังต่อสู้ ฉันเกิดนึกสับสนว่าควรจะพุ่งชนใครดีระหว่างไอ้ลูกหมาป่าตัวแสบกับเจ้าฟรานที่ทำตัวน่ารำคาญอยู่ตรงนั้น : ไข่มังกรเดรค

โปรดติดตามตอนต่อไป