ขอโอกาสรัก(ได้ไหม)ให้หวนกลับมา

บทนำ

มีคนเคยกล่าวเอาไว้ว่า

 เมื่อเราเติบโตเป็นผู้ใหญ่ สิ่งที่เคยเกิดขึ้น ไม่ว่าจะดี หรือ ร้าย 

ล้วนเป็นความทรงจำในชีวิตหนึ่งของเรา

สำหรับเธอ

 ความทรงจำเหล่านั้น มันคือความเจ็บปวด

ความเจ็บปวด ที่ยากจะลืม

ความเจ็บปวด ที่ตอกย้ำทุกครั้งที่หลับตา ลืมตา

ความเจ็บปวด ที่ได้แต่เฝ้ารอคอยให้หวนมาให้โอกาสอีกสักครั้ง

ความเจ็บปวด ที่แสนหวาน อยากจะลิ้มรสอีกครั้ง

ความเจ็บปวดที่เรียกว่ารัก

แต่สิ่งที่น่าเจ็บปวดกว่า คือความรักที่สวยงามมันพังเพราะตัวเธอเอง

      การที่ต้องลืมตาเพื่อตื่นขึ้นมาเริ่มต้นใช้ชีวิตในแต่ละวันทุกๆวันมันช่างยากลำบากนักเหมือนจะขาดอะไรไปสักอย่างในชีวิตมันดูว่างเปล่าในทุกๆความรู้สึกของหัวใจทั้งเงียบและเหงาเหลือเกินมันให้เธอจำไม่ได้ว่ามันเริ่มเกิดขึ้นจากตอนไหนและผ่านมานานเท่าไหร่แล้วหนึ่งปีหรือเปล่ากับการเริ่มต้นรู้จักรักส่วนห้าปีในความสัมพันธ์ที่ดูเหมือนจะลึกซึ้งแต่ก็ดูเปราะบางนับๆรวมแล้วก็คงเก้าปีต่างหากล่ะที่ทุกอย่างเริ่มมีปัญหาจนเดินทางมาถึงจุดจบความรู้สึกทุกอย่างต้องเก็บไว้ซ่อนไว้ให้ลึกที่สุดเธอรู้ตัวดีว่าไม่ควรจะรู้สึกถึงรู้สึกก็ไม่ควรกินเวลานานขนาดนี้เพราะทุกอย่างพังทลายในน้ำมือของเธอเองเธอเป็นคนทำลายมันก่อนทำร้ายทำลายคนที่รักเธอที่สุด

      ถึงจะเฝ้าถามตัวเองหรือโกหกตัวเองว่าเพราะอะไรกันนะที่ทำให้ทุกอย่างมันแย่ลงปัญหาเริ่มเกิดขึ้นตอนไหนกันนะปัญหาคงเริ่มขึ้นจากเธอเองแหละถ้าวันนั้นเราไม่ได้เจอกันมันคงไม่เป็นแบบนี้เขาคงไม่ต้องมาเจอคนขี้ขลาดอย่างเธอ

      ในตอนนี้เป็นเวลาที่ควรจะลืมและเลิกคิดทุกอย่างเมื่อคิดกับตัวเองได้ดังนั้นร่างกายบอบบางจนเรียกได้ว่าซูบผอมเริ่มขยับทำกิจวัตรประจำวันที่ซ้ำซากจำเจทุกวันอย่างอัตโนมัติราวกับหุ่นยนต์ที่ถูกตั้งโปรแกรมไว้ทุกอย่างพร้อมแล้วสำหรับเช้าวันใหม่ที่หมองหม่นกว่าทุกวันที่ผ่านมาในวันนี้คงจะเป็นวันที่จะต้องเจ็บปวดเป็นพิเศษต้องจดจำไปทั้งชีวิตเมื่อเสื้อผ้าชุดสวยที่ดูดีทันสมัยเรียบร้อยบนร่างกายแล้วเธอคว้าเอกสารไว้ในมือมันถูกเตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อคืนเท้าในรองเท้าส้นสูงเริ่มเก้าไปอย่างขลาดกลัวตรงไปหารถคู่ใจเพื่อไปยังสำนักงานแห่งนั้นในตอนนี้คงมีเพียงเสียงสูดลมหายใจสั่นๆที่เรียกกำลังใจตัวเองให้พร้อมสำหรับวันนี้วันที่ไม่เคยคิดว่าจะเกิดขึ้นในชีวิตของเธอ

      เมื่อถึงสถานที่แห่งนี้มันปลุกความทรงจำที่ทั้งสวยงามและคงจะเป็นความทรงจำที่ปวดร้าวในอนาคตเธอยังจำภาพเมื่อก่อนได้ดีสถานที่แห่งนี้ที่เธอเคยมากับเขาคนนั้นด้วยหัวใจอันพองโตตอนนั้นมีแต่ความตื่นเต้นยินดีหากวันนี้มากลับมาเยือนอีกครั้งด้วยความตื่นกลัวชวนให้รู้สึกอึดอัดดวงหน้าเศร้าสร้อยมองสำนักงานเขตพลางถอนหายใจออกอย่างสิ้นหวังร่างบอบบางในชุดสีดำยืนโดดเดี่ยวเพื่อเฝ้ารอใครบางคนที่คุ้นเคยนาฬิกาสีเงินเรือนหรูในข้อมือบางถูกยกขึ้นดูเวลาซ้ำๆแทบจะทุกนาทีเวลาในตอนนี้ช่างน่ากลัวในความรู้สึกดวงตาคู่สวยดูแห้งผากราวกับไร้วิญญาณไร้ความรู้สึกแต่ถ้ามองลึกลงไปจะพบแต่ความเจ็บปวดที่ซุกซ่อนไว้ภายในเธอกำลังจ้องมองทางเข้ารอคอยเขาคนนั้น 

      เขากำลังจะมาใกล้ถึงเวลาแล้วซินะเวลาแห่งการนับถอยหลังเพื่อโดดเดี่ยวอีกครั้ง

      ผ่านไปได้ไม่นานนักร่างสูงปรากฏตัวขึ้นมาขายาวก้าวตรงมาที่เธอยืนจนทำให้หัวใจเธอเต้นระรัวถ้าเมื่อก่อนที่เธอต้องรอย่างนี้เธอคงยิ้มแย้มหยอกล้ออย่างขำขันหรือไม่ก็อารมณ์เสียที่ปล่อยให้เธอรอแต่วันนี้เธอไม่มีสิทธิ์ทำเช่นนั้นอีกแล้วเธอได้แต่มองใบหน้าหล่อคมที่ดูเฉยเมยดวงตาคู่นั้นเธออ่านไม่เคยออกและไม่มีวันอ่านเขาออกได้เขาจะรู้สึกเจ็บปวดเหมือนเธอหรือเปล่านะเธอได้แต่ยิ้มเยาะในใจ

      ร่างสูงข้างๆเธอตอนนี้ดูไร้ความรู้สึกเกินไปดูไร้หัวใจเกินไปยิ่งมองกลับเป็นเธอเองที่ยิ่งบอบช้ำยิ่งใกล้ยิ่งตอกย้ำว่าร่างนี้ไงที่เคยชิดใกล้เธอเคยมอบความอบอุ่นอ่อนโยนให้กับเธอเคยตระกองกอดเธอเอาไว้แม้ยามหลับหรือยามตื่นคอยปกป้องเธอมาตลอดแต่ตอนนี้มันไม่มีแล้วคงหมดเวลาอันแสนสุขที่เคยมองว่าไร้ค่าแล้ว  เธอได้แต่ซึมซับไออุ่นกลิ่นหอมอันคุ้นเคยที่แผ่ออกมาจากเขาเธอหลับตาลึกลงเพื่อประทับเก็บไออุ่นของเขาไว้ในความทรงจำตลอดกาลน้ำตาแทบกลั้นไว้ไม่อยู่เมื่อเสียงทุ้มนุ่มที่เคยอ่อนโยนกล่าวออกมาอย่างเย็นชาโดยไม่มองหน้าเธอเลยสักนิด

      “คุณเตรียมเอกสารพร้อมแล้วใช่ไหม”

      เขาพูดจบแต่เขาไม่รอคำตอบจากเธอเลยเธอได้แต่พยักหน้าตอบรับกับตัวเองทั้งที่ใจมันไม่พร้อมมันกรีดร้องอย่างเจ็บปวดบ้าคลั่งไม่ได้อยากจากเขาไปแบบนี้เลยแต่ขากลับเดินเลื่อนลอยตามแผ่นหลังกว้างอย่างเชื่องช้าที่สุดในวันนี้ดูโชคชะตาจะไม่เข้าข้างเธอทุกอย่างดูเต็มใจรวดเร็วง่ายดายเหลือเกิน 

      สิ่งที่กลัวที่สุดสุดท้ายก็จะมาถึงเอกสารใบนั้นเธอไม่ต้องการมันไม่อยากเห็นมันแต่มันกำลังวางอยู่ตรงหน้าแล้วดวงตาพร่าเลือนเต็มไปด้วยน้ำตากับภาพตรงหน้า

      เธอยังมีโอกาสอีกไหมนะอยากจะกล่าวคำนั้นออกไปได้ไหมนะอยากพูดคำว่ารักออกไปบอกเขาว่าเขาคือรักแรกรักเดียวอย่าจากกันไปเลยอยากโอบกอดเขาอีกครั้งอยากขอโทษในทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมาอยากเริ่มต้นใหม่อีกครั้งแต่ตอนนี้เธอก็ขี้ขลาดปากหนักโง่เง่าเกินไปไม่เคยที่จะกล้าเอยมันออกมาอย่างตรงไปตรงมามันคงสายไปแล้วสำหรับคนอย่างเธอมันสมควรสาสมแล้ว 

      สุดท้ายใบหย่าก็อยู่ตรงหน้าแล้วมือสั่นระริกค่อยๆจรดปากกาลงจนหมึกเริ่มซึมออกเธออยากจะมองดวงหน้าคมคายของเขาอีกสักครั้งมองผู้ชายที่เป็นรักแรกรักเดียวของเธอคนนี้เมื่อสายตาอ่อนล้าของเธอได้สบเข้ากับดวงตาคมคู่นั้นน้ำตาที่กักกลั้นไว้ก็รินไหลออกมาเป็นสายเพราะในนั้นไร้รักที่เคยมีให้เธอเสียแล้ว 

     มันคงจบแล้วจบแล้วซินะ..ความรักของเธอ

.

.

.

.

.

.