​ตุบ!

 

"โอ๊ย! "

 

"ขอโทษครับ คุณเป็นอะไรมากรึเปล่า? " ผมรีบวิ่งเข้าไปหาผู้หญิงที่ผมวิ่งชน ผมรีบวิ่งไปเรียนน่ะ ก็เลยไม่ได้ดูทาง ก้มหน้าก้มหน้าแชทคุยกับเพื่อนด้วยว่าอาจารย์เข้ารึยัง ผมตื่นสายไง ไม่ต้องถามอะไรมากมาย เมื่อคืนดื่มหนักไปหน่อยเลยไม่ได้ยินเสียงนาฬิกาปลุก มีเรียน 8 โมงครึ่ง ผมตื่น 8 โมง =_=

 

"เดินยังไงของนายเนี่ยหะ! " ผู้หญิงร่างเล็กผิวขาว ผมยาวดำสลวยก้มหน้าก้มตาด่าผม ผมลงไปนั่งคุกเข่าตรงหน้าเพื่อช่วยเธอเก็บหนังสือ เก็บกระเป๋าที่ตกกระจัดกระจาย

 

"ขอโทษครับ พอดีผมรีบไปเรียน นี่กระเป๋ากับหนังสือของคุณครับ" ผมยื่นกระเป๋ากับหนังสือให้ผู้หญิงตรงหน้า เธอก้มหน้าก้มตาบ่นงึมงำก่อนจะเงยหน้ามองผม

 

"ขอบใจ! " เธอรับของจากผมพร้อมกับพูดคำขอบคุณอย่างไม่ค่อยพอใจ แต่ทว่า...ผมอึ้งค้างไปแล้วครับ

นางฟ้า สวยฉิบหายเลย หน้าอกหน้าใจก็โคตรแน่น

 

ผมตะลึงค้างกลางอากาศเมื่อเห็นผู้หญิงตรงหน้า โคตรแซบ ถูกใจจริงๆเลยเว้ย

 

"จะมองอีกนานไหม!? " เธอกำลังไม่พอใจผมสุดๆ ที่เห็นผมมองเธอตาเป็นมัน ก็แน่ละ กระโปรงที่สั้นกับเสื้อที่รัดกระดุมแทบแตก

 

"อ่อ เอ่อ...อ่า...ขะ...ขอโทษครับ" ถึงกับไปไม่เป็นเลยกู คนสวยทำไมหงุดหงิดง่ายจังเลย เธอใช้มือดันเพื่อจะยันตัวยืนขึ้น แต่ทว่า...

 

"โอ๊ย! " เธอล้มพับลงกับพื้นอีกครั้ง ตายห่าแล้วกู สงสัยชนแรงมากแน่ๆ เลย คนสวยถึงลุกไม่ได้เนี่ย

 

"เดี๋ยวผมช่วยครับ ขออนุญาตนะครับ" ผมพูดขออนุญาตก็เอื้อมมือไปจับแขนเล็กเพื่อพยุงเธอให้ลุกขึ้น เธอยืนไม่เต็มแรง

 

"ฉันเจ็บขา"

 

"เดี๋ยวผมพาไปที่ห้องพยาบาลนะครับ มาเดี๋ยวผมช่วยถือของ" ผมยื่นมือเพื่อให้เธอยื่นของมาให้ เธอก็เอาของมายัดใส่มือผม ใบหน้าสวยหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัดเลย จะตบกูไหมนั้น

 

"รีบไปเรียนไม่ใช่เหรอ? " เออวะ ผมก้มดูนาฬิกาข้อมือตัวเอง มันเลยเวลาเรียนมาแล้ว 15 นาที เข้าไปก็โดนด่าเปล่าๆ ไม่เรียนล่ะ (พูดง่ายจังเลย)

 

"ครับ แต่มันเลยเวลาเรียนแล้ว เข้าไปก็โดนอาจารย์ดุเปล่าๆ ผมว่าเราไปห้องพยาบาลก่อนดีกว่าครับอย่ามัวแต่ถามกันเลย"

 

"อือ"

 

แล้วผมก็พาริต้า อืม เธอบอกว่าเธอชื่อริต้า ชื่อก็เพราะ หน้าก็สวย หุ่นก็แซบ ผมอยากได้วะ

 

ผมลืมแนะนำตัวเองเลย ผมชื่อเนฟนะ เรียนวิศวกรรมโยธาปี 3 ผมเรียนในมหาวิทยาลัยของคุณปู่ เรียนฟรี ชอบ ^^ ผมเป็นลูกชายคนเดียวของพ่อไนท์กับแม่มินนี่ แนะนำตัวแค่นี้พอเนอะ อ่อ ริต้าก็เรียนปีเดียวกับผมด้วยนะ แต่เรียนนิเทศ เธอสวยโดดเด่นขนาดนี้ทำไมผมไม่เคยเจอเธอวะ

 

"เป็นอะไรมาคะนักศึกษา? "

 

"คือผมเดินชนเธอน่ะครับ เธอก็เลยเจ็บขา อาจารย์ช่วยตรวจให้หน่อยนะครับ"

 

"ได้ค่ะ นั่งรอสักครู่นะคะ"

 

"ครับ / ค่ะ"

 

"ผมขอโทษนะริต้า ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ " เศร้าใจ เดินชนคนสวย

 

"ไม่เป็นไร ริต้าโอเค ^^" โธ่ นางฟ้าของผม ทำไมใจดีแบบนี้นะ ไม่ถือโทษโกรธกันด้วยอะ

 

ผมนั่งรออาจารย์หมอทำแผลที่ข้อเท้าให้ริต้า วันนี้ทั้งวันผมเลยไม่ได้ไปเรียน เพื่อนก็โทรมา แต่ผมไม่รับสักสาย มัวดูแลริต้านี่แหละ ผมได้คุยกับเธอ เธอบอกว่าเธอลงเรียนภาคพิเศษ เพราะต้องทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย วันนี้เข้ามาส่งงานอาจารย์ ก็เลยโดนผมชนนี่ไง อาจจะเป็นพรหมลิขิตก็ได้ว่าไหม? เรียนอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกัน ปีเดียวกัน ไม่เคยเจอกันเลย เพิ่งเจอกัน เจอแบบงงๆ ด้วย โอ๊ยยย...โคตรรู้สึกดีวะ ผมอาสาดูแลริต้าจนกว่าเธอจะหาย เพราะเธอต้องแคนเซิลงานที่รับไว้ เพราะไปทำงานไม่ได้ ริต้าเป็นนางแบบน่ะ ผมไม่เคยรู้เลยนะ แต่นั่นช่างมันเถอะ เพราะมันดีที่ว่า ผมได้ไปรับไปส่งเธอไง ผมชอบริต้า ชอบเลย เธอตรงสเป็คผมทุกอย่าง ^0^

 

หลังจากที่ผมไปรับไปส่งริต้าจนหายดี เราก็ได้พัฒนาความสัมพันธ์กัน คือคนในมหาวิทยาลัยเห็นผมไปไหนมาไหนกับริต้าบ่อยไง พวกเค้าก็เลยคิดว่าเราคบกัน ซึ่งผมโคตรชอบด้วย ริต้าก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะตอนนี้เราคุยๆกันอยู่ ถึงแม้ว่าเราจะยังไม่ได้บอกสถานะกันก็ตาม

 

"วันนี้ทานอะไรดีครับ ^^?"

 

"อืมมม...ริต้าอยากทานอาหารญี่ปุ่นค่ะ"

 

"โอเคครับ"

 

ผมมีความสุขนะ ริต้าทั้งสวยทั้งเก่ง หาเงินเองตั้งแต่เด็กๆ คนสวยเก่งแบบนี้แหละ แม่ของลูกผมล่ะ ^^

 

 

 

 

Lookpear's Part

 

จึกๆ

 

"นั่งซึมอะไรน่ะเรา"

 

"พี่ครูซ" ฉันเงยหน้ามองผู้มาใหม่ที่เอามือจิ้มแก้มฉัน

 

พี่ครูซ คือรุ่นพี่ในมหาวิทยาลัย พี่เค้าเรียนวิศวะช่างยนต์ เรียนอยู่ปี 3 ส่วนฉันเรียนบริหาร อยู่ปี 1 เรารู้จักกันเพราะพี่ครูซมาช่วยฉันเปลี่ยนยางรถ ตอนนั้นยางรถฉันรัว ไม่รู้ว่าขับไปเหยียบอะไรระหว่างทางกลับบ้าน พี่ครูซขับรถผ่านมาพอดีเลยจอดรถลงมาช่วย ฉันก็เลยขอเบอร์พี่เค้าเพื่อจะได้โทรนัดทานข้าวขอบคุณ ตั้งแต่นั้นมาเราก็สนิทกัน ไม่ได้สนิทกันเชิงชู้สาวอะไรนะ แค่พี่น้องเท่านั้น

 

และที่ฉันนั่งเศร้าคือ เมื่อกี้ฉันเข้าไปดูอินสตาแกรมเห็นพี่เนฟ ผู้ชายที่ฉันหลงรักมาตั้งแต่เด็กๆ อัปอินสตาแกรมกับผู้หญิงที่ชื่อริต้า ฉันพอได้ยินชื่อเสียงของริต้ามาบ้าง เพราะเราทำงานในวงการนางแบบเหมือนกัน แต่ไม่เคยร่วมงานกันสักครั้ง ใจฉันห่อเหี่ยวมากเมื่อเห็นแบบนี้ ฉันรักพี่เนฟ รักมากๆ แต่ทว่า พี่เนฟไม่เคยรู้สึกเดียวกับฉันเลย เอาแต่บอกว่าคิดแค่น้องสาว เฮ้อ...คนฟังอย่างฉันก็เจ็บจี๊ดที่ใจนะสิ

 

"ไม่มีอะไรค่ะ ^^" ฉันยิ้มให้พี่ครูซเพื่อบอกว่าฉันโอเค

 

"วันนี้ไปดูหนังกันปะ? " ดูหนังเหรอ? ก็ดีนะ ฉันจะได้ไม่ฟุ้งซ่านเรื่องพี่เนฟ

 

ฉันตามจีบพี่เนฟมาตั้งแต่เด็กๆ และก็ไปนอนกับพี่เนฟหลายครั้ง ไปนอนเฉยๆ ไม่ได้ทำอะไรกันนะ เพราะพี่เนฟนอนที่โซฟาข้างนอก เฮ้อ...อ่อยขนาดนี้ยังไม่ชอบอะคิดดูสิ ฉันไม่สวยเหรอ? ไม่มั่ง เพราะฉันมีคนมาจีบเยอะแยะเลย ทั้งนักธุรกิจ ลูกนักการเมือง นายแบบ ดารา เยอะแยะ แต่ฉันไม่สนใจไง สนใจแต่อิพี่เนฟคนเดียว แต่มันไม่สนใจฉันไง ไปสนใจริต้าอะไรก็ไม่รู้ ชอบไปได้ยังไง สวยก็ไม่สวย ชิ!

 

อ่า ลืมบอกว่าฉันกับพี่เนฟไม่ได้เรียนมหาวิทยาลัยเดียวกัน ฉันสอบติดมหาวิทยาลัยของพ่อเพื่อนพี่ครูซน่ะ ส่วนพี่เนฟ เรียนมหาวิทยาลัยของตระกูลตัวเอง

 

"พี่เลี้ยงหรอ? " ฉันถามยิ้มๆ

 

"แหม พูดอย่างกับเคยออกตังเองเนอะ" ฮ่าๆ ไม่เคยออกตังเอง พี่ครูซเลี้ยงหมดเลย อยากได้อะไรพี่ครูซทุ่มเพื่อน้องคนนี้มากค่ะ น่าร๊าก ^^

 

"พี่ก็พูดเกินไป สุภาพบุรุษก็ต้องเลี้ยงสุภาพสตรีอยู่แล้วไม่ใช่เหรอคะ? ^^"

 

"ฮึๆ อือๆ " ไม่เถียงด้วยอ่า

 

"ไปทุกที่ค่ะ ถ้ามีป๋าเลี้ยง คิกๆ " ฉันเข้าไปแกะแขนไปครูซแล้วหัวเราะออกมา พี่ครูซมองฉันก่อนจะส่ายหัวเบาๆ

 

วันนี้ทั้งสนุกทั้งอิ่ม มีเจ้ามือเลี้ยง ก็เลยซัดเรียบเลย พุงกลางเตรียมตัวนอนอย่างเดียว

 

"ขอบคุณที่มาส่งนะคะ ^^" ฉันโบกมือให้พี่ครูซที่ขับรถออกไป

 

"ฮึ! แรดวะ! " เสียงนี้มัน

 

ขวับ!

 

ฉันหันกลับไปมองคนที่ว่าฉันแรด พี่เนฟไงจะใครล่ะ ก็ที่นี่มันคอนโดพี่เนฟนิ อ่า ใช่อย่างที่คิดแหละ ฉันมานอนที่นี่กับพี่เนฟ ก็พ่อกับแม่ไม่อยู่บ้าน ไอ้พลับก็เที่ยว ฉันเหงา ก็เลยมาขอนอนกับพี่เนฟ ซึ่งเจ้าตัวก็ไม่ได้เต็มใจอะไรหรอก แต่ก็ทนความดื้อดึงของฉันไม่ไหวเลยยอมให้มานอนด้วย นอนด้วยตั้งหลายวันแล้ว ก็น่าจะทำอะไรกันหน่อยนะ อุตส่าห์ใส่ชุดนอนไม่ได้ทุกคืน ก็ยังไม่สนใจ เดินผ่านฉันอย่างกับเห็นฉันเป็นอากาศ ชิ!

 

"รู้ตัวค่ะ ไม่ต้องชม" ฉันกอดอกเชิดหน้าใส่พี่เนฟ ฟังจนชินแล้วล่ะ แรดมั่ง กระแดะมั่ง ด่าๆ ด่ายิ่งกว่าพ่อแม่ฉันอีก

 

"รู้ตัวก็ดี" ฉันเบะปากใส่พี่เนฟด้วยความน่าเบื่อ อ่อยแล้วไม่เอายังด่าเก่งอีก

 

"แล้วนี่ไปไหนกับมันมา? " อยากรู้ไปทำไมกัน

 

"ไม่บอกหรอก แบร่! " ฉันแลบลิ้นใส่พี่เนฟก่อนจะเดินเข้ามาในคอนโดเพื่อจะขึ้นห้อง

 

หมับ!

 

"โอ๊ย! " พี่เนฟกระชากแขนฉัน

 

"มันเจ็บนะพี่เนฟ! "

 

"บอกมาว่าไปไหนกับมันมา! หรือว่า..." พี่เนฟมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะกระตุกยิ้มที่มุมปาก

 

"ไปเอากับมันมา" ดีแต่หน้าตาจริงๆ เลยผู้ชายคนนี้

 

"แล้วแต่พี่จะคิดเลย ลูกแพร์ไม่มีอะไรแก้ตัว พูดไปพี่ก็ไม่เชื่ออยู่ดี กรุณาปล่อยมือลูกแพร์ด้วย ง่วง"

 

พี่เนฟยอมปล่อยมือออกจากแขนฉัน แล้วก็เดินชนไหล่ฉันราวกับฉันกับเขาเป็นศัตรูกัน

 

ปึก!

 

"โอ๊ย! " บ้าจริง! ถ้าไม่ติดว่ารักมากนี่แม่จะจับปล้ำทำผัวซะให้เข็ดเลย!

 

พอเข้ามาในห้องไม่มีใครพูดกับใคร ฉันก็นอนเล่นมือถือแชทคุยกับเพื่อน ส่วนพี่เนฟ คุยโทรศัพท์กับยัยริต้าโน้น พูดจาหวานเยิ้ม ครับๆ ลงท้ายทุกประโยค กับฉันนี่ไม่เคยจะมี

 

"พรุ่งนี้เนฟไม่ว่างไปรับ ริต้าไปทำงานเองได้ใช่ไหมครับ? " โธ่ๆ พ่อคู๊ณ เป็นห่วงกันซะเหลือเกิน ทีฉันนี่ รถยางแบนไม่ถงไม่ถามสักคำว่าไปเรียนยังไง ขับรถไปเรียนคนเดียวหน้าตาเฉย แต่เอ๊ะ! หาอะไรเล่นดีกว่า ดีไหมน๊า

 

"พี่เนฟขาาา..." ฉันเดินไปกอดแขนพี่เนฟพร้อมกับเอานมที่โนบราถูไถไปมาที่แขนพี่เนฟ

 

"ทำบ้าอะไรของเธอวะ! " พี่เนฟรีบเอามือปิดที่ก้นมือถือเพื่อไม่ให้เสียงของฉันดังเข้าไปให้คนปลายสายได้ยิน

 

"ปล่อยเดี๋ยวนี้! " เมื่อเห็นใบหน้าหล่อหงุดหงิด ฉันยกยิ้มที่มุมปากทันที ก็ยิ่งบอกให้หยุด มันก็ยิ่งสนุกไง

 

"ไม่อาววว...พี่เนฟขาาาา...เค้าไม่ปล่อยหรอก"

 

"ลูกแพร์! " พี่เนฟตวาดใส่ฉันเสียงดัง เล่นฉันสะดุ้งเลย

 

"ฉันคุยโทรศัพท์อยู่ไม่เห็นรึไง! " เห็นไง ถึงได้เข้ามากวน ไม่ชอบ ไม่อยากได้ยินพี่เนฟคุยกับผู้หญิงอื่นเสียงหวาน เกลียดสุดๆ เป็นคู่หมั้นกันแท้ๆ ยังไม่แคร์กันเลย ฉันเป็นคู่หมั้นพี่เนฟ เราหมั้นกันตั้งแต่ฉันอยู่ในท้องแล้ว ป้ามินนี่รู้ว่าแม่ของฉันท้องลูกผู้หญิง ก็จับจองฉันเอาไว้เป็นลูกสะใภ้เลย แต่พวกเราไม่ได้บอกให้ใครรู้ เพราะพี่เนฟมันไม่ให้บอกไง

 

"ไม่ให้คุย! " ฉันพูดจบก็ดึงโทรศัพท์มือถือออกจากมือพี่เนฟโยนไปที่โซฟา ไม่สนใจว่าคนปลายสายจะได้ยินเสียงอะไร ฉันเอาแขนคล้องคอพี่เนฟได้ก็เขย่งเท้าแนบริมฝีปากจูบปากพี่เนฟทันที พี่เนฟตกใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ผลักฉันออก แถมยังขยับริมฝีปากจูบตอบฉันอีก

 

"อื้ออ.." เราเคยจูบกัน จูบบ่อยด้วย แต่ก็ไม่มีอะไรเกินเลย เพราะพี่เนฟมักจะผลักฉันทุกครั้งที่ฉันเอามือจับตรงเป้า ผลักฉันแล้วรีบเข้าไปในห้องน้ำ งงอะ ฉันไม่น่ากินหรอ?

 

"อืมมม...ออ...อื้ออ.." แต่คราวนี้ไม่ยอมให้ผลักอีกหรอก เพราะฉันน่ะเอาแขนล็อกคอพี่เนฟแน่นเลย แต่พี่เนฟนะ เอามือดันหัวไหล่ฉันทั้งสองข้างอยู่

 

"อือออ...อะ! " สุดท้าย แรงผู้ชายก็เยอะกว่าผู้หญิงอยู่ดี ฉันต้องถอนจูบออกด้วยความเสียดาย ปากพี่เนฟหวานมากเลยนะ จูบเท่าไหร่ก็ไม่น่าเบื่อ

 

"ฉันจะไปเข้าห้องน้ำ" พี่เนฟพูดเสียงนิ่งพร้อมกับหายใจออกมาหนักๆ เหมือนกำลังระงับอารมณ์บางอย่างอยู่ ฉันมองพี่เนฟอย่างงงๆ ก่อนสายตาจะไปหยุดนิ่งอยู่ตรง เป้า อ่า มันมีบางอย่างกำลังตื่นตัวอยู่ใต้กางเกง พี่เนฟกำลังมีอารมณ์กับฉัน ฉันยกยิ้มที่มุมปากก่อนจะเอื้อมมือช้าๆ เพื่อจะแตะมัน

 

แต่...

 

หมับ!

 

พี่เนฟดันมาจับมือฉันไว้ซะก่อน เสียดายอ่า

 

"อย่ายุ่งกับมัน ถ้าเธอไม่อยากเสียใจไปมากกว่านี้" พี่เนฟพูดเสียงจริงจัง

 

"ลูกแพร์ช่วยพี่ได้นะ ลูกแพร์ยินดีให้พี่" ดูหน้าพี่เนฟก็รู้ว่าอยู่ในอารมณ์ไหน พี่เนฟขบกรามตัวเองยกมือลูบหน้าตัวเองเพื่อเรียกสติตัวเอง ก่อนจะมองหน้าฉัน

 

"ไปนอน"

 

"ลูกแพร์ช่วยพี่ได้จริงๆ นะ" ไม่ใช่ว่าไม่รักตัวเอง แต่ฉันคิดว่า...ถ้าหากพี่เนฟมีอะไรกับฉันแล้ว เค้าอาจจะหันมาสนใจฉันบ้าง มันอาจจะเป็นความคิดโง่ๆ แต่ถ้ามันเป็นไปได้ ก็ยอม

 

"บอกให้ไปนอนไงวะ! ไป! "

 

ผลัก!

 

ตุบ!

 

พี่เนฟผลักฉันอย่างแรง ทำให้ฉันที่ไม่ทันตั้งตัวล้มลงไปนอนกับพื้น ทำให้ข้อศอกกระแทกกับพื้นอย่างแรง

 

"โอ๊ย! ฮึก! ฮึก! " แล้วน้ำตามันก็ไหลออกมาเอง เจ็บกายไม่เท่าไหร่ เจ็บใจมากกว่า ฉันไม่ดีตรงไหน ทำไมพี่เนฟถึงไม่มองฉันบ้าง พี่เนฟดูตกใจมากที่เห็นฉันล้มแขนฟาดพื้น กำลังจะก้มมาช่วย แต่ต้องชะงักกลับไปยืนท่าเดิม แล้วเดินผ่านฉันไปเข้าห้องน้ำ

 

"ฮื่ออออ...ฮือออ" ฉันร้องไห้โฮออกมาทันทีที่พี่เนฟเดินผ่านหน้าไป

 

ทำขนาดนี้ทำไมยังไม่สนใจกันอีก จะให้ทำยังไงฉันถึงจะได้หัวใจของพี่เนฟ ต้องทำยังไงพี่เนฟถึงจะรักฉันเหมือนที่ฉันรักเค้า ฮือๆ

แก๊ก!

 

"ทำไมไม่ลุก! " ฉันเงยหน้ามองใบหน้าหล่อที่เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ สงสัยจะช่วยตัวเองไปแล้วแหละ มาถามเพราะเป็นห่วงหรือรำคาญ ฉันไม่ตอบเลือกจะหันหน้าหนี

 

"เฮ้อ" พี่เนฟถอนหายใจออกมา ก่อนจะเดินเข้ามาหาฉันแล้วทำบ้างอย่าง

 

"ว๊าย! " ฉันยกแขนโอบลำคอพี่เนฟด้วยความตกใจ ก็พี่เนฟเข้ามาอุ้มฉันนะสิ ฉันไม่พูดอะไรจนพี่เนฟวางฉันไว้บนเตียง

 

"นอนซะ"

 

"ยังไม่ได้อาบน้ำเลยอะ" ก็แค่เปลี่ยนชุดเฉยๆ ยังไม่ได้อาบน้ำหรอก ใส่ชุดนักศึกษามันอึดอัดไง

 

"แล้วเปลี่ยนชุดทำไม? ไหนจะไปนอนบนเตียงฉันอีก สกปรก! " โอ้โห้ ด่าขนาดนี้ตบหน้าเลยดีกว่าค่ะ

 

"ก็รอให้พี่อาบให้ไง" ฉันพูดเสียงเบา

 

"ผู้หญิงหน้าด้าน! " อือหือ โดนด่าอีกหนึ่งดอก แต่ไม่แคร์ ลูกแพรซะอย่าง

 

"ลูกแพร์เจ็บแขน ไม่มีแรงถูสบู่ อาบน้ำให้หน่อยได้ไหมคะ? ถือว่าเป็นคำขอโทษที่พี่ผลักลูกแพรก็ได้ เห็นไหมคะว่าข้อศอกลูกแพร์แดงมาก" ฉันยกข้อศอกให้พี่เนฟดู มันแดงมากจริงๆ พรุ่งนี้อาจจะระบมจนยกแขนไม่ได้ พี่เนฟมองฉันด้วยสายตาหงุดหงิดก่อนจะพูดประโยคหนึ่งออกมา

 

"เรื่องมากนักก็ไม่ต้องอาบ" อ้าว ไม่ห่วงเตียงตัวเองแล้วหรอ ไม่กลัวเหม็นเหงื่อกันจริงดิ

 

"ไม่กลัวที่นอนเหม็นเหงื่อลูกแพร์เหรอ? "

 

"กลัวทำไม ก็แค่เปลี่ยนใหม่หมด มีเงิน บ้านรวย" จ้า รู้จ้า

 

"แต่ลูกแพร์อยากอาบน้ำจริงๆ นะ ช่วยอาบน้ำให้หน่อย...ได้ไหมคะ? " ฉันพูดเสียงออดอ้อน

 

"เฮ้อ...อืมๆ "

 

สุดท้ายก็แพ้ลูกอ้อนของฉัน ^0^

​

 

 

​

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

#ฝากติดตามด้วยนะคะ ผิดพลาดตรงไหนไรท์จะปรับปรุงตัวเองให้ดีขึ้นนะคะ