I hate you, I love you เพราะรักจึงร้าย [ Knave & Lookpear ]

"หน้าบึ้งแต่เช้าเป็นอะไรลูก? "

 

"เมื่อคืนไปอ่อยเฮียเนฟให้มาส่งที่บ้าน แต่เฮียแกไม่เล่นด้วย เลยโดนไล่กลับบ้าน ฮ่าๆ "

 

ปึก!

 

"แกหุบปากของแกไปเลยนะไอ้พลับ! "

 

"อะไรๆ พูดความจริงทำเป็นรับไม่ได้ อายเหรอเจ้ ฮ่าๆ "

 

"ไอ้พลับ! "

 

ฉันละอยากเดินไปตบปากหมาๆ ไอ้ลูกพลับจริงๆ ใช่เมื่อคืนนะ พี่เนฟบอกให้ฉันไปไกลๆ ตีน ฉันไม่ยอมออดอ้อนอยู่ตั้งนานสุดท้ายก็นก โดนไล่กลับบ้าน ถ้าฉันไม่กลับพี่เนฟจะเตะก้านคอฉัน ชิ! ทำเป็นเล่นตัว ผู้ชายอะไรอ่อยจนนมจะแนบหน้าอยู่แล้วยังไม่สนใจ ฉันกลับบ้านกับไอ้ลูกพลับ มันก็แซะฉัน ชอบอกชอบใจที่ฉันโดนพี่เนฟเมิน

 

"พอๆ ลูก ทะเลาะกันทุกวันไม่เบื่อบ้างรึไงหืม"

 

"ไม่ค่ะ/ไม่ครับ" ไม่เคยเบื่อ เพราะทะเลาะกันมาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว

 

"เฮ้อ...พ่อล่ะปวดหัว วันนี้อยู่บ้านกันดีๆ นะ พ่อกับแม่ต้องไปดูงานที่ต่างประเทศ"

 

"ค่ะ/ครับ"

 

พ่อกับแม่ไม่อยู่ ก็ทางสะดวกนะสิ คิกๆ จะไปนอนกับพี่เนฟ ไปเก็บของใส่กระเป๋าดีกว่า ^0^

 

"นี่ๆ เจ้จะไปไหน พ่อกับแม่ออกบ้านไปถึง 5 นาที ก็ลากกระเป๋าออกมาแล้ว"

 

"ฉันจะไปนอนกับพี่เนฟที่คอนโด ^^" เตรียมของพร้อมหมดแล้ว จัดเสื้อผ้าเอาตัวที่รัดๆ สั้นๆ จะใส่ไปอ่อยผู้ชาย คิกๆ

 

"โอ๊ย ตายๆ ทำไมเจ้ทำตัวแร๊ดแรดเนี่ยหะ หวงเนื้อหวงตัวบ้างก็ได้ มีผู้หญิงที่ไหนขนของไปนอนกับผู้ชายถึงคอนโด" เบื่อพี่สาวตัวเอง ผู้ชายเค้าไม่เล่นด้วยก็พร้อมพุ่งชนเสมอจริงๆ ผมน่ะเห็นเจ้อ่อยพี่เนฟมาตั้งแต่แตกเนื้อสาว อ่อยกี่ครั้งก็ไม่เห็นพี่เนฟจะมอง สงสารก็สงสารนะ แต่ยังไงดีล่ะ เจ้ผมอยากจะเอาเฮียเนฟมาเป็นผัวจนตัวสั่น

 

"ก็ฉันไง" น่ะ บอกแล้ว ว่าเจ้ผมหน้าด้าน

 

"ผมถามจริงนะเจ้ นี่เจ้จริงจังเหรอ? " จีบเฮียเนฟมาตั้งนาน เค้าไม่ชอบก็น่าจะหยุดได้แล้ว อายแทน

 

"อือ ถ้าไม่จริงจังจะตามจีบพี่เนฟทำไมล่ะ ถามโง่ๆ "

 

"เจ้ไม่กลัวเฮียเนฟปล้ำรึไง? "

 

"ไม่กลัว กลัวจะไม่ปล้ำนะสิ ไปนอนด้วยตั้งหลายครั้ง แตะเนื้อต้องตัวก็แทบจะไม่มี เซ็งโคตรๆ " เจ้ลูกแพรทำหน้าเซ็ง คือ หวงเนื้อหวงตัวบ้างก็ได้มั่ง

 

"เป็นผู้หญิงก็หัดรักนวลสงวนตัวบ้างเหอะ ผู้ชายน่ะถ้าเค้าจะรักเค้ารักไปนานแล้ว เสียตัวมันไม่แฟร์หรอกนะ" เห็นผมปากหมาผมก็รักพี่สาวตัวเองนะ ผมไม่อยากให้พี่สาวตัวเองต้องมาเสียใจ

 

"เป็นห่วงฉันรึไง? "

 

"อ้าว ทำไมถามหมาๆ เจ้เป็นพี่ผมนะ ไม่ห่วงเจ้แล้วให้ไปห่วงหมาที่ไหน ยิ่งแรดขนาดด้วยไม่ห่วงเลยก็ไม่ได้"

 

"เอาน่าลูกพลับน้องรัก เจ้จะจับพี่เนฟทำผัวให้ได้ แล้ววันนั้นเจ้จะหยุดแรด หนูสบายใจได้เลยลูก"

 

"ก็เป็นซะแบบเนี่ย กูล่ะเบื่อ" ถึงกับส่ายหัวให้เจ้ลูกแพร น้องห่วงเนี่ยทำสำเหนียกบ้างสิโว๊ย!

 

"เออน่า พี่เนฟไม่ทำอะไรฉันหรอกน่า ถ้าเค้าจะทำ เค้าทำตั้งนานแล้ว ไปก่อนนะเดี๋ยวดึก"

 

"เออๆ "

 

ที่ไม่ห้ามเพราะห้ามไปแม่งก็ไปไง ดื้อด้านฉิบหายเลยเจ้กูเนี่ย สักวันน้ำตาจะเช็ดหัวเข่า แต่ถ้าถึงวันนั้นจริงๆ ผมก็คงต้องเคลียร์กับเนฟตัวต่อตัวแล้วล่ะ

 

ติ๊งต๊อง ติ๊งต๊อง

 

ใครมาวะ?

 

ผมกำลังจะอาบน้ำ เดี๋ยวจะออกไปดื่มเหล้ากับเพื่อน นัดกับเพื่อนไว้แล้ว

 

แอดดดด

 

พอเปิดประตูก็ต้องถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ลูกแพรนั่งไขว่ห้างอยู่บนกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ พอเธอเห็นผมเปิดประตูก็ฉีกยิ้มกว้างรีบเข้ามากอด

 

"มาทำไม? " ผมถามคนที่เข้ามากอดเสียงนิ่ง

 

"มาขอนอนด้วย ไม่มีใครอยู่บ้าน ลูกแพร์เหงาใจ : (" ลูกแพร์เงยหน้าพูดกับผม ทำหน้าอ้อนเหมือนแมวน้อย

 

"เหอะ! เหงาใจ? บ้าเปล่าวะ" เห็นคอนโดกูเป็นบ้านพักคนเหงาใจรึไง

 

"อาจจะบ้าก็ได้ บ้ารักพี่เนฟ ใจมันเรียกร้องให้มาหา...พร้อมกับกระเป๋าเสื้อผ้า"

 

"หัดมียางอายบ้างก็ได้ลูกแพร์ มาหาผู้ชายถึงห้องไม่พอ ยังจะลากกระเป๋ามาอยู่ด้วยอีก ไม่สงสารพ่อแม่เหรอวะ? " ไม่รู้จะสรรหาอะไรมาด่าแล้วนะเว๊ย ทำไมหน้าด๊านด้าน

 

"นอนด้วยคืนเดียว...นะคะ ^^" คืนเดียวก็ไม่ให้โว๊ย

 

"ไม่! กลับบ้านไปซะ! " ผมดึงแขนลูกแพร์ที่กอดผมออก ก่อนจะดันตัวเธอออกห่าง อยากจะถีบนะ แต่ยังไงยัยนี่ก็ผู้หญิง

 

"น่ะ! พี่ก็เป็นซะแบบนี้แหละ ชิ! หวงตัวเองทำไมนักหนา ลูกแพร์ยังไม่หวงเลยนะ" ดูสิ มีผู้หญฺิงคนไหนเหมือนลูกแพร์บ้างวะ

 

"กลับบ้านไป" ผมเอามือเท้าสะเอวพูดไล่ลูกแพร ให้นอนด้วยไม่ได้ จะไปดื่มเหล้ากับเพื่อน

 

"ไม่กลับ ไม่ให้นอนก็ไม่นอนก็ได้ ชิ! ไปขอนอนกับพี่ครูซดีกว่า" ลูกแพรเชิดหน้าใส่ผม พูดว่าจะไปนอนกับไอ้ครูซแล้วเดินไปลากกระเป๋าออกไป

 

หมับ!

 

ผมเดินตามไปจับแขนเล็กเอาไว้

 

"หืม? ไม่ให้นอน...ลูกแพร์ก็กำลังจะไปแล้วไงค่ะ : (" มาทำหน้างอนใส่กันอีกนะ

 

"เข้ามา..." สุดท้ายผมก็ยอมให้ลูกแพรนอนด้วย ยังไงดีล่ะ นอนกับผม ปลอดภัยกว่านอนกับไอ้ครูซ (หราาาาาา)

 

"ค่าาาา ^^" ลูกแพร์ยิ้มหน้าบานก่อนจะลากเข้ามาในห้องผม

 

กูจะบ้าตาย ตามตื๊อเชี่ยๆ เลย ไม่เหนื่อยบ้างรึไงวะนะ ตามผมไปทุกทีถ้ารู้ว่าผมอยู่ที่ไหน

 

"พี่เนฟจะไปไหนเหรอ? " ที่ถามเพราะเห็นพี่เนฟเหมือนกำลังจะอาบน้ำ

 

"ไม่เสือกสิ" ปากร้ายจริงๆ เลยผู้ชายคนนี้ อยากจะกระโดดกัดปากให้ขาด แล้วเอานมหนีบหน้าให้ขาดอากาศตายไปเลย

 

"ใจร้าย บอกหน่อยไม่ได้เหรอ? " ฉันทำตาปิ๊งๆ ใส่พี่เนฟ แต่พี่เนฟไม่สนใจเดินผ่านหน้าฉันเข้าไปในห้องเฉยเลย เออ อย่าให้ใจขึ้นแล้วกันนะ จะจับปล้ำ 3 วันติดเลยคอยดูเถอะ ชิ!

 

ฉันเบะปากไล่หลังพี่เนฟก่อนจะลุกขึ้นจัดของใส่ตู้เสื้อผ้า ในตู้เสื้อผ้าพี่เนฟไม่มีเสื้อผ้าผู้หญิงอื่นหรอกนะ นอกจากเสื้อผ้าของฉัน โฮะๆ ขนาดเสื้อผ้าของยัยป้าริต้ายังไม่มีเลย พี่เนฟไม่เคยพานางมานอนที่คอนโด มีแต่ไปนอนกับยัยป้าที่คอนโด ชิ! คิดแล้วอารมณ์ไม่ดี

 

"หล่อจังเลย ตัวก็ห๊อมหอม ^^" ฉันเดินไปดมๆ ตามตัวพี่เนฟ พี่เนฟแต่งตัวเสร็จแล้ว เซทผมทำอะไรเรียบร้อย โคตรของโคตรหล่อเลย ก็แหงล่ะ พี่เนฟเป็นนายแบบนิ ไม่หล่อให้มันรู้ไปเนอะ

 

"ออกไปห่างๆ ฉันยัยโรคจิต" ผมเอามือดันหัวลูกแพร มาดมๆ เหมือนหมาอยู่ได้ น่ารำคาญจริงๆ

 

"ลูกแพร์ขอไปด้วยได้ไหม ^^"

 

"ไม่ได้ นอนเฝ้าห้องของฉันไป" ให้ตายกูก็ไม่ยอมให้ไปเด็ดขาด ขี้เกียจดูแล เมาแล้วชอบยั่วคนอื่นไปทั่ว อะๆ อย่าคิดว่าผมหวงลูกแพร์นะ ไม่ได้หวง แค่ไม่อยากปวดหัวเฉยๆ

 

"น่ะ : (" ลูกแพรคว่ำปากใส่ผมอย่างงอนๆ

 

"แล้วพี่กลับดึกไหม ลูกแพรจะได้รอ"

 

"ไม่ต้องรอฉัน" ผมพูดแค่นั้นก็คว้ากุญแจรถแล้วเดินออกจากห้องมาเลย

 

 

 

@ 2 AM.

 

กลับมาถึงห้องก็ตี 2 ผมไม่ได้เมานะ แค่มึนๆ ผมเดินเข้ามาในห้องก็เห็นลูกแพรนอนคอพับอยู่ที่โซฟา ก็บอกแล้วว่าไม่ต้องรอ ก็ยังมารอกูอีก เฮ้อ...

 

"ลูกแพร์ๆ ตื่น" ผมเอาเท้าสะกิด อ่าใช้ ผมเอาเท้าสะกิดที่ขาลูกแพร์

 

"อือออ...กลับมาแล้วเหรอพี่เนฟ กี่โมงแล้วเนี่ย? " ลูกแพรลุกขึ้นมาอย่างงัวเงีย ใบหน้าสวยมองไปที่นาฬิกาที่ติดฝาผนังห้อง

 

"ตี 2 นี่พี่ไปอาบเหล้ารึไงเนี่ย"

 

"เข้าไปนอนในห้องไป" ไม่ได้ห่วง แต่กลัวแข็งตาย ใส่ชุดนอนโคตรบางแถมโนบราอีกต่างหาก ผมเห็นประจำเพราะลูกแพรไม่ชอบใส่บราตอนนั้นเพราะมันอึดอัด เธอบอกผมแบบนั้น ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นไม่เหลือซากแน่ๆ บอกเลย แต่นี่เป็นผมไง ถึงจะอยากแดกแค่ไหนก็แดกไม่ลง จะกินลูกแพรแม่งต้องคิดก่อนนะ ว่าผลตามมามันจะดีหรือไม่ดี

 

"อุ้มหน่อย" ลูกแพร์อ้าแขนให้ผม

 

"เฮ้ออ..." กูอยากจะบ้าตาย มานอนห้องกูไม่พอ ยังมาทำให้กูต้องลำบากลำบนอีก ผมก้มไปอุ้มลูกแพร ยัยนี่ก็กอดผมแน่นเลยไง ของชอบอยู่แล้วไง ลูกแพรซบหน้าแนบอกผม มือเล็กกอดคอผมแล้วลูบคอผมเบาๆ

 

หืมมมม...

 

ผมครางเสียงหืมอยู่ในใจ ยิ่งมึนๆ เหล้าอยู่ด้วย เดี๋ยวกูก็จับเอาแม่งเลย

 

ฟุบ!

 

ผมวางลูกแพร์ให้นอนบนเตียง

 

"ปล่อย! " วางให้นอนบนเตียงแล้วแต่แม่งไม่ยอมเอามือออกจากคอผมไง กอดและกดหน้าผมจนหน้าผมซุกอกใหญ่ไร้บราเซียของเธอเต็มๆ

 

"อือออ..." หายใจไม่ออก จะกดหน้าซุกนมทำเชี่ยอะไรเนี่ย

 

"อยากดูดนมก่อนไหม? ลูกแพร์อนุญาตนะคะ" เชื้อเชิญกูซะเหลือเกิน ถ้าทำจริงๆ กลัวจะไม่หยุดแค่ดูดนมนะสิ กลัวจะเกินเลยยันหว่างขาไง

 

"ไม่ดูดเว๊ย ฉันจะนอน! " จับแขนเล็กออกจากลำคอด้วยอารมณ์ขุ่นมัว จะหลับจะนอนก็ยังอ่อยคิดดูเถอะ

 

"นมลูกแพร์หวานนะ ^^" ยัยนี่มัน!

 

"นอนซะลูกแพร์ ก่อนที่ฉันจะทนไม่ไหว..."

 

"จะปล้ำลูกแพร์เหรอ? ปล้ำเลยๆ ลูกแพร์ยอม ^^" อยากจะเอ่ยถามจังเลยว่า...สมองมีไหม? เสนอตัวให้ผู้ชายราวกับไม่เห็นค่าในตัวเอง ถ้าเกิดผมทำจริงๆ ลูกแพรอาจจะเสียใจก็ได้ ผมไม่ใช่คนดี วันดีคืนดีอาจจะหน้ามืดตามัวยอมเอาลูกแพรตามคำร้องขอก็ได้

 

"อย่าทำเหมือนคนไร้สมองไร้ศักดิ์ศรีลูกแพร ตัวของเธอควรจะเก็บไว้ให้ผู้ชายที่เธอรักและจะแต่งงานด้วย"

 

"ก็พี่ไง" กูอยากจะจระเข้ฟาดหางใส่แม่ง พูดกรอกหูอยู่เนี่ยไม่คิดเลย?

 

"ฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่าไม่เคยรักเธอแบบนั้น แล้วอีกอย่างฉันก็มีแฟนอยู่แล้ว อย่ามาทำแบบนี้ และขอทำแค่กับฉัน อย่าไปเสนอตัวให้ผู้ชายคนอื่น เพราะไอ้พวกนั้นมันไม่เหมือนกับฉันหรอกนะ นอนซะ" ผมดึงผ้าห่มห่มให้ลูกแพร ลูกแพร์นอนมองหน้าผมตาแป๋ว

 

"หลับตา! "

 

"ลูกแพร์นอนไม่หลับ พี่เนฟนอนกอดลูกแพรหน่อยสิ"

 

"เออๆ " ที่ยอมเพราะอยากให้ลูกแพรหลับๆ ไปแค่นั้นเอง ผมถอดเสื้อแล้วล้มตัวนอนลงข้างๆ ลูกแพร์ พอนอนปุ๊บยัยนี่ก็รีบเข้ามากอดเอาหน้าซุกอกผมเลยไง

 

จุ๊บ!

 

หืมมม...

 

"นอนสิเว๊ย! " ผมดุลูกแพร์ แม่งมาจูบอกผมไง ความอดทนของผมมีน้อย ยิ่งมึนๆ เหล้ายิ่งควบคุมยาก เอาจริงๆ ผมอยากจับลูกแพร์เอาตั้งแต่ยัยนี่แตกเนื้อสาว อ่อยผมทุกทาง แต่ผมท่องไว้เสมอ ถ้าเอายัยนี่กูฉิบหายแน่

 

"งื้อออ...จูบนิดหน่อยก็ไม่ได้เหรอ" ทำเสียงออดอ้อนกูอีก

 

"ถ้าไม่นอนดีๆ ฉันจะออกไปนอนที่โซฟาด้านนอก"

 

"ยอมแล้วๆ " ลูกแพร์ยอมหยุดลวนลามผมแล้วหลับไป ผมรับรู้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่รดหน้าอกตัวเอง ลูกแพร์หลับไปแล้ว ผมค่อยๆ เอาแขนที่กอดร่างเล็กออกช้าๆ แล้วจับลูกแพรให้นอนดีๆ

 

เวลานอนเหมือนแมวน้อยไร้เดียงสา พอตื่นขึ้นมาดันกลายเป็นแรดไร้นอดีๆ นี่เอง ผมไล่สายตามองใบหน้าสวยไร้เครื่องสำอาง ฮึๆ น่ารักดีนะ ริมฝีปากเล็กแดงระเรื่อ

 

จุ๊บ!

 

ผมก้มไปจุ๊บปากแดงของลูกแพร์เบาๆ

 

"อืออ..." คนตัวเล็กขมวดคิ้วแล้วขยับตัวเบาๆ โอเคๆ ไม่กวนแล้ว ผมลุกไปเข้าห้องน้ำเพราะรู้สึกปวดฉี่ พอเดินออกมาต้องชะงักเมื่อชุดนอนที่ลูกแพร์ใส่มันเลิกขึ้นจนเห็นแพนตี้น้อยแสนบางของลูกแพรที่โผล่ออกมา

 

อึก!

 

ผมกลืนน้ำลายลงคอเอือกใหญ่ เมื่อเห็นขาเรียวเล็กขาวเนียนของลูกแพร์ ผมเคยจับมัน ผมไม่ได้ลามกนะ แต่ผมเคยจับจริงๆ ลูกแพร์เป็นคนจับมือผมให้จับเอง มันนุ่มและน่ากัดมาก แต่แล้วผมก็ต้องหลับตาสะบัดหัวเพื่อเรียกสติตัวเอง

 

ถ้ามึงเอายัยนี่ ชีวิตมึงได้ฉิบหายแน่ไอ้เนฟ สติ มึงต้องมีสติ

 

พอผมเรียกสติตัวเองกลับมาแล้วก็ก้มไปดึงกระโปรงที่มันเลิกขึ้นปิดขาเล็กของลูกแพร์ดีๆ

 

ยัยนี่กินไม่ได้ เดี๋ยวแสลง

 

แล้วไงล่ะ ตอนนี้ผมเกิดอารมณ์คอแห้งร่างกายร้อนวูบวาบก็ต้องออกมาข้างนอก แกะเบียร์กระป๋องดื่มเพื่อระงับอารมณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นของตัวเองให้มอดดับลง

 

เอาไม่ได้ ลูกแพร์เป็นแรดมีพิษ แดกแล้วมึงแสลงตายแน่ๆ ไอ้เนฟ

 

"เฮ้อ..." ผมถอนหายใจออกมาแล้วเอนตัวพิงโซฟาพร้อมกับยกมือลูบหน้าตัวเอง

 

กูจะทนได้สักกี่น้ำวะเนี่ย ลูกแพร์ยิ่งโตก็ยิ่งน่ากิน นมก็เบียดเสียดกันซะน่าดูด เนื้อตัวขาวผ่องน่าฟัด อกเป็นอก เอวเป็นเอว

 

ใจจริง ผมเคยคิดนะ ถ้าหากผมทำตามที่ลูกแพรขอมันจะเกิดอะไรขึ้น ผมไม่อยากทำให้ลูกแพร์เสียใจ พ่อแม่เราก็เป็นเพื่อนกันด้วย มันคิดหนักโคตรๆ

 

ผมทำได้กับผู้หญิงที่เข้ามาอ่อย เพราะผมมีแค่อารมณ์อยาก พอได้ปลดปล่อยมันก็ไม่มีอะไรแล้ว ทำตัวเหมือนไม่รู้จักกันยังได้เลย ความต้องการของผมกับลูกแพร์ต่างกัน

 

ลูกแพร์ต้องการผมเพราะรัก แต่ผมต้องการเธอเพราะอารมณ์ใคร่ แค่นี้ก็รู้แล้วว่าใครกันที่จะรู้สึกเจ็บปวดถ้าหากผมทำมันลงไป

 

ผมนอนไม่หลับต้องนั่งดื่มเบียร์เรื่อยๆ ดื่มให้เมาเดี๋ยวง่วงก็หลับไปเอง ผมยกขาวางบนโซฟาก็ต้องชะงักเมื่อรู้สึกว่ามีวัตถุสี่เหลี่ยมอยู่ตรงนั้น ผมเอื้อมมือไปจับมันมาดู

 

โทรศัพท์ของลูกแพร์

 

ด้วยสันดานส่วนตัว ผมก็กดโทรศัพท์มือถือลูกแพร์ดู ผมรู้รหัสผ่านโทรศัพท์มือถือของลูกแพร์ เพราะเธอตั้งรหัสเป็นวันเดือนปีเกิดของผมไง ผมกดเข้ามาดูก็เห็นรูปต่างๆ นานาที่ลูกแพรได้ถ่ายเก็บไว้ แต่ต้องมาไม่ชอบใจเมื่อเห็นรูปลูกแพร์จับมือกับไอ้ครูซ จู่ๆ ความรู้สึกหวงของแม่งก็ตีขึ้นหน้า บอกว่ารักฉัน ชอบฉัน แต่เสือกจับมือกับผู้ชายอื่น เหอะๆ กดลบแม่งเลย ในโทรศัพท์มือถือเธอควรจะมีแต่รูปของฉันนะยัยแรดน้อย

 

ผมกับไอ้ครูซไม่ถูกกัน ไม่สิ ไม่เชิงไม่ถูกกันอะ แค่ไม่ชอบขี้หน้ากันเฉยๆ มันเป็นเพื่อนกับเพื่อนของผมอีกที งงไหม? เจอหน้ากันครั้งแรกแม่งไม่ก็ไม่ถูกชะตากันแล้ว แล้วยิ่งมันเข้าหาลูกแพร์ ผมจึงไม่ชอบ กลัวยัยแรดน้อยนั้นจะโง่โดนมันหลอกเอาฟรีไง มันก็นิสัยไม่ต่างกับผมเท่าไหร่หรอก ผมรู้ว่าไอ้ครูซมันชอบลูกแพร์ แต่ลูกแพร์ดันชอบผม มันก็เลยมีประเด็นการไม่ชอบขี้หน้ากันเพิ่มขึ้นไปอีก แต่ก็ช่างแม่งมันเถอะ มันไม่ชอบขี้หน้าผม ผมก็ไม่ชอบขี้หน้ามัน แฟร์ๆ

 

ติ่ง!

 

เสียงเตือนในโทรศัพท์มือถือของลูกแพร์ดังขึ้น ผมจึงกดเข้าไปดู มันเป็นข้อความของไอ้ครูซที่ส่งมาทางเฟส

 

'พรุ่งนี้ไปดูหนังกันไหมลูกแพร์? '

 

ฮึๆ ดูหนังเหรอ? น่าสนใจดีนะ

 

'ไม่ว่างอะพี่ พอดีนัดกับพี่เนฟไว้แล้ว'

 

ผมพิมพ์ตอบกลับไป มันขึ้นอ่านแต่ไม่ตอบกลับ สงสัยจะช็อกตายห่าไปแล้วมั่ง ฮ่าๆ

 

สมน้ำหน้า อยากมายุ่งกับยัยแรดน้อยของกูทำไม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

​

#จบตอนแล้วนะคะ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านค่ะ ^^

เนฟตั้งสติค่ะ ลูกแพร์ไม่ใช่แรดน้อยของใคร :)