Lore of Arratia

7.7

เขียนโดย tito4r

วันที่ 22 พฤษภาคม พ.ศ. 2562 เวลา 23.21 น.

  2 บท
  1 วิจารณ์
  3,395 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 22 พฤษภาคม พ.ศ. 2562 23.25 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

2) Light Of High แสงแห่งเบื้องสูง

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

     คายและรอนออกมาจากสมรภูมิสงครามมาถึงป่า Red Wood ป่านี้ว่ากันว่าเป็นที่หลบซ่อนของ wranit (wrath of the ancient) ไม่ว่าใครก็ตกเป็นเหยื่อของมันได้แค่เพื่อจ้องตา ป่าที่เคยเห็นแสงแดดจะมืดมิดแม้เป็นกลางวัน เสียงรอบข้างจะเงียบงัน สั่นไหวเพียงใบไม้และเสียงกระซิบ ทางออกถูกปิดตาย ป่าอันเดียวดายจะครอบงำ

 

     “จับมือฉันไว้และหลับตาให้สนิทเดินตามฉันไปเรื่อยๆจนกว่าฉันจะปล่อยมือ ก่อนหน้านั้นห้ามปล่อยมือฉันหรือลืมตาและที่สำคัญห้ามตะโกนเด็ดขาด” คายพูดพร้อมจับมือรอนไว้แน่นด้วยสีหน้าที่จริงจังกว่าปกติ

 

     “อืม”  รอนตอบรับก่อนจะหลับตาจนสนิทและปล่อยให้คายนำทางไป

 

     ด้านในป่ามีอากาศค่อยข้างเย็นและเปียกชื้น แสงลอดผ่านเข้ามาในป่าเพียงเล็กน้อย เต็มไปด้วยต้นไม้เก่าแก่และเถาวัลย์พันไปมามากมาย ตะไคร่ที่เกาะกันอยู่หนาทึบตามต้นไม้และรากไม้น้อยใหญ่ที่ปกคลุมพื้นดินไว้หมด

 

     “พื้นดินทั้งหมดถูกปกคลุมไปด้วยรากไม้น้อยใหญ่ต่างระดับกันและยังมีตะไคร่ที่ทำให้ลืนอีก เดินระวังๆหน่อยนะ”

 

     “อืม” รอนพูดในขณะที่เดินเซไปเซมาบนรากไม้ใหญ่ ทุกครั้งที่รอนเซไปคายจะค่อยดึงเอาไว้

 

     “มองไม่เห็นแบบนี้หวาดกลัวรึเปล่า หวาดระแวงสิ่งที่มองไม่เห็นไหม” คายถามขึ้น

 

     “สิ่งที่ฉันเคยเห็นมันน่ากลัวกว่านี้เยอะ” รอนพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งเฉย

 

     “สิ่งที่เคยเห็นอะไรเหรอ” คายถามต่อ

 

     “ฉันไม่อยากรับรู้ความรู้สึกแบบนั้นอีกแล้ว ให้มันตายกับกับอดีตต่อไปเถอะ อย่าให้ฉันนึกถึงมันเลย”

 

     “ฉันเข้าใจแล้ว ถ้ามันทำให้เธอต้องรำลึกถึงสิ่งอันเลวร้ายก็อย่านึกถึงมันเลย” คายพูด

 

     เมื่อเดินมาได้สักระยะ รอนก็ได้ยินเสียงกระซิบคล้ายเสียงของคายดังขึ้นข้างหูว่า “ลืมตาได้แล้ว เรามาถึงแล้ว” รอนที่ได้ยินเสียงก็ตอบกลับทันที “เรามาถึงแล้วเหรอ” เสียงนั้นได้ตอบกลับ “ใช่” รอนที่ได้ยินแบบนั้นจึงถามกลับ “แต่ทำไมยังจับมือฉันและยังเดินอยู่ละไหนบอกถึงแล้วจะปล่อยมือไม่ใช่เหรอ” เมื่อรอนพูดจบ เสียงนั้นก็เอาแต่พูดประโยคซ้ำๆเดิมๆว่า “ลองลืมตาดูสิ ลองลืมตาสิ ลองลืมตาดูสิ”

 

     “แกเป็นใคร” รอนพูดขึ้นเสียงดังพร้อมหันไปหาเสียงที่ดังขึ้นรอบๆ

 

     “เรามาถึงแล้ว เรามาถึงแล้ว เรามาถึงแล้ว” เสียงนั้นยังดังขึ้นอย่างต่อเนื่องพร้อมเสียงหัวเราะที่ก้องในหู “ฮี๋ ๆ ๆ”

 

     “หุบปาก หยุดนะ!” รอนตะคอกออกมาพร้อมเอามือทั้งสองข้างขึ้นมาปิดหู

 

     และเสียงนั้นก็หยุดไป รอนรู้ตัวอีกทีมือทั้งสองของเค้าก็อยู่ที่หูทั้งสองข้างของเค้าเสียแล้ว พร้อมกับรู้ตัวว่าตนยืนหลับตาอยู่เพียงลำพังในป่าที่ล้อมรอบไปด้วยสิ่งที่ไม่รู้จัก รอนพยายามเดินคลำทางไปมาด้วยความลำบากจนสะดุดเข้ากับรากไม้จนผลัดตกจากที่สูงลงไป “ตุ๊บ!” “โอ้ย!” ขาของรอนกระแทกเข้ากับเหลี่ยมหินทำให้ข้อเท้าข้างนึงแพลง รอนพยายามลุกขึ้นหวังจะเดินต่อไปแต่ด้วยพื้นที่เดินยากอยู่แล้วบวกกับเท้าที่แพลงจากการตกจากที่สูง รอนลุกขึ้นมาและยืนนิ่งคุ้นคิดถึงสิ่งที่จะทำต่อไป “ถ้าเราเดินแบบนี้ต่อไปโดยไม่เห็นทางออก ไม่มีอาหาร เราคงไม่รอดแน่ๆ ถ้าลืมตามองทางก็ยังพอกำหนดทิศทางเดาทางออกได้แต่สิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นบอกถ้าเราลืมตาก็เท่ากับไม่รอดเช่นกัน” รอนเริ่มขมวดคิ้วพร้อมเหงื่อที่ไหลออกมาภายใต้หมวกอัศวิน “จะทำยังไงดีล่ะ… ถึงจะรอด” จู่ๆรอนก็เหมือนนึกวิธีอื่นได้ “จริงสิตะโกนเรียกผู้หญิงคนนั้น… ไม่ได้เธอบอกห้ามตะโกน” เมื่อไม่มีหนทางอื่นรอนจึงพยายามเดินต่อไปทั้งเท้าที่แพลงจากการตกและดวงตาที่ปิดลง มือที่กวักแกว่งไปมาเพื่อหาทางไป โดยไม่รู้เลยว่าทางที่กำลังเดินไปเป็นทางไปต่อหรือหันหลังกลับ

 

     “รอน! รอน!” จู่ๆเสียงของคายก็ตะโกนขึ้นจากไกลๆ

 

     รอนที่ได้ยินเสียงนั้นจึงหยุดเดินและกำลังจะตะโกนตอบเสียงนั้น แต่รอนก็ชะงักลง “ถ้าเราตะโกนไปจะไม่เป็นไรเหรอ เสียงนั้นเป็นของผู้หญิงคนนั้นจริงๆรึเปล่า” ไม่นานเสียงนั้นก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆพร้อมลมอันหนาวเย็นที่พัดมาสัมผัสผิวของเค้า

 

     “แตะๆๆ” เสียงเหมือนมีอะไรบางอย่างเดินอยู่ข้างๆเค้า

 

     “นั้นใคร!” รอนพูดพร้อมหันไปทางเสียง

 

     “แจ๊ะๆๆ” เสียงแหลมประหลาดดังขึ้นข้างหูของรอน รอนรีบใช้มือปัดข้างหูทันทีพร้อมพูดออกมาเสียงดัง “แกเป็นใคร ต้องการอะไร”

 

     “...”

 

     “แกต่างหาก ต้องการอะไร สายเลือดของแกมันน่าเครียดแค้น” เสียงที่คล้ายเสียงของคายดังขึ้นก่อนเสียงจะค่อยเปลี่ยนเป็นเสียงที่แหลมน่ากลัวและแฝงไปด้วยความแค้นมากขึ้น

 

     เมื่อเสียงนั้นพูดจบเสียงเท้าที่เดินอยู่ข้างๆไปมาก็วิ่งเข้าหารอนโดยทันที รอนที่ได้ยินแบบนั้นก็รีบวิ่งหนีโซซัดโซเซออกมาจากตรงนั้นทันทีโดยมีเสียงอะไรบางอย่างวิ่งตามเค้ามา แต่รอนก็โชคร้ายเมื่อวิ่งมาจนดูเหมือนจะรอดแล้ว แต่ขาของรอนก็ก้าวลงไปในบ่อโคลนจมจนก้าวต่อไม่ได้

 

     “นี่มันอะไร! ทำไมก้าวขาไม่ได้เลย!” รอนร้อนรนขณะเสียงประหลาดนั้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

 

     “บ้าเอ้ย! ออกสิ!” รอนตะคอกพร้อมใช้มือทั้งสองดึงขาออกจากโคลน ในขณะที่เสียงประหลาดนั้นก็วิ่งตรงเข้ามาหารอน รอนที่หมดหนทางจึงตัดสินใจลืมตา และในระหว่างที่รอนกำลังลืมตามองเสียงประหลาดนั้น ก็มีมือมาจับที่แขนของรอนและดึงเค้าขึ้นจากหลุมโคลนจมก่อนจะพูดอะไรบ้างอย่างออกมา



“ในนามแห่งคายผู้ถือครองสัญลักษณ์”

“ผู้ปกปักษ์บัลลังก์แห่งอาเรเทียลำดับที่ 2 ”

“ขอท่านประทานพร”

“(Light of High)แสงแห่งเบื้องสูงแด่เรา”

“เพื่อพิทักษ์เบื้องหน้าและปกปักษ์เราจากเบื้อหลัง”



     เมื่อเสียงนั้นพูดจบราวกับมีแสงสว่างล้อมรอบไปทั่วความรู้สึกที่อบอุ่นผิดจากตอนแรกที่เข้ามา ความรู้สึกที่ราวกับความอันตรายทุกอย่างถูกแผดเผาไปด้วยแสงที่กำลังส่องประกายอยู่นี้

 

     “แกๆๆ เจ้าผู้มาเยือน อว๊ากกกก” เสียงกรี๊ดร้องโหยหวนไปทั่วบริเวณด้วยความทรมาน

 

     “ไม่เป็นไรนะรอน อดทนได้ดีมาก”

 

     “นี่เธอ...เองเหรอ”

 

     “อย่าเพิ่งพูดอะไรเลยรีบไปกันเถอะ”

 

     “โอ้ย!” รอนส่งเสียงออกมาด้วยความเจ็บจากอาการข้อเท้าแพลงของเค้า

 

     “บาดเจ็บเหรอ”

 

     “อืม”

 

     “ถ้างั้นก็ขึ้นหลังฉันมา”

 

     “แล้วจะขึ้นยังไงล่ะ ฉันมองอะไรไม่เห็น”

 

     “ลืมตาขึ้นสิ ไม่เป็นไรแล้ว”

 

     สิ้นสุดเสียงของคาย รอนก็ค่อยลืมตาขึ้นสิ่งที่เค้าเห็นราวกับเค้าและคายกำลังอยู่ในลูกแก้วแสงโปร่งใสไม่มีผิด

 

     “ทำอะไรอยู่รอนรีบขึ้นหลังฉันมาสิ” คายพูดพร้อมหันหลังย่อตัวลง ก่อนที่รอนจะตอบรับและขึ้นไปบนหลังของคาย

 

     “ตัวหนักเหมือนกันนะเนี่ย” คายพูดพรางยิ้มออกมาเล็กน้อย

 

     รอนไม่พูดและไม่ตอบอะไร และทั้งคู่ก็เดินหน้าเข้าไปในป่า Red Wood ต่อไป

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
7 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

คุณคิดยังไงกับนิยายเรื่องนี้

* สามารถกรอกแบบสำรวจโดยไม่ต้องเป็นสมาชิกก็ได้ครับ

 

อ่านนิยายเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา