Vampire's Longing ความปรารถนา

     หญิงสาวได้ยืนนิ่งไปสักพักและได้เอ่ยคำพูดเชิงคำถามออกมา

เอเซีย:เป็นชื่อที่ยิ่งใหญ่จังนะ แวมไพร์มีชื่อที่ยิ่งใหญ่แบบนี้กันหมดทุกคนเลยหรอ

     พอหญิงสาวพูดจบบรรยากาศโดยรอบก็กลับมาเงียบอีกครั้ง

วินเซนต์:....

     บรรยากาศโดยมีลมแรงๆกับความเย็นยะเยือก

เอเซีย:เอ่อ...-

วินเซนต์:มีแค่แวมไพร์ชั้นสูงเท่านั้นที่จะมีชื่อตระกูลอยู่ในนามของตนเอง

     พูดจบทุกอย่างก็กลับเข้าสู่ความเงียบอีกครั้ง และหนุ่มแวมไพร์ก็ได้หันหลังละเดินออกไปละพูดออกมาว่า

วินเซนต์:เราคงจะได้เจอกันอีก

     พอพูดจบหนุ่มแวมไพร์ก็ได้กระโดดลงจากตึก หญิงสาวที่เห็นดังนั้นจึงวิ่งตามไปดูแต่พบแต่ความว่างเปล่าและเธอก็ได้ถอนหายใจ

เอเซีย:เฮ้อ...พอเจอเรื่องแบบนี้ละไม่อยากฆ่าตัวตายเลย เขาบอกว่าจะได้เจอกันอีกสินะ

     หญิงสาวหันหลังและยิ้มพร้อมกับเดินออกไปที่ทางประตูของตึกเพื่อจะได้ลงบรรได ค่ำคืนที่เป็นฝันร้ายแต่กลายเป็นค่ำคืนแห่งความสุข

 ตอนเช้า ที่บ้านของเอเซีย

เอเซีย:อือ...เช้าแล้วหรอเนี่ย

     หญิงสาวได้ลุกออกจากเตียงละขึ้นไปทำกิจวัตรประจำวันพร้อมกับแต่งชุดนักเรียนและได้ลงไปที่ชั้นแรกและเจอกับพ่อบุญธรรมที่เดินออกมาจากห้องนั่งเล่นพร้อมกับหน้าที่เคร่งครึม หญิงสาวทำได้แต่ยืนจ้อง

พ่อบุญธรรม:มีอะไร

     พ่อบุญธรรมได้เอ่ยถามไปทำให้หญิงสาวสะดุ้ง

เอเซีย:อ้อ เอ่อ...ป่าวค่ะไม่มีอะไร

     หญิงสาวได้เดินลงบรรไดไปที่ประตูแต่ก็ต้องชะงัก

พ่อบุญธรรม:จะไปเรียนแล้วหรอ อย่างน้อยก็น่าจะสวัสดีผู้หลักผู้ใหญ่ก่อนไปบ้างสิ

     พ่อบุญธรรมได้พูดและเดินไปที่ห้องครัวและนั่งบนเก้าอี้และยกหนังสือพิมพ์มานั่งอ่าน

เอเซีย:อาา...ค่ะ งั้นหนูไปก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ

     หญิงสาววิ่งออกไปพร้อมกับพูดสวัสดีพ่อบุญธรรม พ่อบุญธรรมก็นั่งอ่านหนังสือพิมพ์

พ่อบุญธรรม:เฮ้อ...ช่วงนี้ข้างนอกอันตรายมากเลยแหะ คงต้องเตือนเธอสักหน่อยแล้วแหละ

ณ ปราสาทแวมไพร์

แวมไพร์ตนหนึ่ง:ท่าน วินเซนต์ บลัด โคลด์! ท่านหายไปไหนมา ทั้งที่สถานการณ์ในปราสาทของพวกเราวุ่นวายมากแท้ๆ

     มีแวมไพร์ตนหนึ่งวิ่งเข้ามาหาอย่างตื่นตระหนก

วินเซนต์:ข้าก็แค่ไปเดินเล่นมานิดหน่อย และเจอสิ่งที่น่าสนใจเข้าน่ะ แจ็ค บลัด โคล

     หนุ่มแวมไพร์พูดตอบกลับไปพร้อมกับใบหน้าที่นิ่งเฉย

แจ็ค: ตอนนี้นามนั้นยังไม่เหมาะกับข้าหรอกครับ ข้ายังไม่ได้เป็นแวมไพร์ชั้นสูงข้าจึงยังไม่เหมาะกับนามนี้ครับ

     แวมไพร์เด็กพูดออกมาพร้อมกับก้มหน้า

วินเซนต์:เจ้าไม่จำเป็นต้องพูดแบบนี้ ถึงเจ้าจะพูดยังไงเจ้าก็เป็นแวมไพร์ที่มีสิทธิ์ขึ้นเป็นแวมไพร์ชั้นสูงในอนาคต

     หนุ่มแวมไพร์ได้พูดออกมาพร้อมกับใบหน้าที่ยิ้มมุมปาก และได้หันหลังเดินออกไป

แจ็ค:ขอบคุณสำหรับความใจดีของท่านครับ

     แวมไพร์เด็กได้เงยหน้าขึ้นพร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสุข

แจ็ค:ท่านจะไปไหนหรอครับ

     หนุ่มแวมไพร์ได้หยุดเดินพร้อมกับเอ่ยคำพูด

วินเซนต์:ห้องสมุดน่ะ

     พอหนุ่มแวมไพร์พูดจบละก็ได้เดินตรงไปที่ห้องสมุด

 ห้องสมุด

     หนุ่มแวมไพร์ได้ยืนอยู่ที่หน้าชั้นหนังสือ

บรรณารักษ์แวมไพร์:ท่านกำลังสนใจหนังสือเล่มไหนหรอขอรับ ท่านแวมไพร์ชั้นสูงที่สูงกว่าแวมไพร์ในชั้นเดียวกัน

     บรรณารักษ์แวมไพร์เดินเข้ามาหาแวมหนุ่มแวมไพร์

วินเซนต์:ข้าสนใจเรื่องที่วิญญาณสามารถปรากฏตัวขึ้นมาเพราะมนุษย์เพียงคนเดียว

     บรรณารักษ์แวมไพร์ทำหน้าตกใจนิดหน่อย

บรรณารักษ์แวมไพร์:ท่านคงต้องเล่ารายละเอียดให้ข้าฟังบ้าแล้วละนะ