Heart'Scrap จิตหลุดโลก (โซตะ...20+)

          

​

 

"Gods or Satan”

​

 

   ภายในห้องที่มืดสนิทมีเพียงเสียงร้องโอดครวญของเด็กน้อยหลายคนที่แต่ละคนเนื้อตัวเต็มไปด้วยบาดแผลทำให้เลือดไหลซิบๆอยู่ตลอดเวลา บรรดาเด็กน้อยร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดทรมาน ที่นี้สำหรับเด็กเหล่านี้มันคือขุมนรกที่แผดเผ่าร่างกายและจิตใจอย่างไรปราณี มองไปรอบๆก็จะเห็นชายหนุ่มรูปร่างกำยำนั่งสูบบุหรี่อยู่บนเตียงที่ยับยู่หยี่ ชายหนุ่มมีนามว่า’โวเวล วอล์กเกอร์' เขานั่งมองหวั่นบุหรี่ที่เพิ่งพ่นไปอย่างเหม่อลอย รอบเตียงของโลเวลเต็มไปด้วยเด็กผู้ชาย2-3คนที่ร่างกายเปลือยเปล่าเนื้อตัวมีบาลแผล

 

 

 

“อึก…ฮืออ..แม่จ๋า…อึก”

 

 

 

“ฮือออ…หนูเจ็บ…อึก…เจ็บ…อึก”

 

 

 

เสียงเล็กๆร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด แต่เสียงร้องนี้มันกับเป็นเสียงร้องที่ทำให้โลเวลมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก เพราะแบบนี้แหละโลเวลจึงชอบเอาเด็กพวกนี้มาขังไว้

 

 

 

“ฮ่าๆ”อยู่ๆเสียงหัวเราของโลเวลก็ดังขึ้นท่ากลางเสียงร้องโอดโอย โลเวลจุดบุหรี่ที่พึ่งจับไปอีกครั้ง ชายหนุ่มนั่งฮำเพลงอย่างสบายใจ เขายกยิ้มน้อยๆนั่งมองเด็กเหล่านั้น

 

 

 

“อึก!ปล่อย..ผมไปได้ไหม”เสียงเล็กๆถามขึ้น เด็กน้อยรวบรวมแรงที่เหลืออยู่เดินไปหาโลเวล ชายหนุ่มเหลือบตามองเด็กตรงหน้า จากใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มตอนนี้มันกับบึ่งตรึง เขาทิ้งบุหรี่ที่คาบอยู่ลงพื้นอย่างไม่ใยดี

 

 

 

“ปล่อยไป!...ฮ่าๆ”โลเวลพูด และระเบิดเสียงหัวเราะขึ้นอีกครั้ง

 

 

 

“ชะ..ใช่ปล่อยผมไปได้ไหม”เด็กน้อยถามขึ้นอีกครั้ง

 

 

 

“อึก!..จะ..เจ็บ”อยู่ๆโลเวลก็บีบคางเด็กตรงหน้า เด็กน้อยหน้าตาเห่เกไปตามแรงบีบ น้ำตาไหลอาบแก้มตอนนี้เขากลัวจับใจ อยากจะหนีแต่ก็หนีไม่ได้

 

 

 

“ไปซะ”โลเวลพูดด้วยน้ำเสียงปกติ ชายหนุ่มปล่อยมือจากครางของเด็กคนนั้น ตอนนี้เขาเหมือนผู้ชายปกติทั่วไป เด็กน้อยรีบเก็บเสื้อผ้าโดยไม่ลืมลากเพื่อนของตนที่นั่งอยู่ไปด้วย โลเวลนั่งมองเด็กสองคนที่พึ่งวิ่งออกไปด้วยแววตาเรียบนิ่ง เขานั่งอยู่สักพักก่อนจะเดินไปหยิบยาที่โต๊ะเครื่องแป้งมากิน มันเป็น’ยาระงับประสาท’เขาหยิบยานั้นมาใส่มือแล้วนำเข้าปากจากนั้นก็ดื่มน้ำตาม ก่อนจะเดินไปนั่งที่เดิม ก่อนจะค่อยๆหลับตาแล้วเข้าสู่ว่วงนิทา

 

 

 

 

 

ก็อกๆ

 

 

 

เสียงเคาะประตูดังขึ้นปรากฏให้เห็นร่างของชายรูปร่างกำยำสมชายชาตรี โลเวลเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูเขาก็เปิดเปลือกตาขึ้นมองชายตรงหน้า เขาพึ่งจะนอนไปไม่ถึงชั่วโมงดันมีคนมารบกวนเสียได้

 

 

 

“โลเวล นายใหญ่เรียกนายไปพบ”เสียงทุ้มเอยขึ้น โลเวลนอนจ้องร่างสูงตรงหน้าครู่หนึ่งก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

 

 

 

“….!”โลเวลไม่ตอบคนตรงหน้า ก่อนจะเดินไปเปิดประตูแล้วออกไปเลย คนที่มาตามโลเวลให้ไปพบนายใหญ่นั้นก็คือเธนมือขวาของมาเฟียหนุ่มนามว่า ‘พยัคฆ์’ โลเวลพึ่งจะมาทำงานเป็น ‘มือสังหาร’ให้พยัคฆ์ไม่กี่วันมานี้เอง โลเวลเขาชอบเก็บตัวอยู่แต่ในห้องไม่ค่อยออกไปพบเจอผู้คนมานัก เจ้านายอย่างพยัคฆ์หรือแม้แต่นายใหญ่อย่างวันเวฟจะเรียกใช้งานเขาสักทีก็ต้องให้เธนมาตามแบบนี้แหละ

 

 

 

“ทำไม?เจ้านายต้องรับไอ้บ้านั้นมาทำงานด้วยวะ”เธนพูดกับตัวเองเบาๆก่อนจะเดินตามโลเวลไปยังบ้านใหญ่

 

 

 

“หายไปไหนของมันวะ?”เธนพึมพำกับตัวเองเบาๆก็เมื่อกี่ยังเห็นหลังไวๆอยู่เลย เธนว่าเขาไม่ค่อยชอบขี้หน้าไอ้บ้านั้นเท่าไรเลย ทำไม?เจ้านายเขาต้องจ้างคนบ้ามาทำงานด้วยก็ไม่รู้จะเอามือสังหารก็หาคนที่มันสติดีหน่อยก็ไม่ได้ แต่ชั่งเถอะเขาทำอะไรไม่ได้นิ

 

 

 

“มาแล้วหรอ”วันเวฟนายใหญ่แห่งบาสเตียนเอยทักลูกน้องตรงหน้า โลเวลไม่ได้ตอบอะไรนายใหญ่ไปแค่ยืนนิ่งๆรอคำสั่งเท่านั้น ตอนนี้เขาเหมือนชายหนุ่มธรรมดาทั่วไป ก็เขาพึ่งจะกินยาไปไม่นานแล้วตอนนี้มันก็ออกฤทธิ์แล้วด้วยเขาเลยดูเป็นผู้ชายธรรมดาไม่มีพิษสงอะไร

 

 

 

“นายมีมารยาทไหม”นายใหญ่วันเวฟถามแล้วมองคนตรงหน้านิ่งๆ

 

 

 

“นายใหญ่มีอะไรหรอครับ”โลเวลถามผู้เป็นนาย

 

 

 

“ฉันมีงานจะให้นายทำ”นายใหญ่พูดแล้วส่งรูปใบหนึ่งให้โลเวลมันเป็นรูปของผู้ชายคนหนึ่งเท่านั้น

 

 

 

“ฆ่ามันซะ!”วันเวฟสั่งเสียงเรียบ โลเวลมองดูภาพถ่ายในมือก่อนจะเก็บมันใส่กระเป๋าแล้วเดินออกไปโดยไม่ลืมที่จะโค้งคำนับนายใหญ่

 

 

 

วันเวฟไม่รู้ว่าทำไม พยัคฆ์ถึงเอาคนแบบนี้มาทำงานด้วยก็ไม่รู้ วันก่อนวันเวฟเห็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งวิ่งออกมาจากบ้านพักของโลเวลเนื้อตัวเต็มไปด้วยบาลแผล วันเวฟรู้ว่าลูกน้องของเขาเป็นคนนี้ชอบทำอะไรแบบนี้เขาเลยไม่ค่อยสนใจมันเท่าไร แต่ก็แอบสงสารเด็กพวกนั้นอยู่เหมือนกัน

 

 

 

 

 

 

 

แกร่กๆ

 

 

 

เสียงของกระสอบขาดๆที่เดินลากไปตามถนนดังขึ้นเป็นระยะ เด็กน้อยเนื้อตัวมอมแมมเดินลากกระสอบขวดและพลาสติกต่างๆไปบนถนน มืออีกข้างก็ถือตุ๊กตาหมีตัวเน่าๆไว้แน่น เมื่อก่อนมันเคยเป็นสีขาวแต่ตอนนี้ไม่รู้เหมือกันว่ามันเป็นสีอะไรไปแล้ว

 

 

 

จอกๆๆ

 

 

 

อยู่ๆท้องของเด็กน้อยก็ร้องขึ้นเขาไม่ได้กินข้าวมา2วันแล้ว ขวดที่เก็บไปขายก็ไม่มีใครซื้อเลย เขาจึงไม่มีตังไปทานข้าวนี้แหละ เด็กน้อยเหลือบไปเห็นร้านขายข้าวซึ่งป้าคนขายยืนผัดข้าวอยู่มือเป็นระวิง 

 

 

 

อึก!..เสียงกลืนน้ำลายลงคอเล็กๆเด็กน้อยเอามือลูบท้องปร่อยๆมองไปยังร้านอาหารที่ผู้คนนั่งกันเต็มร้านไม่มีที่ว่างแม้แต่นิดเดียว เด็กน้อยมองอาหารที่อยู่ในตู้โชว์อยู่สักพักก่อนจะละสายตาไป เขาไม่มีเงินไปซื้อมันหรอก นี้ก็เย็นมากแล้วขวดที่เก็บมาก็ได้แค่นิดเดียวเงินที่ขอทานมาก็ได้นิดเดียวเองไม่พอซื้อข้าวพวกนี้แน่ เด็กน้อยหน้าละห้อยยอมเดินจากไปจากร้านข้าวแต่โดยดี

 

 

 

จอกๆ เสียงท้องของเด็กน้อยก็ยังร้องไม่หยุดเลยตอนนี้

 

 

 

“พี่หมี..หิวจัง”เด็กน้อยพึมพำกับตุ๊กตาหมีในมือเบาๆ

 

 

 

ตุ๊กตาหมีตัวนี้เป็นตุ๊กตาหมีที่แม่ของเด็กน้อยซื้อให้เด็กน้อยเก็บมันไว้ข้างตัวตลอด มันเป็นเสมือตัวแทนของแม่เขา แม่เขาเป็นหญิงขายบริการที่ตายด้วยโรคร้าย ถึงแม่จะเป็นหญิงอย่างว่าแต่แม่ก็ใจดีไม่เคยทอดทิ้งหรือทุบตีเขาเลย ถ้าแม่เขายังอยู่เขาคงไม่มีสภาพแบบนี้แน่ เด็กน้อยมีนามว่า ‘ซีโน่’เป็นเด็กกำพร้า แม่ของซีโน่ตายไปตั้งแต่สองปีก่อนแล้ว ซีโน่ไม่รู้จักญาติหรือพี่น้องของแม่สักคน ตอนงานศพก็มีน้าๆป้าที่แม่ทำงานอยู่ช่วยกันจัดงานศพแค่วันเดียวแล้วก็เผาเลย พอเสร็จจากงานศพเด็กน้อยก็ต้องอยู่ตามลำพังเพราะไม่มีใครช่วยอุปการะแม้แต่คนเดียว เพื่อนของแม่ของกลัวซีโน่จะไปเป็นภาระพวกเธอ บ้านที่ซีโน่เคยอยู่อาศัยก็ถูกเจ้าของบ้านไล่ออกมาเพราะไม่ได้จ่ายค่าเช่าหายเดือน

 

 

 

“พี่หมี…ซีคิดถึงแม่..อึก..ฮื้ออ”ซีโน่ยังคงพูดกับตุ๊กตาหมีในมือเบาๆ น้ำตาที่ไหลอาบแก้มมันหยดลงที่ตุ๊กตาหมีนั้นหลายหยด ซีโน่นั่งร้องใหญ่อยู่พักใหญ่ก่อนจะค่อยๆรวบรวมกำลังที่มีอยู่เดินไปเรื่อยๆอย่างไรจุดหมาย ตอนนี้ท้องฟ้าก็เริ่มจะมืดแล้ว ซีโน่ว่าเขาต้องหาที่นอนแล้วแหละคืนนี้ ซีโน่เลือกที่จะเดินไปเรื่อยๆเจอตรงไหนที่พอจะนอนได้ก็นอนมันตรงนั้นแหละ

 

 

 

ปึก!

 

 

 

ซีโน่รู้สึกเหมือนตนเองชนเข้ากับอะไรแข็งๆใหญ่ๆสักอย่าง ทำให้เด็กน้อยล้มก้นจ้ำเบ้าลงกับพื้นทันที ตุ๊กตาหมีในมือกระเด็นไปไหนไม่รู้ ซีโน่เงยหน้าขึ้นมาก็พบชายร่างสูงที่จ้องมองเขาอยู่ด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย 

 

 

 

“ขอโทษ”ซีโน่ลุกขึ้นยืนแล้วเอยคำขอโทษออกไปแล้วเอามือปัดฝุ่นที่ตัวเอง

 

 

 

“….!”ชายหนุ่มจ้องมองเด็กตรงหน้าไม่วางตา ก่อนจะนั่งลงให้ความสูงเท่ากับเด็กตรงหน้า

 

 

 

“ชื่ออะไร”ชายหนุ่มเอยถามเด็กตรงหน้าที่ร่างกายมอมแมมไปหมด ข้างๆตัวก็มีตุ๊กตาหมีเน่าๆวางอยู่

 

 

 

“….”ซีโน่ไม่ตอบแต่กลับจ้องมองใบหน้าคนตัวใหญ่แทน เด็กน้อยว่าผู้ชายคนนี้ดูท่าทางน่ากลัวยังไงไม่รู้ เขาเห็นยังขนลุกเลย ซีโน่เลยไม่บอกชื่อจะดีกว่า

 

 

 

“ชื่ออะไรครับ..หื้ม”ชายหนุ่มถามด้วยเสียงสดใสจากก่อนหน้า ซีโน่รู้สึกงงกับคนนี้จริงๆก่อนหน้านี้ก็ทำเสียงดุพอตอนนี้กับมาพูดดี ปรับอารมณ์ไม่ทันเขาเลยจริงๆ

 

 

 

“ซีโน่”เด็กน้อยตอบ จ้องมองชายหนุ่มอีกครั้ง ชายหนุ่มยังคงยิ้มกริ่มสงมาให้ซีโน่ เเต่ซีโน่ว่ามันเป็นยิ้มที่น่ากลัวยังไงแปลก

 

 

 

“ชื่ออะไรครับ”ชายหนุ่มเอยถามอีกครั้ง ซีโน่ว่าเขาก็บอกชื่อไปแล้วนิจะถามทำไมอีกแปลกคนจริงๆ

 

 

 

“…”เด็กน้อยไม่ตอบ ก้มลงไปหยิบพี่หมีที่ตกอยู่ที่พื้นแทนแต่ไม่ทันที่มือป้อมๆจะหยิบตุ๊กตาหมีขึ้นมา ร่างสูงตรงหน้าก็คว้ามันไปเสียก่อน

 

 

 

“เอาพี่หมีมานะ!”ซีโน่พูดแล้วพยายามที่จะคว้าเอาหมีในมือจากร่างสูงแต่ด้วยความเป็นเด็กและตัวเล็กซีโน่เลยเอาพี่หมีคือมาไม่ได้ ซีโน่รู้สึกหงุดหงิดน้อยๆที่มีคนมาทำกับพี่หมีของเขาแบบนั้น

 

 

 

“ชื่ออะไรครับ”ชายหนุ่มถามอีกครั้ง ในมือก็ชูตุ๊กตาหมีเน่าๆอยู่แล้วแกร่งมันไปมา

 

 

 

“ซีโน่!”ซีโน่ตอบพยายามที่จะแย่งพี่หมีอีกครั้ง ซีโน่กลัวว่าพี่หมีจะขาด ผู้ชายคนนี้ก็ยังจะแกร่งมันเล่นไปมาอยู่ได้

 

 

 

“ต้องตอบว่า…ชื่อซีโน่ครับแล้วคุณชื่ออะไร”

 

 

 

จิ๊!เด็กน้อยจิปากน้อยๆก่อนที่จะยอมทำตาม

 

 

 

“ชื่อซีโน่ครับ..แล้วคุณชื่ออะไร”เด็กน้อยพูดหน้าบึ้ง

 

 

 

“ฉันชื่อโลเวลนะ”ชายหนุ่มตอบเสียงใส

 

 

 

“ไม่มีพ่อแม่หรอ”โลเวลถามขึ้นอีก

 

 

 

“ไม่มี!”เด็กน้อยตอบ อยู่ๆนํ้าตามันก็ไหลออกมา โลเวลเอื้อมมือไปปาดนํ้าตายังแก้มใส คำถามของโลเวลมันทำให้ซีโน่คิดถึงแม่อีกแล้ว เวลามีใครพูดถึงแม่ซีโน่ก็ได้เป็นต้องนํ้าตาไหลทุกครั้งไป

 

 

 

“ไปอยู่กับฉันไหม”โลเวลถามยิ้มๆ

 

 

 

“อึก!..ปะ...ไปแล้วจะมีข้าวให้กินไหม”ซีโน่ถามแล้วลูบท้องตัวเองปร่อยๆ ตอนนี้ซีโน่หิวจนจะเป็นลมอยู่แล้วถ้าได้กินข้าวตอนนี้ก็คงจะดีไม่น้อย

 

 

 

“มีสิ”โลเวลตอบแล้วส่งตุ๊กตาหมีในมือให้ซีโน่ เด็กน้อยรับมาก่อนจะกอดมันไม่แน่น

 

 

 

“อึก..มะ..ไม่โกหกใช่ไหม”ซีโน่ถามและเอามือป้อมๆปาดนํ้าตาบนใบหน้า

 

 

 

“อืม..ไปไหม?”โลเวลถามอีกครั้ง

 

 

 

“จริงๆนะไปกับคุณได้จริงๆนะ”เสียงเล็กๆเอยถามท่าทางดีใจ โลเวลยิ้มที่มุมปากเขาว่าเด็กคนนี้น่าสนใจเลยทีเดียว เด็กคนนี้ไม่เหมือนเด็กพวกนั้นที่เขาเคยเจอ แบบนี้แหละโลเวลเลยสนใจเด็กตรงหน้า 

 

'มาเป็นของเล่นของฉันเถอะนะเด็กน้อย'

 

 

 

“อืม”โลเวลตอบแล้วอุ้มซีโน่ขึ้น ซีโน่ไม่ได้โวยวายอะไรยอมไปกับโลเวลแต่โดยดี ถ้าที่โลเวลพูดเป็นความจริงเด็กน้อยก็ไม่ต้องมาทนหิวแบบนี้อีกแล้ว ซีโน่ว่าผู้ชายคนนี้ก็ดูใจดีเหมือนกันถึงจะดูเป็นคนที่แปลกก็เถอะ

 

 

 

โลเวลยกยิ้มขึ้นที่มุมปากก่อนจะอุ้มเด็กน้อยแล้วเดินไปขึ้นรถตู้สีดำสนิทที่จอดรอเขาอยู่ แน่นอนว่าที่เขายิ้มซีโน่ไม่เห็นหรอกมัวเเต่ดีใจเลยไม่ได้สังเกตอะไร

 

 

 

***'นายจะรู้ว่านรกที่แท้จริงเป็นอย่างไง'***ชายหนุ่มคิดในใจก่อนจะเดินไป

 

 

 

 

 

_______________________________________________________________

 

โปรดติดตามตอนต่อไป

 

 

 

อย่าลืมเม้นในกำลังใจลี้ด้วยนะคะ ขอบคุณคะ