นางสาวแสนเฉิ่ม

เมื่อ 20 ปีก่อน

"มาแล้วเว้ยพวกเรา ยัยเชยจอมโง่ แกล้งมันเลยพวกเรา แกล้งมันเลยๆ"

เด็กชายอายุ 10 ขวบ จำนวน 6-7 คนร้องตะโกนเสียงดังอยู่ด้านบนระเบียงอาคารเรียนชั้นประถมของโรงเรียนประจำอำเภอแห่งหนึ่ง พร้อมกับสาดน้ำซึ่งเพิ่งใช้ทำความสะอาดพื้นห้องเรียนลงมาบนหัวและตัวของเด็กหญิงทรามเชยจนเปียกชุ่มไปทั้งตัว

เด็กหญิงตัวน้อยล้มลงกับพื้นถนนทางเดินจนหัวเข่าถลอกเป็นแผล เลือดไหลซึมออกมาจนรู้สึกแสบไปหมด เธอเงยหน้าขึ้นไปมองด้านบน เหล่านักเรียนชายซึ่งเป็นเพื่อนร่วมชั้นของเธอต่างพากันหัวเราะเยาะและร้องตะโกนโหวกเหวกด้วยความสะใจที่แกล้งเธอได้สำเร็จอีกครั้งด้วยความสะใจที่แกล้งเธอได้สำเร็จอีกครั้งหนึ่ง

ทรามเชย ยกมือน้อยๆขึ้นมาจับผมเปียสองข้างที่แม่อุตส่าห์ถักให้อย่างประณีตเมื่อเช้าขึ้นมา น้ำตาของเธอค่อยๆรินไหลออกมาด้วยความเจ็บปวด นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอต้องเจออะไรแบบนี้ มันเกิดขึ้นหลายต่อหลายครั้ง จนเธอจำไม่ได้แล้วว่ากี่ครั้ง

อาการปวดแผลที่หัวเข่ายังไม่เท่ากับความเจ็บปวดที่เห็นเปียสองข้างฝีมือแม่ถูกน้ำสกปรกราดรดจนไม่เหลือสภาพที่สวยงามอีกต่อไป

"แม่จ๋า เปียที่แม่ถักให้สกปรกไปหมดแล้ว หนูขอโทษนะจ๊ะแม่"

เด็กน้อยได้แต่นึกในใจ เธออยากภาวนาขอให้แม่มาอยู่ใกล้ๆเธอและกอดเธอเอาไว้ในเวลานี้จริงๆ

น้ำตาเด็กหญิงตัวน้อยไหลออกมาด้วยความเจ็บใจจนเลอะเปรอะเปื้อนไปทั้งใบหน้าและชุดนักเรียนของเธอก็ชุ่มไปด้วยน้ำสกปรกหมดทั้งตัว...