นางสาวแสนเฉิ่ม

เมื่อ10 ปีก่อน

"ว๊าย! ตายแล้ว นางสาวแสนเฉิ่มมาโน่นแล้วอ่ะแก ดูสิๆ"

"ไหนๆ ขอดูหน้ามันหน่อยซิ กล้าดียังไง บังอาจมาเทียบชั้นกับพวกเรา"

"ใครๆ ก็รู้ว่าคณะนี้ ถ้าไม่สวย ไม่รวยจริงอย่างพวกเรา เรียนไม่ได้หรอกย่ะ ว่ามั้ยพวกแก"

"ใช่ๆ เห็นด้วยเลยอ่ะแก"

เสียงนินทาว่าร้ายยังคงดังแว่วมาเป็นระยะๆ ตลอดทางเดินไปโรงอาหาร

เที่ยงนี้คนเยอะ แต่หญิงสาวก็ยังหนีไม่พ้นตกเป็นเป้าหัวข้อสนทนาของกลุ่มสาวสวยเพื่อนร่วมคณะของเธออยู่ดี

ทรามเชย ยังคงเดินต่อไปเรื่อยๆ โดยไม่ได้สนใจคำพูดที่ลอยมาเข้าหูตลอดทางเดินไปโรงอาหาร

หล่อนเดินไปสั่งอาหารเป็นเมนูง่ายๆ อย่างข้าวไข่เจียว เมื่อแม่ครัวปรุงเสร็จ เธอรับข้าวมาถือไว้ในมือ และเหยาะซอสพริกราดใส่บนไข่เจียวเล็กน้อยเพื่อเพิ่มรสชาติ

หลังจากนั้นหญิงสาวก็เดินไปหาที่นั่งรับประทาน ระหว่างทางสาวสวยกลุ่มเดิมได้เดินเข้ามาใกล้ สาวสวยหนึ่งในนั้นเดินเข้ามาเบียดเธอเต็มแรง จนตัวเธอล้มลง ข้าวไข่เจียวหลุดมือกระเด็นไปโดนชุดนักศึกษาของเธอเต็มๆ ก่อนที่จานกระเบื้องจะลอยละลิ่วตกลงบนพื้นแตกกระจายเสียงดังสนั่น

"เพล้งงง!"

ทุกคนในโรงอาหารตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่ก็ไม่มีใครยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ ด้วยเห็นว่าไม่ใช่ธุระอะไรของตน ทุกคนต่างก็ไม่อยากมีเรื่อง

ทรามเชยค่อยๆ พยุงตัวเองลุกขึ้นนั่ง เธอเก็บเศษจานกระเบื้องที่แตกบนพื้นอย่างเบามือ แต่ก็ไม่วายมีเศษชิ้นส่วนชิ้นหนึ่งที่คมมากๆ บาดลึกเข้าไปที่มือของเธอจนเลือดแดงฉานไปทั่วฝ่ามือ

หญิงสาวกัดฟันทนต่อความเจ็บปวดจากบาดแผลที่ได้รับ เก็บเศษจานกระเบื้องที่แตกจนหมด และหยัดกายลุกขึ้นยืนช้าๆ

ขณะที่กำลังจะก้าวเดินออกไปจากบริเวณโรงอาหารนั้น

จู่ๆ สาวสวยคนต้นเหตุก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้เธอ แล้วแสร้งพูดขึ้นว่า 

"อุ๊ย! ขอโทษนะจ๊ะเชย ฉันไม่ได้ตั้งใจ มันเป็นอุบัติเหตุน่ะจ้ะ เธอไม่เป็นไรใช่มั้ยจ๊ะ"

ขณะที่สีหน้าของเจ้าหล่อนนั้นตรงข้ามกับคำพูดอย่างสิ้นเชิง

หล่อนแอบส่งสายตาไปหาเพื่อนๆ ในกลุ่ม แล้วทำหน้าตาสะใจมากเหมือนรู้กัน

ทรามเชยเดินออกมาจากโรงอาหารเงียบๆ

หลังจากนำเศษจานแตกไปทิ้งถังขยะแล้วเธอก็เดินไปห้องพยาบาล เพื่อทำแผลที่มือให้กับตัวเองด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่หัวใจข้างในกำลังแอบร้องไห้เงียบๆ...

โปรดติดตามตอนต่อไป➡️