สืบสู้ผี ภาค เมฆาคนล่าผี

"ทะ... ทำไมล่ะครับอาจารย์ ทำไมนายเม้งถึงได้หนีไปหาความตาย นี่มัน... นี่มันยังไงกันแน่ครับ? " ครูชัยรัตน์ถามจนปากคอสั่น

"จำที่ข้าพูดเมื่อกี้ไม่ได้รึ ว่านายเม้งนี่ล่ะที่รู้จักตัวตนของคนที่อยู่ในภาพวาดอีกคนนั้น หรือที่จริงก็คือคนที่ข่มขืนเด็กคนนั้นนั่นเอง" อาจารย์คงตอบอย่างเน้นเสียง

"และจากการที่ข้าได้ไปสืบมา คนที่ได้ข่มขืนเด็กคนนั้น ขณะนี้ก็กำลังใกล้จะทานฤทธิการครอบงำของวิญญาณพยาบาทนั้นไม่ได้เต็มที ประกอบกับที่นายเม้งนั่นก็ได้รู้ตื้นลึกหนาบางของตัวตนของมันมากเกินไป นายเม้งนั่นจึงน่าจะถูกกำจัดในเวลาไม่นานนี่ล่ะ! "

ครูชัยรัตน์กับเมขลาฟังถึงตรงนี้ก็เหลียวหน้ามามองกันเองด้วยความสยดสยองใจด้วยกันทั้งคู่

"อาจารย์คะ แล้วอย่างนี้จะถือว่านายเม้งจะต้องตายด้วยการถูกฆ่าหรือว่าจะตายด้วยอาถรรพ์ของสมุดวาดเขียนกันแน่ล่ะคะ? " คำถามของเมขลานี้พอดีตรงกับที่ครูชัยรัตน์กำลังสงสัยอยู่พอดี

"นั่นไม่ได้แตกต่างกันเลย..." อาจารย์คงพูดอย่างส่ายหน้า "เพราะต้นตอของเรื่องพวกนี้ก็มาจากเจ้าวิญญาณพยาบาทตนนั้นนั่นเอง แท้ที่จริงอาถรรพ์ของสมุดวาดเขียนสั่งตายน่ะ ก็เป็นแค่เครื่องมือในการทำให้คนหวาดกลัวและจิตตกกันซะก่อนมากกว่า จากนั้นมันก็จะเป็นเรื่องง่ายที่เจ้าวิญญาณพยาบาทนั่นจะเข้าควบคุมจิตใจของเหยื่อ หรือใช้เครื่องมือสังหารได้อย่างไม่ยากเย็น"

"แล้ว... แล้วเจ้าวิญญาณพยาบาทนั่น จริงๆ แล้วมันต้องการอะไรกันแน่ครับอาจารย์? " ครูชัยรัตน์ถาม

อาจารย์คงหลับตาไตร่ตรองอยู่ชั่วขณะ "จุดประสงค์อันสูงสุดหรือเป้าหมายในบั้นปลายของมันนั้นที่จริงข้าก็กำลังสืบอยู่ แต่จุดประสงค์ของมันตอนนี้ ก็คือการรวบรวมวิญญาณของคนธรรมดาอย่างพวกเจ้าให้ได้ในระดับหนึ่งเพื่อที่จะใช้ให้เป็นเครื่องมือในการที่จะสานต่อไปยังเป้าหมายอันสูงสุดของมันนั่นเอง"

เมื่อฟังถึงตรงนี้ ทั้งเมขลาและครูชัยรัตน์ก็ถึงกับอึ้งตะลึงกันไปชั่วขณะ

"อาจารย์คะ แล้วที่นายเม้งหนีไปในตอนนี้ อาจารย์จะติดตามหามันเจอได้อย่างไรกันคะอาจารย์? "

อาจารย์คงถึงกับยิ้มออกมาที่มุมปากก่อนจะตอบ

"ที่จริง ขณะนี้'นกฮูก'ของข้าก็ได้บินติดตามมันไปแล้ว และนกฮูกของข้าก็จะทำหน้าที่เป็นกล้องหรือเป็นโดรนที่จะคอยส่งข้อมูลกลับมาให้กับข้าว่าเจ้าเม้งมันได้เคลื่อนไหวไปถึงไหนแล้ว"

คำว่านกฮูกถึงกับทำให้สองหนุ่มสาวสะดุ้งขึ้นมาทันที และต่างก็เลิกคิ้วขึ้นสูงอย่างสงสัย

ที่จริงเมฆาหรืออาจารย์คงตัวปลอมก็ลืมตัวไปว่า ไม่น่าจะพูดถึงนกฮูก แต่แล้วเขาก็ยิ้มๆ ออกมาเล็กน้อย และพูดต่อไปอย่างเนียนๆ

"พรุ่งนี้พอสว่างแล้ว เราก็ค่อยตามรอยของมันอีกทีก็ได้ เพราะยังไงก็เจอตัวแน่ๆ แต่ก็อย่างที่บอกว่าเราก็จะต้องตามไปถึงตัวมันให้เร็วที่สุดก่อนที่มันจะมีอันเป็นไปซะก่อน"

แต่แล้วนายเม้งก็กลับมาเสียชีวิตในคืนนั้นนั่นเอง โดยที่เมฆาหรืออาจารย์คงตัวปลอมยังไม่ทันที่จะตามไปหาเขาด้วยซ้ำ โดยนกฮูกบริวารของเมฆาผู้คอยบินติดตามนายเม้งอยู่ทุกระยะได้ส่งข่าวสารกลับมาหาเขาเมื่อตอนย่ำรุ่ง ว่านายเม้งได้ถกสัตว์ลี้ลับชนิดหนึ่งเข้าลอบทำร้ายจนถึงแก่ชีวิตที่ตรงชายป่าด้านหลังของหมู่บ้าน

พอเช้าตรู่ อาจารย์คงจึงได้บอกข่าวนี้ให้หนุ่มสาวทั้งสองได้รู้เรื่องทันที

"อาจารย์คงครับ เห็นตอนแรกอาจารย์บอกว่า วันนี้จะไปติดตามตัวของนายเม้งให้เจอก่อนที่เขาจะเป็นอะไรไป แล้วนี่เขากลับมาตายไปซะก่อนอย่างนี้ แล้วนี่ผมกับเมขลาจะทำยังไงกันต่อไปดีล่ะครับ? " ครูชัยรัตน์ที่ขณะนี้นั่งคู่อยู่กับเมขลาที่โต๊ะรับแขกชั้นล่างเอ่ยถามอาจารย์คงด้วยสีหน้ากระวนกระวายใจสุดๆ

อาจารย์คงที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเค้นรอยยิ้มออกมาอย่างเกรียมๆ

"นี่เท่ากับว่า เจ้าคนที่ได้ข่มขืนเด็กคนนั้นได้ตกอยู่ในอำนาจของวิญญาณร้ายเกือบสมบูรณ์แล้ว และจิตใจของมันผู้นั้นก็จะเต็มไปด้วยความอำมหิต บางทีการตายของนายเม้งนั้นนอกจากจะเป็นการฆ่าปิดปากแล้ว ก็อาจจะเป็นการทดสอบพลังอำนาจในการฆ่าของมันที่ได้ทำงานร่วมกับเจ้าวิญญาณพยาบาทตนนั้น"

"อา... อาจารย์คะ" เมขลาเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าสุดจะซีด "ถ้าเป็นอย่างที่อาจารย์ว่า คราวนี้เจ้าวิญญาณพยาบาทนั่นก็คงจะมาตามหาหนูกับพี่ชัยรัตน์แน่ๆ แล้วใช่ไม๊คะอาจารย์...? "

อาจารย์คงถอนใจออกมาเบาๆ

"มันก็ใช่ แต่เจ้าสองคนก็ไม่ต้องวิตกอะไรจนเกินไปนัก เพราะว่าฤทธิเดชของเจ้าวิญญาณพยาบาทนั้นจะมีอำนาจจริงๆ เมื่อในยามราตรี ส่วนเจ้าคนที่ได้ข่มขืนเด็กคนนั้นก็จะมีอำนาจชั่วร้ายหรือถูกควบคุมโดยสมบูรณ์เมื่อตอนราตรีมาเยือนด้วยเช่นกัน"

"ดังนั้น คืนนี้เจ้าสองคนจะต้องเข้าไปอยู่ในวงล้อมของสายสิญจน์ของข้าตั้งแต่ตอนพลบค่ำเลยนะ จงจำไว้ให้ดี" อาจารย์คงกำชับเสียงเข้ม

"เอ๊ะ... หรือว่า..." ครูชัยรัตน์ขมวดคิ้ว "หรือว่าคืนนี้อาจารย์จะไม่ได้อยู่ที่นี่ครับ? "

"ใช่แล้ว..." อาจารย์คงพยักหน้า "คืนนี้ตั้งแต่ค่ำ ข้ามีภาระกิจที่ต้องทำ"

"อาจารย์คะ อาจารย์จะไปไหน อาจารย์จะไม่อยู่กับพวกเราในคืนนี้หรือคะ? " สีหน้าของเมขลายิ่งดูเหมือนคนจะร้องไห้ขึ้นทุกที

"ข้าบอกแล้ว ถ้าคืนนี้พวกเจ้าอยู่แต่ในวงล้อมของสายสิญจน์ พวกเจ้าก็จะปลอดภัย เจ้าวิญญาณร้ายเหล่านั้นถึงจะร้ายแค่ไหน ก็ยังไม่เคยมีตนไหนที่เอาชนะอำนาจพลังของสายสิญจน์ของข้าไปได้! "

"แล้ว... แล้วอาจารย์จะไปทำภาระกิจอะไรงั้นเหรอคะ? " เมขลายังเซ้าซี้ถามอาจารย์คง

"ภาระกิจที่สำคัญในตอนค่ำนี้ของข้า ก็คือ... การไปปกป้องคุ้มครองเด็กผู้หญิงคนหนึ่งให้รอดปลอดภัยจากการถูกฆ่า! "

เมขลากับครูชัยรัตน์ถึงกับเลิกคิ้วขึ้นสูงด้วยกันทั้งสองคน เพราะสงสัยว่า เด็กคนที่อาจารย์คงพูดถึงคือเด็กคนไหนกัน?

แต่ก่อนที่อาจารย์คงจะออกจากบ้านไปก็กลับไม่ได้เอ่ยชื่อเด็กคนนั้นออกมา สิ่งที่อาจารย์คงพูดทิ้งท้ายไว้อย่างเดียวก็คือ

"เด็กคนนั้นจะต้องปลอดภัย เพราะเด็กคนนั้นรู้จักบุคคลที่ได้ข่มขืนเด็กใบ้ และเด็กคนนั้นยังเป็นผู้ที่ฉีกสมุดวาดเขียนทั้งสี่หน้าออกไปนั่นเอง! "

(โปรดติดตามในบทต่อไป เร็วๆ นี้นะครับ)