ห้าดรุณี (ลงเว็บนี้กับเว็บเด็กดี)

บทนำ

ปี2530 มีบ้านใหญ่โตอยู่หลังหนึ่ง ทางเดินรถเข้ามาวังนภาธร ก็เริ่มต้นอีกครั้ง บ้านนี้ปกครองโดย ม.ร.วภาคิไนย นภาธรและภรรยานามว่า “ม.ร.ว.เปลวกนก ในตอนนี้มีทายาทอีก2คน คือ ม.ล.ธนากร นภาธรหรือคุณกร เป็นบุตรชายคนโต อายุได้6ปี และอีกคนคือ ม.ล.ภาวินี นภาธรหรือปิ่น หล่อนได้ความงามมาจากแม่ บุตรสาวคนเล็ก อายุเพียงแค่3เดือน

ส่วนม.ร.วภูบดีกับภรรยาคือ ม.ร.ว.ยอเกียรติ นภาธรนั้นย้ายไปอยู่ที่หัวหิน และมีบุตรอยู่2คน คือ ม.ล.ภูธเนศ นภาธร ในตอนนี้อายุ5ปี ส่วนบุตรสาวอีกคน คือม.ล.กานต์มณี นภาธร ส่วนธนากับโสมภานั้นได้สร้างห้างร้านเป็นกิจการเป็นห้างสรรพสินค้า “ธนพพร๊อบเพอร์ตี้กรุ๊บ จำกัด มหาชน” และจะขยายสาขาต่างจังหวัด

รถเมอร์ซิเดส เบ๊นซ์คันหรูขับเข้ามาในวัง นภาธร เคลื่อนมาจอดอยู่หน้าบ้านก่อนที่คนใช้จะเดินเข้ามา

“คุณธนา คุณโสม มาหาใครหรอคะ” สาวใช้ของวังนภาธรออกมาต้อนรับผู้ที่เข้ามา

“มาหาคุณหญิงเปลวนะ ไม่ทราบว่าเขาลงมาหรือยัง” โสมภาถาม

“มาแล้วแต่อยู่ในครัว”สาวใช้ตอบ

โสมภาเดินไปในครัวเห็นหญิงเปลวกำลังหุงข้าว

“ยังเหมือนเดิมเลยนะสหาย” โสมเอ่ย

เปลวกนกหันหน้ามาตามเสียงก่อนจะรู้ว่าเป็นใคร

“คุณนายโสม สบายดีหรือเปล่า ไม่ได้เจอกันนาน” เปลวถามอีกฝ่าย ผู้มาเยือนสวมชุดตามสมัยนิยมของสมัยนั้น สวมเครื่องประดับทองที่ดูแพง

“ฉันสบายดี ตอนนี้ฉันเป็นคุณนายแล้วนะ ไหนบุตรสาวของเธอ” โสมถามหาเด็กทารก

“นอนอยู่ในเปลจ๊ะ” เปลวตอบ

โสมภาชะโงกหัวก้มลงไปดูเด็กทารกเพศหญิงกำลังนอนหลับอยู่ในเปล

“เขาชื่ออะไรหรอ”

“ปิ่นจ๊ะ ชื่อจริงมล.ภาวินี นภาธร”

“ชื่อเพราะนี่ แล้วลูกคนโตของเธอละอยู่ไหน” โสมภาถามหาบุตรชายของอีกฝ่าย

ภายในบ้านตอนนี้มีของเล่นเด็กที่ราคาแพงบ้างถูกบ้างเช่น รถของเล่นขนาดเล็ก

“ตากรไปไหนแล้วละ สงสัยแกอยู่แถวๆ นี้แหล่ะ” เปลวเอ่ยถามหาบุตรชายคนโต

เด็กหนุ่มวัย6ปีกำลังจ้องมองเพื่อนเล่นอยู่เป็นประจำ บางครั้งก็มีภูธเนศ หรือภูมาเล่นเป็นเพื่อนด้วยแก้เหงา แต่ตอนนี้มีเพื่อนเล่นคือเป็นลูกของคนใช้ชื่อ”สมชาย” คอยเป็นเพื่อนเล่นด้วย

นานๆที หญิงยอจะพา ภูกับมาเล่นด้วยกัน หรือแม้แต่โสมภาจะพา นพ,ตาและ ยัยสามาเล่นด้วย

ในทันใดนั้น รถเก๋งอีกคันก็เคลื่อนเข้ามาจอดตรงบริเวณลานจอดรถของบ้าน ก่อนคนรับใช้ประจำบ้านจะมารายงานให้เจ้าของบ้านทราบว่ามีผู้มาเยือนอีกคน

“คุณหญิงครับ หญิงยอมาแล้วครับ”

หญิงยอเดินก้าวเข้ามาในตัวบ้าน เจ้าหล่อนยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างคุ้นเคยกัน เหมือนครั้งอดีต แต่เธอมากับเด็กชายและอุ้มเด็กทารกเพศหญิงวัย 6เดือนพร้อมมากับสามีของเธอ

“ชายภู หญิงยอ สบายดีไหมคะไม่ได้เจอกันนาน”เสียงเล็กของโสมภาเพื่อนรักที่คุ้นเคยเอ่ยขึ้น

“สบายดีคุณโสม เห็นได้ยินมาว่าคุณธนามีกิจการไปขยายสาขาตามภาคอีสานหรอคะ”

“ใช่ค่ะ ส่วนโสมต้องมาเลี้ยงลูกตั้ง 4 คน ธนพรุ่นราวคราวเดียวกันกับตากรแต่ตอนนี้ชวนแกมาแกบอกว่ามาไม่ได้เพราะต้องดูแลกิจการช่วยพ่อของแก” โสมภาบอก

“ดีจังเลยนี่คะ จะได้ช่วยๆกันทำมาหากิน”

หญิงยอเหลือบไปเห็นลลิตา ใบหน้าของเธอดูสวยเหมือนแม่ ริมฝีปากได้มาทางพ่อ ความฉลาดและการพูดจาได้ทางพ่อ

“ว่าไงคนสวย วันนี้มาติดตามกับแม่หรอคะ” หญิงยอกล่าวอย่างเป็นมิตร

“ค่ะ คุณป้า หนูติดแม่นี่คะ แม่ไปไหนหนูไปด้วย”ลลิตาตอบ

“โสมลูกสาวเธอได้ความสวยมาทางแม่เลย จริงสิแล้วอีกคนละ”หญิงยอถามหาอีกฝ่าย

“อ๋อแกไม่มาหรอก พอดีพี่ศักดิ์ทำหน้าที่เลี้ยงแก แต่อีกคนนี่ได้ความสวยได้มาจากฉันแกก็รุ่นเดียวกับปิ่นนะ”

“คงอบอุ่นเนอะ แล้วพี่ชายเธอทำงานอะไรหรอ”

“อ๋อเป็นผู้จัดการบริษัท ธนพ ดิเวลโลพเม้นท์ นะเขาแต่งตัวดูหล่อมากๆเลยนะ แล้วหญิงยอละทำงานอะไร”

“ผู้จัดการฝ่ายขายนะ”หญิงยอตอบ

“หรอ แกคงจะหล่อเหมือนพ่อเลยเนอะ”

โสมภาได้แต่อ้ำอึ้งและฟังหญิงยอพูดคุยกันกับเปลวกนก ที่ตอนนี้สวมชุดผ้าลูกไม้กับกระโปรงตัวเก่ง

“คุณโสมแล้วคุณธนาตอนนี้เขาดูแลกิจการอยู่หรอคะ” หญิงยอถามอย่างสุภาพ

“ค่ะ แต่ในอนาคตคงจะให้ตาธนพมาดูแลช่วยนะคะ”

“แล้วคุณโสมมีลูกกี่คนคะเนี่ย”

“สี่คนค่ะ ชายหนึ่ง หญิงสาม”โสมภาตอบ

“แล้วน้องๆของตานพคงรุ่นราวคราวเดียวกันกับยัยปิ่นกับนีสินะคะ”

อีกฝ่ายพยักหน้าแทนคำตอบ แต่ยังไม่รู้เลยว่า ห้าสาวจะทำงานด้านใดบ้างยังไม่รู้เลย

 ธนพ มหาทรัพย์ ตอนนี้กำลังฝึกเล่นหม้อข้าวหม้อแกง เพราะช่วงนี้กำลังพักงานในการบริหาร เขากระแอมไอเพื่อส่งสัญญาณว่าเขากำลังมา

“ตานพ กำลังทำอะไรอยู่หรอลูก”

“ผมกำลังเล่นหม้อข้าวหม้อแกงครับพ่อ พ่อมีอะไรหรอครับ”

“เปล่านะลูก แล้วทำไมไม่ไปเล่นกับพี่ๆละ” ธนาเอ่ยถามบุตรชาย

“พี่ๆ ที่ว่านี่คือพี่กรกับพี่ภูเล็กหรอครับพ่อ” เด็กชายถามบิดาของเขา

“ใช่ แล้วพี่ๆเขาไปไหนหรอ”

“ผมไม่ทราบนี่ครับ เห็นว่าจะเอาเงินไปซื้อขนมที่ร้านเรานะครับพ่อ” ธนพตอบ

“หรอลูกงั้นรอพี่ๆ เล่นอยู่ตรงนี้นะพ่อจะเข้าไปหาแม่ก่อน”

“ครับพ่อ”

ธนาเดินเข้าไปข้างในวังนภาธร ธนามองเห็นเจ้าของบ้านก็ยกมือรับไหว้อย่างเป็นกันเอง

 “อ้าวคุณธนา ไม่ได้เจอกันนานเลยสบายดีไหมคะ” หญิงยอเอ่ยถาม

“สบายดีครับหญิงยอ ยังน่ารักไม่เปลี่ยนเลยนี่ครับ”

หญิงยอมีท่าทีเก้อๆ เขินๆ คนที่มองตาขวางคือภูบดีก่อนที่จะไปคุยกับเปลว

“เปลวนั้นก็ยังน่ารักไม่เปลี่ยนเลยนะครับ” ชายภูบดีเอ่ยคำชมและหว่านเสน่ห์หยอด

“บ้า!คุณภูระวังนะคะ หญิงยอจะงอน”

หญิงยอมองค้อนอีกฝ่ายก่อนถามธนา

“คุณธนาคะ เห็นว่ากิจการไปขยายสาขาที่ภาคอีสานหรอคะ”

“ครับ ภาคเหนือก็มี รวมถึงภาคใต้ด้วยนะครับ”

“แล้วสาขาใหญ่ใครจะดูแลแทนคะ”

“ผมยกให้ธนพ เผื่อเขาดูแลกิจการในอนาคตครับ ส่วนภาคอีสานก็มีจังหวัดอุดรธานี และเชียงใหม่ครับ ในอนาคตคงไปเปิดที่ภูเก็ตด้วยครับ”

“ก็ดีนี่คะแล้วตานพไม่มาหรอ”

“มาครับรอเล่นกับ ตากรกับภูเล็กครับ”

นพกำลังเล่นอยู่ในสนามหญ้า อีกสักพักปลื้มกับจูเนียรก็มาร่วมเล่นด้วยกัน นพเงยหน้าขึ้นมาดู

“พี่กร พี่ภู ไปไหนมาหรอ”

“พี่ไปซื้อขนมมานะ จริงสิพี่ซื้อมาให้นายด้วย”

“ขอบคุณครับ พี่นี่มีน้ำใจจังเลย” ธนพกล่าวคำขอบคุณ

“เปล่าหรอกพ่อพี่สอนนะว่า เรารู้จักแบ่งปันกัน จริงสิเป็นยังไงบ้างกิจการพ่อนาย” กรถามอีกฝ่าย

“ก็ดีนะครับแต่ผมไม่ค่อยรู้เรื่องบัญชีพี่กรครับ ถ้าโตขึ้นพี่กรจะทำงานอะไรครับ”

“พี่จะทำงานไม่ครูก็ทหาร แต่ทำงานเพื่อประโยชน์แก่ทุกคน”

“แล้วพี่ภูละครับ”

“พี่อยากเป็นคุณหมอนะจะได้ช่วยเหลือคนอื่น”

 “ก็ดีนี่ครับ ส่วนผมจะทำงานด้านการบริหาร ผมหวังว่าพี่ๆคงทำได้ดีนะครับ” ธนพบอก

“พี่ว่าเรามาเล่นรถของเล่นด้วยกัน”

“ครับ”

ภูเล็กกับกรเล่นรถตามประสาเด็กผู้ชาย กรชอบรถของเล่นสีฟ้าเพราะเป็นสีที่เขาชอบ ภูเล็กก็เล่นอีกคันตอนนี้คนรับใช้กำลังดูเด็กๆ เล่นกันอย่างมีความสุข ส่วนห้าสาวก็พึ่งจะเข้ามาหาพี่ชายของตน

“อ้าว ยัยปิ่น ยัยนี ยัยดา ยัยตา และยัยสา พวกน้องไปเล่นที่ไหนหรอ”

“พวกเราไปเล่นตุ๊กตากระดาษมาค่ะ ส่วนยัยนีกับดาเล่นโดดยางแล้วมาเล่นหมากเก็บ พวกพี่ๆทำอะไรกันหรอคะ”

“พี่กำลังเล่นรถขุดดินอยู่นะ กำลังสนุกเลย”

“พี่จูเนียร์ พ่อกับแม่ยังไม่ออกมาหรอ” นีถามพี่ชายของตน

“ยังเลยนะพ่อแม่ของพวกเราดูสนิทสนมกันจังเลย ดูแล้วอบอุ่นจัง”

“พี่บุญสม พาเราเข้าไปหาพ่อกับแม่หน่อยสิคะ”

“ได้ครับคุณนี” บุญสมตอบก่อนจะจับมืออีกฝ่ายเดินเข้าไปในวัง

มาริสา นั่งกอดอกรอพ่อกับแม่เดินออกมา

ในขณะนี้ นีเดินเข้ามาในวังนภาธร

“คุณพ่อ คุณแม่ขา จะกลับบ้านหรือยังคะ” เสียงออดอ้อนของบุตรสาวคนเล็กดังขึ้น

“ยังเลยลูก ไปเรียกเพื่อนๆ พี่ๆมาถ่ายรูปกันนะ”

“งั้นให้บุญสมไปตามละกันนะครับ” คนรับใช้ตอบ

พร้อมเดินจากไป บุญสมเรียกเด็กชายและ4สาวไปรวมกันที่วังนภาธร ตอนนี้เด็กๆมากันครบแล้ว

“มาลูกๆ เรามาถ่ายรูปกัน”

“บุญสมถ่ายรูปให้หน่อย”

บุญสมวานให้บุญโตมาถ่ายรูปแทนตนเพราะบุญสมอยากร่วมถ่ายรูป

“เอาละนะ หนึ่ง สอง สาม แชะ” เสียงชัตเตอร์กล้องฟิล์มดังขึ้นก่อนจะมีการบอกอย่างกันเอง ในปี2535 เศรษฐกิจและการจราจลพฤษภาทมิฬก็เกิดขึ้น ทำให้ธุรกิจบางรายเริ่มท้อถอยอีกนิด แต่ธนพดิวิโลพเม้นท์ยังควบคุมธุรกิจเพื่อไปต่อถึงแม้ว่าห้างสรรพสินค้าจะไม่ได้อยู่ในสถานที่คนมาชุมนุมก็ตาม