อันเดธ ยมทูตฝึกหัด

    ระหว่างที่อันเดธกำลังรอการมาถึงของภรรยาโบอา แฮมแฮมก็ตัดสินใจพูดบางอย่างกับอันเดธ

    " อันเดธ นายคิดดีแล้วเหรอ ฉันว่ามันเสี่ยงเกินไปหรือเปล่า " แฮมแฮมพูดด้วยน้ำเสียงห่วงใย ทำให้อันเดธรู้สึกตื้นตันในความห่วงใยที่แฮมแฮมมีให้เขา แต่เขาในตอนนี้ไม่มีทางเลือกอะไรให้เลือกมากมายนัก เพราะถ้าเลือกได้เขาก็ไม่อยากไปกับโบอาหรอก 

    " พวกเราไม่มีทางเลือกนักหรอกนะแฮมแฮม " อันเดธพูดกับแฮมแฮมด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ

    " ถ้าพวกเรารู้ว่าพ่อของนายเป็นใครก็คงดีนะ ฉันคิดว่าเขาต้องช่วยเหลือนายได้แน่ๆ" แฮมแฮมพูดด้วยน้ำเสียงสิ้นหวัง 

   " นั่นสินะ " อันเดธพึมพำเสียงแผ่วเบา พร้อมกับเอาหลังมือปาดน้ำตาที่เริ่มจะคลอน้อยๆ เพราะเขาไม่ต้องการแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็น โดยเฉพาะโบอา และดูเหมือนโชคจะเข้าข้างอันเดธ เพราะโบอากำลังหันไปมองทางอื่นอยู่พอดี

     " สวัสดีครับ คุณอองเดร " โบอากล่าวทักทายชายหนุ่มคนหนึ่งที่อันเดธจำได้ว่าเขาเป็นอาจารย์ของโรงเรียนยมทูต ด้วยน้ำเสียงสุภาพและนอบน้อม จนอันเดธรู้สึกแปลกใจ

    " คุณกำลังว่างอยู่ไหม พอดีผมอยากรบกวนให้ช่วยตามหา.. " ชายหนุ่มคนนั้นพูด ก่อนที่จะหันมามองอันเดธ แล้วถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

    " มาอยู่นี่เองเจ้าลูกชาย พ่อตามหาเราจนจะทั่วโรงเรียนแล้วนะ " อองเดรพูดกับอันเดธด้วยน้ำเสียงห่วงใย ในขณะที่อันเดธกำลังยืนกระพริบตาด้วยความช็อกสุดๆ 

    " รีบมากับพ่อเร็ว พวกเราเหลือเวลาในการเตรียมตัวก่อนการสอบไม่มากแล้วนะ " อองเดรพูดก่อนที่จะจูงมืออันเดธเดินไปด้วยกัน โดยไม่ได้บอกลาโบอา

    " อันเดธเป็นลูกชายคุณอองเดรงั้นหรือ ? " โบอาพึมพำด้วยน้ำเสียงประหลาดใจปนช็อก เพราะเขาไม่เคยได้ยินมาก่อนว่า คุณอองเดรมีลูก แถมโตขนาดนี้แล้วด้วย

    " แต่จะว่าไป ก็เหมือนว่าจะคล้ายกันอยู่หลายส่วนเหมือนกัน " โบอาพึมพำขณะที่ใช้ความคิดเปรียบเทียบความเหมือนกันระหว่างอันเดธกับอองเดร และเขาคิดว่าทั้งสองคนเหมือนพ่อลูกกันจริงๆ เพียงแต่เขาไม่ได้เจออองเดรนานแล้ว เขาจึงไม่รู้ว่าอันเดธเป็นลูกของอองเดร

    " ถ้ามีลูกก็ต้องมีแม่ แล้วแม่ของอันเดธคือใครกันนะ " โบอาพึมพำ พร้อมกับใช้ความคิดอย่างหนัก แต่ดูเหมือนว่าเขาจะหาคำตอบให้กับคำถามที่ตัวเองตั้งขึ้นมาเองไม่ได้เสียที เขาจึงได้เเต่ถอนหายใจ แล้วเก็บความสงสัยเอาไว้กับตัวเองต่อไป

    " พี่โบอา ! " ภรรยาของโบอาเดินมาตะโกนข้างหูโบอา เพราะเธอเรียกโบอาดีๆหลายครั้งแล้ว แต่โบอาไม่ได้หันมาสนใจเธอเลย เอาแต่พึมพำอะไรก็ไม่รู้อยู่คนเดียว

    " เว้ย !  ตกใจหมดเลยเฟรย่า ! " โบอาตะโกนอย่างหัวเสีย ในขณะที่ภรรยาของเขาเอาแต่หัวเราะท่าทางตกใจจนเกินจริงของโบอา

    " ฉันเรียกพี่หลายครั้งแล้วนะ แต่พี่ไม่หันมาสนใจฉันเลย เอาแต่พึมพำอะไรก็ไม่รู้อยู่คนเดียว " เฟรย่าพูดกับโบอาพร้อมกับยื่นตะกร้าที่ใส่อาหารกลางวันของโบอาเอาไว้ให้กับโบอา

     " พี่จะไปทำงานเลยไหม หรือว่าจะทานอาหารกลางวันก่อน " เฟรย่าถามโบอาที่รับตะกร้าจากเธอไปแล้ว กำลังเปิดดูของในตะกร้า

    " พี่จะไปเลย ฝากเธอช่วยอยู่เฝ้าป้อมยามแทนพี่ด้วยนะ " โบอาพูดกับเฟรย่า ก่อนที่เขาจะเดินออกมาจากป้อมยาม แล้วเดินเข้าไปในช่องการบิดเบี้ยวของอากาศที่ตัวเองสร้างขึ้น

     " ระวังตัวด้วยนะคะ " เฟรย่าตะโกนบอกโบอา ที่เดินเข้าไปในช่องการบิดเบี้ยวของอากาศ

     " มีเวลา 3 นาฬิกาทรายสินะ " โบอาที่เดินออกมาจากช่องการบิดเบี้ยวพูดกับตัวเอง เมื่อเขามาถึงที่หมายอย่างปลอดภัย แล้วมองไปที่ท้องฟ้าเบื้องหน้าตัวเอง ซึ่งมีนาฬิกาทรายขนาดกลาง 3 เรือนลอยอยู่ โดยเรือนที่ 1 เม็ดทรายกำลังร่วงลงมาอย่างช้าๆ ส่วนอีก 2 เรือนยังคงไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ ของเม็ดทราย

    " ถ้าได้คนมาช่วยคงดีกว่านี้ " โบอาพึมพำ ก่อนที่ร่างกายของเขาจะกลายเป็นโครงกระดูก ส่วนเสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่ก็กลายเป็นชุดคลุมเก่าๆขาดๆสีดำมอซอ

      " ได้เวลาสนุกแล้วสิ " โบอาพูดก่อนหัวเราะเสียงแหลมสูง แล้วพุ่งตัวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว จนกลายเป็นแค่ลำแสงเส้นเล็กๆเส้นหนึ่งเท่านั้น

-ทางด้านของอันเดธ-

       " เออ.. ขอโทษครับ.. พวกเราจะไปที่ไหนกันหรือครับ " อันเดธที่สติเริ่มกลับมาบ้างแล้ว ถามอองเดรที่เดินนำเขาอยู่ด้วยน้ำเสียงลำบากใจ

     " เนื่องจากตอนนี้เวลามีน้อย เรื่องของเราค่อยมาคุยกันทีหลังนะอันเดธ " อองเดรพูดกับอันเดธโดยไม่หันกลับมามองอันเดธ ที่กำลังทำคิ้วผูกโบว์ เพราะเขาคิดว่าคำตอบที่ได้รับไม่ตรงกับคำถามที่เขาถาม

      " ขอโทษครับ คุณจะพาผมไปที่ไหนหรือครับ " อันเดธตัดสินใจถามอองเดรอีกครั้ง ด้วยเสียงที่ดังกว่าเดิม

    " พ่อกำลังจะพาลูกไปเรียนรู้วิธีเก็บดวงวิญญาณยังไงล่ะ " อองเดรตอบคำถามของอันเดธ แม้ว่าคำตอบคราวนี้จะไม่ค่อยตรงกับคำถามที่ถามไปเท่าไหร่ แต่อันเดธก็ตัดสินใจเงียบ แล้วเดินตามอองเดรไปอย่างว่าง่าย

     " ลูกมีเคียวหรือเปล่า " อองเดรถามอันเดธ เมื่อพวกเขามาหยุดยืนอยู่หน้าประตูไม้เก่าๆบานหนึ่ง ในบริเวณป่าใกล้ๆกับโรงเรียนยมทูต

      " มีครับ " อันเดธพูดพร้อมกับเอาเคียวของเขาออกมาให้อองเดรดู

      " ธรรมดามาก " อองเดรพูดหลังจากที่รับเคียวมาจากอันเดธ

      " เคียวอันนี้ลูกเก็บไว้เป็นเคียวสำรอง เถอะนะ เดี๋ยวพ่อเอาเคียวของพ่อให้ลูกใช้แล้วกัน " อองเดรพูดขณะที่ส่งเคียวของอันเดธ คืนให้อันเดธ

      " แล้วคุณจะใช้อะไรล่ะครับ " อันเดธถามอองเดร 

      " พ่อมีเคียวหลายอัน จำไว้นะอันเดธ ยมทูตที่ดีต้องพกเคียวมากกว่า 10 อันเสมอ " อองเดรพูดกับอันเดธด้วยน้ำเสียงจริงจัง

      " ครับ " อันเดธพยักหน้า ขณะที่รับเคียวของตัวเองคืนมาจากอองเดร แล้วทำให้มันหายไป ก่อนที่จะรับเคียวอีกอันที่มีลวดลายสวยงามและใบมีดเป็นประกายเงางามมาจากอองเดร