ยัยตัวร้าย คุณนายรัฐมนนตรี

พอขึ้นรถได้ ประโยคแรกที่ไอ้เด็กภัทรถามทำเอาฉันเลือดขึ้นหน้า 

“เมื่อคืนหนักเหรอครับแม่...นม”

            “เจ้าภัทร!” ฉันเริ่มจะทนไม่ไหวแล้วนะ

            “อาจารย์อยากให้พวกผมเรียกแม่ไม่ใช่เหรอครับ ก็เรียกแล้วไง หนึ่งสองสาม” ไอ้เด็กนั่นนับจังหวะกับพี่ชาย

            “แม่....นมมมมมม” สองเสียงประสานกันชัดแจ๋ว ฉันเบรกรถกะทันหันทำให้ศีรษะทั้งสองคนทิ่มโดนเบาะหน้า พอตั้งตัวได้ก็หัวเราะคิกคักทำเป็นไม่สนใจฉันแล้วพูดอะไรของมันเรื่อยเปื่อย

            “เจ้าภีม เมื่อคืนน่ะกูฝันว่ะมึง” เจ้าภัทรเริ่มบทสนทนา ฉันเงี่ยหูฟัง มันเรื่องไม่ดีแน่

            “ฝันว่า” เจ้าภีมก็เข้าขากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย

            “ฝันว่าเสียงอะไรก็ไม่รู้ อ๊า อื้อ อื๊อออ อะไรแบบนี้อะมึง เสียงมันชัดมากเลยนะมึง เหมือนกับในหนังเกาหลีที่ไอ้อชิเปิดให้พวกเราดู” ไอ้เด็กบ้า นี่มันได้ยินขนาดนั้นเลยเหรอ

            “ของมึงในฝัน ของกูเนี่ยได้ยินเต็มสองรูหูเลย กูว่าเสียงมันมาจากข้างห้องเราวะ” ไอ้นี่ก็บ้าจี้ตาม พวกมันคงเอาไปเป็นหัวข้อสนทนาที่ล้อฉันไม่เลิกแน่

            “เออกูว่างั้น มีเสียงหนึ่งนะเว้ย ร้องหลงยังกับวัวโดนเฉือด คงจะโดนจุดสำคัญสิท่า ร้องแบบนี้กูว่าเลือดพุ่งแน่”

            “มึงก็ว่าไป ขนาดนั้นจะลุกไหวเหรอวะ”

            “พอๆ ฟังแล้วจะอ้วก ไอ้พวกเด็กลามกจกเปรต” ฉันยี๋ตาม จะโทษใครล่ะ ก็พ่อของพวกมันนั่นแหละ

            “อะไรของอาจารย์เนี่ย พวกผมกำลังพูดถึงเกมต่างหาก ไอ้ปั้มลูกแม่บ้านมันมาเล่มเกมอยู่ข้างล่างดึก ๆ เสียงมันก็ขึ้นมาข้างบน อาจารย์คิดอะไรอยู่เนี่ย” ไอ้เด็กภัทรแกล้งเปลี่ยนเรื่อง ฉันไม่ได้โง่นะที่จะไม่รู้ว่ามันหลอกให้ฉันหลงกล

            “ว้าย!” ไม่ทันระวังผ้าที่พันอยู่รอบคอฉันก็ถูกกระชากไปซึ่งๆ หน้า จะโดยใครล่ะ ไอ้เจ้าภัทรไง! “ภัทร์นรินทร์!” ฉันกดเสียงผ่านลำคอ หวังว่าเขาจะเข้าใจความหมาย ท่านรัฐมนตรีไม่เคยสอนมารยาทพื้นฐานหรือไงนะ

            “ครับอาจารย์ ผ้าสวยดีนะครับ ซื้อมาจากไหนหรอ”

            “เอาคืนมาเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้นพวกเธอโดนดีแน่” ความอดทนของคนเรามีขีดจำกัด พวกนั้นควรจะรู้

            “คอไปโดนอะไรมาอะครับ แดงเต็มเลย”

“หนูกัด” ฉันตอบส่งๆ

“หูววว หนูบ้านผมนี่มันตัวใหญ่จริงๆ สงสัยต้องจ้างคนมากำจัดหนูแล้วล่ะ” ไอ้เด็กภัทรยังกวนไม่หาย

            “หนูมันอยู่เป็นครอบครัว ถ้าจะให้ดีต้อง ‘ฆ่า’ ลูกๆ ของมันทิ้งด้วย อยู่ไปก็สร้างแต่ปัญหาให้คน ว่าไหมเจ้าภีม” ไอ้เด็กภีมพยักหน้าหงึกๆ จึงโดนน้องชายผลักไหล่ “เมื่อคืนอะฉันมีความสุขมากพวกเธอรู้ไหม เนี่ยแค่วันแรกนะพ่อของพวกเธอนี่หลงฉันหัวปักหัวปำ อีกไม่นานฉันก็คงมีลูกให้เขาสมใจ นึกแล้วก็ฟิน ไอ้พวกโตๆ คงเป็นหมาหัวเน่ากันหมด ดีไม่ดีโดนไล่ออกจากบ้านเลยล่ะ”

            “อาจารย์กวินธิดา!” มองผ่านกระจก เจ้าภัทรกำลังกัดฟันกรอด

            “อย่าพูดอะไรไม่เข้าหูฉันอีก ไม่งั้นฉันจะขอสิทธิในการดูแลพวกนายทุกอย่าง ค่าขนม บิ๊กไบค์ หรือแม้แต่เงินที่พวกนายเอาไปใช้จ่ายฟุ่มเฟือยฉันก็จะยึดอำนาจมาให้หมด อย่าท้าเพราะฉันทำจริงแน่” ขู่แบบนั้นเสียงก็เงียบไป 
มีเพียงความฮึดฮัดไม่สบอารมณ์ของคนขี้แพ้ เจ้าภัทรโยนผ้ามาเบาะหน้า “โยนของให้ผู้ใหญ่แบบนี้เหรอ หยิบขึ้นมาแล้ววางดีๆ แล้วก็ขอโทษครูด้วย” ฉันยังเห็นเขาเป็นนักเรียน แน่ล่ะใครจะไปยินดีที่ลูกศิษย์ทำแบบนั้นกับตนเอง

            “ขอโทษครับ” ไอ้เด็กภัทรทำตาม ยังดีที่สำนึกทัน คิดจะต่อกรกับครูพวกเธอเหรอ ฝันไปเถอะ วัยรุ่นฉันก็เคยผ่านมาเว้ย มันจะยากเท่าไหร่กันกับอีแค่ปราบเด็กดื้อ

            “ดีมากลูกรักของแม่”

            กว่าจะถึงโรงเรียนก็ 7 นาฬิกา 40 นาที กว่าจะวนหาที่จอดได้ก็ผ่านไปอีกห้านาที ในเมืองอะไรๆ ก็แคบไปหมด โรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนรัฐบาลชื่อดังที่สอบเข้า ม.1 และ ม.4 ทียิ่งกว่าการคัดเลือกบุคคลเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยบางแห่งอีก

            “ขอบคุณครับแม่นม” ไอ้พวกเด็กแสบลงรถได้ก็รีบวิ่งไปก่อนที่ฉันจะด่ามัน ใครเป็นแม่นมกัน ฉันเป็นแม่เลี้ยงต่างหาก นึกแล้วก็กลุ้ม อยู่ดีไม่ว่าดีหาเหาใส่หัว ชีวิตที่ไม่ค่อยจะปกติสุขของฉันคงวุ่นวายเหมือนกับตลาดนัดคลองถมก็ไม่ปาน

            ฉันรีบวิ่งอ้อมไปท้ายรถเพื่อเปลี่ยนรองเท้าเป็นส้นสูง เดินกึ่งวิ่งไปที่ประตูสอง ยกมือไหว้ครูเวรที่มาก่อนแล้วทำเป็นเนียนยืนเข้าแถวต่อ ดีแค่ไหนที่หัวหน้าหมวดฯ ไม่เข้าเวรวันนี้ ไม่เช่นนั้นล่ะก็ถูกมองแรงแน่หรือไม่ก็โดนเรียกไปปรับทัศนคติซะหูชา

*************************

บอกแล้วอย่าซ่ากับแม่ว้อยยย

มาๆ เก็บตังค์เปย์ก่อนตัดยอดสิ้นเดือนมีนาคมนี้ ยังพอมีเวลาเด้อ