แอ๊บแมน มาปิ๊งแมน

การถูกตามล่าล้างตระกูลของเรา ทำให้ฉันสูญเสียมากมายในครั้งนี้ คฤหาสน์ ครอบครัว คนมากมายต่างต้องตาย 

“ เอาลูกสาวฉันหนีไป ฉันไม่ตายง่ายๆหรอก “ ปะป๋าผลักฉันขึ้นไปบนรถ ที่มีพ่อบ้านริชาร์จเป็นคนขับ

“ แต่นายท่านครับ “

“ อย่าให้มันเอาลูกสาวมาบีบฉันได้ ฉันฝากเธอด้วย “

“ ไม่นะคะปะป๋า เราจะไปด้วยกัน “

นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันได้เห็นปะป๋า พ่อบ้านริชาร์ดและลูกชายพาฉันหนีออกจากคฤหาสน์แห่งความทรงจำ ที่ตอนนี้กำลังถูกเผาจนเป็นจุล

“ พ่อจะเอาคุณหนูไปซ่อนที่ไหน “

“ ช่อนจากความเป็นจริงไง “

รถของเราขับไปเลื่อยๆ จากชั่วโมงเป็นวัน เรามีแวะเติมน้ำมันบ้าง แต่ก็ไม่ได้หยุดเราขับออกจากเมืองมาไกลมาก ไกลจนขึ้นไปบนเขา ผ่านป่ามากมาย เราจะต้องมาซ่อนกันป่าแบบนี้เลยหรอ เราขับกันมาเรื่อยๆจนถึงสถานที่แห่งหนึ่ง 

 

“ เรามาถึงแล้ว ที่นี่เป็นมหาลัยปิด และที่สำคัญ เป็นมหาลัยชายล้วน “

“ ลุงริชาร์ดหนูเป็นผู้หญิงนะคะ “

“ คุณหนูต่อไปคุณหนูจะต้องเป็นผู้ชายแล้ว “

“ แต่ แต่.... “

ฉันจะเป็นผู้ชายได้ยังไง แค่หน้าอกที่มีก็ไม่ใช่แล้ว 

“ กระผมจะต้องย้อนกลับไปช่วยนายท่าน ถ้าผมยังต้องห่วงคุณหนู ผมจะไปช่วยได้ยังไง อย่าดื้อนะครับ เชื่อฟังกระผมหน่อย กระผมจะให้เจ้าฟรานอยู่ที่นี่เพื่อปกป้องคุณหนู “

ช่วยปะป๋างั้นหรอ นั่นสินะ ฉันจะต้องทำได้สิ ฉันเป็นลูกปะป๋านะ

“ ค่ะ หนูจะทำตามที่คุณริชาร์ดบอก “

“ งั้นเราไปเปลี่ยนคุณหนูให้เป็นผู้ชายกัน “ รอยยิ้มที่บอกว่าฉันจะไม่เป็นไร มันทำให้รู้สึกอุ่นใจ

การจะเปลี่ยนสาวสวยอย่างฉันให้เป็นผู้ชาย มันไม่ได้ง่ายเลย ต้องที่ใช้ที่รัดหน้าอก และผ้าพันอีกหลายชั้นเพื่อให้ไอ้ที่มันนูนเด่นได้แบนราบ 

“ ผมเอายังไงดีพ่อ ตัดทิ้งเลยไหม “ ฉันหันควับไปหาฟราน ที่เสนอให้ตัดผม

ตัดผม !!!!! ผมของฉันนะหรอ ไม่นะ 

“ คุณริชาร์ด ฉันจะไม่ตัดผมค่ะ ให้ตายยังไงฉันก็ไม่ตัด “ ฉันต้องเอามือมาปิดผมไว้

เพราะความดื้อดึงของฉันทำให้คุณริชาร์ดต้องยอม เพราะฉันก็เป็นเด็กผู้หญิงคนนึง จะให้ตัดผมมันใจร้ายเกินไป 

 

 

“ เหมือนเด็กผู้ชาย แต่ผมสีเด่นดีจัง “

“ พ่อหาวิกทรงนี้ได้แค่สีนี้ แล้วในป่านี้คงหาที่ไหนไม่ได้อีกละ “ 

ผมสีขาวแบบนี้เข้าไปจะโดนเขม่นไหมเนี่ย 

“ ที่นี่มีลูกหลานผู้นำตระกูลมากมาย ไม่รู้ว่าใครเป็นศัตรูกับเราบ้าง อย่าให้ใครรู้เด็ดขาดว่าคุณหนูเป็นผู้หญิง “ 

ฉันพยักหน้ารับ

“ เราจะเข้าไปกันยังไง นักเรียนใหม่ที่เข้ากลางเทอม จะมีมหาวิทยาลัยไหนเค้ารับ “ ฟรานยังคงค้าน

“ มหาลัยนี้แหละ “

ใจคอไม่ดีเลย ผู้ชายคนเดียวที่เคยอยู่ใกล้ คงจะเป็นฟราน

============

@ห้องอธิการบดี

“ แกจะบ้าหรอ นี่มันเด็กผู้หญิง “

“ ตอนนี้เป็นเด็กผู้ชายแล้วไง “

“ ที่นี่สอนการป้องกันตัว สอนยิงปืน สอนใช้อาวุธ ไม่ได้สอนเย็บปักถักร้อย ผู้หญิงไม่ไหวหรอก “

สอนใช้อาวุธ สอนยิงปืนงั้นหรอ สมัยเด็ก ฉันเคยเรียนแบบงูๆปลาๆ แต่ม๊าไม่ชอบ เลยไม่ได้เรียนอีก สงสัยที่นี่คงน่าสนใจกว่าแค่รอลุงริชาร์ดแล้ว

“ ลูกชายแกอะได้ แต่คุณหนูแกตัวเล็ก บอบบาง “

“ ฉันจะตั้งใจค่ะ ฉันจะเรียนที่นี่ และจะไม่ทำความแตกให้คุณลำบากใจ “  

“ ถ้าความลับแพร่งพราย “

“ ฉันจะลาออกทันทีค่ะ “

ท่านอธิการบดีทิ้งตัวลงกับเก้าอี้ทำงาน พร้อมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

“ ฉันจะให้เธอพักที่ไหนได้ ไปรวมกับพวกเด็กเจ้าปัญหาก็แล้วกัน “

“ เด็กเจ้าปัญหางั้นหรอ “

“ มันก็ไม่เชิงหรอกนะ คนที่เก่งที่สุดของที่นี่ถูกจับมารวมตัวกัน เพื่อกันอัจฉริยะออกจากคนธรรมดา เพื่อที่พวกนี้จะไม่ก่อปัญหา จากความเก่งของตัวเองไง เอาง่ายๆพวกนี้มันเป็นพวกเก็บความเก่งของตัวเองกันไม่ได้ “

“ แล้วจะเอาคุณหนูฉันไปอยู่เพื่อ “

“ เพื่อไม่ต้แงอาบน้ำรวม ไม่ต้องนอนรวม ไม่ต้องกินข้าวรวม กันคนเป็นพันไง “

คนเห็นน้อยที่สุดเป็นอันดีที่สุดสินะ 

“ ค่ะ ฉันโอเค ต่างคนต่างอยู่คงไม่มีปัญหาอะไร “

“ ถ้าพวกนั้นมีคำถามว่าเก่งที่สุดด้านไหน ตอบไปว่าหลานอธิการบดีก็แล้วกัน “ 

ทำไมต้องเข้ามาถาม ต่างคนต่างอยู่ไม่ได้หรือไง คุณอธิการบดีเดินมาส่งเราที่บ้านหลังหนึ่งด้านหลังหอพักของเด็กปกติ เราหยุดชะงักกันอยู่หน้าบ้าน เพราะลุงริชาร์ดต้องไปแล้ว 

“ ฝากคุณหนูด้วยนะ จะไม่ลืมพระคุณครั้งนี้เลย “

“ อย่าเอาตัวเองเข้าไปตายก็พอแล้ว “

“ ฟราน ดูแลคุณ...เอ่อ...หลุยส์ดีๆ “ 

“ ครับพ่อ “

พอคุณริชาร์ดจากไป เหมือนกับคุณอธิการบดีจะนิ่งไปพักใหญ่ เหมือนกับคนที่กำลังยืนสงบใจกับเรื่องที่ผ่านไป 

“ เรียกผมว่าลุงริค ก็แล้วกัน ผมรับฝากคุณหนูไว้แล้ว แต่อย่าลืมสัญญา คุณต้องห้ามใครรู้ว่าคุณเป็นผู้หญิง  ไม่งั้นคุณจะต้องออกจากที่นี่ทันที “

“ ค่ะ “

แววตาที่น่ากลัวส่งมาถึงฉันที่เผลอพูดคำที่พูดจนติดปาก จนฉันต้องรีบเปลี่ยนคำทันที

“ ครับ “ 

ประตูบ้านหลังนั้นถูกเปิดออก ความผู้ชายในบ้านทำให้ฉันต้องแอบอี๋ในใจ สกปรกที่สุดเลย 

“ เนี่ย พวกอัจฉริยะส่วนใหญ่จะเพี้ยนๆแบบนี้แหละ รับไหวไหม “

เหอะๆ ภาพของคนที่กำลังสไลด์ลงมาจากราวบันใด เสื้อผ้าที่อยู่บนโซฟา แม่เจ้า!!! กรักขระที่สุดอี๋!!!

“ ได้ครับ “

“ เอ้ย พวกเราสมาชิกใหม่!!! “ เสียงทักทายจากคนที่ใส่แว่นแล้วยิ้มอยู่ตลอดเวลา

“ คนเล่นต่อสู้คนใหม่มาแว้ววววว “ คนผมแดงรีบวิ่งออกมาดูด้วยความตื่นเต้น

ไม่นานก็มีชายร่างสูงเดินเข้ามาหาเรา 

“ หลุยส์คุง นี่หัวหน้าของบ้านนี้ ชื่อคาโล “

มีคนถามจริงๆด้วย เมื่อเสียงของคาโลดังขึ้น ทุกคนในบ้านก็เงียบสนิท เหมือนกับทุกคนกำลังรอคำตอบจากฉันอยู่

“ หลุยส์เป็นหลานของฉันเอง ฝากทั้งสองคนไว้หน่อย “ คุณริคออกตัวให้ แต่คนฟังกลับยกคิ้วสูง

“ เราไม่รับ ไล่พวกนี้ออกไป “ คาโลหันหลังเดินกลับไปขึ้นบันใดช้าๆ

ให้ตายเถอะ !!!! ทุกคนในบ้านกำลังมาไล่เราออกไปตามที่คาโลบอก

“ ฉันทำกับข้าวได้ “

ร่างสูงที่กำลังเดินหยุดชะงัก

“ ฉันเก็บกวาดที่นี่ได้ “

ร่างสูงค่อยๆเดินลงบันใดมาช้าๆ

“ ชงกาแฟล่ะ “ เค้ายื่นหน้ามาใกล้ฉัน

“ ได้ “

“ งั้นเราจะรับหมอนี่ไว้ “ 

สรุปเข้ามาเรียน หรือเข้ามาเป็นคนใช้วะ ฉันหันไปมองหน้าพี่ฟรานแล้วยิ้มออกมาอย่างเหนื่อยใจ เราถูกพามาห้องๆนึง ที่โคตรจะสกปรกเลย 

“ ทำความสะอาดเอาเอง พวกเรากินข้าวกันตอน 6 โมงเย็นนะ “

“ หลุยส์ งั้นฉันไปก่อนนะ ดูแลตัวเองดีด้วย “ คุณลิคขอตัวลาออกไป เหมือนกับเค้าก็ไม่ได้อยากอยากอยู่ที่นี่นาน

“ จำไว้เด็กใหม่ อยู่ที่นี่ฉันใหญ่สุด แม้แกจะเป็นลูกหลานเจ้าของมหาลัย แต่จำไว้ในบ้านนี้ทุกคนต้องฟังฉัน ฉันชื่อคาโล “

“ ฉันริอองนะ ที่นี่เราอยู่กัน 4 คน เธออีก 2 คน ก็เป็น 6 แล้ว “ ชายหนุ่มท่าทางใจดี ตาที่ยิ้มตลอดเวลาภายใต้กรอบแว่นทำให้เค้าแลดูเป็นผู้ชายอบอุ่น

“ เจ้าหมอนี่อย่าให้มันถอดแว่นนะ มันถอดแว่นแล้วคาโลก็เอาไม่อยู่ ฉันคิเสะนะ “ โหผมสีแดงมาเลย ดูเป็นคนที่บ้าพลังเอามากๆเลย

 

“ เจ้านั่นมันลิง ฉันชื่อไนท์ ไนท์ที่แปลว่ากลางคืน “ 

 

 

“ ฉันหลุยส์ แล้วนี่ก็ฟราน “

“ พี่น้องหรอ “ คิเสะถามขึ้น

“ เดินตามต้อยๆเหมือนหมาแบบนี้ผู้ติดตามมากกว่า “ คาโลมองฟรานอย่างสำรวจ แล้วพุ่งมาเพื่อจะดึงร่างของฉัน แต่โดนพี่ฟรานผลักมือออกอย่างรวดเร็ว

“ สุดยอดๆไวมากๆ ได้แล้วคนเล่นต่อสู้คนใหม่!! “ คิเสะดูเหมือนจะเริงร่าขึ้นกว่าเดิม ฉันเดาว่าต้นเหตุของบ้านรกขนาดนี้น่าจะเป็นเพราะคนนี้รึป่าว 

“ ผมไม่เล่นอะไรทั้งนั้น แนะนำตัวเสร็จแล้วเชิญครับนี่ห้องส่วนตัว “ 

พอทุกคนทยอยออกไปจนหมด ฟรานก็ล็อคประตูทันที

“ เจ็บไหมครับ “ ฟรานเดินมาจับคอเสื้อของฉันให้เข้าที่

“ ฟรานปกป้องฉันอยู่ ฉันคงไม่ต้องกลัวอะไร “ ฉันยิ้มให้คนตรงหน้า

“ ผู้ชายคนนั้นยังใช้แรงไม่ถึง 20% ด้วยซ้ำ ผู้ชายที่ชื่อคาโลนั่นน่ากลัว อย่าเข้าใกล้เลยนะครับคุณหนู  กระผมต้องเก่งขึ้นกว่านี้เพื่อปกป้องคุณหนู “ สีหน้าฟรานดูจริงจังมากเลย

ฟราน นายเก่งที่สุดอยู่แล้ว สำหรับฉัน ฉันไม่เคยมองฟรานเป็นผู้ติดตามเลย ฟรานเป็นเหมือนพี่ชายของฉัน เราโตมาด้วยกัน เล่นด้วยกัน ฟรานเลยเป็นทั้งเพื่อน ทั้งพี่ชายที่แสนดี

“ ที่นี่กระผมจะเก็บกวาดเอง คุณหนูนั่งรอเฉยๆเถอะครับ ตอนนี้กระผมเป็นพ่อบ้านของคุณแล้ว “

 

นั่นสินะ ตอนนี้คงจะงอแงไม่ได้อะไร รีบทำความสะอาดแล้วลงไปจัดการความเน่าเหม็นข้างล่างต่อดีกว่า ให้ฉันอยู่แบบนี้คงไม่ไหว แต่จะทำให้บ้านเป็นบ้าน ต้องทำข้อตกลงกับคนที่เป็นใหญ่ในบ้านนี้ก่อน 

เราจัดห้องกันจนเสร็จ ฟรานเลยอาสาเอาขยะไปทิ้ง ฉันเลยมาตรวจเช็คสภาพครัว

อี๋!! แหวะ ปล่อยเน่าจนหนอนเกือบจะขึ้นแล้วมั้งเนี่ย 

“ หลุยส์สูงเท่าไหร่เนี่ย ดูดิสูงไหล่แค่ฉันเอง “ คิเสะเดินมาวุ่นวายกับฉันที่ตอนนี้กำลังจะล้างจาน

“ 158 “

“ ตัวเล็กอย่างกับผู้หญิง “

คำว่าผู้หญิงทำเอาฉันสะดุ้งเฮือก 

“ พ่อแม่ฉันตัวเล็ก ผิดด้วยหรอที่มันเป็นกรรมพันธุ์ “

“ โกรธหรอ ขอโทษๆ ฉันไม่ใช่คนชอบล้อปมด้อยคนอื่นเท่าไหร่หรอก “ คิเสะทำหน้าเหมือนรู้สึกผิด

ผู้ชายคนนี้อาจจะเป็นคนดีกว่าที่คิดแฮะ 

“ แต่แกเตี้ยจริงๆอะ “ เต้าทำท่าล้อเลียนในความสูงของฉัน 

ให้ตายเถอะไอ้เมื่อกี้ถอนคำพูด

“ กฏข้อเดียวของที่นี่ อย่าถอดแว่นไอ้ริอองเด็ดขาดจำไว้ด้วย “ 

“ ทำไม “

“ แกจะได้เป็นเมียมันไง ริอองตอนมันถอดแว่นแล้วอ่ะ มันไม่เลือกหรอกนะ แล้วฉันจะไม่ช่วยแกด้วย  “ คาโลที่เดินมาผ่าน พูดขึ้นด้วยหน้าที่นิ่งๆ

“ คุณหนูจะทำอะไร ให้กระผมทำเอง “

ฟรานที่กลับมาจากการทิ้งขยะ เห็นฉันที่กำลังจะล้างแล้วรีบพุ่งตัวเองมาทันที 

“ ดีจริงๆ อยู่ดีๆก็มีเบ้ถึงสองตัว “ 

วันนี้ทั้งวัน เป็นการรับน้องด้วยงานบ้านครั้งใหญ่ เสื้อผ้าอีกกองมหึมารอที่จะต้องซัก ฉันเดินกลับห้องมาด้วยร่างกายที่เหนื่อยอ่อน แต่ฟรานคงจะเหนื่อยกว่าฉัน 

“ เดินอย่างกับคนไม่มีแรงเลยนะครับ “

ฟรานอุ้มช้อนฉันขึ้นมา 

“ อย่านะเดี๋ยวใครมาเห็นเข้า “ 

“ ทุกคนต่างเข้าห้องกันไปหมดแล้ว เราก็ควรจะกลับห้องของเราได้แล้วนะครับ “

นั่นสินะ ด้วยความเหนื่อยอ่อน ฉันเลยซบลงไปกับอกของฟรานด้วยความเหนื่อยอ่อน เมื่อเข้ามาในห้อง เค้าวางฉันบนเตียงอย่างแผ่วเบา แล้วค่อยๆถอดรองเท้าและถุงเท้าให้ฉันอย่างเบามือ

“ ถ้าฉันไม่มีฟรานฉันจะทำยังไงนะ “

“ ไม่วันที่คุณหนูจะไม่มีกระผม นอนเถอะครับ พรุ่งนี้เราจะไปเรียนด้วยกัน “ 

“ นอนกับฉันได้ไหม ฉันไม่คุ้นที่เลย “

“ อย่าอ้อนแบบนี้สิครับ กระผมจะทำตัวลำบาก “

“ นะ “ ฉันมองอ้อนคนตรงหน้า ที่กำลังถอดวิกผมของฉันอย่างเบามือ

“ จนกว่าจะหลับ ก็คงได้ “ 

“ ลูบหัวด้วยนะ แบบที่ปะป๋าทำ “ 

“ ครับ “

มือใหญ่ๆ ลูบผมของฉันอย่างเบามือ ป่านนี้ปะป๋าจะเป็นยังไงบ้างนะ