ร้อนรักชายตัดฟืน

          เอมมาลีก้าวเท้าเล็กเข้ามาในครัว ด้วยกระหายน้ำ อยากชงชาฝีมือตัวเองดื่ม ครั้นนางดื่มน้ำเปล่าก็ไม่สบายใจ ร่างน้อยกระสับกระส่าย ร้อนวูบวาบตามเนื้อตัว ราวกับขาดอันใดบางอย่างไป

          มือบางสั่นระริกเอื้อมไปหยิบแก้วใบงามขึ้นมาเตรียมใส่ชา เพียงครู่ชาร้อนก็ถูกรินลงบนแก้วลายรูปหงส์ทอง ลมจากปากเล็กเป่ารดลงบนน้ำชา ก่อนจะดื่มเข้าปาก

          อา…มันก็ยังไม่สบายใจอยู่ดี ทั้งร่างกายด้วย

          นางเป็นอันใดไป ไม่ว่าจะทำเช่นใดความรู้สึกแปลกประหลาดในกายก็ไม่หาย

          ความฝันเมื่อครู่แวบเข้ามาในหัวอีกครา ภาพใบหน้าคมเข้มปรากฏชัดในห้วงความทรงจำ ราวกับนางได้ถูกเขากระทำจริงๆ หัวใจดวงน้อยเต้นระรัวอีกครั้ง สัมผัสอันเร่าร้อนในฝันช่างตราตรึงใจมิรู้ลืม

          หรือว่าความรู้สึกนี้เรียกว่าความต้องการต่อบุรุษเพศเฉกเช่นในตำราได้กล่าวเอาไว้

           ผวะ ผวะ ผวะ

          เสียงผ่าฟืนดังขึ้นมาจากหลังครัว พลันทำให้เอมมาลีต้องชะเง้อหน้ามองผ่านหน้าต่างไปตามเสียง

          เห็นร่างใหญ่วัยราวยี่สิบเจ็ดปี กำลังยกขวานขึ้นแล้วผ่าลงบนท่อนฟืนตรงหน้าเป็นจังหวะ เรือนร่างเปลือยท่อนบนมีหยาดเหงื่อผุดขึ้นตามผิวหนังสีน้ำผึ้ง บ้างก็หยดลงบนพื้น

          กล้ามเนื้อแน่นบนแผ่นอกกว้างสั่นตามแรงเหวี่ยง กล้ามเนื้อมัดบนแขนใหญ่พลางกระตุกเป็นระยะ

          ดวงตาคู่งามพลางเลื่อนต่ำลงมองลำขาแกร่งที่บัดนี้สวมกางเกงขาดๆ เอาไว้ เห็นระหว่างขาแข็งแรงกำลังตุง  สายตาอันลามกพลันบังเกิด ความทรงจำจากในฝันแล่นเข้ามา แก่นกายนั้นใหญ่มหึมา

          อา…ของเขาใหญ่จริงหรือไม่

          นางพลันอยากรู้ขึ้นมา ด้วยมิเคยเห็นว่าหน้าตาเป็นเช่นใด หากแต่จินตนาการจากในหนังสือจนเก็บไปฝันเท่านั้น

          น้ำลายเหนียวในลำคอ แววตาระยิบระยับ ยังคงจดจ้องอยู่บริเวณนั้นมิเคลื่อนไปที่ใด

          อารมณ์อันแปลกประหลาดวิ่งพล่านไปทั่วร่างระหง รู้สึกร้อนผ่าวบนใบหน้างาม ตามด้วยเนื้อกาย ใจเต้นแรงไม่เป็นส่ำ

          จูบอันเร่าร้อนประทับลงบนกายอรชรจากในฝันแล่นเข้ามาในหัว ร่างน้อยสั่นสะท้าน พลันอยากให้เขาทำขึ้นมาจริงๆ ด้วยอยากรู้ว่ารู้สึกดีเหมือนในฝันหรือไม่

          ในห้วงความคิดเหม่อลอยไปไกล จนกระทั่งเสียงทุ้มดังขึ้นใกล้ๆ

          “คุณหนู ข้าขอทางหน่อย ข้าต้องเอาฟืนบางส่วนเข้ามาเก็บในครัวขอรับ”

          เอมมาลีได้สติ เห็นแผ่นอกเปลือยอยู่ใกล้แค่เอื้อม นัยน์ตาสีดำขลับไหววับ  นางพลางอยากลองลูบไล้กล้ามใหญ่แน่นปึกสักครั้ง

          “คุณหนูขอรับ ได้ยินที่ข้าพูดหรือไม่”

          เสียงทุ้มดังขึ้นอีกครั้ง พลันทำให้ความคิดอันชั่วช้ามลายหายไป เอมมาลีวางแก้วชาบนโต๊ะ ก่อนจะขยับกายถอยให้เขา หากทว่าขาเรียวงามดันสะดุด ร่างน้อยเซถลาเกือบล้ม

            “ระวังหน่อยขอรับ”

          เพียงครู่แขนใหญ่ก็เอื้อมมาโอบรัดร่างระหงเอาไว้ได้ทัน บัดนี้เอมมาลีได้อยู่ในอ้อมกอดแกร่งแล้ว มือบางยันแผ่นอกหนาเอาไว้แผ่วเบา

          อา…ร้อน

          ความร้อนจากกายกำยำแผ่ขยายเข้ามายังร่างน้อย ช่วยกระตุ้นอารมณ์อันแปลกประหลาดให้ตื่นเตลิด

          ฝ่ามือบางค่อยๆ ขยับลูบไล้แผ่นอกหนาอย่างลืมตัว ยามนี้ราวกับหัวใจแทบหลุดออกจากร่าง ด้วยว่าตื่นเต้นที่ได้สัมผัสกายกำยำ

          “คุณหนู…”

          เอมมาลีมิได้ยินเสียงเรียกเบื้องหน้า มือเล็กขยับไปตามแผ่นอกจากข้างขวา ไปข้างซ้าย ดวงตากลมโตสุกสกาววาววับ ใบหน้างามปรากฏรอยยิ้มเล็กน้อย

          “อา..หยุดทีเถิดขอรับ” เสียงทุ้มสั่นเล็กน้อย

          มือบางชะงักงัน สติสัมปชัญญะเริ่มกลับมา ใบหน้าเรียวแหงนขึ้นมองเขา ดวงตาคู่คมฉายแววดุดัน ราวกับกำลังด่าทออยู่ในนั้น เอมมาลีรีบถดถอยออกจากอ้อมกอดแกร่ง

          “อะ เอ่อ เจ้าจะเอาฟืนเข้ามาในครัว ก็เอามาเถิด” เสียงหวานสั่น

          อันตรายเกินไปแล้ว

          เอมมาลีนึกอย่างขลาดกลัว เพียงอยู่ใกล้เขา นางถึงกับควบคุมตัวเองมิได้ จนเผลอไผลกระทำเรื่องที่มิสมควร

          “ขอรับ คุณหนูกรุณาออกไปจากครัวเถิด” เสียงทุ้มเข้ม

          “ก็ได้ ว่าแต่ข้ายังมิรู้ชื่อของเจ้า เจ้ามีชื่อว่าอันใดหรือ”

          เอมมาลีพลันอยากรู้ขึ้นมา เขาเข้ามาทำงานที่คฤหาสน์ได้เกือบเต็มเดือนแล้ว นางยังมิเคยรู้เรื่องอันใดเกี่ยวกับเขาเลย

          ด้วยบิดาเป็นพ่อค้าขึ้นชื่อแห่งนครหลวง ราชอาณาจักรเนมัมไบ ผู้คนเข้าออกในเรือนก็มากเป็นธรรมดา หากทว่าไม่มีผู้ใดที่สะดุดตาตั้งแต่แรกเห็นเช่นเขา นางจึงจดจำวันที่เขามาสมัครงานได้ขึ้นใจ

          “ข้าชื่อหรัญญ์ขอรับ”

            “บ้านเจ้าอยู่ที่ใดหรือ” เสียงหวานยังคงไถ่ถามต่อ

          “บ้านของข้าอยู่ชานเมืองขอรับ”

          “เช่นนั้นหรือ ครอบครัวเจ้ามีกี่คน เจ้าแต่งงานหรือยัง” ครานี้เสียงหวานถามเป็นชุด

          “ข้าอยู่กับท่านยายและท่านแม่ขอรับ ข้ายังมิได้แต่งงาน”

          “โชคดีจัง” เสียงหวานเบาหวิว

          “ว่าแต่คุณหนู…”

          “อันใดหรือ” เสียงหวานตื่นเต้น

          “กรุณาออกไปเสียที” เสียงทุ้มเข้มดุ แววตาวาวโรจน์