รักนี้ผลิบานใต้ต้นซากุระ

ฉันหมุนตัวในกระจกอีกสองสามที ในชุดนักเรียนใหม่สุดคาวาอี้ของประเทศญี่ปุ่นก่อนจะเดินออกมาจากบ้านเดี่ยวสีพื้นที่ไม่มีการตกเเต่งอะไรมากเเต่ก็ทําให้รู้สึกอบอุ่นเหมือนกับอยู่ที่ไทยเลยทีเดียว ไง~ทุกคนฉันชื่อ ฮินะ อายุ 17 ปี เป็นคนไทย จังหวัดกรุงเทพเเท้ๆเลยล่ะค่ะ! เเต่ตอนนี้ฉันได้มาเรียนต่อที่ประเทศญี่ปุ่น~จังหวัดโตเกียววว~ เด็กเมืองกรุงที่ไม่เคยห่างจากพ่อเเม่เกิน300กิโลอย่างฉัน ได้มาใช้ชีวิตกับคนรู้จักของพ่อกับเเม่ที่เป็นคนญี่ปุ่นเเท้ๆอย่างก้าซังเเละโต้ซังที่ฉันเรียกอยู่ตอนนี้ ฉันจะอยู่รอดไหมน้อ~ㅠ^ㅠ)

ต้องรอดสิ!! ฮึบ! ฉันสูดลมหายใจอันเย็นสดชื่นของประเทศญี่ปุ่นเข้าปอดเฮือกใหญ่ ก่อนจะหันไปมองบรรยากาศรอบๆที่เเทบจะไม่มีที่หายใจในรถไฟใต้ดิน เพราะมีคนมากมายที่ต้องการไปทํางานเเละเรียนให้ทันเวลา จึงมาอัดกันเเน่นจนรถไฟเเทบจะระเบิดกลายเป็นโก้โก้ครั้นส์อย่างนี้ยังไงล่ะ! นี่ไม่ใช่ครั้งเเรกที่ฉันได้ขึ้นรถไฟใต้ดินหรอกนะ เเต่บรรยากาศเเบบนี้เห็นกี่ทีก็ไม่ชินจริงๆ-3- ฉันนั่งรถไฟใต้ดินสายmarunochi สีเเดงมาจนถึง สายuedo สีชมพู สถานีlidabashi ซึ่งเป็นที่ตั้งของโรงเรียนชื่อดังมากมาย เมื่อฉันเดินมาซักพักก็พบกับกลุ่มนักเรียนที่เเต่งตัวด้วยเสื้อเเขนยาวสีขาวบริสุทธิ์ ตกเเต่งด้วยเสื้อคลุมสีเเดงสด..ดั่งกุหลาบที่พึ่งผลิบานในสวนหลังบ้าน ตบท้ายด้วยกระโปรงเเละกางเกงลายสก๊อตสีเทา-เเดงเหมือนกับฉัน กําลังค่อยๆเดินเข้าไปในโรงเรียนอย่างช้าๆ โดยที่มีต้นซากุระต้นใหญ่คอยต้อนรับอยู่ข้างหน้า...เหมือนฉันกําลังข้ามมาอยู่ในโลกของโชโจมังงะเลยน้า~>_< 

"อ้าว ฮินะจัง" ฉันหันไปตามเสียงเรียก
"ริวนี่จัง..? มาถึงนานเเล้วไม่ใช่หรอคะ?" คนนี้คือริวนี่จังสุดหล่อ พูดง่ายๆก็คือพี่ชายนั่นเเหละค่ะ! พี่ริวอยู่บ้านเดียวกับฉันเเละเป็นรุ่นพี่ปี3สุดฮ็อตที่ควบตําเเหน่งประธานนักเรียนสุดเพอร์เฟ็คยังไงล่ะ~!
"พี่มาตรวจความเรียบร้อยน่ะ ฮินะจังพึ่งมาถึงสินะ เด่วพี่พาไปส่งที่ห้องพักครู"
"อื้ม อาริงาโตะ~"

[ห้องเรียนชั้น5 ห้อง2]
"เอาล่ะ วน.จะมีนร.ใหม่เข้ามานะ! เป็นคนต่างชาติเพราะงั้นก็ช่วยกันดูเเลด้วยนะ" เซนเซย์หันมามองฉันเเละพยักหน้าเป็นการส่งซิกคล้ายๆว่าให้เเนะนําตัวได้เลย ฮึบ! ฉันสูดลมหายใจลึกๆ เฮือกใหญ่ก่อนจะก้าวออกมาหนึ่งก้าวเพื่อเเนะนําตัว
"おはよ みんなさん わたしはひな　タイじんです、よろしくおねがいします！"
( สวัสดีทุกคน ฉันชื่อฮินะ เป็นคนไทยค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ!)
"โอเค มีใครจะถามอะไรเพื่อนมั้ย"
"จีบได้มั้ยครับ ฮินะ~~~จัง"
"ไอเด็กนี่ คําถามที่มีสาระอะ หัดถามบ้าง" เซนเซย์พูดกับนร.ชายในห้องด้วยนําเสียงเบื่อหน่ายจนทุกคนในห้องถึงกับหลุดหัวเราะออกมา "เอาล่ะๆ ตรงไหนมีที่ว่างบ้าง"
"ข้างๆฮารุโตะคร้าบ!" เด็กนร.ชายคนนึงในห้องพูดขึ้น
"เห้อ เหลืออยู่เเค่ตรงนั้นเเฮะ เธอไปนั่งตรงนั้นเเล้
วกัน" ฉันพยักหน้าเเล้วเดินไปนั่งลงข้างๆโต๊ะที่มีผู้ชายฟุบหลับอยู่บนโต๊ะ หลับเเต่เช้าเลยเเฮะ เเล้วนี่เซนเซย์ไม่ว่าหรอ-_- เเปลกจริงๆ
"เอาล่ะวันนี้ เป็นการเปิดเรียนวันเเรกของนร.ปี2นะ! ปีนี้พวกเธอก็เเก่ขึ้นอีกปีเเล้ว ทําตัวให้เป็นผู้ใหญ่หน่อยเถอะ ฉันจะบอกเเค่นี้เเหละ เลิกโฮมรูมได้" ทุกคนยืนขึ้นเพื่อทําความเคารพเซนเซย์(ยกเว้นคนข้างๆฉัน-_-ที่กําลังฟุบหลับอยู่...) ฉันนั่งลงก่อนจะมองข้ามคนข้างๆออกไปข้างนอกหน้าต่าง
"ฮินะจัง! เธอรู้จักกับริวเซ็มไปด้วยหรอ!!" เด็กผู้หญิงที่นั่งข้างหน้าฉันสองคนหันมาถามด้วยความตื่นเต้น
"?! อ..อืม เขาเป็นพี่ชายฉันน่ะ"
"สุดยอดดด~>_< อ้อใช่ลืมไปเลย ฉันชื่อ ฮิมาซากิ นานะ นะ~ เรียกนานะก็ได้"
"ส่วนฉัน มิยาวากิ มิกะนะ เรียกมิกะเฉยๆก็ได้~"
"อื้ม~ ขอบคุณนะ" ฉันยิ้มตอบ

'พรึ่บ!'
ร่างสูงข้างๆของฉันลุกขึ้นกระทันหัน จนฉันสะดุ้ง อะไรของเขานะ อยู่ดีๆก็ลุกโดยที่ไม่บอกไม่กล่าว-3-
ตกใจหมดเลย
"นี่ พวกเธอคุยกันเบาๆไม่เป็นหรอ" ร่างสูงพูดในขณะที่สายตาจ้องมาที่ฉันพวกฉันด้วยความรําคาญ เดี๋ยวนะ คนคนนี้...? ที่เคยช่วยฉันไว้เมื่อตอนนั้นนิ!
"เธอ...?" ร่างสูงขมวดคิ้วเบาๆ พร้อมกับมองมาที่ฉัน
"นาย?"
"พวกเธอสองคนรู้จักกันด้วยหรอ?" นานะจังถามด้วยความสงสัย "อยากรู้อยากเห็นจังนะ ฮิมาซากิ-_-"
"เเน่นอนสิ" ร่างสูงถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะมองมาที่ฉันอีกครั้ง "ฉันฮารุโตะ" เขาพูดสั้นๆก่อนจะเดินล้วงกระเป๋ากางเกงออกไปจากห้องเรียนพร้อมกับสายหูฟังสีขาวข้างหนึ่ง โดยทิ้งฉันไว้กับความงงงวย
"ใกล้จะเข้าคาบเเรกเเล้วไม่ใช่หรอมิกะ นานะ เขาไปไหนน่ะ"
"ไปนอนน่ะสิ! หมอนั่นชอบโดดเรียนไปนอนที่ไหนก็ไม่รู้เป็นประจํานั่นเเหละ อย่าไปสนใจเลย-_-" มิกะพูดตอบฉันพร้อมกับส่งรอยยิ้มบางๆมาให้ฉันเล็กน้อย
"เอ้าๆ! เข้าเรียนได้เเล้ว!" เสียงเซนเซย์ที่เดินเข้ามาใหม่ ทําให้ฉันต้องปัดความสงสัยต่างๆออกไป พร้อมกับเตรียมสมองน้อยๆของฉันในการฟังภาษาญี่ปุ่นให้ออกทั้งหมดในระยะเวลาสั้นๆ เพื่อที่จะได้เรียนตามทุกๆคนได้ทัน ㅠ^ㅠ)

[16.30 น.]
"จะไม่ไปด้วยกันจริงๆหรอ ฮินะจัง~" มิกะถามด้วยเสียงเศร้าๆ "อื้ม ไว้วันหลังนะ" ฉันโบกมือให้ทั้งสองคนเล็กน้อยก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ที่เดิมของฉัน ฉันตั้งใจว่าจะขอบคุณเรื่องเมื่อตอนนั้นน่ะ กระเป๋าเขายังอยู่ที่โต๊ะ เเปลว่าเขาก็คงยังไม่กลับสินะ ฉันฟุ่บหน้าลงไปกับโต๊ะ เเละ เผลอหลับไป...

[17.45 น.]
'พรึ่บ'

"!?" ฉ้นลืมตาขึ้นมาก็พบกับดวงตาคู่สวยที่กําลังจ้องฉันอยู่
"ทําไมยังไม่กลับ" ร่างสูงถามด้วยนําเสียงนิ่งเฉย พร้อมกับยักคิ้วข้างหนึ่งเป็นเชิงคําถาม
"ฉันอยู่รอจะขอบคุณเรื่องเมื่อตอนนั้นน่ะ"
"อืม ไม่ต้องหรอก เย็นเเล้วเธอกลับเถอะ " ฮารุโตะพูดก่อนจะสะพายกระเป๋าสีดําพาดบ่า "อื้ม" ฉันตอบก่อนจะลุกขึ้น "นายหายไปไหนมาทั้งวันน่ะ" ฉันถามด้วยความสงสัย "นี่ อย่าบอกนะว่าเธอติดนิสัยขี้อยากรู้อยากเห็นของยัยมิยาซากิ มาเเล้วน่ะ-_-" ฮารุโตะ พูดด้วยนําเสียงติดตลกปนเบื่อหน่าย
"ไม่ใช่ซักหน่อย เขาเรียกว่าหาเรื่องชวนคุยต่างหาก"
"งั้นหรอ..?" ฮารุโตะยกยิ้มเล็กน้อย พวกเราสองคนเดินมาจนถึงหน้าโรงเรียน ไม่คสรเรียกว่าพสกเราสองคนนะ เพราะหมอนี่ เดินเร็วมากๆ คิดว่าขายาวเเล้วเก๋าอ่อออออ โอเค ฉันขาสั้น ㅠ^ㅠ) "ฉันไปเเล้วนะ อย่าไปติดนิสัยบ้าๆ มาจากยัยพวกนั้นมาเยอะนักล่ะ ฉันปวดหัว ฮะฮะ" ฮารุโตะพูดก่อนจะเดินเเยกไปอีกทาง
นิสัยบ้าๆงั้นหรอ-_-

[18.15 น.]
"ฮินะจัง~ ไปเป็นเพื่อนพี่หน่อยสิ~ เเค่เเปปเดียวเอง เดี๋ยวพี่จะซื้อลิปส์เป็นของขวัญให้นะ!!" ริสะเน่จัง บอกในขณะที่กําลังกินอาหารเย็นกันอยู่ ริสะเน่จังเป็นพี่สาวของริวนี่จัง ตอนนี้เรียนอยู่โทได ปี1น่ะ เก่งมากๆเลย เเถมยังนิสัยน่ารักอีกตั้งหาก ♡ㅂ♡)
"ก้าจัง~ ได้ไหมคะ" ริสะเน่จัง อ้อนก้าจังให้ฉันได้ไปด้วยกัน พี่เขาชวนฉันไปเที่ยวถนนที่มีนักดนตรีอิสระมาเเสดงบ่อยๆน่ะ "เห้ออ ก็ได้ๆ เเต่ลูกๆต้องกลับมาก่อน สามทุ่มนะ!" ก้าจัง ถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะตอบริสะเน่จังไป "เย้~! รีบกินให้เสร็จเเล้วรีบไปกันเถอะน้า~"
"ทําตัวเป็นเด็กจังเลยนะ ริสะ-_-" พี่ริวพูดด้วยนําเสียงเบื่อๆ 555 ฉันเข้าใจนะ
"ฉันพี่เเกนะยะะะ"
"ถ้าไม่นับนิสัยอะนะ 5555" พี่ริวหัวเราะก่อนจะหันมาทางฉัน "ไปเที่ยวระวังด้วยนะ ฮินะจัง :)" ฉันพยักหน้าตอบพี่ริวก่อนจะลงมือกินข้าวเย็นต่อ

[2 ชั่วโมงต่อมา]

"เหนื่อยจัง ในห้างคนเยอะมากๆเลย ㅠ^ㅠ)" พี่ริสะพูดอย่างเนือยๆ ก่อนจะนั่งลงที่ม้านั่งบริเวณใกล้ๆ "นั่นสิคะ พี่จะกลับเลยรึเปล่า" เหลือเวลาอีกตั้ง 1ชั่วโมงไม่กลับง่ายๆหรอกนะ!"
"งั้นฉันเดินไป ดูตรงนั้นหน่อยนะคะ~" ฉันเดินไปทางที่คนกําลังมุงกันเยอะๆ ใต้ต้นซากุระ ดารารึเปล่านะ?
"!?" ฮ...ฮารุโตะ?
"今年も春がきて " ร้องเพลง?
( ในปีนี้ ฤดูใบไม้ผลิมาถึงอีกครั้ง )

"この桜の木の下で "
( ที่ใต้ต้นซากุระต้นนั้น )

"君の事を思い出す "
( ฉันเฝ้าคิดถึงๆเธอ )
เขาเหมือนจะมองเห็นฉันจึงร้องเพลงนั้นพร้อมกับมองฉันไปด้วย เดี๋ยวนะ ฉันว่าฉันคงมโนมากไป เขาจะมองฉันพร้อมกับร้องเพลงไปด้วยทําไม? บ้าไปเเล้ว ขี้มโนมากขึ้นไปทุกวัน เเต่ ณ ตอนนี้เวลานี้ เขาก็ดู...น่ารักดีเเฮะ >_<