The Dark World มหาสงครามออนไลน์กู้ปฐพี

เครดิตภาพจาก  https://wallpaperaccess.com

 

       แต่ไม่ทันจะได้ตั้งหลัก งุยโฮก็รุกไล่เข้ามาอีก คมมีดทั้งซ้ายขวารัวใส่ไม่หยุด ทำให้มาวินร้องเหวอ พร้อมยกสองมือขึ้นมาปัดป้อง

 

“ เฮ้ย! ” 

 

“ ปึ้ก ปึ้ก ปึ้ก……. ” 

            

 

      มาวินใช้สองมือปัดป้องพายุคมมีด ทว่าความเร็วในการโจมตีกลับทวีขึ้นเรื่อยๆจนเด็กหนุ่มเริ่มตั้งรับไม่ทัน เขาจึงถีบสวนไปที่กลางลำตัวของงุยโฮ 

             

 

       การสวนกลับที่คาดไม่ถึง ทำให้งุยโฮตกใจจนคิ้วกระตุก แต่ลูกถีบนั้นไม่ได้ระคายผิว เพราะชายหนุ่มร่างล่ำยกขาซ้ายขึ้นมากันได้ทัน กระนั้นก็ต้องเซถอยหลังไปหลายก้าวอยู่ดี 

             

 

       ทั้งสองหยุดต่อสู้ชั่วขณะและหันมาจ้องหน้าแน่วนิ่ง ด้วยรับรู้ถึงความน่ากลัวของอีกฝ่าย โดยเฉพาะมาวินถึงกับหน้าซีดเผือดและเหงื่อตก ภายในใจแอบขบคิด

 

“ ฝีมือของหมอนี่ไม่ธรรมดา ประมาทไม่ได้เลย ” 

             

 

       ทางฝั่งงุยโฮก็รู้สึกทึ่งเช่นกัน เพราะที่ผ่านมา ไม่เคยมีใครต้านทานการรุกไล่ของเขาได้นานขนาดนี้ ทว่าภายนอกกลับยังนิ่งและไม่แสดงอารมณ์ใดๆออกมา

              

 

        การต่อสู้ที่ดุเดือด ทำให้ผู้ชมแทบลืมหายใจ ส่วนเทพศาสตราก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ อันเป็นกิริยาที่ไม่ค่อยมีใครได้เห็น สร้างความประหลาดใจแก่อากิเนะอย่างมากมายจนอดถามไถ่ไม่ได้

 

“ อากิเนะเห็นท่านปู่นั่งยิ้มอยู่นานสองนาน ชอบใจอะไรเหรอคะ ” 

 

“ หึๆ ก็จะไม่ให้ปู่ดีใจได้ยังไงล่ะ อากิเนะ เจ้ารู้มั้ยว่าคู่ต่อสู้แต่ละคนที่ข้าเลือกมีคุณสมบัติยังไง ” 

            

 

       อากิเนะทำหน้างง เพราะเธอแทบไม่เคยมาเยือนโรงฝึก จึงไม่รู้ฝีไม้ลายมือของทุกคน

             

 

        เทพศาสตราเห็นอากิเนะนิ่งอึ้งไปหลายอึดใจ ชายชราผมขาวจึงยิ้มให้หลานสาวนิดหนึ่ง ก่อนอธิบายด้วยน้ำเสียงที่สั่นน้อยๆ คล้ายขบขัน 

 

“ เคนจิ ผู้เป็นคู่ต่อสู้คนแรก เขามีจุดเด่นที่ความเร็วและความคล่องตัว แต่เจ้าหนูนี่กลับไวกว่า สุดท้ายมันก็ใช้ประโยชน์จากจุดอ่อนของเคนจิที่ไม่ค่อยอึดและเอาชนะไปได้ ” 

              

 

       อากิเนะรับฟังอย่างสงบ พร้อมพยักหน้ารับคำ เทพศาสตราจึงทิ้งเวลาให้ผ่านไปครู่หนึ่ง ก่อนบรรยายต่อ 

 

“ ส่วนอาเบะ ผู้เป็นคู่ต่อสู้คนที่สอง เขามีร่างกายแข็งแกร่งจนไม่มีใครทำอันตรายได้ แต่เจ้าหนูนั่นใช้เวลาไม่นาน ก็หาจุดอ่อนของอาเบะเจอ บ่งบอกถึงไหวพริบปฏิภาณที่ดีเยี่ยม ” 

            

 

       อากิเนะรู้สึกสับสน เพราะในช่วงหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา เธอไม่เคยเห็นมาวินแสดงความฉลาดออกมาเลย ถึงกระนั้นเทพศาสตราก็ยังสาธยายต่อ 

 

“ ส่วนงุยโฮนั้น เขาเป็นยอดฝีมืออันดับสองรองจากโอคุยาสุ ฝึกวิชามาตั้งแต่เล็ก ชำนาญเพลงยุทธ์และมีพื้นฐานการต่อสู้ที่แน่นมาก นอกจากนี้ ยังฝึกฝนร่างกายจนสมดุลทั้งกำลังและความเร็ว ผิดกับเจ้าหนูที่ดูจากการออกท่าทาง ก็รู้ทันทีว่าเพิ่งฝึกวิชาได้ไม่นาน การตั้งกระบวนท่ายังอ่อนด้อยและไร้พลัง ทว่ามันกลับต้านทานการรุกไล่ของผู้ชำนาญยุทธ์ได้หลายสิบกระบวน เจ้าไปแปลกใจบ้างเหรอว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้  ”  

 

“ เอ่อ……หลานไม่ทราบค่ะ ” อากิเนะยิ่งงงหนักกว่าเดิม เพราะเธอไม่ใช่นักสู้มืออาชีพ อันที่จริง สาวสวยไม่เคยฝึกต่อสู้เลยด้วยซ้ำ จึงไม่เข้าใจในสิ่งที่เทพศาสตราอธิบาย

            

 

       เทพศาสตราลอบเป่าลมหายใจ คล้ายนึกระอาที่หลานสาวแสนสวยไม่ยอมเอาดีทางด้านการต่อสู้ ทั้งที่มีปู่เป็นถึงนักสู้ระดับปรมาจารย์ และเมื่อทำใจยอมรับความจริงอันโหดร้ายได้ ชายชราผมขาวจึงอธิบายต่อด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย 

 

“ สาเหตุที่เจ้าหนูสามารถต้านทานการรุกไล่ของงุยโฮได้ เพราะมีสายตาที่ดีเยี่ยม แถมยังวิเคราะห์และอ่านสถานการณ์ได้อย่างเฉียบคม นับว่าเป็นเด็กหนุ่มที่ไม่เลวเลยทีเดียว หึๆ ” 

           

 

        แม้ว่าอากิเนะจะไม่ค่อยเข้าใจ แต่ดูจากท่าทางระรื่น อันเป็นสิ่งที่ไม่ค่อยได้เกิดขึ้นกับท่านปู่ผู้เงียบขรึม ก็พลอยทำให้เธอดีใจจนยิ้มแก้มปริไปอีกคน  

           

 

        งุยโฮเป็นชายร่างล่ำสันที่มีผิวสีแทน ใบหน้าคมเข้มแลออกไปในโทนดุดัน เมื่อนำมาประกอบกับผมหยักศกสีดำสนิทที่ยาวประบ่า ยิ่งขับเน้นให้ดูคล้ายแรมโบ้จนจอมปากเปราะอย่างมาวินอดแซวไม่ได้

 

“ น่านไงล่ะ ก็คิดอยู่แล้วว่าเหมือนใคร ดูยังไงก็แรมโบ้ดีๆนี่เอง ญาตินายเคยเป็นทหารพ่ายศึกจากสงครามเวียดนามรึเปล่า ” เด็กหนุ่มไถ่ถามอย่างจริงจัง ราวกับว่าเรื่องนี้สำคัญอย่างยิ่งยวด 

           

 

        งุยโฮถึงกับเอ๋อไปชั่วขณะ แม้เขาจะเป็นคนเงียบขรึมปานใด แต่เมื่อเจอความบ้าที่ไร้ขีดจำกัดของนายลิงหัวเขียว ก็ทำให้อดออกปากไม่ได้

 

“ นายพูดเรื่องอะไร ชั้นงง ” 

 

“ อ้าว……นี่ลืมกำพืดของตัวเองได้ยังไง บรรพบุรุษของนายเป็นถึงยอดนักรบในตำนานชนิดที่คนเดียวสู้ได้ทั้งกองทัพเลยนะเฟ้ย นายนี่มันเลี้ยงเสียข้าวสุกชะมัด ” มาวินแสร้งทำเป็นผิดหวัง พร้อมต่อว่าอย่างรุนแรง 

            

 

        งุยโฮเริ่มโมโห ซึ่งก็ควรจะเป็นเช่นนั้น ลองคิดดู มันจะอยุติธรรมแค่ไหน ที่อยู่ดีๆต้องมาโดนด่าสาดเสียเทเสียจากเรื่องราวที่ไม่รู้ว่าคืออะไร มิหนำซ้ำ ยังเป็นคำด่าจากคนที่ตนเองอยากกระทืบ ความโกรธนั้นก็เลยเพิ่มเป็นเท่าทวี ชายร่างล่ำจึงนิ่วหน้าและคำรามดัง 

 

“ เจ้าหนู แกเลิกเพ้อเจ้อได้แล้ว ลงไปนอนวัดพื้นซะ ” 

             

 

       สิ้นเสียงคำรามที่เกรี้ยวกราด ร่างล่ำสันของงุยโฮก็พุ่งทะยานเข้าใส่มาวิน คมมีดจากสองมือทิ่มแทงได้เร็วกว่าเดิม แต่การโจมตีที่ขาดสติย่อมบั่นทอนความแหลมคม ทำให้เด็กหนุ่มหัวเขียวได้ใจ และเริ่มยิ้มออกมา 

         

 

        พอพายุคมมีดเข้าถึงตัว มาวินก็โยกหลบไปทางซ้ายทีขวาทีอย่างใจเย็น ส่งผลให้การโจมตีด้วยอารมณ์ไม่ต้องกายของเด็กหนุ่มแม้แต่แผลเดียว 

 

“ สำเร็จแน่ หึๆ ” มาวินนึกกระหยิ่มยิ้มย่องอยู่ในใจ ก่อนก้มหัวหลบคมมีดที่ปาดตวัดและโต้กลับด้วยท่าไม้ตายประจำตัว 

 

“ พยุหะกรงเล็บแมวป่า ” 

            

 

       กรงเล็บนับสิบจากสองฝ่ามือพุ่งใส่งุยโฮอย่างรวดเร็ว ทุกดอกกระแทกเข้าจุดสำคัญบนร่างกาย ทำให้ชายร่างล่ำผงะถอยหลังไปหลายก้าว

 

“ ปึก ปึก ปึก…… ”  

 

“ นี่แน่ะ นี่แน่ะ นี่แน่ะ ” มาวินตะโกนดัง พร้อมรัวกรงเล็บใส่สุดกำลัง  

            

 

       จังหวะที่มาวินกำลังจะคว้าชัย ชายร่างล่ำก็กลับคืนสติและหลุดจากโทสะ เลยถีบตัวถอยหลังสุดกำลัง เพื่อหลบให้พ้นวิถีของกรงเล็บ แต่เด็กหนุ่มหัวเขียวไม่ยอมปล่อยโอกาสทองให้หลุดลอย จึงตามติด หวังขยี้ต่อ 

 

“ จะไปไหน แรมโบ้ นายหนีไม่พ้นแน่ ” 

             

 

      มาวินคิดรุกไล่ต่อ เพื่อเผด็จศึก แต่สัญชาตญาณกลับสั่งให้ถอยหนี เพราะประสบกับดวงตาที่เจิดจรัสของอีกฝ่าย

 

“ เฮ้ย แววตาแบบนี้ มันหายโกรธแล้วนี่หว่า เอาไงดีนะ ” มาวินนึกสับสน ช่วงที่กำลังลังเล การเคลื่อนไหวก็พลันช้าลงจนเปิดช่องให้งุยโฮปลดปล่อยท่าไม้ตายสูงสุดออกมา 

 

“ คมมีดกากบาท ” 

              

 

      สิ้นเสียงกู่ร้อง งุยโฮก็ฟาดมีดสั้นทั้งสองข้างให้ไขว้กัน วินาทีต่อมา เด็กหนุ่มก็เห็นประกายแสงรูปกากบาทพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว 

 

“ เฮ้ย ” 

               

 

       ด้วยปฏิภาณที่ว่องไว จึงทำให้เด็กหนุ่มตัดสินใจกระโดดถอยหลังสุดกำลัง พร้อมยกสองแขนขึ้นกันลำตัว อันเป็นเป้าหมายของประกายแสงประหลาด  

 

“ เปรี้ยง ” 

               

 

        เมื่อประกายแสงรูปกากบาทกระทบกายเพรียวบางของมาวิน ก็เกิดเสียงปะทะดังสนั่นไปทั่วโรงฝึก ด้วยความแรงของมัน ทำให้เด็กหนุ่มปลิวไปไกลถึงห้าเมตร ก่อนจะร่วงล้มลงไปกลิ้งโคโล่กับพื้น

 

“ โครม ”

 

 

สามารถติดตามงานเขียน  ณ.ปัจจุบันและในอนาคตของผมได้ที่เพจ Jalando นักเขียนดารค์ไซด์ได้ที่ลิงค์ด้านล่างครับ

https://www.facebook.com/Jalando.darksidewriter