สงครามเขตแดนซากศพ ภาค Academy โรงเรียนซากศพ

               พวกเราเดินลึกเข้ามาในอุโมงหรือจะเรียกถ้ำดีละ ตอนนี้แม้แต่อากาศก็ยังเบาบางจนหน้ากากออกซิเจนที่แปลกคือถึงจะสัมพัสได้ถึงลม แต่ทำไมไม่ถึงแทบไม่มีอากาศหายใจเหมือนกับว่ามีบางอย่างดูดซับไป

  "ริงโกะปล่อยโดรนไปสำรวจด้านหน้าที"

  "จ้าๆ"

  "ฮานะปล่อยโดรนไปด้านหลังด้วย"

  "ไช้งานคนเก่งจริงๆนะนายนิ แต่จะยอมเป็นกรณีพิเศษเพราะฮินะก็หลานสาวสุดน่ารักของพวเราเหมือนกัน"

          จากโมเดลสามมิติของโดรนที่แสกนมา ทางเหมือนรังมดแต่ทางส่วนมากจะตันมีเพียงแค่ทางเดียวไปที่ได้แต่ไม่ชอบใจไอโถงใหญ่ๆที่ห่างไปประมาณ500เมตรจะหมู่หรือจ่าก็ต้องไปดูด้วยตาเท่านั้น

               หลังจากเดินมาได้ซักพักกลุ่มของชูก็เริ่มมองเห็นโถงอุโมงสีหน้าหลายๆคนเปลี่ยนไปอย่างมาก แต่ชูสีหน้ากลับนิ้งแต่ขมวดคิ้วเข้าหากันราวกับว่ารู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เพราะข้างหน้าคือซากศพจำนวนมหาศาลที่กองกันจนแทบจะเป็นผูเขาลูกเล็กๆได้เลยสาเหตุที่ไม่มีอากาศน่าจะเพราะพวกซากศพที่กองกันอยู่ปล่อยกาสบางอย่างออกมาจนออกซิเจนแทบไม่มี ชูเริ่มปรึกษาหาทางไปต่อจากแผนที่มันมีทางไปต่อฝั่งตรงข้ามเลยไช้แผนตอกมุดที่กำแพงบนล่างแล้วทำสะพานลิงไปอย่างช้าๆ

  "ทุกคนไม่ต้องรีบช้าๆต้องปลอดภัยไว้ก่อน อย่ารีบจนเกินไป"

          ถึงจะช้าไปซะหน่อยแต่จะเอาแต่ห่วงฮินะจนไม่สนใจชีวิตคนอื่นไม่ได้เพราะทุกชีวิตนั้นเท่ากัน ตอนนี้ที่อยากรู้ศพพวกนี้มาจากไหนกันจากที่ดูชุดเสื้อผ้าที่ใส่ส่วนมากเป็นทหารแต่ชุดมันมีของหลายประเทศ คงต้องถามคุณประธานนักเรียนดู หลังจากผมไปถามประธานนักเรียนมาผมถึงได้รู้ว่าคลอดเวลาที่ผ่านมามีหลายประเทศยืนมือเข้ามาช่วยโดนการส่งทหารเข้าเพื่อสำรวจพื้นแท้และแก้ขปัญหา แต่ที่จริงแล้วพวกเค้าต้องการสืบค้นข้อมูลของหน่อยG hunter เพราะมีวีดีโอที่ถ่ายเห็นการต่อสู้ของพวกเราหลายๆประเทศเลยต้องการครอบครองพลังนี้ทั้งที่มาแบบเปิดเผิยและไม่เปิดเผิย จนทางประเทศเราต้องปัตติเศษความช่วยเหลือจากทุกประเทศ แต่ก็ยังมีหลายประเทศแอบส่งทหารนักวิทยาศาสและสายลับเข้ามาอย่างต่อเนื่อง พอเข้าใจถึงสาเหตุที่มีศพทหารต่างประเทศไม่มีเวลามาสังเวชศพพวกนี้แล้ว ต้องรีบไปต่อพอยิ้งเข้ามาลึกยิ่งได้กลิ่นที่เกลียดที่สุดกลิ่นคนตายทั้งที่ตั้งแต่เดินทางมาเจอศพมากมาย แต่นี้คือกลินเลือดใหม่ๆและมันมีเสียงกรีดร้องปะปนมากับสายลมทำเอาสงสารพวกเด็กๆที่ตามมาด้วยพวกเค้าไม่เคยได้เห็นภาพต่อไปนี้ต่างจากพวกเราที่เห็นมันจนชินชา

  "ฟูกะไปเตือนเด็กๆว่าสิ่งที่จะได้เห็นต่อไปนี้อย่าได้สงสารและพยายามช้วยสำหลับคนที่โดนกัดแล้วเราทำได้แค่ส่งให้พวกเค้าไปสบายแล้วส่วนคนที่ยังไม่โดนกัดดูดีดีเพราะบางทีพวกนั้นซ้อนรอยกัด"

  "ได้เดวจัดการให้ จะให้บอกความจริงเลยไหม"

  "บอกไปเลยว่าจะต้องเจอกับอะไร ส่วนคนที่คิดว่าทำใจดูไม่ได้คงต้องบอกให้ก้มหน้าเดินเพราะคงทิ้งไว้ไม่ได้"

          เดินลึกเข้าไปแม้แต่ผมเองก็อดสังเวชอละเวทนาคนที่ถูกมัดแขนมัดขา แล้วให้พวกซากศพกินทั้งเป็นที่แปลกคือพวกมันเลือกกินส่วนแขนและขาเหมือนพวกมันเลือกกินส่วนที่จะทำให้เหยื่อตายเร็ว ผมจะเลือกที่จะฆ่าให้หมดแล้วส่งพวกคนที่ถูกมัดไว้ให้ไปอย่างสงบที่สุดผมพยายามรับฟังคำขอสุดท้ายจากพวกเค้าทุกคน แต่คนส่วนน้อยที่จะรู้ว่าจุดจบตัวเค้าเองอยู่ตรงไหนหลายคนวิ้งวอนให้เราพาออกไปแต่คนส่วนที่รู้จุจบตัวเองจะทำเพียงฝากข้อความกลับบ้านซึ้งผมเข้าใจและจดบันทึกเอาไว้เพื่อนำมันกลับบ้านพร้อมกับข้องสำคัญของเจ้าของข้อความ แต่ที่ผมทำใจได้ยากที่สุดคือเหยือคนสุดท้ายนี้จากที่ดูแล้วอายุไม่น่าเกิน14เป็นเด็กผู้หญิงต้อนผมมาเจอเธอ เธอกำลังถูกกินแต่ไม่มีเสียงร้องผมเลยคิดว่าเธอคงตายแล้ว แต่พอผมกำจัดพวกศากศพเธอเจอได้พูดทำเอาผมตกใจเธอบอกว่าเธอมีความสามารถตัดความเจ็บปวดของประสาทได้เธอจึงเงียบเพราะเหมือนยิ่งร้องพวกมันจะยิ่งมาลุม ผมจึงถามคำข้อสุดท้ายของเธอ

  "เธอคงรู้นะว่ามันจะเป็นยังไงต่อ อยากจะขออะไรไหม"

  "คงจะไม่มีหลอกเพราะเวลาของหนูเหลือน้อยมากแล้ว"

  "ครอบครัวละจะฝากอะไรไหม"

  "หนูเป็นเด็กกำพร้า หนูเรียนด้วยทุนและทำงานพิเศษเลี้ยงชีวิตเลยไม่มีอะไรต้องฝาก"

  "งั้นฉันจะให้เธอเลือกเวลาไปเอง เอานี้อมไว้ในปากท่าเธอตัดใจจากโลกนี้ได้ก็กัดมันให้แตก"

  "ขอบคุณคะ"

  "ลาก่อนเด็กน้อยผู้มีโชคชะตาของตนเอง"

                                  ติดตามตอนต่อไป