สงครามเขตแดนซากศพ ภาค Academy โรงเรียนซากศพ

               ทำไม ทำไมต้องเป็นเด็กที่มีสายเลือดของเจ้าหน้าที่ด้วย นั่งคิดทบทวนหลายๆอย่างแต่มันก็ไม่มีเหตุผลที่จะเอาตัวเด็กพวกนั้นไป ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม เฮือก

  "เป็นอะไรหน้าตาเครียดเชียว"

  "กลับมาแล้วหลอฟูกะ"

  "อืมได้ของมาหลายอย่างเลยละ นี้ยังไม่ได้ตอบคำถามฉันเลย"

  "มันหาเหตุผลหลายๆอย่างไม่เจอ ทั้งที่รู้สึกว่ามันอยู่แค่ปลายเจอจมูก"

  "รองลืมมันไปก่อนและเริ่มนั่บ1ใหม่ทีระอย่าง ฉันไปจัดของเข้าตู้ก่อนนะ"

  "อืมขอบใจนะ"

           แปลกมากที่เค้าหงุดหงิดขนาดนี้น่าจะเป็นเรื่องสำคัญ แต่ต้องปล่อยให้เค้าคิดเพราะเค้ากลัวความผิดพลาดที่สุดเค้าจึงรอบคอบที่สุดระเอียดที่สุด เหอหวังว่าคงจะคิดออกไวไวนะ เพราะขืนปล่อยไว้นานกว่านี้ระแหงเซะ 

            ฟูกะเดินขึ้นชั้นสองไปชูที่ยังนั่งอยู่หน้ากองเอกสารสีหน้าแววตาเริ่มเปลี่ยนแล้วลุกขึ้นเดินวนไปวนมาเหมือนจะนึกอะไรออก แล้วก็นั่งลงอีกครั้งพร้อมกับเก็บเอกสารทั้งหมด เดินไปสวนหน้าบ้านพร้อมกับถุงสแตนเหรดแล้วจุดไฟเผาเอกสาร แล้วพูดว่า "ขอให้อย่าเป็นแบบที่เราคิดเลย" 

           วันต่อมา

               ผมถูกพ่อของซาราเนะเรียกมาคุยเป็นการส่วนตัว สีหน้าหมอนั้นมีร่องรอยของความกังวลที่พยายามเก็บซ้อนไว้ พอผมเดินมาจนถึงเก้าอี้หมอนี้ยังไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำจนผมต้องเคาะโต๊ะ

     ก๊อก ก๊อก

  "มาแล้วหรอครับคุณชู"

  "เป็นอะไรมากรึป่าว"

  "ป่าวครับ ไม่เป็นไร"

  "อย่าโกหกผมจะดีกว่านะ"

  "คุณชู รู้เรื่องของนุกเรียนที่หายตัวไปรึยัง"

  "รู้แล้วและกำลังตรวจสอบอยู่"

  "เรื่องนั้นและครับเนื่องด้วยacademy อื่นๆมีนักเรียนหายตัวไปยกเว่นทางเรามันเลยมีเสียงนินทาเกียวกับเรื่องนี้"

  "คิดว่าพวกเราเป็นคนทำสินะ"

  "ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหลอกครับ ที่ผ่านมายังไม่มีอะไรมาถึงหูผมเพราะคงยังเกรงใจคุณพ่อแต่ตอนนี้ท่านเสียแล้ว"

  "อย่าไปเอามาคิดมากจริงอยู่การรักษาacademyนี้และชื่อเสียงของมันสำคัญ แต่บางครั้งอย่าไปกระโดดโรดเต้นเพราะคำนินทา"

  "ขอบคุณครับ แล้วที่คุณบอกสืบเรื่องนี้อยู่พอจะรู้อะไรบ้างรึยังครับ"

  "ยังเลยมันยังไม่มีอะไรพอจะเป็นเบาะแสเลย"

  "งั้นหรอครับ"

  "เออ...ท่าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวก่อนนะ"

  "เชิญๆครับ"

          ผมออกมาจากห้องผอ. แล้วถอนหายใจเฮือกนึงเพราะกลัวหมอนั้นจะจับได้ว่าผมโกหกเรื่องข้อมูลการหายตัวไปของนักเรียน เพราะตัวผมเองยังไม่แน่ใจในเรื่องเลยแม้แต่นิดเดียว ที่ผมมีตอนนี้ก็แค่ข้อสันนิษฐานเกียวกับเรื่องนี้เท่านั้น 

      ตูมมมมมมมมมมมมม

           เสียงอะไร มันดังมาจากตึกม.ปลาย เกิดอะไรขึ้น  ทำไมห้องเรียนกลายเป็นแบบนี้เด็กๆบาดเจ็บเล็กน้อยอาจารย์ประจำคาบเรียนละหรือไม่มี เดียวนั้นมันกระเป๋าของฮินะ

  "พวกเธออาจารย์ประจำคาบเรียนไปไหน"

  "อาจารย์ฮินะถูกพาตัวไปแล้วครับ อาจารย์ฟูกะไล่ตามไปแล้วด้วยครับ"

   "เวนเอ้ย"

            ชูรีบวิ้งออกทางตึงที่เสียหายไปทางที่นักเรียนชี้ไป ระหว่างทางสายตาของเค้ามองไปเหนฟูกะปะทะกับไครอยู่และดูเหมือนจะเสียท่า ถูกเตะกระเดินมาทางชู ชูรับตัวฟูกะไว้

  "รีบตามพวกนั้นไปมันเอาลูกไป"

  "ไม่ต้องตามมานะเดียวจัดการเอง"

            ชูออกวิ้งต่อ แต่พอวิ้งได้ซักระยะนึงก็คาดกับพวกนั้น ด้วยความโมโหชูเอามัดต่อยลงพึ้นทะลุ แล้วย้อนกลับไปหาฟูกะที่นั่งอยู่ พอฟูกะมองมาเห็นแค่ชู ฟูทรุดลงกับพื้นแล้วร้องให้

  "ทำไม ทำไม นายไม่ช่วยลูกกลับมา"

  "ฉันตามมันไม่ทัน"

  "เป็นเพราะฉัน เป็นเพราะฉัน ท่านายไม่ช่วยฉันนายคงตามทัน"

  "พอ พอ เลิกโทษตัวเอง พอจะบอกลักษณะของพวกมันได้ไหม"

  "2  2คน ผู้ชายแต่ไม่เห็นหน้า แต่มีอย่างนึงมันรู้สึกแปลกๆ เหมือนพวกมันรู้จักฉัน"

  "ทำไมละ"

  "มันรู้ว่าฉันสู้แบบไหนโจมตีแบบไหน"

  "งั้นหลอ กลับบ้านก่อน เราต้องรวมผลและว่างแผนอย่างระเอียด เราจะพลาดเสียไครอีกไม่ได้"

  "เราจะช่วยลูกได้ใช่ไหมชู ช่วยได้ใช่ไหม"

  "......."

          ผมไม่เคยเห็นฟูกะเป็นขนาดนี้มาก่อน เธอเอาแต่คาดคั้นจะเอาคำตอบจากผมให้ได้พร้อมกับร้องให้ตลอดเวลา แม้ว่าน้ำตาจะแห้งจนกลายเป็นเลือดที่ไหลออกมาแทน จนผมต้องตัดสินใจฉีดยาสลบอย่างแรงให้ฟูกะแล้วให้เธอพัก

                    ติดตามตอนต่อไป