Demon สัตว์อสูรจอมราชันย์

เขียนโดย Dinnsor

วันที่ 6 มกราคม พ.ศ. 2562 เวลา 16.50 น.

15 ตอน

0 วิจารณ์

15.03K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 6 มกราคม พ.ศ. 2562 16.55 น. โดย เจ้าของนิยาย

5) บทที่ 5 Search : ค้นหา

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

บทที่ 5

Search : ค้นหา

Patrick : การกระทำสำคัญกว่าคำพูดอย่างนั้นเหรอ? หรือคุณไม่คิดว่าการพูดเป็นการกระทำอย่างหนึ่ง

นา…ตา…ลี

ปีศาจในคราบนักเรียนชายเดินโซเซเข้ามาหาเธอทีละก้าว…ทีละก้าว

"ไม่จริงใช่ไหม...ทำไม...ทำไมมันถึงเรียกชื่อฉัน"

นาตาลีพูดเสียงสั่นรัว น้ำตาแห่งความหวาดกลัวหลั่งไหลออกจากดวงตาทั้งสอง

มันยืนหยุดอยู่ตรงหน้าในระยะห่างไม่ถึงหนึ่งฝ่ามือ แล้วยื่นศีรษะเข้ามาจนเกือบสัมผัสใบหน้าของเธอ…มันใกล้เสียจนนาตาลีสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นระอุที่ออกมาจากรูจมูกของมัน

ไม่ใช่สิ มันไม่มีรูจมูก……ปาก ปากของมันก็ไม่มี อวัยวะทุกส่วนบนใบหน้าคล้ายกับถูกบิดเบือนจากรูปลักษณ์ความเป็นจริงไป ทุกส่วนบนหน้าของมันไม่มีรอยแยกอย่างที่ควรจะเป็น ไม่มีแม้กระทั่งรอยแยกดวงตา…ดวงตาที่มีแสงสีเขียวเรืองรอง

เสียงหัวเราะน่าเกลียดดังออกมาจากกล้ามเนื้อส่วนปาก ที่กำลังขยับเขยื้อนภายใต้ผิวหนังใบหน้าที่ขาวซีดราวกับกระดาษ ทำให้นาตาลีถึงกับทรุดตัวนั่งลงบนพื้นด้วยความกลัว

มันก้มมองลงมา แล้วเลื่อนมือทั้งสองประคองใบหน้าของเธอให้เงยขึ้น…

"ไม่นะ…ไม่ ใครก็ได้ช่วยที"

มันเลื่อนส่วนปากของมันเข้ามาจ่อกับปากของเธอที่กำลังเผยอออกมาโดยที่ไม่ได้ต้องการ นาตาลีรู้สึกเหมือนมีของเหลวกำลังไหลเข้ามาในร่างกายของเธอจากทางปาก มันให้ความรู้สึกราวกับล่องลอยอยู่บนสรวงสวรรค์ทันทีที่ลิ้นสัมผัส เธอเคลิบเคลิ้มดื่มด่ำไปกับความรู้สึกนั้นโดยที่ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เลย

ในขณะที่สติลางเลือน เรี่ยวแรงน้อยนิดที่เหลืออยู่กำลังหดหายไป การหายใจเริ่มติดขัด จังหวะการเต้นของหัวใจช้าลงเรื่อยๆ เรื่อยๆ

มัน ก็ส่งเสียงร้องราวกับถูกบางสิ่งที่มีพละกำลังมหาศาลฉุดดึงจนผงะไปทางด้านหลัง นาตาลีรู้สึกได้ว่ามีแรงบางอย่างที่กำลังฉุดกระชากปีศาจนักเรียนออกไปจากการดูดด่ำกับเธอ

"อะไรกัน?" เธอคิดอย่างอ่อนล้า

นาตาลีรู้สึกอ่อนแรงจนแทบจะรั้งเปลือกตาที่กำลังจะปิดลงไม่ไหว…เธอเห็นแล้ว! ใบหน้าของผู้ที่มาช่วยเธอ…ใบหน้าหล่อเหลาที่มีรอยแผลเป็นลากยาวจากหว่างคิ้วขวาถึงมุมปาก!

ริชาร์ด โซอาร์

"หลับไปเถอะ อย่าเห็นเลยภาพหลังจากนี้น่ะ" ชายหนุ่มพูดขึ้นพร้อมกับเปลือกตานาตาลีที่ค่อยๆ ปิดลง

…………………………………………………………

ริชาร์ดต้องใช้พลัง และพละกำลังร่างกายแทบทั้งหมดในการดึงมันออกมัน แต่ทันใดนั้นเขาก็เริ่มรู้สึกผิดปกติเมื่อจ้องมองร่างของมัน

"นี่มัน!"

เฮี๊ยก! ฮ่าๆๆๆๆๆๆ

ยังไม่ทันที่จะได้คิดอะไรมากไปกว่านั้น มันก็พุ่งเข้ามาโจมตีริชาร์ด ด้วยการเหวี่ยงแขนขวาทั้งท่อนฟาดเข้ามายังใบหน้าเขาด้วยความเร็วที่สายตาของมนุษย์ไม่อาจมองทัน

เนื่องจากมองไม่ทัน ริชาร์ดจึงทราบดีว่าในสภาพนี้เขาต้องได้รับบาดเจ็บแน่นอน ความรวดเร็วของการจู่โจมทำให้เขาพอคาดเดาได้ว่าความรุนแรงของมันนั้นร้ายกาจขนาดไหน

เขาเองก็ไม่รอช้า รีบใช้สติสมาธิรวบรวมพลังทั้งหมดไว้ที่แขนซ้าย ยกขึ้นรับการจู่โจมอันกราดเกรี้ยวของมัน แรงปะทะให้เขากระเด็นไปยังทิศทางที่อาเธอร์นอนอยู่ ความรู้สึกเจ็บแปลบที่แล่นไปทั่วเส้นประสาทแขนซ้าย นั่นทำให้เขาตัดสินใจจบการต่อสู้ครั้งนี้ให้เร็วที่สุด

หลังจากการรุกครั้งแรก มันก็รีบจู่โจมครั้งที่สองตามมาในขณะที่ริชาร์ดกำลังทิ้งตัวลงบนประตูห้องพยาบาล เมื่อปลายเท้าของเขาสัมผัสประตูก็รีบตีลังกากลับหลัง อาศัยแรงจากการตีลังกาใช้สองมือพลิกประตูให้ขึ้นไปต้านรับหมัดของมันได้พอดี

แม้แต่ประตูเหล็กก็ยังไม่สามารถที่จะทนทานรับแรงหมัดได้ ถึงกับโดนต่อยทะลุติดแขนมันไป

เขาไม่รอช้า รีบอาศัยจังหวะที่มันยังงุนงงกับการสะบัดประตูเหล็กออกจากแขน รวบรวมพลังแสงสีเขียวอัดแน่นไว้ที่ฝ่ามือข้างขวากระโดดพุ่งเข้าไปหามัน

ทันใดนั้นเรื่องที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่ออาเธอร์ทะลึ่งลุกขึ้นนั่งด้วยสีหน้าตกใจเพราะประตูเหล็กที่เคยทับตัวไว้หายไป

"นี่มันอะไรกัน?"

สีหน้าของอาเธอร์เปลี่ยนไปทันทีเมื่อเขาเห็นใบหน้าของนักเรียนปีศาจชัดเจน มันหันมามองเขาและเลิกสนใจกับประตูเหล็กที่แขนทันที

พริบตานั้นนักเรียนปีศาจก็กระโดดเข้าตะปบอาเธอร์ สร้างปัญหาให้กับริชาร์ดมากขึ้น

แต่ไม่ทันแล้ว! ริชาร์ดไม่สามารถรั้งพลังฝ่ามือที่เสริมแรงการหมุนตัวเข้าไปได้

หยาดโลหิตสาดพุ่งกระจาย เมื่อริชาร์ดได้ตัดสินใจหมุนตัวเกี่ยวอาเธอร์ให้ลอยไปชนกับถังขยะ และใช้แผ่นหลังรับการตะปบของมันแทน ทันทีที่การโจมตีครั้งที่แรกสัมฤทธิผล การจู่โจมครั้งที่สองก็ตามติดมาอย่างรวดเร็ว ปีศาจนักเรียนถีบเท้ามายังกลางหลังของริชาร์ด ซึ่งยืนหันหลังให้กับมันอยู่

สัมผัสอันปราดเปรียวจากพลังทำให้ริชาร์ดเกิดความรู้สึกตื่นตัวขึ้น เขารีบก้มตัวจนร่างแนบกับพื้นทันที จึงสามารถหลบรอดจากฝ่าเท้าอันทรงพลังนั้นได้

บาดแผลสาหัสมากจนเขาต้องใช้พลังแสงสีเขียวกว่าครึ่งของที่มีอยู่ไปห้ามเลือดไว้ ริชาร์ดในตอนนี้รู้ดีว่าถ้าปล่อยให้เวลาเนิ่นนานไป...คนที่ต้องลงไปนอนอยู่บนพื้นคนต่อไปต้องเป็นเขาแน่นอน!

"นี่มันอะไรกัน! ริ...ริชาร์ด!"

เสียงตะโกนดังมาจากถังขยะ เมื่ออาเธอร์ลุกขึ้นมาทันเห็นภาพที่ริชาร์ดหลบการจู่โจมครั้งที่สามของมัน

เนื่องจากเสียสมาธิ ริชาร์ด ถูกหมัดของมันเข้าที่ใบหน้าอย่างจัง จนปลิวไปกระแทกกับขอบประตูห้องพยาบาล

ริชาร์ด พ่นลิ่มเลือดไปยังบนพื้นหน้าห้องพยาบาล เลือดสีแดงสดไหลซึมออกมาจากแผลเก่าที่กลางหลัง...พลังสีเขียวของเขาทำได้แค่เพียงให้ปากแผลเชื่อมกันได้เท่านั้น ไม่สามารถรักษามันจนหายขาดได้

มันค่อยๆ เดินโซเซเข้ามาหา ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนกับทุกจังหวะย่างก้าวของมันได้ลิดรอนพลังใจในการต่อสู้ของเขาไปเรื่อยๆ ทีละก้าว ทีละก้าว นี่เป็นครั้งแรกที่เขาตกอยู่ในสถานการณ์เลวร้ายถึงขนาดนี้

"ไม่ ไม่จริงน่า ไม่ใช่ความผิดฉันนะ"

อาเธอร์พูดพึมพำกับตัวเอง ริชาร์ดส่ายหน้าบอกว่าไม่ใช่ความผิดเขาพลางเหม่อมองไปที่ข้างหน้าต่าง

มันอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาได้มองเห็นหน้าของเธอ ริชาร์ดหันหน้าไปมองยังหญิงสาวที่นอนหมดสติอยู่บนพื้น ดูเหมือนว่าเธอจะเริ่มรู้สึกตัวแล้ว

เธอกำลังขยับ ไม่...ไม่สิ...นั่นร่างกายของเธอกำลังสั่น สั่นไหวอย่างรุนแรง

ร่างของนาตาลีเกิดอาการสั่นกระตุกอย่างรุนแรง จนนักเรียนปีศาจต้องหยุดยั้งการเดินของมันแล้วหันไปมองยังหญิงสาว ที่บัดนี้ค่อยๆ ลุกขึ้นมายืน...อย่างผิดธรรมชาติ!

เท้าของเธอลอยอยู่เหนือพื้น!

"อะไรกัน.....นาตาลี ท...ทำไมเธอ... " อาเธอร์ พูดอย่างไม่เชื่อสายตาของตัวเองขณะร่างของนาตาลีค่อยๆ ลอยเข้าใกล้ปีศาจนักเรียน ซึ่งบัดนี้ได้ยืนนิ่งราวกับกลายเป็นก้อนศิลาไปแล้ว

"ไม่นะ!" ริชาร์ด ฝืนอาการบาดเจ็บลุกขึ้นมายืนขวางระหว่างเธอกับนักเรียนปีศาจไว้...เขาไม่สามารถที่จะรวบรวมสมาธิเรียกพลังมาใช้ได้เลยแม้แต่น้อย

"ตื่น...ขึ้นมาสินาตาลี อย่าให้มันควบคุมเธอ" ทันทีที่พูดจบ มือข้างขวาของเธอก็คว้าหมับเข้าที่ลำคอของเขา

นาตาลีหญิงสาวที่บัดนี้ใบหน้าของหล่อนไม่ได้เหลือเค้าโครงเดิมอีกแล้ว นัยน์ตาที่เคยเป็นสีดำตอนนี้กลับเรืองแสงสีม่วงเรืองรอง ใบหน้าขาวซีดยิ่งกว่ากระดาษ มือขวาของเธอบีบรัดลำคอของริชาร์ดแน่นยิ่งขึ้น

ระบบการหายใจของริชาร์ดเริ่มมีปัญหา ร่างของเขาถูกเธอใช้มือเพียงข้างเดียวยกขึ้นจนลอยเหนือพื้น สายตาของเขาเริ่มพร่ามัว อาการชาโลดแล่นไปตามเส้นเลือดทั่วร่างกาย...หรือเขาจะต้องจบชีวิตลงที่ตรงนี้แล้ว แต่เขาไม่ยอมให้นาตาลีถูกนาโนเทคโนโลยีของพวกมันควบคุมเธอแน่

"......นาตาลี...อย่ายอมแพ้................."

เสียงของเขาค่อยๆ แผ่วเบาลง พร้อมกับลมหายใจที่ขาดห้วงไป

เขาไม่หายใจแล้ว

ไม่! อาเธอร์ ร้องลั่นเมื่อเห็นภาพตรงหน้า ริชาร์ดชายหนุ่มที่เพิ่งช่วยชีวิตเขาไว้ตอนนี้กลับต้องมาสิ้นชีวิตในมือของคนที่เขาพยายามช่วยไว้...มัน มันเป็นไปได้อย่างไร

ตุบ ร่างของริชาร์ดถูกทิ้งลงบนพื้นอย่าไร้ปราณี พร้อมกับนาตาลีที่ค่อยๆ หันหน้ามามองเขา ด้วยดวงตาคู่นั้น

ดวงตาสีม่วงเรืองรองที่กำลังมีของเหลวสีดำไหลวนอยู่ภายใน

…………………………………………………………

เสียงเม็ดฝนที่ตกกระหน่ำลงมาจากท้องฟ้า ปลุกหญิงสาวให้ตื่นจากการหลับใหล นาตาลีค่อยๆ เผยอเปลือกตาขึ้น...สิ่งแรกที่เธอมองเห็นคือเพดาน...เพดานสีขาว

‘แปลก?’ นาตาลีนึกสงสัยในสิ่งที่เธอกำลังมองอยู่

"เพดานแปลกไป"

เพดานแบบนี้ไม่ใช่เพดานของห้องพยาบาลโรงเรียนมัธยมปลายยิ้มแฉ่งแน่นอน นาตาลีเพิ่งรู้สึกตัวว่าเธอนั้นไม่ได้อยู่ในโรงเรียนแล้ว...แล้วเธออยู่ที่ไหนกัน?

เสียงฟ้าร้องคำราม เสียงตกกระทบของเหล่าเม็ดฝน...และ ความมืดนอกบานหน้าต่างกระจกทำให้บรรยากาศลี้ลับยิ่งขึ้น

เธออยู่ในห้องๆ หนึ่ง ดูจากสภาพภายในห้อง ทำให้เธอพอจะสรุปได้ว่ามันเป็นห้องที่สะอาดพอดูเลยเชียว ผ้าม่านสีขาว เพดานสีขาว ผนังห้องสีขาว ผ้าปูเตียงสีขาว และ ถุงน้ำเกลือที่มีสายยางต่อกับแขนของเธอ

"ตื่นแล้วเหรอครับ รู้ไหมว่าคุณสลบไปถึงสองวันเต็มเลย" น้ำเสียงที่นุ่มนวลชวนฟังปรากฏขึ้นพร้อมกับเจ้าของร่างผู้สวมชุดสูทสีขาว และแว่นตากันแดด

ตอนนี้นาตาลีรู้แล้วว่าเธออยู่ในโรงพยาบาล

To be continued…

ตอน 4

สารบัญ

ตอน 6