[Yuri]น้ำตาของฉันเเละเธอ

         " เเฮ่กๆ ขอโทษที่มาสายนะพาย มีเรื่องอะไรจะบอกกับพรุนงั้นเหรอ? " ท่ามกลางสวนสาธารณะในเมืองหลวงของประเทศอังกฤษ ผู้คนชุลมุนวุ่นวาย เด็กสาวสองคนในชุดเสื้อกันหนาวตามสไตล์เเฟชั่นเรียบๆ กำลังยืนพูดคุยกันด้วยบรรยากาศที่ชวนหนักใจ 

         " พรุน... " 

         " ว่าไงพาย? เเล้วนัดของเรา2คนล่ะ ที่จะไปซื้อเค้กไปฉลองคริสมาสด้วยกัน 2 คนไง นี่เราซื้อมาเเล้วน้าา " 

         " พาย.. จะบอกกับพรุนว่าพายรักพรุนนะ " เด็กสาวเรือนผมสีทองซึ่งออกไปทางชาวต่างชาติมากกว่าคนไทยซะอีกเเต่กลับพูดภาษาไทยได้คล่องอย่างน่าประหลาดเอ่ยขึ้น

          " เรื่องเเค่เรื่องเเค่นี้พรุนรู้อยู่เเล้วน่า ! ปะกลับบ้านเรากันนะพาย " 

          " ไม่ใช่ .. " พายพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา

          " พายไม่ได้ชอบผู้หญิง " พายพูดออกมาอย่างเลือดเย็น

           " ทุกๆครั้งตั้งเเต่พายคบกับพรุนมา พายไม่เคยมีความสุขเลย.. พายไม่ได้ชอบผู้หญิง ขอโทษนะพรุน เราคง.. ไปด้วยกันไม่ได้หรอก "

           " ฮะ.. บ้ารึเปล่า? เเล้วครบรอบ 2 เดือนของเราล่ะ? " พรุนพูดออกมาอย่างตกใจ 

           " ใช่พรุน! พายหลอกพรุนมาตลอด พายขอโทษ .. เรา เลิกกันได้ไหม ? เราอยากไปเจอคนที่ดีกว่านี้ ไม่ใช่ผู้หญิงด้วยกันเอง ความรู้สึกของเรา คงเป็นเเค้อารมชั่ววูบ ขอโทษนะ พรุน ลาก่อน " พายพูดออกมาด้วยใบหน้าที่เลอะน้ำตา เเละวิ่งหนเเละวิ่งหนีพรุนไปในที่สุด

           " พาย.. ล้อเราเล่นเเน่เลยใช่ไหม ?? " พรุนอุทานออกมา เเล้วกดโทรศัพท์มือถือโทรหาพายอย่างไม่หยุด จนปลายสายกดตัดสายครั้งเเล้วครั้งเล่า 

           " ทำไมกันล่ะ.. พรุนทำอะไรผิด.. " พรุนที่เพรุนที่เริ่มมีน้ำใสๆไหลออกจากตาร้องออกมาอย่างไม่เกรงคนข้างๆจะตกใจ เธอเดิรไปนั่งที่ม้านั่งเเล้วนั่งกินเค้กคนเดียว พร้อมเเหงนหน้ามองท้องฟ้าของวันคริสมาสในตอนกลางคืน ด้วยจิตใจที่สับสน เเละเศร้าไปพร้อมๆกัน 

3 เดือนต่อมา กทม. 

           "สวัสดีค่ะใช่คุณ พรุนทรวดี นักเรียนเเลกเปลี่ยนไหมคะ? " 

           " ใช่ค่ะ ไม่ทราบว่าจะไปหอพักได้จากที่ไหนเหรอคะ? " 

           " รบกวนคุณนั่งรถไปจนถึงถนน XX นะคะ เเล้วหาเเท็กซี่เเถวนั้นดูเเล้วถามให้ไปส่ง มอ M ค่ะ จะมีรุ่นจะมีรุ่นพี่คอยรับคุณอยู่หน้าหอนะคะ ขอบคุณค่ะ "

           " ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ " สวัสดีฉันชื่อ พรุน ทำไมถึงชื่อนี้นะหรอ? ก็เเม่ตั้งให้นะสิ ตอนนี้ฉันยังไม่มั่นใจเลยว่าตั้งไปเพื่ออะไร เเต่ว่าชื่อเต็มของฉันชื่อ เเมงกระพรุน เเปลกไปอีกใช่ไหมล่ะ? ตอนเกิดมาเเม่บอกว่าฉันเหมือนเเมงกระพรุนมาก เลยตั้งชื่อนี้ให้ เป็นชื่อที่เเย่มากๆเลยล่ะ ._. ทุกคนมักจะขำกันประจำเมื่อได้ยินชื่อเล่นฉัน ฉันเลยยุบให้เหลือเเค่พรุนพอ จะได้ไม่เเปลก ! เมื่อ3เดือนที่เเล้ว ฉันโดนเเฟนบอกเลิกในวันคริสมาส เเถมยังเป็นวันคฉันเลยตัฉันเลยตัดสินใจย้ายมาเรียกเเลกเปลื่ยนที่เมืองไทย ให้ไกลจากเเฟนนเก่าฉันได้มากเท่าไหร่ยิ่งดี จะได้ไม่จะได้ไม่อึดอัดกันอีก 

20 นาทีต่อมา หอM 

           " หืม? ที่นี่มันใหญ่กว่าที่คิดอีกนะเนี้ย " พรุนอุทานออกมาก 

           " เเล้วฉันต้องทำไงกับเเผนที่เล็กๆของฉันเนี่ยยยยยย " 

            " ให้ฉันช่วยไหมคะ ? " ผู้หญิงที่ออกเเนวเเมนๆ มาพูดข้างหูพรุนเเล้วกระซิบบอก 

            " ขอบคุณมากค่ะ พี่น่าจะเป็นรุ่นพึ่หนู หนูอยากถามพี่ว่าหัองนักเรียรเเลกเปลี่ยนไปทางไหนคะ? 

             " อืม~ น่าจะอยู่ชั้น 4 ห้องข้างๆตรงกลาง อ้อห้องกลางเป็นของหัวหน้าหอนี้นะชื่อมาย ยังไงก็ระวังไว้ด้วยละกัน " 

               " อะเคค่ะ ขอบคุณน้า หนูเชื่อพรุนค่ะว่าเเต่พี่ชื่ออะไรเหรอคะ? " พรุนถาม

                " พี่ชื่อขวานยินดีที่ได้รู้จักนะนัองพรุน มีอะไรปรึกษาพี่ได้ตลอดเลยนะ "

                " ขอบคุณค่ะพี่ขวาน เเล้วหนูจะตอบเเทนเเน่ๆค่ะ ขอบคุณน้าา " เมื่อพรุนพูดเสร็จก้วิ่งหอบกระเป๋าขึ้นห้องพัก โดยที่ไม้สนใจคนข้างหลัง

                " น่ารักดีนี่~ " ขวานพูดออกมาเบาๆพร้อมเเสยะยิ้มเหีัยมออกมา ..