มรสุมรักร้าย

ปฐมบท

               ตากลมโตจดจ้องหน้าจอโน๊ตบุ๊ครุ่นเก่านิ้วเรียวยาวบรรจงบนแป้นพิมพ์อย่างคล่องแคล่ว สายตากกวาดมองนาฬิกาเรือนเก่าเตอะบ่งบอกเวลาห้าทุ่งครึ่ง ในใจกระวนกระวายเป็นห่วงมารดาที่ป่านนี้ยังไม่กลับแม้ทุกวันจะเป็นเช่นนี้แต่ปัญรินทร์   ก็ทำใจให้ชินไม่ได้อยู่ดีหญิงสาวนั่งทำรายงานเพื่อเป็นการฆ่าเวลาก่อนจะได้ยินเสียงประตูบานไม้สภาพครุคระดังแค่รกตามมาด้วยเสียงส้นสูงดังกระทบพื้น

     “แม่  ทำไมเมาอย่างนี้คะ”  เดินเข้าไปพยุงมารดาที่เดินจะล้มแลไม่ล้มแล

     “แกเคยเห็นฉันไม่เมาก่อนกลับบ้านไหม”

ปัญรินไม่ตอบอะไร พยุงแม่นอนในห้องจัดการท่านอนสบายๆให้ท่านก่อนจะหายไปในห้องน้ำกลับมาอีกทีพร้อมชามผ้าชุปน้ำ มิวายน้ำผึ้งมะนาวติดมาด้วย

หญิงสาวเลือกเช็ดตัวให้มารดาก่อนจะปลุกให้ตื่นมาดื่มน้ำที่เตรียมมาให้ท่านสางเมา

     “แม่คะ ตื่นขึ้นมาดื่มน้ำนี้หน่อยค่ะจะได้สาง”

     “อื้อ...”  แม้จะลำบากเพราะถูกรบกวนแต่ก็ยอมลุกขึ้นมาดื่ม

     “ทำไมแกยังไม่นอนอีก บอกกี่ครั้งแล้วว่าไม่ต้องรอฉัน”  ประภาวีบ่นลูกสาวอย่างขัดใจที่ไม่ยอมทำตาม คนถูกบ่นก้มหน้างุดทั้งยังน้อยใจที่แม่มักมองข้ามความเป็นห่วงที่เธอมีให้

     “อะ..นี้เงินไว้ไปเรียน”  ยื่นธนบัตรแบงค์เทาสองแบงค์ให้บุตรสาวสีหน้าอารมณ์ดีเมื่อนึกถึงลูกค้ากระเป๋าหนักคนใหม่ที่ตนพึ่งให้บริการไม่กี่ชั่วโมง เขาทั้งหล่อเหลา ภูมิฐาน เร้าร้อนไม่แพ้เด็กหนุ่มที่เธอเคยเจอถึงแม้อายุจะปาเข้าวัยเกสียนอีกไม่กี่ปี และแล้วอารมณ์ที่ดีก่อนหน้าก็พลันแปรเมื่อลูกสาวอวดดีไม่ยอมแม้แต่จะเอิ้อมมือมารับเงิน

     “ทำไม ฉันให้ทำไมไม่รับ ห้ะ!”  ตวาดลั่น

     “ไม่ค่ะ หนูจะไม่รับเงินที่แม่ไปหามาด้วยวิธีนี้เด็ดขาด”  วาจาเด็ดขาด ทำเอาประภาวีลุกพรวดมาประจันหน้ามองคนอวดดีที่คอยปฏิเสธเงินที่หล่อนให้ อวดดีอวดดีเหมือนพ่อมันไม่มีผิด ตายไปแล้วยังทิ้งความอวดดีไว้ให้ลูกอีก

     “ทำไม วิธีนี้มันเป็นยังไง มันไร้เกียร์ตไร้ศักดิ์ศรีจนแกรังเกียจเงินที่ฉันหามาเพราะแกก็รังเกียจอีแม่โสเภณีแบบฉันด้วยใช่มั้ย”

ปัญรินทร์พูดไม่ออกมองแม่ผ่านม่านน้ำตา เธอไม่ได้รังเกียจที่แม่เป็นผู้หญิงกลางคืนแต่เธอไม่เข้าใจเพราะเหตุใดแม่เธอถึงยอมเป็นบ้านน้อยบ้านเล็กให้ครอบครัวเขาแตกแยก เธอรู้ว่าแม่ลำบากแต่มันก็มีตั้งหลายวิธีที่ไม่ต้องทำให้ใครเดือดร้อนและหาเลี้ยงปากท้องได้

     “ฉันจะบอกให้นะ ว่าที่แกได้มายื่นอยู่ในวันนี้ก็เพราะเงินพวกนี้ เงินที่ฉันใช้ตัวเข้าแลก” น้ำเสียงตัดพ้ออยู่ในทีจนปัญริทร์สัมผัสได้แต่ยังไม่ทันจะได้ขอโทษมารดา ก็ถูกกวักมือไล่

     “ออกไปได้แล้ว ฉันจะนอน”

     “แม่......”

     “ออกไป!!”

หญิงสาวจำต้องเดินออกมามองประตูห้องที่ปิดลงจนมิด

•      “แม่คะ หนูขอโทษนะคะ”  บอกเสียงแผ่วผ่านบานประตูไม้เก่าทั้งยังรู้สึกผิด ถ้าไม่มีเธอแม่คงไม่ต้องทำงานแบบนี้

ตั้งแต่เสียพ่อผู้เป็นเสาหลักของครอบครัวไป ชีวิตเธอกับแม่ก็ไม่เหลือใคร พ่อเป็นพนักงานเงินเดือนใช้เงินทั้งเดือนเช่าบ้านทั้งค่าเทอมเธอค่าใช้จ่ายภายในบ้าน แม่ก็จบแค่มอหกด้วยงานที่หาทำยากทำให้ท่านสมัครเป็นแม่บ้านเงินเดือนหมื่นต้น หาเงินช่วยกันพยุงครอบครัวแต่มันก็ไม่พออยู่ดีจนต้องกู้ยืม และแล้ววันหนึ่งพ่อเสียชีวิตทางอุบัติเหตุรถยนต์ ทุกอย่างก็ย่ำแย่ลง ทั้งค่าเช่าบ้านเงินไปโรงเรียนของเธอค่าอยู่ค่ากิน ทุกอย่างมันเพิ่มพูนขึ้น ไหนจะใบเรียกเก็บหนี้ที่เริ่มส่งมาถี่ ลำพังแค่เงินเดือนแม่บ้านก็ไม่พอจนต้องกระเห็ดออกจากบ้านเช่ามาอยู่ห้องแถวถูกๆทั้งยังผ่อนหนี้ มันก็ไม่ไหวอยู่ดีจนแม่เธอเรียกที่จะทำอยู่ทุกวันนี้

                จากแม่ที่เคยอ่อนโยนเอาใจเหล้ายาไม่เคยแตะ กลับกลายเป็นหยาบกระด้างกินเหล้าอย่างกับน้ำ ทั้งเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายจนเธอตามอารมณ์ไม่ทัน

  คอมเม้นได้นร๊าไรท์ชออ่าน ติดตามเป็นกำลังใจให้เค้าหน่อยนร๊า