Dear Smorn จดหมายถึงสมร จากโรงละคร ณ 40,000 ฟุต

บทนำ รักช้ำแต่กรรมไม่ซัด

ถึง สมร

ก่อนอื่นเลยฉันต้องขอโทษแกมาก ๆ ( ก.ไก่ล้านตัว พร้อมกับทำหน้าแบ๊ว...จินตนาการเอาสิยะ!) ที่ฉันไม่ได้เขียนถึงแกเลยจนป่านนี้ ทุกอย่างฉุกละหุกมากจนฉันไม่ได้ตั้งตัว ตั้งแต่เมื่อห้าเดือนก่อน ที่ฉันส่งอีเมลล์สั้น ๆ บอกแกว่าฉันเลิกกับโยฮันแล้ว แต่ฉันไม่ได้อธิบายรายละเอียดใด ๆ ฉันรู้ว่ายังติดค้างคำอธิบายกับแกอยู่มาก (เดาจากอีเมลล์สองร้อยฉบับและมิสคอลสามพันห้าร้อยครั้งของแก) ทั้ง ๆ ที่แกเป็นเพื่อนสนิทของฉัน วันนี้ฉันพร้อมแล้วที่จะเล่าทุกอย่างให้แกฟัง หยิบป๊อปคอร์นแล้วอ่านดราม่าของเพื่อนนะคะ ขอเตือนว่าละเอียดมากและยาวมากด้วย มา!!

หลังจากที่โยฮันบอกเลิกฉันด้วยเหตุผลที่ว่าเขายังไม่พร้อมจะมีใคร ฉันก็พยายามเข้าใจว่าเขายังเด็กและยังไม่พร้อมสำหรับความสัมพันธ์ทางไกล แต่ฉันก็เจ็บมากนะ อย่างที่แกก็รู้ว่าเขาเป็นแฟนคนแรกของฉัน ที่แย่ไปกว่านั้นคือ ฉันมาจับได้ที่หลังว่าจริงๆแล้วผู้ชายที่ฉันคิดว่าดีที่สุดคนนี้ มันหลอกฉันมาตลอดย่ะ! ข้ออ้างว่ายังเด็ก ยังไม่พร้อมจะมีใคร แท้จริงแล้วมันแอบไปกินกับเพื่อนมันแล้วหลอกฉันมาตลอด หนอยยยย….งูพิษ!

ฉันมาจับได้ไม่นานหลังจากนั้นเพราะผู้หญิงคนนั้นพยายามมีตัวตนในเฟสบุคของเขามาก นางจะตามไปคอมเม้นทุกรูปที่ฉันเคยคอมเม้นมาก่อน วันหนึ่งฉันได้แจ้งเตือนสิบข้อความจากนาง ฉันก็สงสัยสิ ด้วยความเผือกฉันเลยตามเข้าไปดูเฟสบุคนาง เท่านั้นแหละจ้า โป๊ะแตก! ฉันเห็นรูปคู่สวีทหวานกันตั้งแต่ที่โยฮันยังคบกับฉัน ยังบอกรักฉันอยู่เลย ตอแหลมากย่ะ! หัวใจฉันแตกเป็นเสี่ยง ๆ (ลิเกนิดนึง แต่แกก็น่าจะรู้จักฉันดี 555555) ฉันจัดการลาพักร้อนกระทันหัน แล้วมุ่งหน้าไปภูเก็ตโดยที่ไม่ได้บอกใคร

พอไปถึงภูเก็ต ฉันก็หาโรงแรมอยู่แถวป่าตอง (ไม่ได้ไปขายหอยนะยะ เบรคไว้ก่อนเดี๋ยวแกแซว) เคยเป็นมั้ยอารมณ์ที่อยากอยู่คนเดียวแต่อยู่ในที่ที่คนพลุกพล่าน  ฉันเลยเลือกไปอยู่ป่าตองที่มีสีสันตลอดเวลา แต่ไม่ได้คุยกับใครเลย วัน ๆ ฉันได้นั่งดูทะเล(หนีบขวดเบียร์ใต้รักแร้) แล้วคิดแต่เรื่องโยฮันซ้ำ ๆ เครียดมากและอยากจะหนีไปจากสภาพแวดล้อมที่เคยอยู่ อยากหนีไปจากที่ที่ฉันและเขาเคยใช้เวลาร่วมกัน ฉันสาบานเลยว่าฉันใกล้จะเป็นบ้าอยู่แล้ว

จนมาวันหนึ่งขณะที่ฉันเดินไปซื้อเบียร์ที่ร้านสะดวกซื้อ ฉันเจอผู้หญิงหน้าตาสะสวยสองคนคุยกันเรื่องสายการบินชื่อดังมารับสมัครแอร์โฮสเตสที่ป่าตองในวันรุ่งขึ้น เสี้ยวสมองอันน้อยนิดของฉันที่ยังสร่างเมาอยู่ก็เกิดไอเดียว่า ทำไมฉันไม่ลองไปดูล่ะ ฉันเลยสะกิดสองคนนั้นแล้วถามรายละเอียดการรับสมัครมา จากนั้นฉันก็ตรงไปห้าง ซื้อสูทกากๆ มาตัวหนึ่ง รองเท้าส้นสูง และเครื่องสำอางค์ที่ถูกที่สุด จากนั้นก็ดิ่งไปร้านถ่ายรูปและจบที่ร้านอินเตอร์เนตเพื่อทำ resume แบบลวกๆ ฉันโยนขวดเบียร์ทิ้งไป และเข้านอนแต่หัวค่ำ ก่อนนอนคืนนั้นฉันคิดอะไรเยอะมาก แกก็รู้ว่าอาชีพแอร์ไม่เคยมีอยู่ในหัวของฉัน คนที่เรียนสายวิทย์มาตลอดชีวิตและมีหน้าที่การงานด้านวิจัยที่กำลังก้าวหน้า แต่ตอนนั้นฉันคิดแค่ว่านี่เป็นโอกาสที่ดี ที่ฉันจะได้หนีไปจากสภาพแวดล้อมเดิมๆ ที่อาจจะทำให้ฉันลืมโยฮันได้ ตอนนั้นฉันต้องการแค่นี้เอง

ฉันตื่นแต่เช้ามาแต่งหน้าทำผมแบบตามมีตามเกิด จนคิดว่าสวยแล้วตามมาตรฐานของคนที่แต่งหน้าปีละครั้ง ฉันเลยเดินไปยังโรงแรมหรูที่รับสมัคร พอไปถึงแกต้องไม่เชื่อแน่! มีคนไปรอเยอะมากกกก ขนาดว่าฉันไปก่อนเวลาตั้งหนึ่งชั่วโมง แล้วทุกคนก็สวย ๆ ทั้งนั้น จนกระทั่งถึงเวลา พนักงานโรงแรมก็เรียกเราทุกคนเข้าไปนั่งในห้องประชุมขนาดใหญ่ กะด้วยสายตาฉันว่าน่าจะมีคนมาสมัครสัก 800-1000 คน แล้วก็มีกรรมการผู้หญิงหน้าคมเข้มตามสไตล์สาวแขกสองคนเดินเข้ามา พวกเธอแนะนำตัวว่าเป็นตัวแทนมาจากสายการบินเพื่อมาคัดเลือกคนในครั้งนี้ ขั้นตอนการสมัครของวันนี้จะเป็นการยื่นใบสมัคร และถ้าผ่านเข้ารอบทางสายการบินจะโทรแจ้งในตอนบ่าย ใครที่ผ่านเข้ารอบต้องกลับมาในวันพรุ่งนี้เพื่อทำการคัดเลือกในขั้นตอนต่อไป ตอนนั้นฉันคิดในใจว่า ตอนยื่นใบสมัครทุกคนก็น่าจะผ่านนะ ถ้า resume ไม่ห่วยจริง ๆ เขาก็ไม่น่าคัดออก หารู้ไม่ว่าฉันคิดผิดถนัดเลยย่ะ

นั่งรอไปสักพักก็ถึงคิว ฉันเดินไปพร้อมกับยื่นใบสมัครให้กรรมการที่ดูท่าท่างเปรี้ยวปรี๊ด นางมองหน้าฉัน มองเล็บ มองแขน แล้วก็มองใบสมัคร (ทั้งหมดนี้ใช้เวลาหนึ่งวินาที)

“what do you do for living?” (//เธอทำงานอะไรอยู่ตอนนี้) นางถาม

“I’m working for an international organization” (//ฉันทำงานในองค์กรระหว่างประเทศค่ะ) ฉันตอบไปด้วยภาษาอังกฤษสำเนียง ควีนอลิซาเบธแห่งอังกฤษ (โม้อยู่แล้วย่ะ 55555)

นางเงยหน้าขึ้นมาพิจารณาสักเสี้ยววินาที แล้วนางก็บอกฉันว่า

“We will call you if you should come back tomorrow” (//แล้วจะโทรบอกนะว่าพรุ่งนี้ต้องกลับมาหรือเปล่า)

จบค่ะ นางผายมือให้ฉันเชิญไสหัวไปได้ แกเอ๊ยยยย!! นาทีนั้นความมั่นใจฉันเป็นศูนย์ เค้าคุยกับฉันประมาณสามวินาทีได้ ฉันเดินออกจากห้องอย่างงง ๆ ฉันดูเชยไปเหรอ หรือฉันดูโทรม ในใจตอนนั้นโทษเหล้าโทษเบียร์ โทษทุกอย่างยกเว้นหนังหน้าที่แท้จริงตัวเอง แต่ฉันก็ไม่ได้หวังอะไรมากแต่แรกนะ แค่คิดว่ามีอะไรทำระหว่างวันก็ดีแล้ว จะได้ไม่ต้องคิดถึงโยฮันบ่อยเกินไปนัก

บ่ายวันนั้นฉันก็ไปนั่งเหม่อที่หาดอีกตามเคย หนีบเบียร์ไปด้วยสองขวด ฉันคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย (โกหกน่ะ ส่วนมากก็คิดเรื่องผู้ชาย) จนกระทั่งมีสายเรียกเข้าดังขึ้นมา ฉันกดรับโดยที่ไม่ได้ดูหน้าจอ

“สวัสดีค่ะ” ฉันพูด

“ซาหวัดดีค่า is that Alisa?” (//นี่คุณอลิสาใช่ไหมคะ) ปลายสายถามมา ฉันคิดในใจว่าเวรแล้ว บริษัทโทรมาตามให้กลับไปทำงานแล้วเหรอ

“ใช่ค่ะ” ฉันตอบไปเป็นภาษาอังกฤษแบบเซ็ง ๆ

“I’m calling from Sky High Airlines. We want to see you again tomorrow” (//โทรจากสายการบินสกายไฮนะคะ พรุ่งนี้เราอยากให้คุณกลับมาอีกรอบค่ะ) ผู้หญิงคนนั้นตอบมาเสียงใส

ด้วยความงุนงงฉันเลยนิ่งเงียบ แต่เธอก็ไม่ได้หยุดพูดแต่อย่างใด พูดรัว ๆ เกี่ยวกับรายละเอียดเวลาสร็จสรรพ และวางสายไป ห้านาทีให้หลังฉันเลยรู้ตัวว่าฉันได้ผ่านการคัดเลือกรอบแรกแล้ว ก็แน่อยู่แล้วว่าทุกคนต้องผ่าน ฉันยักไหล่และดื่มเบียร์ต่อไป

เช้าวันถัดมา ฉันกลับไปที่โรงแรมที่รับสมัครอีกรอบ แต่ครั้งนี้คนหายไปเกือบ 90 เปอร์เซ็นต์ เท่าที่เห็นคือมีราวร้อยคนเท่านั้น เพื่อยืนยันในสิ่งที่ฉันคิดแบบผิด ๆ ว่าทุกคนต้องผ่านรอบการยื่นใบสมัคร เมื่อกรรมการหนึ่งในสองคนจากเมื่อวานขึ้นกล่าวต้อนรับพวกเรา

“จากผู้สมัครราวหนึ่งพันคน วันนี้เรายินดีมากที่ได้เชิญพวกคุณทั้ง 82 คนกลับมา...”

ต๊ายยยย!! ฉันไม่เคยรู้เลยว่าการแข่งขันจะดุเดือดเช่นนี้ (วินาทีนั้นรู้สึกสวยเหมือนบียอนเซ่ 555555) ก่อนที่จะทดสอบรอบต่อไป กรรมการได้อธิบายเรื่องสายการบิน เงินเดือน สวัสดิการ และอื่น ๆ ซึ่งเป็นครั้งแรกที่ฉันรู้ว่าสายการบินนี้มีฐานที่ตะวันออกกลาง ทุกคนที่ได้งานต้องไปประจำอยู่ที่นั่น ได้ยินแบบนั้นฉันยิ่งพอใจ—ฉันต้องการหนีไปจากสิ่งแวดล้อมเดิม ๆ ที่ฉันและโยฮันเคยใช้เวลาร่วมกัน การได้ไปอยู่อีกซีกโลกหนึ่งที่ห่างไกลก็น่าจะเป็นเรื่องที่ดี ฉันเลยตั้งใจว่าต้องได้งานนี้

จากการคัดเลือกตอนนั้น ผ่านไปหนึ่งเดือน ฉันก็ได้รับจดหมายว่าฉันได้งาน ที่บ้านไม่มีใครรู้เรื่องที่ฉันแอบไปสมัคร แต่เมื่อฉันต้องไปอยู่ไกลบ้านขนาดนั้นฉันเลยต้องบอก แม่ไม่เห็นด้วยที่ฉันจะทำงานนี้ เพราะแม่คิดว่างานที่ฉันทำนั้นดีมากอยู่แล้ว แกก็รู้ว่าฉันไม่กล้าบอกแม่หรอกว่าจริงๆ แล้วที่ฉันอยากหนีไปก็เพราะเรื่องผู้ชาย ฉันเลยบอกแม่ว่าฉันขอเวลาเที่ยวรอบโลกสักสองปี แล้วฉันจะกลับมาทำงานเดิม ให้สมกับค่าเทอมที่แม่ได้ส่งเสียฉันมา เมื่อได้ฟังว่าฉันสัญญาแบบนั้น บวกกับที่พี่ ๆ ทุกคนช่วยกันเกลี้ยกล่อม แม่เลยยอม

อ่านมาจนถึงตอนนี้ ฉันรู้ว่าแกก็คงยังเคืองอยู่ ที่ฉันไม่ได้เล่าให้ฟังเรื่องรายละเอียดการเลิกกับโยฮัน และการไปสมัครแอร์แบบกระทันหัน ฉันไม่รู้จะขอโทษแกยังไงดี ตอนนั้นฉันแค่อยากอยู่คนเดียว อยากคิดอะไรคนเดียว และทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นฉันก็ไม่ได้วางแผนไว้ ถึงตอนนี้ฉันโอเคขึ้นมากแล้ว ฉันเริ่มปรับตัวเข้ากับตะวันออกกลาง ทุกอย่างที่นี่แปลกใหม่และน่าทึ่งมากจนฉันอยากแชร์กับใครสักคน และแกก็คือคนคนนั้น—คือเพื่อนที่สนิทที่สุดของฉัน เราคบกันตั้งแต่อายุ 15 นะสมร ตั้งแต่เราแว๊นมอ’ไซต์รอบเมืองด้วยกัน ตั้งแต่ตอนที่เราสองคนมีสิวสาว (หรือสิวหนุ่มในกรณีของแก) เห่อเต็มหน้าจนตอนนี้ฮอร์โมนหมด ก็เกินสิบปีแล้ว ลึก ๆ ฉันหวังให้แกเข้าใจเหตุผลที่ฉันขาดการติดต่อไปนะ ฉันคิดถึงแกมาก กว่าจะได้กลับไทยไปเจอกันอีกก็ไม่รู้เมื่อไหร่ ถ้าแกพอจะเมตตาให้อภัยที่ฉันหายไปเสียนาน ช่วยตอบกลับอีเมลล์ฉบับนี้ด้วยนะ ฉันมีเรื่องสนุก ๆ ของตะวันออกกลางจะเล่าให้แกฟังอีกเยอะเลย

รักแก  (//พนมมืออ้อนวอน มีน้ำตาคลอแบบแหล ๆ)

สา

ปล. ฉันไม่มีไลน์นะ ไม่ต้องเสิร์ชหา เคยเกลียดสังคมออนไลน์และโซเชียลมีเดียยังไงตอนนี้ก็ยังเกลียดอยู่ ตอบอีเมลล์ฉันละกัน (จริงๆ ถ้าส่งนกพิราบสื่อสาร หรือเผาควันไปเล่าเรื่องได้ ฉันก็คงทำไปแล้ว)