Zone D Hunter

ตอนที่ 17

ค้นคว้า

--------------------

               ค่ำคืนในวันเดียวกัน ลอนดอนยังเคลื่อนที่ไปไร้จุดมุ่งหมาย

แสงไฟจากบ้าน ตึกและโบสถ์เปิดสว่างไสวเรืองรองท่ามกลางเสียงเครื่อง

ยนต์ บูมๆๆ ดังเป็นจังหวะหัวใจ มาตินซึ่งกำลังนอนอยู่ในบ้านที่ทำจากปูน

ทาด้วยสีเหลืองอ่อนๆ ประตูโค้งสีน้ำตาลเข้ม มาตินนอนบนเตืยงพลิกตะแคง

นอนห่มผ้าสีขาวบาง หน้าต่างบานสี่เหลี่ยมมีแต่ความมืดมิดไร้ดวงดาวส่อง

          "มาติน..." เสียงเรียกดังออกมาจากจอทีวีทรงกลมวีทอง แสงเปิดฉาย

ส่องมายังใบหน้าของเขา

          "หืม...?" มาตินค่อยๆลืมตาตื่นขึ้น มันเป็นเวลาตีสองของวันใหม่แล้ว

แต่คนๆนั้นก็ยังเรียกเขายามดึก มันอาจเป็นเริ่องที่ไม่ดีแน่นอน เสียงชาย

คนนั้นเรียกปลุกเขา เสียงดูแก่และน่าจะเป็นคนสูงอายุ "คุณมาคัส..."

มาตินเรียก "มีอะไรเหรอครับ?"

               มาคัสเป็นชายสูงวัยย่างวัยชราเต็มแก่ เขาเป็นหัวหน้าคนสร้าง

เมืองลอนดอนและยังเป็นคนที่มีตำแหน่งที่สูงที่สุดอีกด้วย เขาใส่ชุดสูทร

สีดำ ยศตำแหน่งเต็มแขนทั้งสองข้าง "...มาที่รัฐสภาเดี๋ยวนี้...ตอนนี้"

เขาออกคำสั่งเร่งด่วนและวางสายการสื่อสารปิดหน้าจอไปดื้อๆ มาตินไม่ทัน

จะพูดคุยกับเขาเลย อีกอย่างมาตินเขาก็เพิ่งตื่นนอนขึ้นมาแบบงงเชารู้เพียง

อย่างเดียวว่าต้องไปที่หอโดมรัฐสภานั่น

               โดมรัฐสภาสีขาวสูงใหญ่ไร้แสงไฟทุกทิศทาง มันสร้างไว้ที่ฐาน

ชั้นบนสุดของตัวเมืองทั้งหมด ประตูไม้สีน้ำตาลเข้มล้อมกรอบด้วย

เหล็กหนาบานใหญ่ถูกเปิดออกโดยยามที่เฝ้าิยู่ มาตินเดินจ้ำเข้ามาบนพื้น

กระเบื้องขัดมันสีขาวสลับดำ มุ่งตรงมายังบางสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

          "สร้างไปถึงใหนแล้วละครับ?" มาตินถามและเดินเข้ามาหยุด

อยู่ด้านหลังของเขา

          มาคัสค่อยหันมาด้วยเรี่ยวแรงอ่อนจากวัยสูงอายุ "มาแล้วเหรอ..."

เครื่องอาวุธนิวตรอนขนาดใหญ่ถูกสร้างตั้งอยู่ด้านหลังของเขา เครื่องยิง

อันใหญ่แทบจะเท่าเครื่องยนต์เมือง มันมีรูปร่างสีดำยอดแหลมสูง คล้าย

จรวดยานอวกาศ รอบๆฐานมีแต่สายไฟระโยงระยาง มาคัสพามาติน

เดินผ่านสิ่งนี้ไปยังห้องที่อยู่ด้านหลัง มาตินกำลังเดินผ่านนิตรอนไป เขามอง

ดูเจ้าเครื่องที่หน้ากลัวนี่ เขาไม่อยากนึกสภาพการใช้งานของมันเลยสักนิด

เขาพยายามที่จะไม่มองมันและไม่นึกถึงภาพที่กำลังจะติดตาเขาในอีกไม้ช้า

               "ดูนี่สิ..." มาคัสเปิดประตูไม้เก่าๆเข้ามามุ่งเดินไปยังแผนที่ๆมี

ขนาดใหญ่สูงยี่สิบเมตรและกว้างสิบเมตร แผนที่นี้มีอายุราวๆประมาณ

ช่วงกาอนสงครามนิวตรอน กระดาษดูเก่าและออกสีเหลืองอ่อนๆซึ่งดู

ก็รู้ว่าเก่าขนาดใหญ่ แผนที่ใส่กรอบล้อมด้วยสีส้มออกเหลือง มาคัสเดินไป

ด้านข้างแผนที่ข้างหนึ่ง ไปหยิงท้อนตอไม้ไผ่ที่ยาวเกือบสิบห้าเมตรน้ำหนัก

เบากว่ากิ่งไม้ทั่วไป

          "นายเคยเห็นเมืองที่ชื่อว่า อินโดมีนัส...หรือเปล่า" มาคัสเดินกลับ

มามองเขาพร้อมกับจับไม้ไผ่ตั้งขึ้น

          "ไม่...เคยครับ" มาตินไม่รู้จะพูดบอกว่าอะไรดี ตามไปลอยๆก็แล้วกัน

          มาคัสหันไปยังแผนที่อีกรอบและยื่นก้านไม้ไผ่ชี้ขึ้นไปยังแผนที่

เขาวงกลมไปมาบนพื้นๆที่ๆหนึ่ง "เคยเห็นพิ้นที่ตรงจุดนี้หรือไม่?"

          มาตินยังทำหน้าสงสัยเหมือนเคย จะตอบอะไรออกไปดีละ มาคัส

พูดไปเรื่อยๆคงคิดว่ามาติน้ขาจะรู้จัก มาตินก็จ้องมองไปยังจุดๆนั้นที่มาคัส

ได้จิ้มชี้ให้ดู "ตรงนั้น..." เขาพยายามนึกภาพ พื้นที่แห้งแล้งไร้ต้นไม้ ปกคลุม

ด้วยต้นหญ้า "ที่นั่น...!" จู่ๆเขาก็เหมือนจำอะไรบางอย่างขึ้นได้

          มาคัสมองหน้า "นายรู้ใช่มั้ย เมืองที่นายต้องการที่จะทำลาย

เมืองที่อดีตนั้นเคยเป็นเมืองที่ใหญ่กว่าพวกเราชาวลอนดอน ตอนนี้...!"

มาคัสยกนิ้วขางหนึ่งชี้ขึ้นฟ้าและพูดต่อว่า "...มันอยู่บนนั้น"

               มาตินหันหน้าขึ้นมองตา บนท้องฟ้านั่นคงมีแต่เมิองแปลกๆบนท้อง

ฟ้าอยู้มาหมาย แต่ก็จริงอยู่ที่เมืองพวกนั้นมีแต่บ้านและอาคาต่างๆ มันคงจะ

ไม่มีอะไรที่ยานรบของเขาจะทำไม่ได้ แต่กง่าจะนึกทำแบบนั้นได้ มาคัสชายแก่

ก็ได้พูดขึ้นขัดความคิดของเขา "แต่...ก่อนจะไปที่นั่น ฉันอยากให้ดูอะไร

บ้างอย่างก่อน"

          "อะไรเหรอครับ" มาตินลืมเรื่องเวลานอนไปแล้ว ตอนนี้มีแต่เรื่อง

ชวนสงสันเต็มหัวไปหมด

          มาคัสบืนรูปภาพเมืองอินโดมินัสมาให้เขาดู "คุณเคยเห็นมันมั้ย?"

          "นั่นมัน...อะไร!?!" มาคินเดินเข้าไปและรีบหยิบภาพนั่นมาดูใกล้ๆ

          "อินโดมีนัสเป็นสิ่งที่เหลือรอดมาจากสงครามนิวตรอน มันคล้าย

กับหอยเม่น มีหนามอยู่เต็มลำตัวยาน ไอ้สิ่งนั้นทำให้ช่วเมืองอื่นๆหวาดกลัว

หัวหด" มาคัสเล่าให้ฟัง

          "แล้วไอ้สิ่งนี้..." มาตินชี้นิ้วไปบนรูปภาพนี้ "มันอยู่ที่ใหน?"

          "ที่ใดสักแห่งในเขตของเมืองลอยฟ้านี่"

          "มันอยู่ในเขตเปียกชื้น และมีฝนตกชุก ฉันคิดว่ามันอันตรายต่อพวกเรา"

               มาตินเหลือบมองดูเขาที่กำลังพูด ใจของมาตินเต็มไปด้วยความโลภ

ที่จะต้องนำพวกเมืองลอยฟ้ามาเป็นเชื้อเพลิงเลี้ยงเครื่องยนต์และเลี้ยง

ชาวเมืองของเขา "เราจะต้องไปที่นั่น" มาตินตอบไม่สนใจมาคัส

          "อะไรนะ!" มาคัสไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูดออกไปให้ฟังเลย "แต่นั่น

เป็นอันตรายนะ!"

          "ผมรู้ คุณก็สามารถสร้างสิ่งนี่ได้ใช่มั้ย ผมใช้มันได้" มาจินเดินกลับออกไป

และชี้ไปที่เครื่องนิวตรอน เขาเดินผ่านไปยังประตูบานใหญ่ของโดมรัฐสภา

ยามเปิดประตูให้และเขาก็รีบเดินก้าวออกไป มาคัสวิ่งตามาข้างหลังแต่ก็

ไม่ทันมาติน ด้วยวัยของเขาทำให้เขาล่าช้าไปหลายๆอย่าง เขาหันกลับ

ไปมองนิวตรอนเครื่องอาวุธดูสภาพของมันที่กำลังสร้างใช้งาน เขาคงรจำทำ

ยังไงดีกับเรื่องแบบนี้ ถึงสร้างต่อเพื่อบรรลุเป้าหมายก็ตามแต่ มาติน

คงจะไม่ยอมให้ใช้งานแบบดีๆแน่นอน

********************