Zone D Hunter
เขียนโดย 
จูเนียร์เคะ
วันที่ 7 ตุลาคม พ.ศ. 2561 เวลา 15.18 น.
แก้ไขเมื่อ 12 มกราคม พ.ศ. 2562 18.27 น. โดย เจ้าของนิยาย
15) ความลับที่ถูกปิด
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความตอนที่ 15
ความลับที่ถูกปิด
--------------------
ยามเย็นใกล้พบค่ำบนเมืองย่างกุ้งที่ลอยอากาศ แสงไฟสีเหลืองส้ม
เปิดส่องสว่างไปทั่วพื้นที่ ไฟจากยานบินกระพริบวิบวับ ทั้งสี่คนได้จอดยาน
ลงบนตึกลอยฟ้าแห่งหนึ่งพวกเขาเดินเข้าไปในตัวตึก ข้างในนั้นดูกว้างและ
ยังดูมีความเป็นยุคโบราณในสมัยก่อนสงครามด้วยซ้ำ
"ที่นี่คือ...?" อาลิซหันมองดูรอบๆ รูปภาพในกรอบขนาดเล็กและ
ใหญ่ถูกแขวนไว้ตามขอบผนังเต็มไปหมด ทุกรูปล้วนมีแต่เมืองเคลื่อนที่ทั้งสิ้น
เมืองหลากหลายรูปแบบมากมาย ทั้งเมืองเคลื่อนที่ เมืองลอยน้ำ เมืองวิ่งได้
หรือแม้กระทั้งเมืองใต้น้ำ เมืองดำทราย
"...ที่นี่คือพิพิธภัณฑ์เมืองโบราณและเมืองสมัยใหม่" ลีเดินเลาะไปตาม
ขอบผนังพร้อมกับค่อยๆเอามือลูบไปที่รูปภาพ "มันสุดยอดไปเลยใช้
มัยละ ทุกเมืองมีที่มาและที่ไป บางเมืองดูน่ากลัว บางเมืองดูลึกลับ"
"คุณสะสมรูปพวกนี้กระดาษพวกนี้จากใหนกัน?" คูเปอร์เรียกว่ารูป
กระดาษเพราะยุคนี้ไม่มีการถ่ายภาพอีกแล้ว ไม่มีใครจะมาผลิตกล้องอีก
"ฉันถ่ายจากกล้องดิจิตอล" ลีพูดขึ้น เขาก็งงใหญ่ อะไรคือกล้อง
ดิจิตอลมันเป็นแบบใหนก็ไม่รู้
"กล้องดิจิตอลเหรอครับ?" เขาถาม
ลีพยักหน้าตอบแต่เธอก็ไม่พูดอะไรออกมาก่อนจะหันเดินไปหยิบ
กล้องที่แขวนอยู่กับตะปูขึ้นสนิม
ข้างๆรูปภาพๆหนึ่งมาให้ดู "นี่เขาเรียกว่า...กล้องดิจิตอล" เธอยื่นให้
เขามองดู มันแทบไม่น่าเชื่อว่ากล้องดิจิตอลจะมีจริง
"พระเจ้าช่วย! นี่เหรอกล้องดิจิตอล" คูเปอร์รีบเอื้อมมือไปหยิบมาดู
"ไม่อยากจะเชื่อว่ามันยังรอดมาจนถึงยุคนี้ได้!" กล้องรูปทรงสี่เหลี่ยมแต่
ไม่ใช้โทรศัพท์มือถือ มันมีสีดำสนิท เลนส์กล้องสามารถหมุนขยายได้
ขณะที่เขากำลังหมุนดูชมสภาพกล้องนั้น เธอก็เดินก้าวไปคว้ากลับคืน
"ฉันว่ามันมีความหมายต่อฉัน"
"นายน่าจะรู้นะว่าของชิ้นนี้มีค่าแค่ใหน"
คูเปอร์กับโทมัสคุยกับลีไปเรื่อย ระหว่างนั้นอาลิซก็กำลังเดิน
จ้องมองดูภาพไปอย่างช้า สายตาเธอมองอย่างอยากค้นหา เมืองแต่ละ
ที่ๆเธอเดินมองดูมันเป็นสิ่งอัศจรรย์ต่อความรู้สึกมาก "หืม..." เธอมองไป
สะดุดภาพบานหนึ่ง ภาพออกสีเทาล้อมกรอบพลาสติกสีเหลืองเงาวับ
ภาพในรูปคือทุ่งหญ้าเนินเขาเป็นลูกคลื่นขนาดใหญ่พร้อมกับมีเมฆ
หนากลุ่มใหญ่ลอยอยู่บนท้องฟ้า เงาดำบางส่วนจากสิ่งปริศนาในก้อนเมฆ
ดูเหมือนกับเม่นทะเลที่มีหนามขนาดใหญ่ "มันคืออะไรกัน?"
"ทุกคน..." อาลิซหันไปเรียกเพื่อน ทุกคนที่กำลังคุยอยู่ก็หันมาตาม
คำเรียกพร้อมกับรีบจ้ำเข้ามาหา
"มีอะไรเหรอ?" คูเปอร์ถาม
อาลิซชี้นิ้วไปที่รูปๆนั้นที่เงาดำนั่น "ดูนี่สิ..." เธอหันถาม "รู้มั้ยมันคือ
อะไร?"
คูเปอร์ค่อยๆก้าวเดินเข้ามา อาลิซค่อยๆถอยหลบเปิดทางให้เขา
เข้ามาดูใกล้ คูเปอร์จ้องมองคาดเดารูปร่างของมัน "ถ้าผมจำไม่ผิด นี่คือ
เมืองโบราณที่อยู่ในยุคสมัยก่อนเกิดสงครามเมื่อเกือบจะร้อยปีได้แล้วมั้ง
มันเหลือรอดมาจากสงครามได้"
"แล้วมันเป็นเมืองนักล่าเหรอ?" อาลิซถามและมองภาพตาเขม่ง
ลีกอดอกมองดูภาพนั่นเช่นกัน "มันเป็นเมืองนักล่าในอดีต ปัจจุบันนี้
ไม่รู้ว่ามันยังอยู่ที่ใหน รู้แต่ว่ามันออกเดินทางไปทั่วโลกเพื่อทำลายเมือง
เคลื่อนที่ภาคพื้นดิน"
"เป็นไปไม่ได้ เมื่อเกือบยี่สิบปีก่อน มีข่าวรายงานมาว่าเมืองนี้ศูนย์หาย
ไปอย่สงปริศนา และยังมีข่าวเมืองนี้ถูกโจมตีจนพังถล่มแล้ว"
"นั่นเป็นแค่ข่าวลือ...มันยังมีตัวตนอยู่..."
อาลิซและทุกคนต่างหันมองไปที่ลีด้วยความสงสัยและมึนงง "อะไรนะ
หมายความว่ายังไง?" ลีที่กำลังกอดอกเธอเหลือบตาทองพวหเขาไปมา
ก่อนจะลดมือปล่อยลงและหันเดินออกไปจากห้องตึกนี้ "ตามมาสิ" เธอกวักมือ
เรียกแต้ก็ไม่หันหน้ามาสบตาพวกเข้านอกจากเดินออกไปปล่อยทิ้งให้
ลมพัดโบกเข้ามา
"ดะ...เดียวสิ!" เธอวิ่งตามออกไป คูเปอร์และโทมัสก็วิ่งตามังไป
"อาลิซใจเย็นก่อน" โทมัสวิ่งหอบไล่ตามไปด้วยอายุที่สูงกว่าทุกคน
คูเปอร์หันกลับมามองที่เขาพอ เลยโชคดีมีคนเห็นไม่งั้นคงได้นั่งรอ
กันแล้ว "อาจารย์" คูเปอร์วิ่งกลับไปหา "ไหวมั้ยครับ"
"อ่า~ ไหวๆ" คูเปอร์ค่อยๆพยุ่งตัวเขาขึ้นมาแล้วพาเดินตามไปแทน
ลีได้เดินมาหยุดรอที่ท่าจอดยานขนสินค้าลำหนึ่งที่กำลังจอดอยู่
ด้านหลังเธอ ทางเดินไม้ที่เชื่อกับฐานระเบียงเมืองแกว่งไปมาตามลมที่พัด
"นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว" ลียืนกอดอดมอง เขาเปลี่ยนแว่นตาเป็นเลนส์โปร่งใส
ตอนใหนกัน เธอคงมีแว่นอยู่สองอันแน่ๆ
"คุณจะทำอะไร?" อาลิซถามพร้อมความเหนื่อยที่วิ่งตาม
"...จะพาไปดูสิ่งที่อยู่ใต้เมืองนี่"
"ใต้เมืองเหรอ?" ดูท่าเธอไม่รู้ว่าอะไรอยู่ใต้เมืองนะ คงมีแต่คูเปอร์ที่
เห็นสิ่งๆนั้น "ใต้เมืองมีอะไร?"
"...ไว้ลงไปเห็นก็จะรู้เอง"
ช่วงต่อมา ยานขนส่งสินค้าลำเหมาะบรรทุกพวกเขาบินลงไปใต้
กลุ่มเมฆสีดำที่กำลังส่งแสงไฟฟ้าดระพริบเจิดจ้าชวนจกใจ ลีขับยานมุ่ง
ลงไปอย่างใจเย็น แรงสั่นสะเทือนจะความครึกครื้นของของเสียงฟ้าผ่า
ดังก้องไปทั้วตัวยาน "อีกไม่นานจะถึงแล้ว"
ยานขนส่งได้บินหลุดออกมาจากกลุ่มเมฆ ควันหนาลอยติด
ตัวยานเป็นไอควันพุ่งยาวลงมา ใต้เมฆดำนั่นชั่งมืดมิดเมื่อรวมเข้ากับเวลา
ในตอนกลางคืนแล้ว
ทั้งสี่คนมองลงไปในความมือมิดคอนแสงกระพริบจากกระแส
ไฟฟ้าของเมฆ เมื่อแสงกระพริบกระจายลงมายังพื้นดิน พวกเขาเห็น
พื้นดินที่โล้นไร้ต้นหญ้า และต้นไม้ที่ตายแล้วเหลือแต่กิ่งก้านตั้งอยู่เต็มพื้นที่
"ทำไมถึงเป็นแบบนั้น" อาลิซพูดลอยๆ เมื่อแสงบนท้องฟ้ากระพริบลง
มาอีกรอบพวกเขาก็ได้เห็นเข้ากับบางสิ่งที่มีขนาดใหญ่และดูเละเทะ
"อะไรนะ!?!" คูเปอร์ลุกขึ้นมองทันที ลีหัรมาเตือนเขา "ใจเย็น นั่งก่อน
อีกไม่นานก็จะถึงแล้ว"
คูเปอร์เห็นกองเศษเหล็กขนาดใหญ่กองกระจัดกระจายเป็นวงกว้าง
สิ่งที่เข้าเห็นตอนขึ้นยานไปเมืองย่างกุ้งนั้นไม่ใช้กองดิน แจ่เป็นกองเศษเหล็ก
สีน้ำตาลขนาดใหญ่ที่มีสนิมเกาะกองอยู่เป็นวงกลมขนาดใหญ่
ยานได้ลงจอบเทียบพื้น ประตูยานเปิดออกทุกคนเดินลงมา
เสียงลมพัดหวิวๆกับเสียงฟ้าร้อง อาลิซและทุกคนมองดูด้วยความแปลกใจ
ว่าทำไมฝนไม่ตก ทำไมมีแต่ห้าร้องและลมพัด หรือว่าจะมีพายุเข้าตอนนี้
"ความกดอากาศจากพลังงานเครื่องยนต์เมือง ทำให้เกิดกลุ่ม
ไอน้ำจำนวนมาก" ลีเดินลงไปตามเนินดินเฉียง ลมพัดกระทบหน้าพวกเข้า
"เครื่องยนต์นิวตรอนยังทำงานอยู่ภายใต้ซากเมืองนั่น"
"เครื่องยนต์นิวตรอนเหรอ?" อาลิซตกใจ "เมืองขนาดใหญ่...เหรอ?"
แสงกระพริบจากฟ้าลงมาอีกที แสบสาดส่องลงบนซากเมืองเก่าๆ
ที่พังไปแล้ว ซากเมืองขนาดใหญ่ถูกจอดนิ่ง โซ่จะขาบขนาดมหึมาล้มนอน
อยู่บนพื้นข้างหนึ่ง ตัวเมืองที่สูงชันดูจะเอียงไปด้านหนึ่งพร้อมที่จะล้มคว่ำ
"เมืองเหรอ!?!" อาลิซตกใจถาม
ลีพยักหน้า...
"ทำไมถึงมีเมืองอยู่ใต้ย่างกุ้งได้ละ พวกคุณสู้กับมันเหรอ?" อาลิซเดิน
ก้าวเข้าไปถามระยะประชิด
"ไม่มีใครสู้อะไรทั้งนั้น พวกเราเคยเป็นเมืองนักล่า" ลีพูดไม่กลัวว่าพวก
เขาจะตกใจอะไรเลย เธอต้องการให้ทุกคนรู้เรื่องนี้จริงๆแต่ก็คงไม่เป็นอะไร
หรอกมั้ง
"คุณ...เคยเป็น...เมืองนักล่า...!?!" อาลิซอ้าปากค้างตาโตตกใจหลังจาก
ที่ลีพูดบอกมา
"อะไรนะ...!" คูเปอร์ตกใจ
"โอ่วพระเจ้า" โทมัสใจหายวืบ
"คุณล่าเมือง เคยล่าเมืองล่าพวกเมืองที่อ่อนแอกว่าเหรอ? ทำไม...!?!"
ความรู้สึกของอาลิซตอนนี้อารมณ์ร้อนอย่างหนัก เธอไม่ฟังอะไรทั้งนั้น
"ฉันล่าเมือง ช่วยเมืองอื่นๆ" ลีพูดหันหลังให้
"อะไรนะ?" อาลิซรู้สึกงงทันทีหลังจากที่เธอพูดออกมา "ช่วยเหรอ?"
ลีพยักหน้า "ใช่...เมื่อก่อนย่างกุ่งไม่ได้อยู่บนท้องฟ้า แต่อยู่บนพื้นดิน
เคลื่อนที่เหมือนกับลอนดอน พวกเราจับเมืองเล็กมาเพื่อให้พวกเขาอยู่กับเรา
ไม่ต้องหนี ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น" อาลิซดูจะเริ่มรู้และเชื่อในคำพูดของเธอ
แล้วตอนนี้ "เล่าให้ฟังได้มั้ย" อาลิซถามด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม
ลีพยักหน้า สีหน้านิ่ง "ได้สิ..."
********************
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
