เถื่อนร้ายบัญชารัก

“เอลี่ขา หม่ำๆอีกคำนะคะ จะได้โตไวๆ”

“พิ้งค์ หม่ำพี่ไหม หร่อยๆนะ”

เรียวปากจิ้มลิ้มอ้าออกกว้างเมื่ออาหารสำหรับเด็กรสเลิศที่เทเรซ่าเตรียมไว้ให้ถูกตักขึ้นมาจ่อริมฝีปาก เป็นอีกครั้งที่แพรชมพูอดยิ้มให้กับความน่ารักของเอมิเลียไม่ได้ เด็กตัวแค่นี้แต่กลับมีน้ำใจหยิบยื่นให้เธอทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นขนมนมเนยหรือว่าของเล่น แม่หนูจะเอ่ยถามเธอด้วยทุกครั้งว่าเธอต้องการมันหรือไม่ ถ้าเธอพยักหน้ารับ เอมิเลียไม่เคยอิดออดที่จะแบ่งปันข้าวของที่อยู่ในมือกับเธอเลย ครั่งนี้ก็เช่นกัน นิ้วชี้ป้อมๆชี้มายังถ้วยซุปมักกะนีสีสันสวยงามซึ่งเป็นอาหารกลางวันของแม่หนู เอมิเลียเห็นเธอเอาแต่นั่งป้อนไม่ยอมรับประทาน ก็คงเป็นห่วงกลัวว่าเธอจะหิวละมั้ง เลยถามว่าเธอจะหม่ำกับแม่หนูไหม ลูกพี่เอลี่ของเธอน่ารักชะมัด

“ขอบคุณนะคะที่ชวน แต่น้าพิ้งค์ยังไม่หิวค่ะ รอทานพร้อมลุงฟราน”

แพรชมพูป้อนอาหารเข้าปากที่อ้ารอราวลูกนกตัวน้อยอีกคำพลางเงยหน้ามองนาฬิกา เป็นเวลาเที่ยงสิบห้านาทีแล้วแต่ยังไม่มีวี่แววว่าคนในห้องประชุมจะออกมาสักคน เมื่อครู่เธอออกไปด้านนอกลอบๆเคียงๆถามบอดี้การ์ดที่อยู่หน้าห้องว่าการประชุมใกล้เสร็จหรือยัง แต่การ์ดคนนั้นไม่สามารถตอบได้ ด้วยกลัวเด็กน้อยจะหิวเพราะได้เวลาอาหารกลางวันแล้ว เธอจึงถือวิสาสะรื้อกระเป๋ายังชีพของเอมิเลียแล้วนำอาหารในนั้นไปอุ่นก่อนนำมาป้อนแม่หนู ส่วนตัวเธอแม้จะเริ่มหิวตะหงิดๆแต่ยังไงเธอก็จะอดทนรอทานพร้อมฟรานซิสโก้ ก็ตั้งแต่ที่เขาพาตัวมาร่วมชายคาเดียวกัน ไม่มีมื้อไหนที่เธอจะต้องนั่งรับประทานอาหารเดียวดาย บางมื้อชายหนุ่มยังใจดีตักป้อนเหมือนที่เธอกำลังป้อนเอมิเลียด้วยซ้ำ มันเป็นความเคยตัวของเธอไปแล้ว และคิดว่าฟรานซิสโก้ก็คงเคยชินไม่ต่างกัน

“คุณอลิซาเบธ!”

“อ้าว นึกว่าใคร คุณพิ้งค์นั่นเอง มาอยู่ในห้องทำงานของฟรานได้ยังไงคะนี่?”

เสียงประตูห้องที่เปิดออกโดยไร้เสียงเคาะเรียกสายตาของแพรชมพูให้หันขวับไปมองเพราะคิดว่าเป็นฟรานซิสโก้เข้ามาหา แต่รอยยิ้มหวานล้ำที่ตั้งใจแจกจ่ายให้คนที่เฝ้าคิดถึงกลับกลายเป็นรอยยิ้มจืดเจื่อนเมื่อคนที่ยืนอยู่ตรงประตูและกำลังก้าวขาเรียวยาวมายังโซฟารับแขกที่เธอกับเอมิเลียนั่งอยู่คืออลิซาเบธ เทรย์ซาร์ล ผู้หญิงสวยจัดที่เธอจำได้ทั้งชื่อและใบหน้าไม่ลืมเลือน

“เอ่อ...”

เกิดอาการอ้ำอึ้งรับประทาน ใบหน้าหวานแหงนมองคนมาใหม่อย่างต้องการพิจารณา แพรชมพูกำลังขบคิดว่าถ้อยคำที่อลิซาเบธเอ่ยเมื่อครู่ต้องการถามจริงหรือกำลังหลอกด่าเธอทางอ้อมว่าไม่ควรมานั่งอยู่ในห้องนี้กันแน่ ในเมื่อหญิงสาวน่าจะรู้ดีอยู่แล้วว่าคงเป็นใครอื่นพาเธอมาอยู่ที่ตรงนี้ไม่ได้ถ้าไม่ใช่ท่านประธานสุดหล่อของฮอร์นสันกรุ๊ป แล้วอลิซาเบธก็ทำให้เธอหน้าชายิ่งกว่าโดนฝ่ามือสัมผัส เพราะยังไม่ทันที่เธอจะให้คำตอบนั้น หญิงสาวก็เบี่ยงความสนใจไปยังเด็กหญิงตัวกลมที่นั่งมองคนมาใหม่ตาแป๋ว

“ว้าว! สวัสดีค่ะสาวน้อย หนูชื่ออะไรคะ”

“พี่เอลี่นะ” นิ้วสั้นป้อมชี้เข้าหาตัวเองแล้วแนะนำตัวอย่างไม่มีขัดเขิน แต่ก็ไม่วายเรียกแทนตัวเองว่าพี่อยู่ดี

“ชื่อเอลี่เหรอคะ น่ารักจังเลย”

“สวยนะ” คราวนี้นิ้วชี้กลมๆชี้เข้าหาอลิซาเบธ บ่งบอกว่าประสาทสัมผัสของแม่หนูแยกแยะความสวยความงามได้จริงๆ หาใช่พูดตามผู้ใหญ่ไปเรื่อยเปื่อย

“น่ารักแล้วยังปากหวานด้วยนะเนี่ย”

แค่หน้าตาน่ารักก็ทำให้เอ็นดูแม่หนูจะแย่ แล้วยิ่งเจอคำป้อยอจากหนูน้อยไร้เดียงสาเข้าไปคนถูกชมก็ยิ้มกว้างเป็นปลื้ม อลิซาเบธจึงบีบแก้มยุ้ยๆของเอมิเลียเบาๆด้วยความมันเขี้ยว ทำเอาหนูน้อยยิ้มแป้นเพราะคิดว่าคนสวยเล่นด้วย

“คุณอลิซาเบธมาหาฟรานเหรอคะ”

ปล่อยให้อลิซาเบธทำไม่เห็นหัวเธออยู่พักใหญ่ แพรชมพูจึงเก็บรวบรวมอารมณ์ฉุนโกรธให้เข้าที่แล้วเอ่ยถาม ถ้าให้พูดตรงๆก็คงต้องบอกว่าไม่อยากให้ผู้หญิงคนนี้อยู่ในห้องนี้ร่วมกับเธอนานนัก การถามของเธอจึงต้องการขับไล่อลิซาเบธออกไปทางอ้อม เพราะถ้าหากหญิงสาวมาเพื่อพบฟรานซิสโก้จริง ก็คงต้องกล่าวคำว่าเสียใจและขอแจ้งว่าให้กลับไปก่อน เพราะชายหนุ่มติดประชุม ไม่รู้ว่านานแค่ไหนถึงจะออกมา ซาโยนาระ ชิ้วๆ!

“นี่คุณพิ้งค์ไม่รู้เหรอคะว่าฉันอยู่กับเขามาตั้งสามสี่ชั่วโมงแล้ว ที่มานี่จะมาเข้าห้องน้ำน่ะค่ะ คือฉันนิสัยเสีย ไม่ชอบใช้ห้องน้ำร่วมกับคนเยอะๆ ทุกครั้งที่มาที่นี่ฉันก็จะสิงอยู่ในห้องกับฟรานกันสองต่อสองนี่แหละ มัวแต่เม้าท์ ฉันขออนุญาตไปทำธุระก่อนนะคะ ปล่อยให้ฟรานรอนานเดี๋ยวฉันจะโดนดุ”

‘มาเข้าห้องน้ำ หรือตั้งใจมาข่มเรากันแน่?’

ริมฝีปากเม้มเป็นเส้นตรง มือที่ถือถ้วยซุปกับช้อนบีบเกร็งเมื่อได้ฟังเสียงใสบอกเล่าด้วยท่าทางมีความสุข มั่นใจแล้วว่าที่อลิซาเบธถามตอนต้นนั้นหญิงสาวมีจุดประสงค์ใด มันก็แค่การเกริ่นนำก่อนวกเข้าเรื่องมาประกาศตัวโอ้อวดว่าหญิงสาวมีความสำคัญและสนิทสนมกับฟรานซิสโก้มาก มากถึงขนาดเข้านอกออกในห้องทำงานส่วนตัวของชายหนุ่มได้อย่างสบายแม้เจ้าของห้องจะไม่อยู่

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“ขออนุญาตค่ะคุณพิ้งค์ ดิฉันเอาอาหารกลางวันมาให้ค่ะ”

“แล้วของฟรานล่ะคะ”

ความผิดหวังจู่โจมอีกครั้งเมื่อคนที่อยู่หลังบานประตูห้องทำงานไม่ใช่ฟรานซิสโก้ แต่กลับเป็นเทเรซ่าที่เดินตรงมาหาเธอด้วยรอยยิ้มพร้อมกล่องอาหารกล่องใหญ่ แต่มันกลับไม่ทำให้คนหิวอย่างเธอรู้สึกดีได้เลย เพราะเทเรซ่าถือมันมาแค่กล่องเดียว เกิดคำถามขึ้นทันควันว่าแล้วของฟรานซิสโก้ล่ะ ทำไมถึงไม่มีถือติดมือมาด้วย หรือเขาจะกินกล่องเดียวกับเธอ แต่ยังไม่ทันได้รับคำตอบให้โล่งใจ อลิซาเบธที่เดินกลับมาจากทำธุระในห้องน้ำส่วนตัวที่อยู่ด้านหลังของห้องทำงานก็เอ่ยถามแทรกขึ้นมาเสียก่อน

“อ้าว! เทรซี่ เอาอาหารมาให้คุณพิ้งค์เหรอจ๊ะ”

“ค่ะ ส่วนของคุณลิซ่าดิฉันจัดไว้บนโต๊ะเดียวกับท่านประธานแล้วนะคะ เชิญได้เลยค่ะ”

สายตาของอลิเบธนั้นเหลือบมามองเธอเหมือนต้องการจะบอกว่า...ได้ยินที่เทรเรซ่าพูดชัดเจนแล้วใช่ไหมจ๊ะแพรชมพู คนฟังได้แต่นิ่งอึ้งอ้าปากค้างเติ่งไร้การตอบโต้เพราะสมองเหมือนถูกตีเข้าอย่างรุนแรง หมายความว่ามื้อนี้ฟรานซิสโก้จะไม่มาทานอาหารกับเธอแต่เขากลับเลือกที่จะนั่งทานเคียงคู่อลิซาเบธ ใจร้าย! ฟรานซิสโก้ใจร้ายเหลือเกิน จะโผล่หน้ามาบอกเธอด้วยตัวเองก็ไม่มี แค่คำอธิบายหลอกลวงสั้นๆเขาก็ไม่ให้

“ขอบใจมากนะจ๊ะเทรซี่ ไปก่อนนะคะคุณพิ้งค์ ฟรานรอฉันอยู่น่ะค่ะ”

‘ผู้หญิงคนนี้ตั้งใจมาข่มเรา แล้วเธอก็ทำสำเร็จซะด้วย!’

หัวใจดวงน้อยที่เคยลิงโลดเพราะคิดไปว่าฟรานซิสโก้อาจกำลังมาและต้องการกินอาหารกล่องเดียวกับเธอเหมือนที่เคยทำกลับเหี่ยวเฉาลงภายในไม่กี่วินาทีที่ได้ยินเลขาฯสาวพูดคุยกับอลิซาเบธ มันไม่เพียงแค่การโอ้อวดข่มขวัญเสียแล้ว แต่ทั้งหมดที่ได้รับรู้ภายในเวลาไม่กี่วินาทีนี้มันคือความจริงที่อลิซาเบธต้องการตอกย้ำให้เธอรับรู้จุดยืนของตัวเองต่างหาก จุดยืนที่ต่ำต้อยว่าเธอเป็นได้เพียงแค่ของเล่นคั่นเวลา ของเล่นที่ชายหนุ่มคว้ามาฟัดเล่นแก้เหงายามที่ไม่มีใคร

ส่วนคนที่เป็นตัวจริงที่ฟรานซิสโก้ให้ความสำคัญคืออลิซาเบธ เทรย์ซาร์ล ที่กำลังเดินนวยนาดด้วยมาดนางพญาออกไปจากห้อง กระบอกตาร้อนผ่าวก้มมองกล่องอาหารตรงหน้าผ่านม่านน้ำตาที่คลอขังด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ เพราะในขณะที่ฟรานซิสโก้เสือกไสให้เธอต้องนั่งรับประทานมันเพียงลำพัง แต่ชายหนุ่มคงกำลังมีความสุขกับการบริการอลิซาเบธบนโต๊ะอาหารเหมือนที่ครั้งหนึ่งเขาเคยทำให้เธอ แค่คิดโดยไม่ต้องมองเห็นด้วยสองตา ทำนบน้ำตาก็พร้อมจะหลั่งริน

ความเสียใจที่ถูกขว้างเข้าใส่อย่างรุนแรงโดยไม่ทันตั้งตัวพรากชีวิตชีวาทั้งหมดไปจากแพรชมพู หญิงสาวนั่งเหม่อมองกล่องอาหารนิ่งๆไร้ความรู้สึกหิวโหยโดยสิ้นเชิง สมองไม่รับรู้สิ่งรอบกายแม้กระทั่งเทเรซ่าที่ทรุดตัวลงนั่งเคียงข้างแล้วขออนุญาตคว้าถ้วยซุปในมือเพื่อป้อนอาหารให้เอมิเลียต่อแพรชมพูก็ยังไม่รู้สึกตัว ไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทั้งที่รู้ดีอยู่แล้วว่าฟรานซิสโก้ไม่เคยจริงจังกับความสัมพันธ์ครั้งนี้ ไม่เคยมีถ้อยคำสัญญารักใดๆจากเขาให้เธอวาดวิมานสวยหรู แล้วทำไมเมื่อถูกตอกย้ำความจริงเธอถึงได้เจ็บปวดที่อกข้างซ้ายนัก ไม่เข้าใจเลยจริงๆ

‘แล้วจากนี้ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขา...มันจะเดินไปทางไหน?’

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

ยายขายาวกลับมาป่วนอีกแล้ว เอาไงดี?