รักครั้งใหม่ของนายมาเฟีย

ตอนที่ 4 ย้ายบ้าน 2/2 ขณะที่ผมกำลังเก็บของใส่กระเป๋าเพื่อที่จะเตรียมย้ายไปบ้านของคุณปีเตอร์นั้นผมก็คิดหนักอยู่เรื่องหนึ่ง “อืม.....จะเอาไปดีหรือไม่เอาไปดีวะ” และขณะที่ผมกำลังคิดหนักอยู่นั้น “ต้นนี่ลูกยังเก็บของไม่เสร็จอีกเหรอ?” เสียงที่ดูรีบร้อนของแม่เพราะเกรงใจไม่อยากให้คุณปีเตอร์รอนานของแม่นั้นก็ดังขึ้น “รีบเก็บหน่อยสิลูกเดี๋ยวคุณปีเตอร์เขาจะรอนานเอานะ”แม่พูดพรางทำสีหน้ารีบร้อนนิดๆ “ผมเก็บเสร็จนานแล้วล่ะครับแต่ผมกำลังคิดอยู่ว่าจะเอาหนังสือพวกนี้ไปด้วยดีรึเปล่า” ผมพูดพรางมองหนังสือที่อยู่บนชั้นวาง “อืม...แม่ว่าถ้าวันไหนว่างเดี๋ยวลูกค่อยกลับมาเอาก็ได้นะหรือไม่ก็ค่อยซื้อใหม่ก็ได้” แม่พูดพรางมองหน้าผม “อืม...งั้นวันไหนผมว่างเดี๋ยวผมค่อยกลับมาเอาดีกว่าครับ ไปกันเถอะครับแม่” ผมพูดพรางหยิบกระเป๋าเดินออกจากห้อง และปิดประตูล็อกอย่างแน่นหนาเพราะกลัวว่าโจรจะขึ้นบ้าน ปัง... ตึก...ตึก...ตึก... “เก็บของกันเสร็จแล้วเหรอครับ” คุณปีเตอร์พูดพรางยืนขึ้น “ค่ะคุณรอนานรึเปล่าคะ?” แม่พูดพรางทำหน้าเกรงใจ “ไม่นานครับตอนแรกผมคิดว่าคุณจะเก็บของนานกว่านี้ซะอีกแต่นี่คุณเก็บของเร็วเกินคาดเลยนะครับ” คุณปีเตอร์พูดพรางยิ้มให้แม่ “แหม...คุณปีเตอร์ก็แซวฉันเกินไปแล้วค่ะ” แม่พูดพรางหน้าแดงไปด้วย แม่ครับรู้รึเปล่าว่าตอนนี้หน้าแม่แดงมากขนาดไหนน่ะครับ “งั้นไปกันรีบไปกันเถอะครับเดี๋ยวจะค่ำซะก่อน” คุณปีเตอร์พูดพรางมองขึ้นไปบนท้องฟ้า “ค่ะ” แม่ตอบพรางยิ้ม แล้วคุณปีเตอร์ก็เดินมาเปิดประตูรถให้แม่ จะโรแมนติกกันไปไหนครับคุณแม่กับคุณพ่อคนใหม่ “ขอบคุณค่ะ” แม่พูดพรางยิ้มเขินๆ “ต้นก็ขึ้นไปนั่งกับแม่ด้วยสิ” คุณปีเตอร์พูดพรางมองหน้าผม “ไม่เป็นไรครับคุณปีเตอร์ไปนั่งกับแม่เถอะเดี๋ยวผมนั่งข้างคนขับเอง” และผมก็กระซิบบอกคุณปีเตอร์อีกว่า “ผมอยากให้คุณปีเตอร์กับแม่ผมใกล้ชิดกันเยอะๆถือว่าผมช่วยชดใช้เวลาที่เสียไปของคุณแล้วนะครับ” ผมพูดพรางยิ้มให้คุณปีเตอร์ แม่ครับผมช่วยใหแม่กับคุณปีเตอร์ได้ไกล้ชิดกันแล้วนะครับ บรื้น.... ระหว่างที่รถกำลังขับไม่หยุดนั้นในรถที่ผมนั่งมากับคุณปีเตอร์และแม่ก็ยังคงเงียบมาตั้งแต่ตอนออกมาจากบ้านแล้ว “คุณปีเตอร์ครับใกล้จะถึงบ้านของคุณปีเตอร์รึยังเหรอครับ?” ผมถามเพราะความสงสัยเพราะว่าผมเห็นคนขับรถของคุณปีเตอร์เขาขับมานานแล้วก็ยังไม่ถึงบ้านของคุณปีเตอร์สักที “อีกนิดเดียวเดี๋ยวก็ถึงแล้วล่ะต้นนักรถนานจนเบื่อแล้วล่ะสิถึงได้ถามฉันน่ะ” คุณปีเตอร์พูดพรางยิ้มนิดๆ “ไม่ใช่ครับผมแค่สงสัยว่าใกล้จะถึงรึยังต่างหากครับเพราะผมเห็นคนขับรถของคุณขับมานานแล้วน่ะครับ” ผมรีบพูดแก้ตัวเพราะไม่อยากให้คุณปีเตอร์เข้าใจผใผิด “55นั่นไงล่ะถึงแล้วล่ะ” คุณปีเตอร์หัวเราะก่อนจะพูดออกมา “ถึงแล้วจริงๆด้วยครับ” พอผมหันไปแล้วเห็นประตูใหญ่เท่านั้นแหละ ผมถึงกับอึ้งในความใหญ่ของประตูเลยครับ แล้วผมก็แอบคิดในใจนะว่า ถ้าประตูใหญ่ขนาดนี้แล้วข้างในบ้านของคุณปีเตอร์จะใหญ่ขนาดไหนกันนะ