[My Love Is Idol] แฟนฉันเป็นไอดอล

     [ไอริน]

     "นายเป็นเพื่อนกันงั้นหรอ งั้นก็มานั่งกับเราสิ มาๆๆ" ฉันที่กำลังฟินกับอาหารต้องหันไปสนใจผู้ชายที่เดินเข้ามาทักเรา เขาคงเป็นเพื่อนอาตี้ตอนมาเรียนที่ไทยแน่นอนเลย เขาทั้งสูงดูดีราศรีจับมากๆเขาแต่งตัวชิลๆใส่เสื้อยืดตัวเดียวกับกางเกงขาเดฟที่ขาดตรงนั้นตรงนี้ตามแฟชั่นและใส่รองเท้าผ้าใบสีดำดูเรียบง่ายแต่ก็ดูดีมากเพราะส่วนสูงของเขา  ฉันหันไปมองฝั่งที่เอลิออสนั่งทางนั้นไม่มีที่ว่างให้นั่งเลยเพราะเขานั่งอยู่กับถุงเสื้อผ้าและรองเท้าที่เพิ่งไปซื้อมา

     "..."เอลิออสนั่งกินต่่อไปแบบเงียบๆไม่สนใจใคร ฉันเลยขยับเข้าไปนั่งฝั่งด้านในเพื่อให้ผู้ชายคนนั้นนั่งลงข้างๆแบบเลี่ยงไม่ได้

     "ไม่เจอกันตั้งนาน นายปลี่ยนไปเยอะมากเลยนะ"

     "..."เอลิออสทำเหมือนคนๆนี้ไม่ชีวิตและไม่สนใจต่อไป

     "ขอโทษนะคะ ขอชุดจานอีกชุดหนึ่งค่ะ"ฉันร้องบอกพนักงานให้เอาจานกับตะเกียบช้อนซ้อมมาเพิ่มให้เขา

     "ขอบคุณนะครับ คุณ..."

     "ไอรินค่ะ ฉันชื่อไอริน"

     "อะแฮ่ม เนื้อนี่คงจะสุกเกินไปเลยติดคอ"เอลิออสทำเสียงกะแอ่ม

     "ค่อยๆกินสิ นายนี่จริงๆเลย"

     "นี่คุณไอรินไม่รู้จักผมจริงๆหรอครับ" ผู้ชายคนนี้เอ่ยถาม

     "คะ ไม่นะคะ ฉันว่าไม่เคยเห็นคุณที่ไหนมาก่อนเลยนะคะ"ฉันพยายามนึกหน้าเขาแต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก

     "ผมชื่อลีโอครับ ผมค่อนข้างแปลกใจที่คุณไม่รู้จักผมทั้งๆที่เป็นคนไทย"

     "เอ๊ะ ทำไมล่ะคะหรอืว่าคุณเป็นคนดัง"

     "ต้องระดับฉันนี่ เทรนเนอร ์น้อยถึงจะรู้จัก" เอลิออสยอตัวเองอย่างองอาจ

     "ผมก็เป็นซุปเปอร์สตาร์เหมือนกันนะครับ แค่ไม่ค่อยได้รับงานต่างประเทศเหมือนเอลิออสเฉยๆ แต่ว่าเมื่อกี้เห็นเอลิออสเรียกคุณว่าเทรนเนอร์ ผมนึกว่าเป็นสาวๆที่เขาควงมาเดตด้วยซะอีก" ฉันที่กำลังจะดื่มนำต้องชะงักไปเพราะคำพูดของเขาทำให้ฉันเริ่มหายคอแห้ง ฉันวางแก้วลงแล้วโบกไม้โบกมือปฏิเสธ

     "เปล่าค่ะ ไม่ใช่นะคะ ฉันแค่เป็นเทรนเนอร์ช่วยเขาเสริมการแสดงแค่นั้นเองค่ะ"

     "ฉันไม่ชอบอะไรที่แบนๆหรอกนะ"

     "นี่นาย!..." เอลิออสแสยะยิ้มใส่ฉันก่อนจะหันไปสนใจอาหารตรงหน้าต่อ ฉันจึงเปลี่ยนไปคุยกับคุณลีดอเพราะดูจะเรียบร้อยน่ารักมากกว่า

     "ว่าแต่นี่คุณลีโอจะไปไหนต่อคะ" เขายิ้มหวานใส่ฉันก่อนจะตอบ

     "ผมว่าจะไปวาเลนเซียคอร์ปฯต่อครับ เพราะผมต้องไปถ่ายโฆษณาที่นั่นครับ"

     "อ๋อ นั่นเป็นบริษัทของเพื่อนฉันเองค่ะ"

     "จริงหรอ ว้าว!คุณนี่ไม่เบาเลยนะครับที่เป็นเพื่อนกับคุณหนูจอมซนแบบนั้นได้"ฉันเริ่มนึกอะไรได้รางๆแล้วว่าผู้ชายคนนี้คือใครและที่ฉันมั่นใจมากก็ตรงที่เขาพูดว่าคุณหนูจอมซนเพราะวาเลนเซียเคยเล่าให้ฟังว่ามีผู้ชายคนหนึ่งชื่อลีโอที่พ่อของเธอชอบติดต่อใหมาเป็นพรีเซนเตอร์โฆษณาต่างๆให้และยัยวาเลนเซียก็ตะโกนลั่นสตพูโอว่าจะตามจีบเขามาเมื่อตอนปีที่แล้ว พอฉันได้มาเห็นเขาแบบนี้แล้วฉันก็เริ่มเข้าใจว่าทำไมวาเลนเซียถึงได้พูดแบบนั้นเพราะทั้งความหล่อความสูงและด้านอื่นๆที่มองยังไงก็ต้องบอกว่าเพอร์เฟ็ค

     "ก็เคยเป็นรูมเมทกันตอนปีหนึ่งเลยสนิทกันมาตั้งแต่ตอนนั้นค่ะ"

     "ว่าแต่ผมขอถามอะไรที่เสียมารยาทสักอย่างได้มั้ยครับ"

     แกร๊ง แกร๊ง เสียงว้อมกระทบกับจานอย่างรุ่นแรงดังมาจากทางเอลิออส เขาเริ่มคิ้วขมวดและเริ่มทำอะไรรุนแรงขึ้นเรื่อยๆโดยที่ฉันไม่เข้าว่าทำไม

     "อิ่มแล้วก็รีบไปสิ!" เอลิออสพูดเปรือยๆว่าไล่ใครบางคนให้ไปโดยเร็ว

     "งั้นผมคงไม่รบกวนแล้วนะครับ ขอตัวไปก่อนนะครับ"ลีโอลุกขึ้นและโบกมือให้ฉันและเอลิออสก่อนจะทิ้งใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสแล้วจากเราไปเขาไม่ได้กินอะไรเลยแม้แต่คำเดียวแต่ดูท่าทางของเอลิออสแล้วเหมือนว่าเขาสองคนคงจะมีอะไรที่ทำให้ผิดใจกันมาก่อนแน่นอน

     "นายไม่ชอบเขาเหรอ" เอลิออสวางตะเกียบลงและตอบฉัน

     "เกลียดเลยล่ะ ไม่ต้องถามต่อนะว่าทำไม รู้แค่ว่าเธอห้ามใกล้คนๆนั้นเลย"

     "เขาก็น่ารักดีนี่ เป้นกันเองด้วยนะนั่นน่ะ"

     "อิ่มแล้ว น้อง! คิดตังค์"ฉันที่ไม่เข้าใจเอลิออสเลยต้องทำตามอารมณ์ของเขา เขาเรียกทำพนักงานมาคิดเงินและเราก็ถือถุงใส่เสื้อผ้ากันมาคนละครึ่ง เอลิออสค่อนข้างหงุดหงิดและฉันก็ไม่รู้่าควรทำยังไงเลยต้องเงียบกันไปตลอดทาง

     "..."

     "..."เราเงียบกันพักใหญ่จนมาถึงโรงรถ ฉันขุ้นรถไปด้วยความงงและที่ฉันไม่เข้าใจที่สุดคือทำไมเขาถึงเปลี่ยนอารมณ์บ่อยกว่าผู้หญิงก็ไม่รู้ ฉันที่กำลังจะอกแตกตายเพราะความเงียบก็เริ่มคิดคำพูดคิดหาเรื่องจะชวนเขาคุยคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก

     "..."และฉันก็ต้องหงอยต่อไปเพราะไม่รู้จะพูดอะไร

     "แวะห้องน้ำหน่อยมั้ย ทำหน้าเหมือนคนปวดอึมาระยะนึงแล้วนะเธอน่ะ"

     "ไม่เอา แค่ใช้ความคิดนิดหน่อยเลยต้องทำหน้าซีเรียส"

     "วันนี้เธอดื่มเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ ฉันไม่อยากดื่มคนเดียว"

     "ฉันดื่มไม่เป็นหรอกนะ แต่ถ้านายขอร้องฉันก็อาจจะเปลี่ยนใจก็ได้"

     "..." เอลิออสเงียบไปและออกรถทันที สงัสยเขาจะไม่ชอบคำพูดของฉันเลยขับเร็วเป็นพิเศษ

     "..." ฉันลองเงียบใส่เขาบ้างแต่เหมือนจะเป็นแค่ไรฝุ่นเพราะเขาไม่สนใจจะถาม ฉันนึกได้แล้วว่าลีโอเหมือนมีอะไรจะถามฉันแต่ก็ไม่ได้ถามซะงั้น แต่ถ้าเจอกันคราวหน้าถ้าเขาถามก็ค่อยตอบเขากแล้วกัน ฉันเหลือบไปมองเอลิออสที่ตอนนี้ตั้งใจขับรถภมากเพราะเขาขับเร็วและที่ๆมันเตะตาที่สุดตอนนี้คือสิ่งที่อยู่ใด้จมูกลงไป ฉันจ้องมันอยู่อย่างนั้นและมันก็ทำให้เห็นภาพหลอนสุดอัศจรรย์เพราะปากของเขามาประกบที่ปากฉันและนั่นคือครั้งแรกของฉัน ทั้งๆที่คิดอว่าจะเก็บไว้ให้สามีในชีวิตจริงแต่คในมโนกลับได้มันไปก่อน เขาอยากจูบฉันหรืออะไรกันแน่อยู่ๆก็วิ่งมาดึงฉันพาเข้าไปช่องบรรไดและก็จูบฉันดดยไม่บอกไม่กล่าว หรือเขาจะชอบฉันกันแน่ ไม่สิ หรือว่าวันนี้ฉันจะสวยเกินไปเขาเลยอดใจไม่ไหวจนจูบฉันโอ้ย!!!ไม่อยากคิดแล้ว ยิ่งคิดยิ่งสับสน

     "รอฉันแปปนึงนะ" เอลิออสจอดรถตอนไหนไม่รู้ เขาพูดเสร็จก็ลงจากรถไปและหายเข้าไปในร้านสะดวกซื้อสักพักหรึ่งและออกมาพร้อมกับเบียร์กระป๋องจำนวนที่คนคอแข็งก็สามารถเมาได้และตรงมาที่รถเปิดประตูหลังเอาเบียร์เข้าเก็บไว้และกลับมาขับรถต่อ

     "นายจะเอาไปอาบหรือเอาไปไว้ปาเป้าไม่ทราบ ถ้าจะซื้อเยอะขนาดนี้นะ"

     "เอาเถอะ ไม่หมดก็เก็บจะเป็นไรไป"

     "เอาที่นายสบายใจเถอะย่ะ แต่พรุ่งนี้ฉันมาสอนนายได้แค่9โมงถึงเที่ยงเท่านั้นนะ เพราะฉันมีงานพิเศษต้องไปทำ"

     "แล้วแต่" ไม่มีเยื่อใยต่อกันสักนิด ชิ!

     "....."และสิ่งที่สามารถฆ่าคนได้ก็คืบคลานเข้ามาอีกครั้ง ความเงียบเริ่มกลับมาอีกครั้งแต่ครั้งนี้ฉันก็ไม่ได้รู้สึกอึดอัดอะไรเพราะเริ่มจะชินกับมันแล้ว ฉันลืมเพื่อนรักไปได้ทั้งวันตั้งแต่มีเขาเข้ามาในชีวิตและแม้แต่ตอนนี้ฉันก็ยังไม่อยากจะโทรหาวาเลนเซียเลยเพราะกำลังขี้เกียจคุย วันนี้ฉันเจออะไรแปลกๆมามากมายทั้งต้องเดินฝ่าเข้าไปในร้านขายชุดชั้นในชายรานขายอะไรมากมายที่มีแต่ผู้ชายเท่านั้นเขาจะเข้าไปแต่ฉันกลับเดินเข้าไปเห็นอะไรที่ไม่เคยเห็นมาก่อนและภาพมันยังติดตามาจนถึงตอนนี้ คืนนี้ฉันจะหลับรึเปล่าล่ะเนี่ย

     ตอนนี้ก็บ่ายสามแล้วเราใช้เวลาเดินทางร่วมชั่วโมงเพราะรถติดมากเราขึ้นห้องมาด้วยสภาพเหมือนหอยทากเป็นตะคริวแล้วโดนไฟช็อตแต่ไม่ได้พลังอะไรมานอกจากไหม้ ตอนนี้หัวฉันฟูเหมือนยายเพิ้งมาก ถ้าเดินผ่านเด็กคงได้ร้องไห้กันหมดแน่ๆ

     "เดี๋ยวฉันโทรสั่งไก่ทอดมากินด้วยแล้วกัน แต่ตอนนี้ฉำันขออาบน้ำก่อนนะ นั่งรถนานเลยรู้สึกเพลียทั้งอากาศก็ร้อนมากทำให้ฉันเหงื่อออกตัวเหนียว"

     "ตามสบาย...ก็ที่นี่ห้องนาย ฉันดูหนังรอแล้วกันนะ"

     "..."เอลิออสเดินหายเข้าไปในห้อง ฉันเลยเดินไปเปิดโทรทัศน์เพื่อหาอะไรดูรอเขาอาบน้ำเสร็จ ฉันจำได้ว่าวันนี้ซีรี่ย์ที่เอลิออสแสดงฉายตอนบ่ายสาม ฉันจึงเปิดไปช่องนั้นทันทีเพราะได้ยินมาว่าเรื่องนี้เรตติ้งสูงตั้งแต่ตอนแรก  ถ้าจะถามว่าฉันรู้ได้ยังไงก็ไม่ยากเพราะว่าตั้งแต่ที่ฉันเริ่มชอบเริ่มหลงเขาฉันก็เริ่มติดตามเพจนั้นเพจนี้จนในที่สุดก็สามารถติดตามโซเชียลช่องทางต่างๆที่เขาเป็นคนเล่นเองได้ นั่นคือแหล่งข้อมูลหลักของฉันแต่ตอนนี้คงไม่จำเป็นเท่าไหร่เพราะเขามาอยู่ข้างๆรอบตัวฉันแล้ว

     [เอลิออส]

     วันนี้มีอะไรเข้ามาในหัวมากมายและวุ่นวายไปหมด โดยเฉพาะผู้ชายที่แย่งรักแรกของผมไปก็ได้วนเวียนมาเจอกัน ผมเกลียดเขาตั้งแต่ครั้งนั้น ภาพความทรงจำเลวร้ายทะลักเข้ามาในหัวมากมายแต่ต้องกดมันไว้เพราะผมไม่อยากให้ไอรินต้องมารู้เรื่องอะไรแบบนี้ เรื่องนั้นเกิดขึ้นเมื่อ6ปีก่อน แฟนคนแรกของผมเธอชื่อเวนเซียล่าเป็นลูกครึ่งไทย-อังกฤษ เราเคยเป็นเพื่อนกันมาก่อน...ผมสารภาพรักกับเธอไปเมื่อเราเป็นเพื่อนกันครบ3เดือนพอดีและเธอก็ตกลงคบกับผม ตอนนั้นผมดีใจมากและสัญญากับตัวเองว่าจะดูแลเธออย่างดี ตอนนั้นเองที่ผมกับลีโอสนิทกันมากในฐานะรูมเมททำให้ทั้งผมเวนเซียล่าและลีโอสนิทกันเป็นสามสหาย และผมคงจะไว้ใจลีโอมากเกินไปจึงปล่อยให้อยู่กับเวนเซียล่าตามลำพังบ่อยครั้ง เวลาผ่านไปถึงสองเดือนเวนเซียล่าก็แปลกไป เธอเริ่ม ออกห่างไม่โทรไม่ถามไม่ทักไม่สนใจจนในวันปิดภาคเรียนตอนเกรด10เทอมแรกผมตั้งใจจะกลับจีนไปหาแม่ของผม ผมคนของทุกอย่างออกมาจากหอเอาไปไว้ที่ล็อบบี้และนึกขึ้นได้ว่าลืมโทรศัพท์ไว้บนห้องจึงกลับไปเอา ในตอนนั้นทันทีที่ผมเปิดประตูเข้าไปผมก็ได้เห็นภาพที่ผมกลัวที่สุดนั่นคือลีโอกำลังกอดเวนเซียล่าแล้วพวกเขาก็จูบกันอย่างดูดดื่มแต่สุดท้ายก็ต้องชะงักเพราะลีโอหันมาเห็นผมที่ยืนหน้าประตูด้วยท่าทางช็อคสุดๆ ผมวิ่งออกมาโดยไม่สนใจโทรศัพท์เครื่องนั้น 

     ด้วยความตกใจและสับสนน้ำตาผมก็เริ่มไหลออกมาดมื่อผมลงมาถึงล็อบบี้ผมก็ทิ้งของทุกอย่างไว้มีเพียงกระเป๋าเงินเท่านั้นที่ติดตัวไว้ ผมเรียกแท็กซี่และรีบตรงไปที่สนามบินทันที ตอนนั้นผมคิดได้แค่เพียงว่าไม่ว่าจะด้วยอะไรก็ตามผมไม่มีทางให้อภัยทั้งสองคนนั้นแน่นอน เพราะคนที่ผมไว้ใจที่สุดทำให้ผมต้องกลายมาเป็นคนขี้ระแวงในตอนนี้ ผมเปิดฝักบัวแรงสุดและยืนลองรีบน้ำที่ๆหลออกมาอย่างแรงอยู่พักหนึ่ง ความทรงจำในตอนนั้นวนกลับไปกลับมาในหัวผม ผมได้แต่นึกโกรธเท่านั้นเพราะมันย้อนกลับไปไม่ได้ ในขณะที่ผมกำลังนึกถึงความทรงจำนั้นรอยยิ้มสดใสและความน่ารักซนๆแปลกๆของใครบางคนที่เพิ่งเข้ามาในชีวิต ทำให้ตอนนี้ผมนึกอะไรได้บางอย่างนั่นคือ ไอริน ไม่ใช่ตอนนี้รอผมจนบ่นให้โลกฟังไปพันๆริบแล้วหรอ ผมรีบอาบน้ำทันทีที่นึกถึงเธอและรีบออกมาแต่งตัว วันนี้ผมคงไม่ได้ไปไหนต่อเลยเลือกใส่แค่เสื้อยืดและกางเกงยีนขาสามส่วนโชว์ความขาวของขาอันเซ็กซี่สักหน่อย ส่วนผมแค่เช็ดให้แห้งแล้วเอากิ๊บมาติดหน้าม้าไว้ก็ดูดีมากแล้วสำหรับคนอย่างผม 

 

      ผมเปิดประตูห้องและมองหาไอริน ผมเห็นโทรทัศน์ถูกเปิดไว้แต่คนหายไปไหนไม่รู้ผมจึงเดินไปทางห้องรับแขกเพื่อที่จะปิดมัน ผมเดินมาหยุดที่โซฟาและเห็นคนคนตัวเล็กผิวขาวน่ารักนอนหลับอยู่บนโซฟาตัวยาวตรงหน้า เธอนอนทับแขนตัวเองอยู่และคงจะเมื่อยน่าดู ผมเลยเอาหมอนอิงมารองหัวเธอเธอจะได้นอนสบายมากขึ้น ผมปิดโทรทัศน์ที่กำลังฉายซีรี่ย์ของตัวเองไปแล้วเปิดเพลงคลาสสิกคลอเบาๆเพื่อบนนยากาศที่ดีขึ้น ผมนั่งลงที่พรมรองพื้นตรงหน้าโซฟาที่ไอรินกำลังหลับ มองหน้าเธอที่กำลังหลับอย่างสบายใจเท่าที่ผมดูคิดว่าอีกไม่นานน้ำลายเธอคงยืดออกมาเป็นสายแน่ๆ คนอะไรนอนอ้าปากยังน่ารักเลย ผมเอามือไปเสยผมที่ปิดหน้าเธอออก และแน่นอนว่าไม่พลาดฉากสำคัญ ผมเอาโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปตอนเธอนอนเอาขาก่ายไปทุกสารทิิศและท่าเธอนอนอ้าปาก เผื่อเธอตื่นขึ้นมาผมจะได้แกล้งเธอ แต่ไม่รู้อะไรทำให้ผมคิดว่ายิ่งมองใกล้ๆก็ยิ่งไม่อยากหันไปที่อื่น ผมจ้องหน้าเธอและขยับเข้าไปไกล้มากขึ้นเรื่อยๆจนผมได้ยินเสียงลมหายใจของเธอ

     ก๊อกๆๆ  ก๊อกๆๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้ผมสะดุงและผละออกมาจากตรงนั้น

 

     "ใครมาตอนนี้เนี่ย ตกใจหมดเลย เฮ้อ!" ผมลุกไปเปิดประตูและผมว่า

 

     "ไก่ที่คุณสั่งไว้ครับ"มีพนักงานมาส่งกับแกล้มนี่เอง ผมควักเงินกระเป๋าให้เขาและรับของมา

 

     "ไม่ต้องทอนนะ"

 

     "ครับ ขอบคุณครับ"พนักงานโค้งให้ผมหลายรอบและเดินจากไปด้วยรอยยิ้มสดใสยินดี ผมค่อยๆดึงประตูเข้ามาปิดเบาๆเพราะกลัวจะมีคนตื่นส่ะก่อน

 

     "มีใครมาหรอ"

 

     "เห้ย ปัง!"ผมตกใจเสียงไอรินที่ดังขึ้นมา เพราะไม่รู้เธอตื่นตอนไหนทำให้ผมดุงประตูเข้ามาอย่างแรงและเสียงมันก็ดังมาก

 

     "เห้ย ขอโทษนะ...นายตกใจหรอ"

 

     "เธอตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย"

 

     "ฉันได้ยินเสียงคนเคาะประตูเลยงัวเงียตื่นขึ้นมาน่ะสิ ว่าแต่เมื่อกี้ใครมาเหรอ"

 

     "นี่ไง..."ผมยกถุงไก่ขึ้นสูงเพื่อให้ไอรินดู

 

     "อ๋อ ไก่นี่เอง...ว่าแต่นายจะดื่มตอนไหนล่ะ นี่เพิ่งจะสี่โมงเองนะ"

 

     "ตอนนี้แหละ มาดื่มกันเถอะ"ผมเดินเอาไก่ไปจักใส่จานและถือกระป๋องเบียร์ทั้งหลายแหล่มาวางตั้งไว้ที่โต๊ะรับแขก ไอรินเดินตามมาพร้อมหน้าบึ้ง ตื่นปุ๊ปตื่นปั๊บสภาพก็คงไม่เป็นไรมากหรอกมั้ง ผมตบที่โซฟาข้างๆที่ๆผมนั่งและเปิดฝาประก๋องเบียร์ให้ไอริน

 

     "ฉันดื่มนิดเดียวนะ"

 

     "ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่"

 

     ~3ชั่วโมงต่อมา~~

 

     "นายนี่ม่ายหวายเลยนะ หล่อก็หล่อดูดีก็ดูดีแต่นิสัยกลับทื่อๆบื่อๆ พูดอารายก็ม่ายฟังเล้ย!"ผมไม่รู้ว่าเวลาผ่านมานานแค่ไหนแล้วแต่ที่ผมรู้คือไอรินดื่มเบียร์ไปไม่น้อยกว่าผมเลย นี่คือนิดเดียวจริงๆใช่มั้ย ดูท่าเหมือนเธอจะเมามากเลยด้วยเพราะแก้มเริ่มแดงพูดจาเอื่อยเฉื่อย ตอนเธอเมามันก็จะต่างจากตอนไม่เมานิดหน่อยหรือเปล่านี่แหละ เธอพูดไม่หยุดบางทีก็พ่นภาษาเอเลี่ยนออกมาบางทีก็ร้องไห้เพราะพูดเรื่องอยู่คนเดียวทำงานหนักตั้งแต่เด็กแล้วก็กลับมาหัวเราะเวลาตัวเองพูดเรื่องตลก แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ผมเบื่ออะไร ตอนนี้เธอคงจะเป็นเพื่อนที่ดีแล้วสำหรับคนอย่างผม 

 

     "เธอเมามากแล้ว เดี๋ยวฉันจะไปส่งที่คอนโดนะ"ผมยื่นมือไปจับกระป๋องเบียร์ในมือไอรินแต่ดูสีหน้าเธอแล้วเหมือนมันจะขัดใจ

 

     "ปล่อย...นะ! ผลัก!" 

 

     "โอ้ย ! ยัยบ้าหน้าผากฉัน" ไอรินเอาหัวมาโขกกับหน้าผากผมทำให้ผมเจ็บและตกใจมาก

 

     "สมน้ำหน้า นายไม่รู้หรอกว่ากว่าฉานจาได้อารายมาแต่ละอย่างเนี่ย มันไม่ง่ายนะ"

 

     "ฉันรู้ แต่ตอนนี้เธอเมาควรจะกลับบ้านได้แล้วนะ"

 

     "ไม่ๆ ฉันไม่เมาฉันแค่ง่วงเฉยๆ....ตึง!" ไอรินหัวโขกเข้ากับโต๊ะแรงมากและดูเหมือนเธอจะหลับไป ผมดึเอากระป๋องเบียร์ออกมาจากมือของเธอและดึงเธอขึ้นมานอนที่โซฟา ถ้าผมเอาเธอออกไปตอนนี้ต้องเป็นข่าวแน่เพราะฉะนั้นวันนี้ผมคงต้องให้เธอนอนที่นี่ ผมอุ้มไอรินขึ้นเพื่อจะให้เธอนอนที่เตียงสบายๆแต่ผมนี่แหละที่จะไม่สบาย คนอะไรไม่รู้ตัวไม่ได้ใหญ่อะไรแต่หนักมากๆจนตอนนี้ผมเริ่มอยากจะเปลี่ยนความคิดจากอุ้มเป็นอย่างอื่นแทนแล้วล่ะ ผมพาเธอเข้ามาที่ห้องและค่อยๆวางเธอลงที่เตียงแบบเบาๆ ผมหันไปมองคนที่นอนอยู่ตรงหน้าด้วยความเหนื่อยเพราะผมค่อนข้างเวียนหัว ที่หน้าผากของไอรินเป็นรอยแดงๆเพราะเธอเอามาโขกกับหน้าผากผม ไอรินนอนดิ้นไปดิ้นมาทำให้ผมคิดได้ทันทีว่าต้องเปิดแอร์ ผมสับคันเอาท์แอร์และเอารีโมทแอร์มาเร่งอากาศ วันนี้อากาศค่อนข้างร้อนถึงแม้ว่าจะดึกแล้วก็ตาม ผมปรับมาที่20องศา

และดูเหมือนจะถูกใจแม่คุณที่นอนอยู่ตรงนั้นอย่างมากเพราะเริ่มนอนนิ่งๆแล้ว ผมเก็บรีโมทไว้ที่เดิมตรงช่องเก็บข้างสวิตคันเอาท์แอร์และเดินมาห่มผ้าไอริน ผมยืนมองเธอสักพักและคิดในใจว่าถามีเธอเป็นเพื่อนผมแบบนี้ตลอดไปผมคงจะมีความสุขและวุ่นวายน่าดู ผมผละออกมาจากเธอและเดินไปหยิบเอาฟูบสีขาวนุ่มๆกับหมอนและผ้าห่มสำรองผืนบางมาปูที่ข้างเตียงและออกไปเก็บเอากระป๋องเบียร์และขยะพวกอื่นที่กองเรี่ยราดอยู่ตรงโต๊ะกลางห้องรับแขก

 

     "ยัยบ๊องเอ้ย...แล้วก็บอกว่าดื่มนิดเดียว นี่ซัดซะจนจะหมดโหล"ผมเก็บของไปบ่นไปจนในที่สุดก็เก็บจนเสร็จ จะมีซุปตาร์คนไหนทั้งเลีงข้าวทั้งดูแลทั้งเก็บกวาดทุกอย่างแบบผมบ้างมั้ยเนี่ย สงสัยผมต้องเพอร์เฟ็คน้อยลงกว่านี้แล้วล่ะ

 

     เมื่อเคลียร์ทุกอย่างจนเสร็จผมก็เปลี่ยนใส่ชุดนอนสีฟ้าลายคิตตี้ที่แฟนคลับซื้อมาให้ ผมอยากจะรับของทุกอย่างที่ทุกคนซื้อให้และใช้มันเองเพราะมันเป็นสิ่งที่ผมสามารถตอบแทนพวกเขาได้ถ้าพวกเขารู้ว่าเมนตัวเองเอาไปทิ้งเอาแจกหรือว่าไม่รับของไว้คงเสียใจแย่ถึงแม้ว่าลายนี้ผมจะไม่ชอบแต่มันกลับใส่สบายและพอดีกับตัวผมด้วย ผมเปลี่ยนชุดเสร็จก็ลงไปนอนที่ฟูบทันทีด้วยความเหนื่อย แอร์เย็นๆกับผ้าห่มผืนบางไม่ค่อยสันทัดกันเท่าไหร่ ผมนอนเอาแขนพาดหน้าผากนอนคิดเรื่องต่างๆตั้งแต่เป็นไอดอลปีแรกที่ลำบากสุดๆจนถึงตอนนี้ที่พยายามแทบตายเพราะจุดๆนี้ที่จะทำให้ทุกคนรักทุกคนรู้จักมันต้องผ่านอะไรมามากทั้งเสียใจและดีใจมันเป็นประสบการณ์ที่มีค่าและน่าตื่นเต้นมากสำหรับผม

 

     "อื้อออ...ฮื่อออ"อยู่ๆคนข้างบนก็นอนดิ้นอีกรอบคราวนี้ดิ้นแรงจริงๆจนผมรู้สึกได้

 

     "ไอริน...โอเครึเปล่า"ผมลองเรียกเธอดูเอเธอกำลังตื่นอยู่

 

     "อือออ..."เสียงเธอเหมือนคนกำลังฝันร้ายอะไรสักอย่างผมเลยเอามือดันพื้นดันตัวเองขึ้นมาเพื่อที่จะดูคนนอนดิ้นว่าเป็นอะไร ผมลุกขึ้นมาได้พอดีกับที่ไอรินพยายามพลิกตัวมาทางผม

 

     "โอ้ย!!" ผมร้องลั่นเพราะไอรินตกเตียงพอดีและสิ่งที่มันพอดีกว่านั้นคือเธอกำลังนอนคล่อมตัวผมอยู่"ไอริน เธอโอเคมั้ย?...เจ็บหรือเปล่า"ไอรินที่ตอนนี้ผมปกหน้าทำให้เหมือนผีอะไรสักอย่างใส่ชุดขาวนอนคล่อมตัวผมอยู่ เธอค่อยๆคลานขึ้นมาเรื่อยๆทำให้ผมต้องปล้อยแขนที่ยันพิ้นออกและนอนลงทั้งตัว ตอนนี้ผมรู้สึกขนลุกแปลกๆ

 

     "เสร็จฉันแน่ ไอ้ลิงน้อย"ห้ะ ลิงน้อยเธอเห็นฉันเป็นลิงน้อยงั้นเหรอ ไอรินเสยผมที่ปกหน้าและกำลังทิ่มตาผมขึ้น ท่าทางตอนนี้เซ็กซี่ไม่น้อยเลยแต่ผมจะมัวแต่อึ้งไม่ได้เพราะสถานการณ์ตอนนี้ค่อนข้างเลวร้ายสำหรับผม ไอรินเอามือข้างขวามาใช้นิ้วชี้และนิ้วโป้งกดที่แก้มผมสองข้างและส่ายไปมา

 

     "ไอริน เธอจะทำอะไรอ่ะ"

 

     "น่ารักจังเลย ฮ่ะๆ" ไอรินหัวเราะร่าชอบใจแต่ตอนนี้ผมคิดว่าแก้มของผมคงกลายเป็นรูแน่ๆ ผมเอามือข้างซ้ายมาจับมือเธอออกไปเธอก็เปลี่ยนๆเอามืออีกข้างมาปลดกระดุมผมซะงั้น เหตุการณ์นี้มันค่อนข้างจะน่ากลัวมากแล้วสำหรับผม ผมสัญญาว่าถ้าหลุดจากตรงนี้ได้จะไม่ให้ยัยนี่ดื่มของมึนเมาทุกชนิดเลย ไอรินจับมือทั้งสองข้างของผมไว้ด้วยมือเดียวไม่รู้เอาแรงมาจากไหนพราะผมสบัดไม่ออกเลย เธอปลดกระดุมเสื้อนอนผมออกประมาณสี่เม็ดและสิ่งที่ผมคิดเอาไว้มันคงจะเกิดขึ้นเร็วๆนี้ ผมมองหน้าตาทะเล้นๆของไอรินแล้วส่ายหัวรัวๆเพื่อปฏิเสธไม่ให้เธอทำอะไรต่อ แต่สิ่งที่ได้คือการไม่สนใจอะไรเลย เธอค่อยๆก้มลงไปหาแผงอกอันนุ่มนิ่มและขาวออร่าของผม หรือว่าสิ่งที่ผมรักษาไว้มาหลายปีต้องมาเสียให้ยัยเทรนเนอร์หื่นกามคนนี้กันแน่

 

     "ไม่นะ อย่านะ ไอรินไม่ ไม่ๆๆๆๆๆๆ ม้ายยยย!!!!!"ผมตะโกนลั่นเมื่อคนตรงหน้าเอาหน้ามาแนบกับซิกแพ็กของผมและมือของเธอก็คลายออกจากการจับมือผมไว้ ผมเขย่าตัวเธอเบาๆ"ไอริน นี่! ไอริน เฮ้!!!"

 

     "....." ไอรินไม่ขยับเขยื่อนซึ่งนั่นหมายความว่าเธอคงจะหลับไปแล้วจริงๆผมจึงขยับตัวออกจากเธอเบาๆแล้วค่อยๆอุ้มเธอไปนอนที่เตียงเหมือนเดิมและเพื่อความปลอดภัยผมจึงหอบสังขารตัวเองออกมานอนที่โซฟาข้างนอกเพราะเธอน่ากลัวเกินไปสำหรับผู้ชายบอบบางอย่างผม คืนนี้มันเป็นคืนที่ผมจะไม่มีวันลืมไปอีกนาน ผมนอนลงที่โซฟาด้วยความเหนื่อยหอบและก็หลับไปโดยไม่รู้ตัว